Chapter 7 คู่เรียง(ไม่)เคียงหมอน 3

"ตื่นได้แล้วคนขี้เซา" 

เนตราปรือตาง่วงงุน จมูกได้กลิ่นอาหาร​ ไข่ดาวสุกใหม่ๆ​ ทำน้ำย่อยในกระเพาะเริ่มทำงาน

“เช็ดน้ำลายแล้วมากินข้าว”

เธอทะลึ่งพรวดขึ้นจากพื้น​ หน้าเหรอหรายกหลังมือปาดแก้ม​ ชวินทร์เทไข่จากกระทะใส่จาน​ พอดีกับที่ปิ้งขนมปังร้องดังติ๊ง

“ผมล้อเล่นดาวไม่ได้นอนน้ำลายไหลหรอก” เขาหัวเราะร่วน​เมื่อเห็นอาการ

“แค่กรนดังเท่านั้นเอง”

เธอค้อน​ คร้านจะเถียง​ มีแต่จะเข้าตัวเสียเปล่า​ๆ มาอาศัยห้องเขาอยู่​ นอนก็นอนบนเตียงเขา​ ทนๆ​ เอาหน่อยก็แล้วกัน

“ฉันอยากได้โทรศัพท์​ ช่วยพาไปซื้อหน่อย” 

ชวินทร์อ่านข่าวในไอแพดแทนหนังสือพิมพ์

“ไม่ต้องรีบใช้ก็ได้​ ดาวยังไม่หายดี”

“ถ้าได้มือถือฉันจะได้ติดต่อเพื่อนๆ​ บางทีความทรงจำจะกลับมาเร็วยิ่งขึ้น”

“ทุกคนจะยิ่งเป็นห่วงดาวล่ะไม่ว่า​ ทำคนอื่นลำบากเปล่าๆ” เธอหรี่​ตา ฉุนกับคำกล่าวหานั้น​ 

“นายพูดเหมือนไม่อยากให้ฉันไปเจอใคร”

“ผมเปล่า”

“งั้นพาฉันไปซื้อมือถือสิ ฉันจะไม่กวนนายอีกเลย”

เนตราเชิดหน้า​ กอดอกต่อต้าน

“ก็ได้ๆ”

เขายอมแพ้​แบบรำคาญ แต่ยังเล่นแง่นั่งดูรายการโทรทัศน์จนเกือบสิบโมง

“รอเวลาห้างเปิด” เขาให้เหตุผลที่เถียงยากเสียงด้วยสิ

ชวินทร์พามาห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ​ คอนโด​ เนตราทึ่งในความหรูหรา​ และความสามารถของเจ้าของที่อุตส่าห์หาพื้นที่มาทำห้างได้​ ท่ามกลางความแออัดของเมืองหลวงแบบนี้

เขาพาเธอดูมือถือหลายร้าน​ แต่ไม่มีเครื่องไหนถูกใจเลย​ บางเครื่องเขาว่ากล้องก็ไม่ชัด​ บางเครื่องยี่ห้อไม่ดัง​ บางเครื่องฟังก์ชันเยอะจัด​ ชวินทร์ให้เหตุผลว่ากลัวเธอใช้ไม่หมด

หนักเข้าก็บอกว่าจะเลือกจากร้านในอินเทอร์เน็ตให้​ เนตราเดินตามเขาจนเมื่อยขาไปหมด​ จึงขอตัวไปห้องน้ำ

หลังเสร็จกิจ​ กำลังเดินออกมา​ เธอคิดจะหักคอเขา​ ซื้อโทรศัพท์ร้านแรกที่เห็น​ โดยไม่สนใจความเห็นเขา​ ตั้งใจเลือกให้จบๆ​ ไปเสียที

“ดาว... หายไปไหนหลายวัน​ ทุกคนเป็นห่วง​ ตามหากันทั่วไปหมด”

