บทที่ 4 ทุกอย่างต้องเกิดขึ้น

โรงพยาบาล KL โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่เพิ่งก่อตั้งได้เพียงหนึ่งปีครึ่งเท่านั้น ด้วยเทคโนโลยีที่มีความทันสมัยและได้รับการยอมรับจากนานาชาติ ทำให้ที่นี่นับเป็นศูนย์รักษามะเร็งที่ดีที่สุดในประเทศไทย

คำโฆษณาที่น่าตื่นตาตื่นใจนี่แหละที่พาฉันและแม่มาจนถึงที่นี่ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่มันเป็นความคิดที่ดีหรือแย่ แต่รู้ว่าพอแม่มาที่นี่แล้ว จากอาการของคนที่รอความตายนอนพะงาบๆ ในโรงพยาบาลที่ใช้สิทธิ์รักษาฟรี ก็กลับมามีชีวิตชีวาสามารถยิ้มแย้มได้อีกครั้ง

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าโชคจะเข้าข้างเราตลอดไป

“ดาดูนี่สิลูก นางเอกเรื่องนี้เป็นมะเร็งเหมือนแม่เลยเห็นไหม เขายังสาวยังสวยอยู่เลยนะ แต่ดันโดนสามีนอกใจแล้วไม่มาจ่ายค่ารักษาพยาบาล น่าสงสารน่าดูเลย”

ฉันกลับมาที่โรงพยาบาลหลังจากที่เลิกงานแล้ว ดูเหมือนว่าแม่ยังคงไม่รู้เรื่องที่ฉันได้รับข้อความนั้น บนใบหน้าซีดเซียวของแม่ยังคงมีรอยยิ้มพลอยทำให้คนรอบข้างยิ้มตามไปด้วย มันน่าเศร้าตรงที่โรคร้ายมันทำให้แม่ทรมานจนบางครั้งฉันก็เห็นแม่แอบร้องไห้อยู่คนเดียวบ่อยๆ แต่ต่อหน้าฉันแม่กลับทำเป็นร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ก็เพราะแม่เป็นอย่างนี้ไงเลยทำให้โลกใบนี้ใจร้ายกับแม่เสมอ แม่ที่แสนดีของฉันดีตั้งขนาดนี้ แต่กลับไม่เคยได้รับความสุขจริงๆ ในชีวิตเลยสักครั้ง

“แม่ไม่ยอมห่มผ้าแล้วก็เปิดแอร์เย็นอีกแล้วนะคะ หมอบอกว่ายังไง ให้ดูแลตัวเองดีๆ ใช่ไหม”

ฉันบ่นพลางเดินเข้าไปห่มผ้าให้แม่ ทว่าสายตาดันเหลือบไปเห็นที่นอนของแม่ซึ่งเปียกโชกซ้ำยังส่งกลิ่นเหม็นไปทั่ว ขาของแม่ที่พ้นจากกางเกงของโรงพยาบาลออกมาก็บวมเป่งจนน่ากลัว แต่แม่กลับไม่รู้ตัวแล้วยังชี้ไม้ชี้มือไปยังทีวีตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

“แม่ไม่หนาวเลยสักนิดนะลูก เนี่ย สงสัยว่าคุณหมอเขารักษาเก่งแน่เลย ช่วงหลังมานี้แม่ไม่ค่อยปวดท้อง กินข้าวอร่อยด้วยนะ”

หากแม่เป็นอย่างนี้ ไม่รู้ตัวแม้กระทั่งตัวเองฉี่แตกบนที่นอน เราจะยังมีโอกาสได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกไหม แม่จะมีโอกาสหายอีกไหม... หัวใจของฉันมันแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดีตั้งแต่ที่รู้ว่าแม่เป็นมะเร็ง และนั่นมันคงยังไม่มากพอใช่ไหม สัญญาณทุกอย่างกำลังบอกฉันว่าเรากำลังต้องจากกัน ไม่ช้าก็เร็ว...

