All Chapters of ดาวดามใจ: Chapter 1 - Chapter 10

ติณ ตระการเกียรติ ยังคงนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงนอนในบ้านชั้นเดียวหลังเล็ก ๆ ที่เขาซื้อไว้เพื่อตัดความรำคาญตอนที่ญาติห่าง ๆ เดือดร้อนเรื่องเงิน หลายปีต่อมาบ้านหลังนี้กลายเป็นที่อยู่ให้กับเด็กที่เขาเลี้ยงดูเอาไว้อย่างดาวนิล ความจริงควรเรียกว่า "ชดใช้" จะถูกกว่า "เลี้ยงดู"เซ็กซ์ที่ดุเดือดและยาวนานจากช่วงค่ำจนครึ่งค่อนคืนก็ยังไม่อยากจบ ให้ตาย…ติณไม่คิดว่าตัวเองจะคลั่งได้ขนาดนี้ แต่มันก็เกิดขึ้น…และเกิดขึ้นเสมอหากเขาได้โรมรันพันพัวกับผู้หญิงที่ชื่อ ดาวนิลสำหรับคืนนี้มันเริ่มต้นจากความโกรธแต่มันก็เปลี่ยนไปในท้ายที่สุด เขาชอบให้เธอเสร็จสม หวีดร้องออกมาด้วยความสุข คล้ายกับว่าเสียงครวญครางผสมสะอื้นของเธอช่วยปลอบโยนหัวใจที่เยียบเย็นจากการถูกทรยศหักหลังและทิ้งขว้างในอดีตสี่ปีก่อนติณเคยมีความรัก รักมากพอที่จะทำให้ผู้ชายในวัยยี่สิบแปดปีเอ่ยปากขอผู้หญิงคนหนึ่งแต่งงานทันทีที่เธอเรียนจบ ผู้หญิงคนนั้นสวยจัดตามแบบสาวลูกครึ่ง เซ็กซี่และเย้ายวนชนิดที่ว่าระยะเวลาช่วงปิดเทอมที่เธอมาฝึกงานยังบริษัทที่เขาเคยทำงานอยู่จะทำให้เขาหลงเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้นชายหนุ่มเหยียดตัวขึ้นนั่ง ใช้หมอนที่ตนเองหนุนมาซ้อนหลังไว้อ

เดือนพราวคว้ากระเป๋าเดินทางลากมันเข้าไปยังห้องนอนเล็ก ๆ ที่อยู่เยื้องกับห้องที่น้องสาวของเธอครอบครองอยู่ แม้บ้านหลังนี้จะมีขนาดกะทัดรัดเพียงสองห้องนอน แต่การตกแต่งประณีต เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงที่วางอยู่ทั่วบ้านก็พอจะทำให้มองออกว่าเจ้าของบ้านคงจะรสนิยมสูง ที่สำคัญคือมีเงินมากพอจะบันดาลให้บ้านชั้นเดียวหลังนี้คล้ายกับบ้านในฝันตามแมกาซีนประเภทบ้านและสวนที่เคยเป็นที่นิยมหญิงสาวร่างอวบอิ่มทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดหกฟุต ฝ่ามือเรียวสวยลูบไล้ไปตามเนื้อผ้าปูที่นอนอันเรียบลื่น ใครจะไปคิดว่าวิศวกรที่ทำงานดึก ๆ ดื่น ๆ ในบริษัทที่เธอเคยไปฝึกงานเมื่อสี่ปีก่อนจะกลายเป็นลูกหลานมหาเศรษฐีผู้ดีเก่าที่มีธุรกิจใหญ่โต ครอบครองที่ดินมากมายในกรุงเทพฯ และภาคตะวันออก รายได้ในแต่ละเดือนของเขาย่อมมากพอที่จะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟุ้งเฟ้อได้ตามใจฝันเล็บสีแดงที่ถูกเคลือบจนเงาวาวจิกขยุ้มผ้าปูที่นอนอย่างขัดใจ ติณไม่เคยเล่าพื้นเพเบื้องหลังให้ฟังมาก่อน คล้ายกับว่าเป็นเรื่องไม่สำคัญ ไม่น่าสนใจ ไม่น่าหยิบยกมาอวด เดือนพราวจึงคิดไปเองว่าเขาก็เหมือนผู้ชายอื่น ๆ ที่มา ติดพันคือเป็นผู้ชายชนชั้นกลางที่พอมีพอกิน มีหน้าที่การงานที่ดี แต่

“อายุเท่าไร”คำพูดแรกที่ติณพูดกับเด็กสาวที่ถูกพามาให้เขาถึงที่ พอเดือนพราวเชิดเงินหนีไปออสเตรเลีย ทิ้งงานแต่งงานเรียบ ๆ ที่เขาตั้งใจเตรียมไว้ให้เธออย่างไม่ไยดี เดิมที ‘รักร้อย’ มารดาของเดือนพราวและดาวนิลก็ตั้งใจจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่พอเจอกับความโกรธและอิทธิพลของติณ รักร้อยก็แก้ปัญหาง่าย ๆ ด้วยการโยนลูกสาวคนเล็กที่เขาไม่เคยเจอมาก่อนให้ถึงเตียง“สิบแปดค่ะ”ชายหนุ่มขมวดคิ้ว นึกขัดใจท่าทางตื่น ๆ และน้ำเสียงที่เบาจนจับใจความไม่ได้ เขาต้องถามซ้ำอีกครั้งจึงจะได้ยินว่าเด็กสาวตรงหน้าอายุสิบแปดปีแล้ว โตพอที่เขาจะไม่ต้องไปนอนคุกหากจับเด็กนุ่มนิ่มนี่กดกับเตียงเสียคืนนี้ติณวางแก้ววิสกี้แล้วพิจารณาเด็กสาวตรงหน้า สวย…แต่เป็นความสวยกันคนละแบบกับเดือนพราวอย่างสิ้นเชิง เดือนพราวเหมือนดอกกุหลาบสีแดงสด สวยฉูดฉาดด้วยหน้าตาและรูปร่างของสาวลูกครึ่ง ในขณะที่อีกคนกลับเหมือนดอกแก้วละมุนละไมราวจะหลุดออกมาจากภาพวาดของนางในวรรณคดี อรชรอ้อนแอ้น อ่อนหวานเหมือนน้ำตาลที่เคี่ยวปานจะหยด ที่สำคัญไม่มีลักษณะลูกครึ่งลูกผสมแบบพี่สาวของเธอเลยชายหนุ่มหรี่ตาลง ประเมินบางอย่างอยู่ในใจ ลูกสาวที่ดูอ่อนต่อโลก อ่อนแอจนราวกับจะ

หลังจากศรัณย์กลับไปแล้ว ติณก็ได้เวลาเคลียร์งานที่ถมอยู่เต็มโต๊ะเสียที ถึงตอนเที่ยงเอกสิทธิ์ก็สั่งอาหารจานเดียวง่าย ๆ มาให้เพราะเจ้านายไม่อยากลุกไปไหน แม้จะเข้ามาดูแลธุรกิจของครอบครัวแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังมีนิสัยติดดิน กินง่าย อยู่ง่าย"เตรียมถ่ายงานให้เลขาใหม่หรือยัง""ถ้างานเอกสาร เรียบร้อยแล้วครับ""สบายตัวเลยสิมึง" เจ้านายวางเอกสารในมือลง รู้ดีว่าสายบู๊แบบไอ้เอกอยากจะวิ่งหนีงานประเภทออฟฟิศ เอกสารจุกจิกใจจะขาด แต่ช่วงแรกที่เขาเข้ามารับสืบทอดกิจการของคุณย่าทั้งหมด เขาวางใจใครไม่ได้ ดังนั้นตำแหน่งเลขาใกล้ตัวจึงต้องอาศัยบอดี้การ์ดหนุ่ม จนจัดการอำนาจเดิม ๆ ในองค์กรได้หมดถึงค่อยพอวางใจ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ได้หาเลขาเป็นเรื่องเป็นราว"ผมอยากให้นายมีเลขาสาว ๆ ซะที นายจะได้ไม่เหนื่อยเรื่องเอกสาร ก็อย่างที่รู้ความละเอียดรอบคอบของผมมันต่ำเตี้ยเรี่ยดิน" เอกสิทธิ์พูดตรงข้ามกับความเป็นจริงไปไกลโข ความละเอียดรอบคอบและสัญชาตญาณฉับไวไม่มีใครเกินเขาไปได้"มึงทำได้ดี มือขวาของกูก็คือมึงนั่นแหละ อย่าน้อยใจไปเลย" ติณถือโอกาสแซว คนที่แกล้งทำเสียงเศร้าโศกไปตามเรื่อง"แหม หุ่นล่ำบึก อกสามศอกอย่างผม จะไป

“ผู้หญิงที่ผมให้มาดูล่ะ หายไปไหน" พินันท์หิ้วถุงกระดาษที่ในนั้นมีอุปกรณ์สำหรับทำแผล แต่คนเจ็บกลับหายไปเสียแล้ว อุตส่าห์ยึดตำราเรียนไว้เป็นตัวประกันเพราะกลัวเธอจะหนีไปก่อนจะได้ทำความรู้จัก อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันมาตั้งสี่ปี ผู้หญิงน่ารัก ตรงสเปกแบบนี้รอดหูรอดตาไปได้อย่างไรกัน"มีโทรศัพท์เข้ามา น้องเขายื่นใบสมัครไว้ แล้วก็รีบไปค่ะ เห็นว่าที่บ้านมารับ" พนักงานสาวรีบรายงานให้เจ้านายในอนาคตทราบ คิดจะยื่นเอกสารส่วนตัวให้พินันท์ด้วยซ้ำ แต่ชายหนุ่มวิ่งแจ้นไปที่มอเตอร์ไซค์บีเอ็มดับเบิ้ลยูคันโต บิดไปข้างหน้าชนิดที่ใครก็รั้งไว้ไม่ทันพินันท์ตามมาทันหญิงสาวที่เขารู้แค่ว่าชื่อ "ดาว" บริเวณป้อมยามประตูหน้ามหาวิทยาลัย"ได้ที่ฝึกงาน ก็ไม่เอาหนังสือซะแล้วม้าง" ชายหนุ่มเปิดกระจกด้านหน้าของหมวกกันน็อคเพื่อพูดด้วย โดยที่ตัวเขายังคร่อมอยู่บนเบาะรถ"พอดีรีบค่ะ" มือที่ยังมีรอยแผลยื่นออกไปรับหนังสือของตัวเอง แต่ชายหนุ่มกลับส่งถุงกระดาษสีน้ำตาลเข้มมาให้ด้วย"ยา" เขาบอกสั้นๆ"ขอบคุณมากนะคะ"พินันท์หัวเราะเบาอยู่ในอก ผู้หญิงคนนี้ขอบคุณเขาอีกแล้ว ทั้งที่ได้แผล ก็มาจากฝีมือเขา คนแบบนี้โตมายังไง พ่อแม่คงเด็ดดอกลาเ