Chapter 8 เขาเป็นของกู

ชวินทร์ขับรถเงียบมาตลอดทาง​ โดยไม่หยุดพัก

“เราจะไปไหนกัน”

เนตราเป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องเปิดปากถาม

“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”

“บอกหน่อยสิ”

“จะรู้ตอนนี้หรือรู้ตอนไหน​ ดาวก็ต้องไปที่นั่นอยู่ดี”

“นายเผด็จการ”

“โน้ตไม่สนใจวิธีการหรอกนะ​ ดาวนั่งเงียบๆ​ดีกว่า”

ชวินทร์สวมแว่นกันแดดอันโตปิดบังสายตา​ เธอเดาอารมณ์เขาไม่ออก

เนตรามองไปนอกรถ​ หาคำบอกใบ้ว่าตนกำลังไปที่ไหน​ เขาทำลายสมาธิเธอด้วยการเปิดเพลง​ จนเธอเห็นป้าย​ 'ยินดีต้อนรับสู่หัวหิน'​

รถเลี้ยวเข้าสู่ประตูแนวรั้วสูงสีขาว​ มีต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น บ้านสองชั้นสีฟ้าอ่อนปรากฏแก่สายตา หลังบ้านติดทะเล​ เห็นระลอกคลื่นสะท้อนแดดส่องประกายระยับ

“เราจะอยู่ที่นี่กันสักพักจนกว่าจะเคลียร์กับครอบครัวผมได้” มีคนวิ่งจากในบ้านมารับกระเป๋าท้ายรถ​ ท่าทางนอบน้อม

“ครอบครัวนายไม่ชอบฉันขนาดนี้เลยเหรอ” บริเวณบ้านนี้กว้างกว่าบ้านเธอเสียอีก

“ผมจัดการได้ ตอนนี้พักผ่อนให้สบายเถอะ​ จะได้หายเร็วๆ” รู้ได้อย่างหนึ่งล่ะ​ เขาอารมณ์ดีขึ้น

“คนของผมเตรียมห้องให้แล้ว” เขาพยักหน้าไปในบ้าน​ 

“ผมมีเรื่องงานต้องจัดการ”

“เมื่อไรนายจะปล่อยฉันไปเสียที” เขาเอียงคอ

“ถ้าครอบครัวไม่เห็นด้วยที่เราคบกัน​ งั้นเราห่างกันสักพักก็ได้”

“จะให้ผมทิ้งคุณเหรอ”

คำแรงไปหน่อย​ แต่ตรงประเด็นดี​ เธอพยักหน้า

“ผมไม่เคยทิ้งใคร​ แล้วก็ไม่ชอบการถูกทิ้ง”

“ทีสมัยมหาลัยนายยังทิ้งสาวบ่อยๆ” เธอกอดอก​ ย่นจมูก

“เขาเรียกจบกันด้วยดีต่างหาก​ ทุกรายเลยด้วย” เสียงนั้นภูมิใจจนชวนหมั่นไส้

“ยังไงก็ตามคุณต้องอยู่ที่นี่​ อยู่กับผม​ รอจนผมจัดการอะไรๆ​ ให้แล้วเสร็จ”

กายสูงใหญ่เคลื่อนมาใกล้​ เงาทาบบังร่างเนตราจนมิด

“อย่าดื้อไปเลยดาว​ ผมขอล่ะ”

คำขอร้องที่ฟังดูยังไงก็สั่งชัดๆ​ เธอไม่ตอบเดินเลี่ยงเข้าบ้าน​ ตั้งใจไปหามุมสงบๆ​ คิดหาวิธีให้เขาปล่อยตัวเองไปเสียที เมื่อร่างเธอลับตาไป​ ชวินทร์กดมือถือหาใครคนหนึ่ง

“ไง​ ไอ้ตัวดี​ เอาเลขาฯกูคืนมาเดียวนี้นะ​ มึงเล่นสนุกมากไปแล้ว”

“กูไม่ได้เล่​น​ แต่เอาจริง”

