จอมเผด็จการ (50%)

‘เดี๋ยวมึงก็รู้ว่าทำไมกูถึงเป็นผัวมึง อ๋อ…อันที่จริงกูไม่ได้อยากเป็นผัวมึงนักหรอก ก็แค่พลาดเอากับคนที่เกลียด เกลียดมากเวลาเอาเลยซาดิสม์มาก เข้าใจตรงกันนะ’   

ข้อความตอกใส่หน้าทำให้ปิยฉัตรเม้มปากน้ำตาคลอ 

ไอ้คนบ้า! ถ้าเกลียดเธอนักแล้วทำไมไม่ปล่อยเธอไป ทำไมต้องทรมานเธอด้วยพันธะบ้าๆ  

‘กูก็เกลียดมึงเหมือนกันนั่นแหละ ไอ้เถื่อน!’  

‘หึ…แน่จริงก็พูดว่าเกลียดกูตอนที่กูเข้าไปในตัวมึงสิเมียจ๋า…’

‘คนเลว!’

‘อวดเก่งแบบนี้น่าเอา ‘ของ’ ดียัดปาก’ 

‘ไปตายซะ!’

‘ก็กำลังจะไปตายคาอกแฟบๆ ของมึงอยู่นี่ไง อีกไม่เกินสิบนาทีเจอกันนะเมียจ๋า’ 

ข้อความที่อีกฝ่ายทิ้งท้ายเอาไว้ทำให้ปิยฉัตรตาเหลือก ลนลานหยิบโทรศัพท์ แล้วรีบออกไปจากห้องก่อนที่คนเถื่อนจะมาทำอะไรบ้าๆ กับเธอ     

จอมพลส่งมือถือคืนให้ผู้เป็นพ่อ แล้วผุดลุกขึ้นด้วยมาดทระนงองอาจ แต่ความผิดปกติเพียงนิดที่ส่อออกมาก็ทำให้เจ้าสัวทรงพลถึงกับกระตุกมุมปากอย่างรู้ทัน  

“จะรีบไปไหนวะไอ้เสือ อยู่คุยเรื่องโรงแรมและคาสิโนที่กำลังจะสร้างใหม่กับป๊าก่อนสิ” ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าไอ้ลูกชายหน้านิ่งแสนจะรีบ แต่คนแก่จอมเจ้าเล่ห์ยังไม่วายเอ่ยประวิงเวลาอย่างหน้าตาเฉย    

“ผมไม่ได้รีบ” คนบอกไม่รีบกระแทกก้นลงนั่งที่เดิมอย่างเสียไม่ได้

“เอ้า! ป๊าก็นึกว่าแกจะรีบไปหาเมียจ๋าของแก แล้วพากันทำหลานสาวให้ป๊าเสียอีก” ท่านผู้เฒ่าหยิบยกเอาข้อความที่ลูกชายพิมพ์ตอบโต้กับคุณหมอสาวมาเอ่ยหน้าตาย  

“ผมไม่เคยนึกอยากนอนกับยัยนั่น” ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงกระด้าง สีหน้าเรียบสนิทเดาอารมณ์ยาก  

“แต่เมื่อคืนแกก็ไปนอนกับหนูปี่นี่หว่า”  

“ก็เมื่อคืนผมเมา”

“เมาหรือขึ้นกันแน่วะไอ้ลูกชาย” 

“ถ้าป๊าไม่ให้คนมอมเหล้าผม อย่าหวังว่าผมจะไปนอนกับยัยนั่น” มาเฟียหนุ่มเอ่ยอย่างฉะฉาน ท่าทางมาดมั่นและเย่อหยิ่งทำให้คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนนึกหมั่นไส้เหลือคณา  

“ป๊านึกว่าแกคิดถึงเมีย เห็นไม่ได้ไปหาเขานานหลายปี ขึ้นเชียงใหม่ทีก็ไปแค่เฉียดๆ แบบคนขี้ขลาดตาขาว ป๊าก็เลยจัดให้ไงวะ” เจ้าสัวทรงพลเอ่ยหน้าตาย แต่ยังไม่วายเหน็บแนมในที   

“ผมไม่เคยคิดถึงยัยทอมนั่น อีกอย่างป๊าก็เลิกหวังลมๆ แล้งๆ เสียที ว่าจะได้หลานสาวจากยัยนั่น ต่อให้นอนด้วยกันอีกร้อยหนเขาก็ไม่มีหลานสาวให้ป๊าหรอก”    

“ทำไมวะ หรือว่าแกไม่มีน้ำยา”

“ผมมีน้ำยาร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ที่คิดว่าป๊าจะไม่ได้หลานสาวสมใจก็เพราะว่ายัยนั่นเป็นหมอ คงมีวิธีป้องกันไม่ให้ตัวเองท้องสารพัด” คนยืดอกประกาศว่าตัวเองมีน้ำยาสาธยายถึงเหตุผลเสียยาวเหยียด 

“มันก็ไม่แน่หรอกว่ะ ตอนบ่ายเมื่อวานป๊าให้แม่บ้านแอบไปค้นในกระเป๋าหนูปี่ดูแล้ว ปรากฏว่าไม่มียาคุม” คนอยากได้หลานสาวมาเชยชมจนตัวสั่นเอ่ยด้วยท่าทีเปี่ยมความหวัง    

“นี่ป๊าให้คนไปค้นกระเป๋าเขาเลยเหรอ!” คราวนี้เจ้าของรีสอร์ตถึงกับตกใจ เพราะไม่คิดว่าตาเฒ่าเจ้าเล่ห์และเหลี่ยมจัดจะกล้าทำมากถึงเพียงนี้

“ก็เออสิวะ! ป๊าอยากได้หลานสาวนี่หว่า ก็ต้องทำทุกวิถีทางสิ” 