สาวผมบ็อบเสมอหู​ ในชุดแบบสาวออฟฟิศจับแขนเนตราพร้อมทัก ในสมองหมุนติ้ว​ เหมือนใครเอาลูกข่างใส่ไว้​ บางช่วงบางตอนภาพก็หยุดนิ่ง​ เป็นกิจกรรมที่เธอเคยทำกับผู้หญิงคนนี้

“พี่ต้องโทรบอกคุณแปงหน่อย”

แล้วเจ้าหล่อนก็ล้วงกระเป๋าสะพาย

“ดาว”

“คุณโน้ต” สาวคนนั้นตาโต​ ยกมือถือค้าง

“คุณจำคนผิดแล้วละครับ”

ชวินทร์ดึงมือเนตรา​ สาวเท้าเร็วจนเธอเกือบต้องวิ่งตาม

“โน้ตหยุดก่อน” เขาพาลงลิฟต์ไปลานจอดรถ

“ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้ใคร​ แล้วคุณแปงที่เขาพูดถึงล่ะ”

เขาหน้าเครียดขึ้ง​ แบบที่เธอเคยเห็นในเช้าหลังจากคืนนั้น

“ครอบครัวผมไม่เห็นด้วยที่เราเป็นแฟนกัน”

ลิฟต์เลื่อนลงเร็ว​ แต่ใจคนฟังเร็วกว่า​ ตอนนี้ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“แปงคือญาติผม​ เจ้านายคุณ”

พล็อตละครหลังข่าวผุดขึ้นในสมอง​ เนตรานึกอยู่แล้วว่าคนอย่างเขาจะมาเป็นแฟนเธอได้ยังไง​ เห็นไหมล่ะ​ ครอบครัวเขาเองก็ไม่ยอมรับ

“เขาเป็นสาเหตุที่ฉันลาออกจากงานหรือเปล่า”

“อาจะมีส่วน”  ลิฟต์พาทั้งสองมาถึงที่หมาย​ ชวินทร์รุนหลังเนตราเข้ารถทันที​ เมื่อกลับถึงคอนโด​ เขาบอกเธอเก็บของ​ ให้เหตุผล

“เราจะไปอยู่ต่างจังหวัดสักพัก”

“แล้วงานนายล่ะ”

เธอยืนงงกลางห้องในท่าทีที่เปลี่ยนไปกระทันหันของเขา

“มีอินเตอร์เน็ตผมก็ทำงานได้แล้ว”

ชวินทร์เข้าห้องนอนตัวเอง​ กางกระเป๋าเดินทาง​ เก็บเสื้อผ้าอย่างเร็ว​

“ทำไมเราต้องไปต่างหวัดด้วย​ ฉันอยากอยู่กรุงเทพฯ” ชวินทร์ทำตัวน่าสงสัยมากขึ้นทุกที

“ถ้าเราอยู่ที่นี่จะวุ่นวายไม่รู้จบ”

“จากใคร​ ครอบครัวนายเหรอ”

“จากทุกคนนั่นแหละ”

เขาละมือจากการเก็บของ​ ยกมือเท้าสะเอวหันมาเผชิญหน้าเธอ​ เวลาเขาทำอย่างนี้เนตรารู้สึกตัวเล็กไปถนัดใจ

“จะไปเก็บของดีๆ​ หรือจะให้ผมทำให้​ ผมไม่มีเวลามาเล่นตอบยี่สิบคำถามนะ”

“นายกำลังบังคับฉัน” เธอใจดีสู้เสือ​ แม้ในอกชักกลัวตุ้มๆ​ ต่อมๆ

“ผมทำได้มากกว่านี้​ ถ้าเป็นเรื่องของดาว”

ชวินทร์ย่างเท้าเข้าใกล้​ เนตราผงะจนหลังชนกรอบประตู

“ให้เวลายี่สิบนาที​ ไม่อย่างนั้นผมจะมัดคุณไปในรถ”

เนตราวิ่งกลับไปห้องตัวเองโดยพลัน​ นี่แหละ! ใช่เลย ตัวจริงของชวินทร์ โฉมหน้าที่เธอได้เห็นในเช้าวันนั้น!