บทที่ 4

เด็กสาวในชุดนักศึกษาพอดีตัวเบี่ยงหน้าออกไปยังด้านข้าง คล้ายกับความสนใจของเธออยู่ที่ริมถนน ต้นหญ้าข้างทาง ฟุตบาท หรือรถราที่สัญจรไปมามากกว่าที่จะสนใจคนขับที่นั่งอยู่เคียงข้างกันอย่างเขา

ดาวนิลเงียบตั้งแต่ก้าวขึ้นรถมาด้วยกัน เป็นความเงียบเหมือนปกติแบบที่ผู้หญิงคนนี้ทำเป็นนิสัย เงียบ ๆ นิ่ง ๆ ยิ้มอ่อน ๆ แบบคนหัวอ่อนว่าง่าย ติณคิดว่าที่เขาทนอยู่กับเด็กคนนี้ได้นานถึงสี่ปีก็เพราะความสงสารในความเจียมเนื้อเจียมตัวของเธอนี่แหละ

"เลิกเรียนกี่โมง"

"บ่ายสามค่ะ"

ตอบคำถามเสร็จ หน้าหวานระคนโศกก็เบือนออกไปด้านข้างอีกครั้ง ดาวนิลทอดสายตาออกไปอย่างไร้จุดหมาย จากเริ่มแรกที่จับต้นชนปลายไม่ถูกก็เริ่มรวบรวมเรื่องราวให้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาได้ แม้จะยังไม่กระจ่างถึงต้นสายปลายเหตุ แต่ก็พอจะรู้ว่าผู้หญิงที่เป็นเจ้าของความรู้สึกของติณกลับมาแล้ว

ชายหนุ่มเปิดประตูต้อนรับเดือนพราวด้วยตัวเขาเอง คล้ายกับว่าความโกรธแค้นที่เขาตอกย้ำและระบายลงบนร่างกายเธอตลอดสี่ปีเป็นเพียงเรื่องขี้ผง การนอนกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่าไม่เคยเพียงพอจะทดแทนความผิดที่เธอไม่ได้ก่อ แต่พอพี่สาวของเธอกลับมา แค่เท่านี้ก็พอจะเยียวยาทุกสิ่งทุกอย่างได้ง่าย ๆ

"ไม่ดีใจเหรอ พี่สาวสุดที่รักกลับมาอยู่ด้วยกัน พี่สาวที่เธอรักอย่างถวายหัว จนยอมเอาตัวมาชดใช้แทนให้ฉันถึงที่" ติณตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทาง มือใหญ่กระด้างราวกับคีมเหล็กบีบปลายคางบังคับให้หญิงสาวหันหน้ามา เขาโมโห

แต่โมโหอะไรก็ไม่รู้ รู้แค่ไม่ชอบท่าทีเย็นชาเหมือนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาจากเด็กว่าง่ายแบบดาวนิล

"ดีใจค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบที่ใช้อยู่ตลอด แม้จะถูกบังคับให้หันกลับมาประจันหน้ากับชายหนุ่มตรง ๆ แต่คนขี้ขลาดแบบดาวนิลก็ยังหลุบตาลงต่ำ หวาดกลัวที่จะเงยหน้าขึ้นไปเห็นแววตาที่แสดงความรังเกียจของติณ และการที่หญิงสาวหลุบตาลงแบบนี้ก็ทำให้คนขี้โมโหมองไม่เห็นความน้อยใจที่ผุดวาบขึ้นรอบกระบอกตากลมโตของเธอเช่นเดียวกัน

“อ้อ…” ติณลากเสียงยาว ยียวน ปลายนิ้วของเขาเชยคางของเธอขึ้น “น้องสาวผู้แสนดี ฉันจะคอยดูว่าเธอจะดีใจไปได้ถึงเมื่อไร แล้วพี่สาวของเธอเขาจะดีใจเหมือนกันหรือเปล่านะ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอทั้งที่ไม่มีตรงไหนน่าขำสักนิด เสียงหัวเราะของเขาเหมือนกับการเย้ยหยันให้กับอารมณ์บางอย่างมากกว่า

“คุณจะทำอะไรคะ” ดาวนิลค่อย ๆ ช้อนตาขึ้น หญิงสาวรับรู้ถึงอันตรายและกระแสเหี้ยมเกรียมที่แผ่ออกมาจากร่างของชายหนุ่ม กลัวเหลือเกินว่าเขาจะเล่นเกมเอาคืนกับทั้งตัวเองและเดือนพราว

“หืม ? หมายถึงกับใครล่ะเด็กน้อย”

“กับทั้งดาว ทั้งพี่เดือน”

“พี่สาวเธอมาสมัครงาน ของานฉันทำ ฉันก็ให้งาน ส่วนเธอ…” ติณใช้หลังข้อนิ้วไล้ข้างแก้มสีชมพูระเรื่อด้วยเลือดฝาดของวัยสาว ผิวเนียนละมุนมือยิ่งกว่าผ้าไหมชั้นดีชิ้นใด ๆ ในโลก ให้ความรู้สึกอยากถนอมแต่ก็อยากย่ำยีฝากร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าไว้เช่นกัน

“ดาวทำไมคะ”

“เธอก็ควรจะทำงานของเธอให้เต็มที่กว่านี้หน่อย” ไม่ว่าเปล่า ติณแสดงออกให้รู้ว่าหน้าที่ของดาวนิลคืออะไรด้วยการฉกปากลงบนริมฝีปากฉ่ำวาวด้วยลิปกลอส พอลิ้มรสหวานหอมจากลูกพีชที่น่าจะมาจากลิปสติกก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มกดน้ำหนักลงมากขึ้น ดูดดึงริมฝีปากล่างจนเกิดเสียง จากนั้นแยกฟันบนล่างออกจากกันด้วยปลายลิ้น ก่อนจะกวาดควานไปทั่วทั้งโพรงปากด้วยความหลงใหลและอารมณ์ที่เตลิดขึ้นอย่างง่ายดาย

“ดาวต้องไปเรียนค่ะ” หญิงสาวกระซิบเสียงสั่นในจังหวะที่เขาปล่อยให้เธอหายใจ จูบของเขาทำเธอมึนงงและทรงตัวแทบไม่อยู่ ติณหรี่ตาลง แตะริมฝีปากคล้ำของเขากับริมฝีปากที่บวมเจ่อขึ้นทันตาของหญิงสาว ปัดป่าย ถูไถ

ไปมาคล้ายหยอกเย้า ราวกับขนนกที่ไล้ผ่านที่ใดก็สร้างความวาบหวามไว้ที่นั่น

“เดี๋ยวนี้จูบเก่งแล้ว ไม่เสียแรงที่ปล้ำสอน”

ว่าแล้วก็จูบเธออีกครั้ง จูบราวกับจะจมลงไปหมดทั้งตัว ดื่มด่ำรสหวานอันแสนบริสุทธิ์ที่ค่อย ๆ ร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ มอมเมาให้คนทั้งคู่ยิ่งถลำโดยไม่อาจหยุด เป็นแบบนี้มาตลอด แม้แต่ครั้งแรกที่ติณได้ลิ้มรสความหวานของผู้หญิง

คนนี้…ไม่เปลี่ยน ยิ่งใกล้ยิ่งกระหายและไม่เคยพอ…