ปลายสายเงียบไปครู่​ ก่อนส่งเสียงเข้มขึ้น

“ดาวไม่เหมือนผู้หญิงคนก่อนๆ​ ที่มึงเคยควงนะ​ คนนี้กูขอ”

“มึงพูดในฐานะเจ้านายหรือผู้ชายคนหนึ่งวะแปง”

“ไอ้นี่!” ฉัตรบรรณเข่นเขี้ยว

“ดาวมีแฟนแล้วนะ”

“ดาวเป็นของกู​ ตั้งแต่แรก​ ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันมาทีหลัง”

“ไอ้โน้ต!” 

ใช่... เนตรากลับมาเป็นของเขาตั้งแต่ความจำเสื่อม​ ใครก็เอาตัวเธอไปจากเขาไม่ได้ทั้งนั้น

“ที่มึงทำอยู่นี่มันอาชญากรรมชัดๆ​ ลักพาตัวนะเว้ย”

“ดาวมากับกูดีๆ​ ไม่ได้บังคับ”

อย่างน้อยเนตราก็ไม่ได้ตีโพยตีพายมาก​ เธออยู่ในขอบเขตที่เขาจัดการได้

“แล้วมึงอยู่ไหน”

“มึงไม่ต้องยุ่งหรอก​ กูบอกได้แค่ว่าดาวสบายดี​ เขาจะไม่กลับไปทำงานกับมึงแล้ว”

ปลายสายสบถชุดใหญ่

“มึงนี่เป็นเอามากนะ”

“เออ​ ของๆ​ กู​ ไม่ให้ใครหรอก​ ส่วนงานกูจะทำให้เหมือนเดิมมึงไม่ต้องกลัว”

“เป็นบุญหัวจริงๆ​ ที่กูมีญาติอย่างมึงเนี่ย”

ได้ยินเสียงกัดฟันกรอดแว่วๆ

“หาแต่เรื่องมาให้ปวดหัว”

“บ่นพอหรือยัง​ กูจะได้ไปทำงานให้มึง”

ฉัตรบรรณอ่อนใจกับญาติเจ้าปัญหา​ แต่ทำอะไรไม่ได้มากนักนอกจากถอนหายใจแรงและวางสายไป

ชวินทร์ออกไปหลังบ้านเห็นเนตรากำลังสนใจต้นลีลาวดี เขากำชับให้คนตามดูหญิงสาว แล้วกลับเข้าบ้านไปทำงานจริงอย่างที่บอกฉัตรบรรณ

เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งก็เป็นเวลาเย็นแล้ว​ คนรับใช้เริ่มเปิดไฟทั่วบ้าน​ คอเริ่มเมื่อขบจากการทำงานหน้าจอ

โน้ตบุคนาน

ดาวล่ะ”

“เธอออกไปเดินเล่นตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ”

เขาออกมาข้างนอก​ ลมทะเลเย็นพัดไล้ผิว​ แสงสุดท้ายของวันกำลังจะลับขอบฟ้า​ ชายหาดยังมีคนเดินประปราย

ชวินทร์เริ่มร้อนใจ​ เนตราไปไหน ทำไมยังไม่กลับเข้าบ้าน​ หรือว่า... 

กรามบดแน่น​ เมื่อคิดได้ว่าเธออาจจะหนี​ เหมือนครั้งก่อนความจำเสื่อม เขาวิ่งไปตามชายหาดเหมือนคนบ้า​ หัวใจบีบเค้นหนักหน่วง​ ตากวาดไปทั่วบริเวณ​ ไร้เงาเนตรา

“เหี้ย! เอ้ย!”

ชวินทร์ทำพลาดอีกแล้ว​ เขาน่าจะจับตาดูเธอให้ใกล้ชิดกว่านี้

“โทษนะครับ​ เห็นแฟนผมไหม​ เธอมัดผมหางม้า​ ใส่เสื้อยืดสีม่วงกางเกงยีนเสมอเข่า” เขาถามคนจูงม้าที่เดินสวนกัน

“คนแต่งตัวอย่างนั้นมีตั้งเยอะนะ แฟนคุณมีอะไรเฉพาะเจาะจงเป็นพิเศษไหม”

“คือ...”

