7

มะเฟืองขยับตัวหย่อนขาลงข้างเตียง วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ เธอจะต้องรีบหาย จะได้แข็งแรง แล้วจะได้รีบตามพี่ชายขึ้นไปอยู่บนภู มะเฟืองตักข้าวต้มกินจนหมดชาม กินยาอย่างที่เหมียวเตรียมไว้ให้ แล้วลุกขึ้นเดินโงนเงนไปทางห้องน้ำที่เธอมองเห็นอยู่ไม่ไกลจากเตียง ทว่าเดินไปไม่กี่ก้าว ขาเจ้ากรรมก็ดันอ่อนแรงลงดื้อๆ ร่างบอบบางจึงล้มลงนั่งแหม็บบนพื้น มะเฟืองมองไปรอบๆห้อง เธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวหมุนติ้วๆไปหมด เวียนหัวจนอยากจะอาเจียนออกมา แต่เธอพยายามฝืนกระถดตัวไปจนถึงประตูห้องน้ำ และเพียงเธอพาตัวเองเข้าไปอยู่ในห้องน้ำได้ยังไม่ทันพ้นกรอบประตูดี หญิงสาวก็โก่งคออาเจียนออกมาเลอะพื้นห้องน้ำอย่างสุดจะกลั้น

 การุณย์วางปากกาในมือลงทันทีเมื่อเหมียวมาบอกว่ามะเฟืองฟื้นไข้แล้ว หนุ่มใหญ่ก้าวยาวๆเดินขึ้นบันไดตรงดิ่งไปยังห้องที่หญิงสาวอยู่ เมื่อไปหยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้อง เขายิ้มมุมปาก ดวงตาคู่คมกล้าเป็นประกายแฝงแววเจ้าเล่ห์ มือเรียวอย่างผู้ชายทว่าหยาบกร้านเพราะกรำงานหนักทุกอย่างเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ขออนุญาตคนที่อยู่ในห้อง

            เสียงโอ้กอ้ากที่ได้ยินเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในห้องทำให้การุณย์ขมวดคิ้วมุ่น เขามองไปที่เตียง ไม่เห็นร่างของมะเฟือง จึงมองเลยไปทางประตูห้องน้ำที่เปิดไว้

            “มะเฟือง!” การุณย์ตวาดเรียกคนที่นั่งอ้วกอยู่บนพื้นห้องน้ำเสียงดัง มะเฟืองเช็ดมุมปากแล้วหันกลับมาเงยหน้ามองคนตัวสูงร่างใหญ่หน้าดุที่ยืนอยู่ข้างหลัง หญิงสาวหอบหายใจเร็วๆด้วยความเหนื่อย เพราะเธออาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุงแล้ว

            “ทำไมไม่ไปอ้วกใส่ชักโครก มานั่งอ้วกตรงนี้ ไม่เห็นใจคนทำความสะอาดเหรอ ให้อยู่ดีกินดีแบบนี้แล้วยังมาทำตัวน่ารังเกียจอีก” มะเฟืองทั้งเวียนหัวทั้งเหนื่อยจนไม่อาจพูดออกมาเป็นคำได้ หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้า เธอพยายามจะไปให้ถึงชักโครกแล้ว แต่มันไม่ทันจริงๆ

            “เธอต้องเช็ดอ้วกพวกนี้เอง แล้วทำความสะอาดห้องน้ำให้สะอาดเหมือนเดิม”

            “ไม่ไหว เหนื่อย” มะเฟืองบอกเสียงแหบพร่า

            “สำออย!” การุณย์กระชากต้นแขนเรียวให้เธอลุกขึ้นยืน เขาจ้องหน้าเธอด้วยความโมโห มะเฟืองยืนโงนเงนร่ำๆจะล้มลงไปกองบนพื้นอยู่หลายที

“ดูสารรูปซิ เหม็นอ้วก ยายบ้าเอ๊ย!” การุณย์เหม็นจนต้องเบือนหน้าหนี ชายหนุ่มมองซ้ายขวาเพื่อหาผ้าเช็ดตัว ก่อนจะตัดสินใจกระชากชุดออกจากร่างงามด้วยอารมณ์ระอุร้อน ยายมะเฟืองน้องสาวไอ้มะไฟตัวแสบขยันทำให้เขาปวดหัววุ่นวายไปทุกเรื่องเสียจริง

“อย่านะ! เสี่ย...อย่า! ปล่อย! ไอ้เสี่ยบ้า อื๊อ!” ด้วยเรี่ยวแรงที่น้อยกว่าทั้งเหนื่อยล้าเพราะพิษไข้ทำให้มะเฟืองช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้เลย การุณย์ปอกเปลือกเธอจนเหลือแต่ร่างกายเปลือยล่อนจ้อน

            “คนเลว...” มะเฟืองกอดตัวเองไว้แน่น เพราะพิษไข้ที่ยังคั่งค้างบวกกับคับแค้นใจที่ทำอะไรเขาไม่ได้ ร่างสาวจึงสั่นสะท้านน่าสงสาร

            “อย่าสะดิ้งให้มันมากนัก ผู้หญิงที่ฉันเคยเห็นเคยเอาสวยกว่าเธอเป็นร้อยเท่า” การุณย์เหยียดริมฝีปากยิ้มเยาะ เขาหันไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวมาห่อร่างเปลือย แล้วอุ้มเธอแนบอก คนถูกอุ้มตกใจแทบสิ้นสติ

            “เสี่ยจะทำอะไร ปล่อยนะ!” 

            “ไปอาบน้ำห้องฉัน”

            “ไม่! ปล่อยฉันนะ!” 

            “อยู่เฉยๆ เดี๋ยวก็ทุ่มลงพื้นให้คอหักตายซะหรอก” การุณย์ขู่เสียงเข้ม และมันได้ผล ร่างที่ดีดดิ้นเมื่อสักครู่ชะงักนิ่ง หญิงสาวจ้องหน้าเขาด้วยสายตาชิงชัง การุณย์มองเมินสายตาของเธอ เขาพาเธอออกจากห้อง เดินไปชะโงกหน้าตรงบันไดสั่งงานลูกน้องที่อยู่ข้างล่าง

            “เหมียวมาทำความสะอาดห้องน้ำในห้องมะเฟืองด้วย” การุณย์กระชับร่างที่ประทับแนบอกอยู่ แล้วพาเดินเข้าห้องของตนไป 

            เมื่อประตูห้องปิดลงด้วยฝ่าเท้าของเจ้าของห้อง มะเฟืองก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง ทว่าคนที่อุ้มเธออยู่กับมีใบหน้าเรียบเฉย ไม่หือ ไม่อือ เขาเดินดุ่มพาเธอเข้าไปในห้องน้ำ แล้ววางร่างที่อุ้มมาจากอีกห้องลงในอ่างอาบน้ำที่ใหญ่กว่าอ่างในห้องที่เธอพักอยู่ถึงสามเท่า

            “อาบน้ำเองไหวไหม” การุณย์ถอยออกมายืนกอดอก ถามเสียงเข้ม

            “ไหว ออกไป!” มะเฟืองนั่งก้มหน้า กอดตัวเองไว้แน่น ความร้อนผ่าวจากพิษไข้ที่แล่นพล่านอยู่ในกาย ยังไม่เท่าความร้อนผ่าวของผิวเนื้อชายที่เธอได้สัมผัสแนบชิดเมื่อครู่ หัวใจสาวเต้นระส่ำด้วยความหวาดกลัว แม้จะเก่งกล้าปากดี ทว่าก็ถูกพี่ชายปรามและสอนให้ระวังตัวอยู่เสมอว่า ผู้ชายนั้นแข็งแกร่งและมีกำลังเหนือกว่าผู้หญิงหลายขุม หากต่อสู้กันตัวต่อตัว ผู้หญิงก็มักเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำพ่ายแพ้เสียเอง และตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่าเสี่ยเจ๋งนั้นแข็งแกร่งกว่าเธอมากมายหลายขุมนัก

            การุณย์ยิ้มเยาะท่าทีสะเทิ้นอายกึ่งหวาดกลัวของลูกแมวน้อยตรงหน้า ปากดี ปากเก่ง นึกว่าจะแน่...ยายแมวอวบน่าขย้ำเอ๊ย!

            “เสี่ยจะทำอะไร!” มะเฟืองกระถดตัวไปนั่งกอดเข่าชิดขอบอ่างอีกด้าน เมื่อร่างสูงใหญ่นั่งลงบนขอบอ่าง

            “ฉันจะเปิดน้ำให้ เปิดเองเป็นเหรอ จนๆอย่างเธอไม่น่าจะเคยใช้นะ” การุณย์หัวเราะในลำคอ สาดสายตาดูแคลนใส่คนตื่นกลัวจนเกินเหตุ หนุ่มใหญ่เอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำใส่อ่าง เขาพยายามไม่มองร่างขาวโพลนที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือคว้า ผิวขาวในร่มผ้าของมะเฟืองขาวราวน้ำนม ตัดกันกับผิวบริเวณแขนและขาที่ออกสีเข้มกว่าเล็กน้อย เพราะมะเฟืองนั้นทำงานไร่งานสวน ใบหน้านวลเนียนก็เช่นกันแม้เธอกรำงานหนักก็ยังอิ่มเอิบน่ามอง หากบำรุงสักนิด ผิวแก้มคงนวลเนียนน่าฟัดขึ้นเป็นกอง