สิ่งสุดท้ายที่ฉันทำได้ คือการยื้อชีวิตของแม่ให้อยู่กับฉันนานขึ้นเท่านั้น

“แม่...” ฉันเรียกแม่อย่างแผ่วเบา ทำให้แม่ละสายตาจากทีวีชั่วคราวแล้วหันมามองหน้าฉันด้วยรอยยิ้ม

“ว่าไงลูก”

“หนูอาจจะพูดบ่อยไปหน่อยช่วงนี้ แต่หนูรักแม่นะคะ”

น้ำตาของฉันมันได้ไหลลงมาอีกครั้ง ฉันรู้ว่าแม่ไม่ชอบให้ฉันร้องไห้หรอก ท่านบอกว่ารอยยิ้มของฉันนั้นสวยที่สุด ฉันเลยเชื่อแม่และยิ้มเสมอมา แต่ตอนนี้ฉันฝืนยิ้มไม่ไหวแล้ว ได้แต่กอดแม่เอาไว้แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาทั้งอย่างนั้น

“ไม่ต้องร้องนะลูก”

ฝ่ามือของแม่ลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากร่างกายของแม่ยิ่งทำให้ฉันเศร้ามากขึ้น ถ้าหากว่าพรุ่งนี้ฉันไม่มีแม่แล้วล่ะ ถ้าเราต้องจากกันจริงๆ ฉันจะทำยังไงดี...

หลายวันต่อมา

ฉันมัวแต่ดูแลแม่จนลืมไปเลยว่าวันนี้มีเรียน รู้ตัวอีกทีก็ได้รับสายจากเพื่อนรักโทรมาโวยวายเสียยกใหญ่

[จะมาถึงกี่โมงอะดา ถ้าวันนี้แกสายอีกพวกเราจะตัดแกออกจากกลุ่มแล้วนะ]

“รีบอยู่ๆ บอกทรายว่าสิบห้านาทีถึง”

ฉันคุยโทรศัพท์ไปก็มัดเชือกรองเท้าไป หลังจากที่อาบน้ำเช็ดตัวเอาแม่กินข้าวกินยาเรียบร้อยแล้วก็ต้องรีบไปเรียนต่อ ที่จริงฉันเองก็อยากจะดรอปไปเลยเพราะเรื่องของแม่ แต่ญาติของป้าข้างห้องอาสาจะเข้ามาดูให้ช่วงที่ฉันไปเรียน เลยทำให้ฉันยังไม่ต้องทำอย่างนั้น

อีกอย่าง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันเองก็ต้องเรียนให้จบ เพราะนั่นหมายถึงการงานที่มั่นคงในอนาคต และฉันจะต้องมีเงินเดือนเยอะๆ เพื่อจะมาดูแลแม่ให้ได้

เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะสู้!

“เอแคลร์ แกบอกทรายว่าให้ส่งไฟล์รูปเล่มมาทีนะ เดี๋ยวฉันปริ้นจากร้านหน้าโรงพยาบาลไปเลย”

[อยู่โรงบาลเลยเหรอดา มันไกลไปปะ เราต้องพรีเซนต์อาจารย์คาบนี้นะเว้ยไม่ใช่ชาติหน้า]

เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากสายของแคล์นั่นคือ น้ำหอม หนึ่งในแก๊งเพื่อนจอมเหวี่ยงของฉันเอง ในน้ำเสียงของเธอเจือความไม่พอใจเอาไว้ซึ่งฉันก็เข้าใจได้เป็นอย่างดี เพราะเรื่องแม่ทำให้ฉันขาดเรียน ลา ไปสายอยู่บ่อยๆ เลยทำให้มีผลกระทบต่องานกลุ่มไปด้วย

ฉันไม่ได้ขอให้เพื่อนเข้าใจหรอก แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่นา

“ฉันจะบอกพี่วินรีบบึ่งไปเลยนะแก แค่นี้นะ”

ฉันรีบวางสายจากเอแคลร์และออกมาจากห้องพักของแม่ในทันที ตอนนี้ในหัวของฉันมันวุ่นวายไปหมด เพราะเมื่อเช้าเจ๊หวานโทรมาว่าต้องถึงร้านก่อนสี่โมงครึ่งไปเตรียมแต่งหน้าแต่งตัวในขณะที่ฉันมีเรียนถึงสี่โมงเย็น ทำให้ฉันต้องทำทุกอย่างให้เร็วขึ้นเพื่อให้งานที่ต้องส่งเสร็จในวันนี้ให้ได้

