บทที่ 3 ทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ!

[Danica’s part]

แม่เจ้าโว้ยยยย ทำไมเจ๊หวานไม่บอกฉันก่อนว่าคุณคามินทร์และน้องชายของเขานั้นหล่อมากกกก หล่อลากดินชนิดที่ว่าดาราเกาหลียังต้องชิดซ้าย ฉันไม่เคยพบเคยเจอความหล่อระดับนี้มาก่อนในชีวิต...

เอ่อ...ถ้านับชีวิตฉันที่เจอผู้คนน้อยถึงน้อยมากอะไรพวกนั้นน่ะนะ

แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ใบหน้าคมเข้มของเขานั้นเกลี้ยงเกลาอย่างกับไม่รู้จักคำว่ารูขุมขน คิ้วดกดำหนากำลังดี ดวงตาเรียวยาวทว่ากลับซ่อนความอบอุ่นเอาไว้ในนั้นบอกไม่ถูก จมูกโด่งเป็นสันตามแบบฉบับลูกครึ่ง ริมฝีปากก็บางเฉียบเป็นสีชมพูระเรื่อมองแล้วอยากจะพุ่งเข้าไปจับจุ๊บให้รู้แล้วรู้รอด แม้ว่าหน้าเขาจะเหมือนกับคุณคามินทร์อย่างกับแกะ แต่กลับมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันหยุดจ้องเขาไม่ได้เลย

แล้วไหนจะรูปร่างสูงโปร่งเหมือนต้นไม้ใหญ่ให้พึ่งพิงของเขา มันทำให้หัวใจฉันเผลอเต้นแรงไปวูบหนึ่งยามที่จ้องมอง แล้วมันก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้งเพราะคำถามของเขา

“แล้วนี่...ทำอะไรเป็นบ้างล่ะเรา?”

การที่เขาถามแบบนี้นั่นหมายความว่าเขาจะเคลมฉันแล้วจริงๆ ใช่ไหม ตายล่ะ ฉันไม่ได้ถามเจ๊น้ำหวานเลยว่าแล้วทำได้ไหม แต่ปกติต้องไม่ได้สิ ฉันเป็นพนักงานระดับล่างที่ทำได้แค่บริการทั่วไป เอนเตอร์เทนแขก ชงเหล้า ทำให้แขกสนุกสนานในระหว่างที่กินดื่ม ถ้าจะได้รับอนุญาตให้ขายร่างกายนั่นต้องได้รับการเทรนจากเจ๊ก่อน

“หนูไม่รับแขกค่ะ”

ฉันบอกออกไปตามตรง ทว่าคนตรงหน้ากลับมองหน้าฉันนิ่ง ไม่รู้ว่าเขากำลังพอใจหรือไม่พอใจ ฉันเลยต้องรีบพูดต่อ

“คือว่าหนูไม่ได้รับอนุญาตให้มีอะไรกับแขกค่ะ แต่อย่างอื่นทำได้หมดเลยนะคะ”

ฉันกลั้นใจพูดออกไปด้วยความเขินอายนิดๆ ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งตัวเองต้องมาพูดอะไรแบบนี้ แต่ทันทีที่ได้ยินเขากลับกอดอกแล้วพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“แล้วคิดว่าตัวเองขึ้นมาที่นี่ทำไม?”

ท่าทางของเขาทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก อย่าบอกนะว่าเขากำลังจะโกรธแล้วไล่ฉันออกไปนอกห้อง ทำอย่างนั้นไม่ได้นะ เจ๊น้ำหวานบอกว่างานนี้ค่าตอบแทนสูง และฉันมีโอกาสได้ทิปหลักหมื่นจากเขา ไม่ว่าจะต้องใช้ไม้ไหนฉันเองก็ต้องอยู่ในห้องนี้ต่อให้ได้

ฉันยกมือขึ้นพนมตรงหน้า ก่อนจะไหว้ปลกๆ พร้อมทั้งแร๊พสิ่งที่เตรียมจะพูดออกมาจนหมดในไม่กี่วินาที