ชวินทร์ติดอ่างกะทันหัน​ เนตราไม่มีจุดเด่นอะไรเจาะจงเป็นพิเศษ​ ไม่สวยขนาดอยากขอแอดไลน์ตั้งแต่แรก​ แต่ไม่ขาดผู้ชายมาขอเป็นเพื่อนในเฟซบุคแน่ชวินทร์แค่เห็นไกลๆ​ เขาก็รู้ว่าเป็นเธอ

“เขาตัวเล็กๆ​ หน้าตาเอ๋อๆ​ หน่อยครับ”

“ไอ้เหี้ยโน้ต! เอ้ย!”

เขาด่าตัวเองในใจ​ เคยมีแฟนมาเยอะ​ เจอผู้หญิงมาเป็นร้อ​ย​ แต่กับเนตราคนเดียวกลับบรรยายภาพเธอไม่ถูก

ชวินทร์รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นเด็กอายุสิบสี่​ ตอนริมีรักครั้งแรก

“ทะเลาะกันเหรอ” คนจูงม้ายิ้มเผล่

“เปล่า​ ผมแค่หาเขาไม่เจอ”

อีกฝ่ายส่งสายตารู้ทันแบบคนเจนโลกมามาก

“เขาไม่สบายอยู่ด้วย”

แล้วทำไมกัน เขาถึงเล่าเรื่องนี้ให้คนแปลกหน้าฟัง

“ลุงเดินมาจากสุดหาดฝั่งโน้น” คนพูดชี้มือประกอบ

“ไม่เห็นแฟนที่คุณเล่ามาเลยนะ”

“จริงเหรอลุง”

“ตอนนี้ค่ำแล้ว​ คนกลับที่พักกันหมด ไม่มีใครมาเดินชายหาดกันหรอก”

ชวินทร์จึงวิ่งไปดูอีกทาง​ ฟ้ามืด​ ลมทะเลเย็นๆ​ พัดประพรมกาย​ แต่หลังเขากลับชื้นเหงื่อ​ ใจร้อนรนไม่หยุด ทั้งโกรธปนห่วงใย ครั้งสุดท้ายที่รู้สึกเช่นนี้คือวันที่พาเนตราไปโรงพยาบาล​ ภาพศีรษะเธอชุ่มเลือดยากจะลบจากความทรงจำ

แต่ละนาทีที่ผ่านไปทำเขาแทบบ้า​ ก่อนสีแดงขึ้นจากลำคอไปสู่หน้า​ เมื่อเห็นคนที่ตามหานั่งดูทะเลอีกฟากหนึ่งของหาด

“คุณทำอะไรของคุณ​ มืดแล้วทำไมไม่เข้าบ้าน”

ชายหนุ่มยกมือเท้าสะเอว​ ข่มใจไม่จับตัวเนตราเขย่าแรงๆ

“คิดว่าตกทะเลไปแล้วซะอีก”

“ฉันคิดถึงสมัยเรียน​ ตอนเราไปทะเลกัน”

ทีแรกชวินทร์บอกไม่ไป​ แต่เพราะทะเลาะกับดุลยาที่ไปฮ่องกง​ เขาจึงตามมาสมทบกับเพื่อนๆ​ ทีหลัง เพื่อนชวนเล่นเกมหมุนขวด​ ปากขวดอยู่ที่ใครคนนั้นต้องดื่ม​ 

“พวกแกเอาจริงอ๊ะ​ ฉันไม่เคยกินเหล้า​ เดี๋ยวก็เมาอ้วกให้เช็ดหรอก”

เนตราปฏิเสธ​ ขยาดฤทธิ์น้ำเมา

“เมาแกก็ไปนอนในห้องสิ​ มีแต่เพื่อนกันทั้งนั้น​ นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเราจะได้อยู่พร้อมหน้ากันนะเว้ย​ เล่นหน่อยเหอะ​ โอกาสจะโดนเหมือนถูกหวยนั่นแหละ​ ชีวิตนี้แกเคยถูกหวยไหม”