“แต่เขาเป็นแขกของรีสอร์ตเรานะป๊า”

“แขกที่ไหน นั่นเมียแก และเขาก็เป็นลูกสะใภ้ของป๊าด้วย” คนแก่แย้งทันควัน 

“ป๊าจะรับก็รับไป แต่ผมไม่รับ ยัยนั่นไม่ใช่เมียผม ทอมแบบนั้นผมเอาไม่ลง”

“เอาไม่ลงบ้าอะไรวะ ถึงล่อเขาเสียงดังลั่นห้องจนเกือบถึงเช้าขนาดนั้น” วาจารู้ทันของคนแก่ทำให้คนฟังอ้าปากค้าง โหนกแก้มขึ้นสีระเรื่อแบบปัจจุบันทันด่วน  

“นี่ป๊าให้คนไปเฝ้าผมถึงห้องเลยเหรอ!” คราวนี้ไอ้หนุ่มมาดนิ่งเผลอขึ้นเสียงด้วยความลืมตัว เพราะไม่คิดว่าพ่อของตนจะบ้าดีเดือดถึงเพียงนี้ 

“ไม่ต้องเฝ้าหรอก แค่เดินผ่านก็ได้ยินเสียงครางชัดเจนแจ่มแจ๋ว บ่งบอกว่าลูกชายป๊าโคตรจะคิดถึงเมีย ก็อย่างว่าล่ะเนอะ นอนกับหญิงอื่นหรือจะสู้นอนกับเมียตัวเอง”   

“ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่เคยคิดถึงยัยนั่น และผมก็ไม่เคยนับว่ายัยนั่นเป็นเมีย” จอมพลปฏิเสธเสียงแข็ง ท่าทางหงุดหงิดจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงทำให้คนแก่ยิ้มตรงมุมปากด้วยความพอใจ  

“ก็แล้วแต่แกเถอะไอ้คนปากไม่ตรงกับใจ เออ…ว่าแต่เมื่อคืนนี้มีเปอร์เซ็นต์ที่ป๊าจะได้หลานสาวไหมวะ แกทำตามท่าที่ป๊าส่งรูปไปให้หรือเปล่า”

วาจาในท้ายประโยคทำให้จอมพลแทบไปไม่เป็น ยอมรับว่าพ่อเขาโคตรจะเหลี่ยมจัด เป็นจอมวางแผน และชอบบงการ แถมยังเป็นคนแก่ที่แสนจะเฟี้ยวจนน่าหมั่นไส้ มีอย่างที่ไหนส่งรูปท่าทางที่ใช้สำหรับการร่วมรักให้ได้ลูกสาวมาให้ลูกชายที่ผ่านผู้หญิงมาอย่างโชกโชนเช่นเขา     

“ป๊า! ผมบอกแล้วไง ว่าเลิกหวังลมๆ แล้งๆ ได้แล้ว ทำไมป๊าต้องอยากให้ลูกผมเกิดจากยัยทอมนั่นด้วย” คราวนี้ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหัวเสียระคนอ่อนใจ

“ก็ป๊าอยากได้นี่หว่า ถึงหนูปี่จะมีบุคลิกห้าวๆ แต่หนูปี่ก็รักเด็ก อ่อนโยนกับเด็ก ถ้าได้หนูปี่เป็นแม่หลานป๊าคงไม่ขาดความอบอุ่น อีกอย่างน้องกัปตันก็อยากมีแม่ เมื่อไหร่แกจะยอมให้ลูกเจอกับแม่เขาวะ”

“ป๊าก็รู้ว่าแม่ของกัปตันตายแล้ว” 

จอมพลเอ่ยเสียงเครียด แววตาเศร้าสลดอย่างเห็นได้ชัด วาจาที่หลุดออกมาจากปากของผู้เป็นพ่อทำให้เขากระหวัดคิดไปถึงลูกชายตัวน้อยที่มักจะรบเร้าขอพบแม่เสมอ ทั้งที่เขาบอกว่าแม่อยู่บนสวรรค์ไอ้เด็กแสบนั่นก็ไม่เชื่อ และไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพ่อของเขาคงเล่าอะไรบางอย่างให้ลูกชายเขาฟังแน่ๆ 

“แต่แกก็รู้นี่นาว่าในทางกฎหมายมันไม่ใช่อย่างนั้น”

“ถ้าป๊าจะพูดเรื่องนี้ ผมขอตัวนะครับ” ทนฟังไม่ไหวเจ้าของร่างผึ่งผายก็เอ่ยตัดบทเสียดื้อๆ ขณะผุดลุกขึ้นเต็มความสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร  

“จะไปไหนก็ไปเถอะว่ะ ที่จริงป๊าก็รู้แหละว่าแกรีบไปปราบพยศเมีย แต่หมั่นไส้ไง ก็เลยชวนแกคุยเพื่อเป็นการถ่วงเวลาให้หนูปี่หนีไปไกลๆ”  

น้ำคำที่ได้รับฟังทำให้ชายหนุ่มเกือบหลุดอ้าปากค้าง ก่อนจะปรับสีหน้าให้ราบเรียบ แล้วเอ่ยอย่างฉะฉาน 

“ผมไม่ได้รีบไปหายัยนั่นเสียหน่อย”    

“เออ…จะยังไงก็ช่าง แต่สุขสันต์วันเมียหนีนะไอ้ลูกชาย”

เจ้าสัวทรงพลไหวไหล่ ยกแขนขึ้นกอดอก ตวัดขาไขว่ห้างด้วยท่าทีสบายๆ ขณะเอ่ยอย่างยิ้มๆ ครั้นเห็นอีกฝ่ายทำหน้าตึงแล้วผลุนผลันจากไปก็หลุดหัวเราะออกมา