“นะ...หนูขอโทษจริงๆ ค่ะคุณนาวินทร์ หนูไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไร แต่ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ หนูมาทำงานเพราะอยากได้เงิน หนูมีแม่ที่ต้องดูแล ท่านเป็นโรคร้ายต้องใช้เงินเยอะมากๆ หนูคิดว่าขึ้นมาตรงนี้ต้องได้เงินเยอะแน่ๆ หนูไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคุณแต่หนูทำได้ทุกอย่างจริงๆ ยกเว้นเรื่องนั้น...”

ฉันจำเป็นต้องหยุดพูดสักสามสี่วิเพื่อสูดหายใจเข้าปอดหลังจากรัวคำพูดจนเกือบขาดใจตาย ตอนนี้ร่างกายมันร้อนแข่งกับแอร์ภายในห้องนี้ที่เย็นเฉียบ เหงื่อก็แตกพลั่กเพราะกำลังลุ้นกับท่าทีของคนตรงหน้า

“...ดังนั้น...คุณไม่ไล่หนูไปได้ไหมคะ?”

ถ้าพูดขนาดนี้แล้วเขายังไม่ใจอ่อนก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว เขาเป็นหมอนี่นา จริงไหม อย่างที่ฉันได้ยินเมื่อกี้ คนเป็นหมอก็ต้องใจดีมีเมตตาสิ

ทว่าเขากลับแค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะพูดเสียงกลั้วหัวเราะ

“นี่เธอ คิดว่าฉันเป็นคนแบบไหนกันแน่ฮะ”

“คะ? กะ...ก็ เป็นน้องชายของคุณคามินทร์...” ไม่ได้สิ ถ้าฉันตอบออกไปแบบนี้รับรองถูกไล่ออกไปแน่ เอาใหม่ๆ “คือว่า คุณนาวินทร์เป็นคนที่หล่อมากๆ ค่ะ หน้าตาดีที่สุดที่ฉันเคยเจอมาเลย แล้วก็ดูนิสัยดี อบอุ่น น่าจะเป็นคนดีนะคะ”

“เธอมองคนว่าเป็นคนดีแค่เพราะเขาหน้าตาดีเหรอ?”

“อ่า...” ไม่ใช่เหรอวะ ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วไหม

แต่ไม่ได้ ฉันมาที่นี่เพื่อเงิน จะมาตอบอะไรตามใจไม่ได้อย่างเด็ดขาด

“เปล่าค่ะ คุณแค่ดูเป็นคนดี ฉันรู้สึกอย่างนั้น”

“โอเค ถือว่าตอบได้ถูกใจ”

คำตอบของเขาทำให้ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ทว่ายังหายใจหายคอไม่ได้ถึงสามวินาที จู่ๆ เขาก็พุ่งเข้ามาจนฉันต้องถอยกรูดไปติดกับมุมผนังโซฟาตัวแอลที่เรานั่งอยู่ ทว่าด้วยความไวของเขาก็ทำให้ชายหนุ่มนั้นเข้ามาประชิดตัวฉันได้อย่างรวดเร็วพร้อมทั้งเอามือกันไว้ไม่ให้ฉันหนีได้ทั้งซ้ายขวาอีกด้วย

ซวยแล้ว อีดาตายแน่ๆ

“คะ...คุณหมอคะ หนูว่าแบบนี้ไม่ดีแน่”

“อะไรที่ไม่ดี?”

“ก็...หนูบอกแล้วว่าหนูไม่รับงานอย่างว่า ยิ่งกับผู้ใหญ่อย่างคุณ...”

เขาเหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด ยิ่งฉันบอกว่าไม่รับเขาก็ยิ่งโน้มตัวลงมา จนกระทั่งใบหน้าของเขาห่างกับฉันแค่คืบจนฉันต้องหลับตาปี๋เบี่ยงหน้าหลบ นั่นทำให้พวงแก้มเกิดเห่อร้อนด้วยความที่ลมหายใจอุ่นที่เจือด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ของเขาเป่าลงมาไม่หยุด

อ้ากกก ออกไปเดี๋ยวนี้นะ

“หน้าฉันมันเหมือนคนอายุเท่าไหร่ เธอลองว่ามาซิ”

“เอ๊ะ?”

ฉันได้แต่กะพริบตาปริบๆ มองเขาอย่างไม่เข้าใจคำถาม แต่การที่หันหน้ากลับมามองเขาตรงๆ แบบนี้มันยิ่งทำให้หัวใจฉันเต้นแรงอย่างคุมไม่อยู่ สุดท้ายก็ต้องหันหน้าหลบตามเดิม

“เรื่องที่ไหว้ฉันเหมือนคนแก่ก็เรื่องหนึ่ง เรื่องที่หาว่าฉันจะปล้ำเธอก็อีกเรื่องหนึ่ง คิดว่าฉันอายุเท่าไหร่ ห้าสิบกว่าเหรอ?”

“ไม่นะคะ อย่างมากก็แค่สี่สิบต้นๆ”

“นี่เธอ...”

ไม่ถูกเหรอ? ดูจากผิวหน้าของเขาแล้วก็เหมือนวัยรุ่นอายุไม่ถึงสามสิบอยู่หรอก เพียงแต่ถ้าฉันตอบแล้วเด็กเกินไปจะเป็นการปรามาสเขาหรือเปล่า หรือว่าจริงๆ เขาอาจจะแก่กว่านั้น?

ไม่เดาแล้วดีกว่า ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะชวดเงินก็ได้

“หนูไม่รู้จริงๆ ค่ะ แต่รู้แค่ว่าหล่อ แค่นั้นไม่พอเหรอคะ”

ฉันเลือกตอบออกไปตามความคิด แต่คิ้วที่ขมวดมุ่นของเขากลับไม่คลายลงเลยแม้แต่น้อย ฉันเลยต้องหาอย่างอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเขาแทน

“เธอคิดว่าตัวเองขึ้นมาบนนี้ทำไมกัน”

ในเมื่อเขาถาม ฉันก็จะตอบออกไปอย่างไม่ปกปิด

“เงินค่ะ”

“เงิน?”

“ค่ะ ตอนนี้แม่หนูป่วยนอนอยู่โรงพยาบาล ถ้าหนูไม่เอาเงินไปจ่ายค่ารักษาแม่ หนูอาจจะต้องพาแม่ไปรอความตายที่บ้าน”

มันไม่ใช่เรื่องราวน่าภูมิใจอะไรที่ควรเล่าให้คนอื่นฟังหรอก แต่ฉันไม่อยากถูกไล่ออกจากห้องนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม บางที...แค่บางที เผื่อว่าเขาอาจจะเกิดสงสารฉันขึ้นมาก็ได้

“นี่ไม่ใช่รายการเรียกคะแนนสงสารจากปมชีวิตนะ เอาดีๆ”

“หนูไม่ได้โกหกนะคะ”

“เท่าไหร่ล่ะที่ต้องจ่าย”

“ไม่ต้องรู้หรอกค่ะ รู้ไปทิปของคุณวันนี้ก็ไม่พอหรอก”

ในที่สุดชายหนุ่มก็ยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระ เขาถอยหลังไปนั่งที่เดิมก่อนจะกอดอกแล้วถามฉันเสียงเข้ม

“ก็รู้ว่าไม่พอ แล้วขึ้นมาทำไม?”