หัวโจกตัวตั้งตัวตีเล่นเกมหว่านล้อม​ เนตราไม่เคยถูกหวย​ เพราะเธอไม่เคยซื้อ​ แต่ครั้งนี้โดนไปเต็มๆ​ ต้องดื่มติดๆกันสามแก้ว

“พวกมึงเล่นอะไรกัน”

ชวินทร์โผล่มากลางวง

“มอมเหล้าดาวเหรอ” เธอหน้าแดงซ่าน​ ตาปรือลืมไม่ขึ้น

“เล่นเกมกันต่างหาก​ ดาวดวงมันซวย”

“เกมแดกเหล้าอ่ะ​ พวกมึงเล่นกันเองเถอะ​ เห็นไหมดาวไม่ไหวแล้ว”

“โห่​ สุภาพบุรุษ” เพื่อนยังมิวายส่งเสียงล้อเลียน

“พวกมึงทำอะไรไม่คิด​ เกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ”

ชวินทร์เขามาพยุงปีกเธอ

“แหวะ!” เนตราอาเจียนเต็มเสื้อเขา

“ฉันขอโทษ”

เธอพยายามเอามือเช็ดเสื้อเขา​ แต่ทว่าน้ำขื่นๆ​ ย้อนขึ้นคอมาอีกครา

“แหวะ!”

เนตราทั้งอายทั้งอยากร้องไห้​ หัวก็หมุนติ้ว​ ท้องไส้ก็ปั่นป่วน​ ชวินทร์ถอดเสื้อทิ้งอย่างไม่แยแส

“ฉันจะพาไปนอน”

สติเนตราตลอดลอยไปไกล​ ระหว่างเขาพากลับบ้านพัก​ ชวินทร์คอยเฝ้าดูอาการ​ เตรียมที่นอน​เปิดหน้าต่างให้ลมทะเลโกรก

เนตรารู้สึกดีจนไม่อยากให้เวลานี้จบลง​ แต่ไม่ทันถึงชั่วโมงโทรศัพท์มือถือเขาก็ดัง

“ฉันต้องไปรับแจง​ ดาวอยู่คนเดียวได้นะ​ ถ้าอาการแย่ก็ตะโกนดังๆ​ พวกมันไม่เมามาก​ ยังได้ยินกันอยู่”

ชวินทร์ไม่รู้หรอกว่าหลังจากนั้นเธออาเจียนไปร้องไห้ไป​ น้อยใจในวาสนาที่เป็นได้เพียงเพื่อนธรรมดาของเขา

“ถึงขนาดใช้คำว่าวาสนาเลยเหรอ”

“ใช้คำนี้ถูกแล้ว”

“ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเทวดาในสายตาดาว”

“ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ​ นี่​ ถึงได้ตกใจตอนที่นายบอกว่าเราเป็นแฟนกัน”

“ผมไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น”

คนดี... คำนี้ไม่เหมาะกับเขา​ โดยเฉพาะออกมาจากเธอคนก่อนจะเสียความทรงจํา​ ยิ่งเป็นไม่ได้เข้าไปใหญ่

“ทุกคนเป็นคนดีทั้งนั้นแหละ​ ในแบบของตัวเอง”

เนตราลุกขึ้น​ ปัดทรายเกาะตามตัวออก​ ทั้งสองเดินเคียงกันเข้าไปสู่บ้านพัก​ แสงสว่างลิบๆในสายตาเธอคือความอบอุ่น​ แหล่งพึ่งพิงสุดท้ายในตอนนี้​

แต่สำหรับชวินทร์แสงนี้คืออย่างอื่น​ ซึ่งเขาก็ยังไม่รู้ว่ามันจะนำพาเธอกับเขาไปสู่ทิศทางไหน อย่างเดียวที่เขาต้องทำคือจับเธอไว้ให้แน่น ไม่ปล่อยไปไกล