ตอนนี้นาฬิกาที่ข้อมือฉันบอกเวลาเจ็ดโมงครึ่ง ฉันมีเวลาครึ่งชั่วโมงในการไปให้ทันคลาส ซึ่งจากโรงพยาบาลหากนั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปคงสักยี่สิบนาที ยังไงก็ทันแน่ๆ

แต่ฉันก็ลืมไปว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่เคยโชคดีในเรื่องอะไรเลย ในจังหวะที่มัวแต่ดูนาฬิกาอยู่นั้นเอง ทำให้ไม่ทันมองว่ามีคนอยู่ข้างหน้า เขาเองก็กำลังคุยโทรศัพท์ ทำให้เราทั้งคู่ประสานงากันเข้าอย่างจัง

โครม!!!

เสียงข้าวของกระจัดกระจายดังลั่นโรงพยาบาล ทั้งกระเป๋าผ้าที่ใส่หนังสือสองสามเล่มของฉันก็ปลิวไปคนละทิศคนละทาง มือถือที่กำลังจะเก็บลงกระเป๋าก่อนหน้านี้สไลด์ไปติดผนังหน้าห้องพักของใครคนหนึ่ง ส่วนตอนนี้ฉันทั้งเจ็บทั้งอาย เพราะเมื่อกี้ล้มผิดท่าไปหน่อยเลยทำให้ก้นกบกระแทกเข้ากับพื้นเต็มๆ

“อะ...โอ๊ย...”

“เป็นอะไรไหม?”

เหมือนว่าคนที่ฉันชนเข้าจะไม่เป็นอะไรมาก เขาที่ตั้งสติได้ก่อนรีบเข้ามาดูฉันด้วยความรวดเร็ว

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ แต่...โอ๊ย!”

พอพยายามจะลุกขึ้นเท่านั้นแหละ ฮือ เจ็บอะ มันเจ็บร้าวจนแทบจะลุกไม่ไหว สุดท้ายก็ได้แต่ล้มลงไปนั่งที่เดิม

“ไปหาหมอดีกว่านะครับ กระดูกอาจจะเคลื่อน”

“ไม่ได้ค่ะ วันนี้หนูมีเรียน พอดีว่าเพื่อน...”

คำพูดของฉันหยุดลงแค่นั้นเมื่อเงยหน้าขึ้นมองคู่กรณีแล้วพบว่าเป็นใคร ใบหน้าหล่อเหลาที่แสนคุ้นเคยใต้แว่นหนานั้นทำให้ฉันถึงกับอ้าปากค้างให้กับโลกที่ทั้งกลมและแคบใบนี้

เขาคือนาวินทร์ ผู้ชายที่ฉันทุบในห้องนั้นและถูกเขาขโมยจูบแรกไปอีกด้วย

และดูเหมือนไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้นที่ตกใจ เพราะเขาเองก็ชะงักไปเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือฉัน

“เจอกันอีกแล้วนะ บังเอิญจัง”

อืม บังเอิญจังเลยเนอะที่เขาดันเป็นหมอแล้วมาอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนฉันก็แม่ป่วยหนักต้องมาอยู่โรงพยาบาลนี่ร่วมสามเดือนแล้ว บังเอิ๊ญ~ บังเอิญจนฉันอยากจะสำลักน้ำลายตายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ความรู้สึกแปลกใจก็ไม่เท่าความโมโหที่ยังคุกรุ่นอยู่ในความรู้สึก เรื่องวันนั้นมันทำให้ฉันทั้งเจ็บทั้งอายจนนึกถึงทีไรก็อยากเอาหน้ามุดดินหนี แต่สิ่งที่เขาทำกลับเป็นการยิ้มน้อยๆ แล้วบอกว่า บังเอิญจัง อย่างนั้นเหรอ?

เมื่อเห็นว่าเป็นเขาฉันจึงสะบัดตัวน้อยๆ อย่างถือดี ก่อนจะพยายามลุกขึ้นโดยไม่ขอความช่วยเหลือจากคนตรงหน้า ทว่ามันก็ทำให้ฉันต้องกรีดร้องออกมา

“โอ๊ย!!” เจ็บมากเลยแม่ เจ็บเหมือนกระดูกจะหลุดออกมาเลย ฉันถึงกับน้ำตาเล็ดเพราะความเจ็บจากก้นกบมันจี้ดขึ้นสมอง สุดท้ายแล้วก็ต้องล้มตัวลงนั่งที่เดิมด้วยความเจ็บใจ

“เดินไม่ไหวหรอก ไปให้หมอเอกซเรย์ดูก่อนดีกว่าเผื่อมีตรงไหนหัก”

เขาว่าพลางจะเข้ามาอุ้มฉันให้ลุกขึ้น แต่ถูกมือฉันหยุดเอาไว้ก่อน

“แต่หนูมีเรียน”

“แต่ถ้ากระดูกหัก ติดเชื้อในกระแสเลือดอาจจะตายได้เลยนะ”

แต่ถ้าฉันไปไม่ทันแล้วทำให้ทั้งกลุ่มไม่ได้ส่งงาน ฉันก็อาจจะตายได้เหมือนกัน เหมือนว่าทางเลือกของฉันจะมีแค่สองทาง ไม่ตายก็ตาย ซ้ำตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาเจ็ดโมงสี่สิบห้านาที เหลือเวลาแค่สิบห้านาทีที่จะไปให้ถึงมหา’ลัย งานนี้มีแต่มีดจ่อคออยู่ทั้งนั้นเลย

“รีบขนาดนั้น?”

เขาถามขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่มันควรเป็นฉันหรือเปล่าที่ต้องทำหน้าอย่างนั้น

“รีบค่ะ เพื่อนรองานที่หนู เมื่อกี้ก็เพิ่งโดนด่ามา”

ชายตรงหน้าฉันระบายยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด

“งั้นฉันไปส่ง”

“อะไรนะคะ...ว้าย!”

สิ้นสุดคำว่า ไปส่ง ของเขา วงแขนก็สอดเข้ามาใต้ข้อพับของฉัน ในขณะที่มืออีกข้างจับแผ่นหลังของฉันเอาไว้แล้วอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาว เล่นเอาคนไข้คนอื่นๆ ที่ได้ยินเสียงดังแล้วออกมาดูต่างก็ยิ้มกรุ้มกริ่มไปตามๆ กัน

ส่วนฉันนี่ไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนแล้ว ทั้งเขินเรื่องที่ผู้ชายอุ้มจนทำอะไรไม่ถูก ทั้งกำลังตกใจเรื่องที่จู่ๆ เขาก็อุ้มฉันขึ้นมาจนตัวลอย จนต้องรีบเกาะคอเขาเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองตกไปคอหักตายซะก่อน

“ปะ...ปล่อยเถอะค่ะ คนมองหมดแล้ว”

“เดี๋ยวไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเองได้”

“เดินยังไม่ได้จะไปเองได้ไง”

“แต่ว่า...”

“เงียบ”

เขาสั่งออกมาเสียงดุ ฉันเลยไม่กล้าที่จะต่อปากต่อคำกับเขาอีก ปล่อยให้คนตัวสูงอุ้มฉันเดินฝ่าผู้คนที่ออกมามองด้วยความสนอกสนใจ จนกระทั่งออกไปถึงลานจอดรถในที่สุด

“ปล่อยหนูลงได้แล้วค่ะ”

เขาทำตามอย่างไม่อิดออด แต่พอฉันลงน้ำหนักเท้าเท่านั้นแหละรู้เลย ความเจ็บปวดมันร้าวขึ้นมาตามเรียวขา จนขึ้นมาถึงแกนสมองในที่สุด

“ฮือ เจ็บ”

“แล้วอย่างนี้จะไปเรียนได้ไง บอกเพื่อนว่าไปไม่ไหวเถอะ”

“ไม่ได้ค่ะ ต่อให้ขาขาด เอวขาด คอขาด หนูก็ต้องไปถึงมหา’ลัยภายในสิบนาทีให้ได้”

“เรียนที่ไหนล่ะเรา”

“เอกบูรพาค่ะ”

“งั้นก็เป็นไปไม่ได้ ช่วงนี้รถติดมาก อย่างต่ำก็ครึ่งชั่วโมง”