“มันไม่พอจ่าย แต่มันก็มากพอให้หนูกินข้าวอิ่มไปอีกหลายมื้อนะคะ นอกจากค่ารักษาแม่ก็มีค่าเทอม ค่ายา แล้วหนูก็ยังต้องไปเรียนด้วย”

ฉันพยายามกะพริบตาปริบๆ ให้เขาเห็นใจขึ้นมาบ้าง ดูจากสีหน้าของเขาฉันว่ามันต้องได้ผลแหละ เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไล่ตะเพิดแล้วให้คนอื่นขึ้นมาแทนตั้งนานแล้ว

“แล้วคิดว่าฉันจะให้เท่าไหร่” นี่แหละคำถามที่ฉันรอคอย

“คุณอยากให้เท่าไหร่ก็ได้ค่ะ มันคือทิป ไม่ใช่ค่าจ้างนี่”

“งั้นก็ไม่ให้”

“ง่า...”

เอาจริงเหรอคุณหมอ เขาเองก็ดูภูมิฐานน่าจะมีหน้าที่การงานที่ดี เงินเล็กน้อยแค่นี้คงไม่งกถึงขั้นนั้นหรอกมั้ง

“เธอรู้ไหมว่าคนที่จะได้ทิปหนักขนาดนั้นเขาต้องทำอะไรบ้าง อย่างแรกเลย เขาต้องพูดจาหวานๆ ไม่ใช่เสียงแข็งใส่ลูกค้าแบบนี้”

“อ๋า...อย่างนั้นหนูก็ทำได้ค่ะ คุณนาวินทร์ขา อยากดื่มอะไรดีคะ?”

ในเมื่อเขาว่าอย่างนั้นฉันก็จัดให้แบบไม่มีขัดขืน พูดจาหวานๆ เอาอกเอาใจลูกค้าเหรอ ได้สิ แต่ทนความหวานในแบบของฉันให้ได้ก็แล้วกัน

ฉันรินเหล้าใส่แก้วของเขาก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะเขยิบเข้าไปใกล้จนตัวเราแทบจะติดกันเป็นแฝดสยาม แล้วเอาแก้วเหล้ายื่นไปที่ปากของเขา

“ให้ดาป้อนนะคะคุณวินทร์”

เจอลูกอ้อนแบบนี้เข้าไปเขาถึงกับชะงักงันทำอะไรไม่ถูก แม้ใบหน้าจะไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา แต่ใบหูของเขากลับแดงฉ่าจนเหมือนจะมีควันน้อยๆ ออกมา

“คุณวินทร์อยากให้ดาทำอะไรอีกคะ?”

“อะแฮ่ม” เขากระแอมน้อยๆ ก่อนจะขยับออกไปสองสามคืบ “ไม่ต้องเรียกคุณ”

“คะ?”

“เรียก พี่วินทร์ก็ได้ ฉันไม่ติด”

“ได้ค่ะ พี่วินทร์”

ฉันก็ทำตามใจเขาแล้วนะ ทว่าพอฉันขยับเข้าไปหาชายหนุ่มกลับขยับออกไปอีกครั้ง แต่ในเมื่อเขาหนี ฉันก็จะตาม บอกแล้วว่าลูกอ้อนของฉันมันไม่เหมือนใคร เอาให้รำคาญกันไปข้าง

แต่เหมือนเขาจะลืมว่าโซฟาตัวนี้มันมีจุดสิ้นสุด ในจังหวะสุดท้ายที่เราขยับไปพร้อมๆ กัน ทำให้ทั้งเขาและฉันร่วงลงไปกองที่พื้นในขณะที่แก้วเหล้าในมือฉันหกกระจาย

ซ่า...

เสียงน้ำราดลงกับพื้นพรมตามด้วยเสียงแก้วตกดังตุ้บ ฉันไม่ได้สนใจว่ามันจะแตกหรือไม่แตก ตอนนี้ดวงตาของฉันกำลังเบิกโพลง เพราะไอ้การล้มเมื่อกี้ฉันได้ร่วงลงมาทับบนตัวของเขาที่นอนหงายอยู่กับพื้น และริมฝีปากของเรากำลังประกบกันเข้าเต็มๆ

มันจะไม่เป็นไรเลยถ้าฉันจะเคยจูบใครมาก่อน ไม่นะ จูบแรกที่แสนสำคัญของฉัน ม่ายยยย มันจะมาเสียเพราะสถานการณ์อย่างนี้ไม่ได้