“ง่า แต่หนูต้องตายแน่ถ้าไปไม่ทัน”

ในหัวของฉันมีแต่ภาพการตายเป็นฉากๆ ทรายเป็นลูกอธิบดีมหาวิทยาลัย ทั้งฐานะดีทั้งหน้าตาดี เป็นคนที่ใครๆ ต่างก็ชอบและฟังเธอ ครั้งหนึ่งมีเพื่อนในกลุ่มที่พูดจาขัดกับทราย เธอเลยใช้อำนาจของตัวเองให้เพื่อนทั้งรุ่นบอยคอตเพื่อนคนนั้นจนอยู่ไม่ได้

ฉันเองไม่ได้เต็มใจเป็นเพื่อนกับเธอนักหรอก แต่จากสถานการณ์ของฉันในตอนนี้ มีปัญหากับทรายจะต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ๆ

“งั้นเอางี้”

เขาเดินหายไปยังอีกฝั่งของลานจอดรถ ทิ้งฉันไว้กับความกระวนกระวายเพียงคนเดียว ตอนนี้เวลาก็เดินไปเรื่อยๆ เขาคิดจะทำอะไรก็รีบๆ เข้าเถอะ ฉันยังไม่อยากกลายเป็นกิ่งไม้ให้ยัยทรายหักจนกลายเป็นสองท่อนตอนนี้หรอกนะ

แล้วเสียงสตาร์ทรถก็ได้ดังขึ้น ก่อนที่มันจะเริ่มเข้ามาใกล้และหยุดอยู่ตรงหน้าฉันในที่สุด

“ขึ้นมา”

คุณนาวินทร์พูดพร้อมกับคลายเนคไทออกหลวมๆ ท่าทางของเขาที่คร่อมรถบิกไบค์อยู่ตอนนี้ดูเท่ไม่หยอก ผิดจากภาพของตาแก่โรคจิตก่อนหน้านี้ลิบลับ ยิ่งตอนดึงเนคไทนะ หัวใจฉันเต้นเป็นระส่ำเลยล่ะ

“เร็วสิ จะไปไหมมหาลัย”

“เอ่อ ค่ะๆ”

ฉันพาตัวเองเดินไปที่รถอย่างทุลักทุเล ในตอนที่พยายามขึ้นซ้อนหลังเขาก็ลำบากมากจากอาการเจ็บที่บั้นท้าย แต่ดีที่มีเขาพยุงทำให้ขึ้นได้ในที่สุด

“นี่หมวกกันน็อก” เขาว่าพร้อมยื่นหมวกมาให้

“ขอบคุณค่ะ”

หลังจากที่ฉันสวมหมวกเรียบร้อยแล้วเขาก็ตั้งท่าจะออกตัวเต็มที่ ทว่าด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เหมือนไม่เคยได้จับรถมอเตอร์ไซค์มาก่อนของเขา ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะถามออกไปด้วยความสงสัย

“คุณ...ขี่เป็นใช่ไหมคะ?”

มือที่กำลังกดนั่นบิดนี่ได้หยุดลง ก่อนที่เขาจะหันมากระตุกยิ้มน้อยๆ ให้ฉัน

“หึ ไม่”

“ดะ เดี๋ยว แล้วนี่ขี่ไม่เป็นแต่มีรถมอเตอร์ไซค์เนี่ยนะ”

“ไม่ใช่ของฉันหรอก ของใครก็ไม่รู้”

“อะไรนะ!!”

ไม่ได้แล้ว ฉันจะเอาชีวิตมาฝากไว้กับเขาไม่ได้เป็นอันขาด เรื่องขี่ไม่เป็นก็เรื่องหนึ่ง แต่ข้อหาขโมยรถฉันไม่อยากมีเอี่ยวด้วย

“อย่าดิ้น รถจะออกแล้ว” เขาเอ่ยเสียงดุ

“ไม่ค่ะ คุณไม่ต้องไปส่งหนูแล้ว หนูไปเองได้”

“ไม่ต้อง จะออกรถแล้ว เกาะแน่นๆ ล่ะ”

“ไม่เอาค่ะ กรี๊ด!!!”