ฉันพยายามที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากตัวของเขาทันทีที่รู้ตัว แต่ไม่คิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะรังแกฉันด้วยการเอื้อมมือมาล็อกเอวฉันไว้ไม่ให้ลุกไปไหน ฉันยังไม่ทันได้ตั้งสติถามอะไรออกไปทั้งนั้น มืออีกข้างของเขาก็สอดเข้ามายังบริเวณท้ายทอย ก่อนจะกดใบหน้าฉันให้ลงไปจูบกับเขาให้แนบแน่นกว่าเดิม

ริมฝีปากนิ่มที่กำลังมอบความอุ่นแสนวาบหวามให้แก่ฉันทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย ดวงตาของฉันเบิกกว้างจนเห็นว่าเขากำลังหลับตาพริ้มในขณะที่วาดริมฝีปากด้วยอารมณ์ที่ฉันเองก็เดาไม่ถูก

นี่ฉันกำลัง...ถูกจูบงั้นเหรอ จูบที่แปลว่าจูบจริงๆ ไม่ใช่แค่ปากแตะกันเหมือนก่อนหน้านี้ มันน่าแปลกที่หัวใจของฉันไม่เต้นแรงเลยแม้แต่น้อย แต่กลับได้ยินเสียงวิ้งๆ อยู่ในหูจนสมองมึนเบลอไปหมด

รอจนกระทั่งเขาถอยออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาใต้แว่นหนานั่นก็ทำให้ฉันได้สติจนหน้าร้อนฉ่าไปหมด

“ไหนบอกว่าทำได้ทุกอย่าง ที่เห็นเมื่อกี้มันไม่ใช่นะ”

เขากำลังล้อเล่นกับฉันอยู่งั้นเหรอ แค่เพราะฉันบอกว่าต้องการเงินเลยทำได้ทุกอย่างอย่างนั้นสินะ ตอนนี้อารมณ์ของฉันเริ่มเปลี่ยนไปเพราะคำพูดของเขา แค่อายที่ถูกเขาพรากจูบแรกไปก็แย่พออยู่แล้ว นี่ยังมาเจอคำพูดที่เหมือนจะดูถูกนั่นอีก

“ถ้าทำได้แค่นี้ก็อย่าหวังจะได้เงินเยอะๆ จากฉันหรือคนอื่นเลย...”

ฉันพยายามควบคุมอารมณ์อย่างหนักไม่ให้หงุดหงิดไปกับการยั่วยุของเขา ทว่าก่อนที่ประโยคสุดท้ายของเขาจะพูดจบ ฉันก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

“กลับไปฝึกมาใหม่...อั้ก!!!”

หมัดแน่นๆ ของฉันทุบเข้าที่กลางอกของเขาอย่างจังจนไอ้ชีกอตรงหน้าฉันยอมปล่อยในที่สุด แม้ว่าการกระทำนั้นอาจจะทำให้ฉันไม่ได้เงินจากงานนี้ แต่ตอนนี้ฉันไม่สนหรอก ทำขนาดนี้ก็แล้วถูกเขาจูบก็แล้วยังจะมาบอกว่าจะไม่ให้เงินอีก ช่างเถอะ เสียเวลาไปแล้วก็ช่างมัน ได้ทุบเขาสักครั้งก็พอใจแล้ว เชอะ

“เดี๋ยวสิ นั่นเธอจะไปไหน”

เขาลุกขึ้นมากุมหน้าอกพลางเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของชายหนุ่มนั้นขึ้นสีแดงก่ำจนน่ากลัว แต่ฉันก็ไม่ได้มีความคิดที่จะสงสารเขา รีบเดินมาที่ประตูด้วยความรวดเร็ว

“ไม่ให้เงินก็อย่าคิดจะแอ้มให้ยาก นอนจุกตายไปเถอะ ชิ”

ไอ้คนบ้า ขอชีวิตนี้อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย