ผมชอบคุณไปแล้ว

“ถ้าผมเป็นมดเป็นแมลง ผมคงตกลงไปขาหักอยู่ในลักยิ้มของคุณ”

“จนนาทีสุดท้าย คุณก็ยังแจกมุกไม่เลิก” เธอยิ้มกว้างขึ้นอีก

“นี่คุณกำลังกัดฟันแยกเขี้ยว หรือคุณกำลังยิ้มกันแน่ ไหนถอดแว่นกันแดดออกซิ” เขาใช้มืออีกข้างดึงแว่นกันแดดออกจากใบหน้าเรียวรูปไข่

เพชรพลอยหลับตาหยี ฉีกยิ้มกว้างโชว์ลักยิ้มสองข้างแก้มมากขึ้น เขามองเธอนิ่ง แต่เธอไม่ยอมลืมตามองเขา ต่างคนต่างกลืนก้อนสะอื้นลงคอ แล้วเขาก็ยกนิ้วโป้งปาดหางตาเธอซึ่งมีน้ำไหลลงมาเป็นทาง

“ผมชอบคุณไปแล้ว...แล้วผมจะลืมคุณลงได้อย่างไรล่ะครับ” เธอได้ยินเขาพูดเบาๆ

เธอลืมตาขึ้นอีกครั้งหลังจากเขาสวมแว่นกลับให้ แล้วพบว่าคราวนี้เขาก็สวมแว่นกันแดดเหมือนกัน

“โชคดีนะคุณทะเล เที่ยวให้สนุกนะ”

“ครับ คุณก็เหมือนกัน ผมขอให้คุณมีโชคกับเขาบ้าง คุณต้องเข้มแข็งนะครับ แล้วสักวันโชคจะเป็นของคุณ เป็ดน้อยของทะเล” เขาอวยพรจากใจจริง

“เราจะกลับหลังหันพร้อมกันแล้วต่างคนต่างเดินไปข้างหน้านะคะ ฉันไม่ชอบมองแผ่นหลังของคุณ แล้วก็ไม่อยากให้คุณเห็นแผ่นหลังของฉัน”

“ครับ”

เธอดึงมือออกจากเขา ยกมือขึ้นไหว้ตามธรรมเนียม แล้วตัดใจกลับหลังหัน เขาทำตามที่เธอบอก แต่เพียงสองก้าวเอเดรียนก็หันกลับมาอีกครั้ง เพชรพลอยกำลังวิ่งออกไปจากท่าเรือ...วิ่งออกไปจากชีวิตเขา

เอเดรียนหาที่นั่ง จมจ่อมอยู่กับความคิด คำพูดของเธอมากมายวิ่งวนในหัว กระทั่งหัวไหล่เขาถูกนิตยสารฟาดลงมาอย่างแรง

“ไง ไอ้จิ้งจอก หางกุดเลยเหรอมึง” ณวัฒน์กระแทกตัวนั่งข้างเพื่อน

เอเดรียนแบมือไปทางเพื่อน ณวัฒน์จึงหยิบของจากกระเป๋าเสื้อมาวางบนมือนั้น เอเดรียนสูดลมหายใจเข้าลึก ขณะดึงกล่องเล็กๆ สีส้มออกมาจากถุงกำมะหยี่สีแดง มือหนาสั่นเทาขณะเปิดฝากล่อง หยิบสร้อยข้อมือน้ำหนักห้าสิบสตางค์ขึ้นมา

เอเดรียนไล้ท้องนิ้วโป้งเบาๆ บนลวดลาย สีของทองดูหมองผ่านกาลเวลา

“มันสวยเวลาอยู่บนข้อมือของเธอ แค่โอนเงินให้แม่ โรงแรมก็มีตู้เอทีเอ็ม ข้างๆ มีธนาคาร ที่โทรศัพท์ก็มี Net Banking ไม่ต้องใช้เวลาสองชั่วโมงหรอก นอกเสียจากว่าเธอไม่มี” 

เอเดรียนนึกถึงเมื่อวานที่เพชรพลอยขอตัวไปทำธุระ เขารู้ทันทีว่าเธอต้องไปโอนเงินให้แม่ จึงให้ณวัฒน์ส่งคนตามไป พอรู้ว่าเธอขายสร้อยข้อมือ เขาก็ให้ซื้อกลับทันที เธอกระหืดกระหอบกลับมาให้ทันเวลา แถมยังซื้อขนมกลับมาให้เขาเต็มมือ

“อือ” ณวัฒน์รับคำ แต่เขาก็เห็นภาพที่เธอหาเงินตัวเป็นเกลียวชินเสียแล้ว อะไรที่ช่วยได้เขาก็ยินดีช่วย มีงานก็ป้อนให้เธอก่อน แต่ถ้าจะให้ช่วยเหลือเรื่องเงินฟรีๆ เพชรพลอยเป็นต้องปฏิเสธเขาทุกที

“เงินมันมีค่าไม่เท่ากันจริงๆ อยู่ที่ว่าไปอยู่ในกระเป๋าใคร” คำพูดของเพชรพลอยทำให้เขาตระหนักถึงความจริงข้อนี้

“ก็จริงอีก” ณวัฒน์พยักหน้าเห็นด้วย

“กับคนอื่นๆ ที่ผ่านมากูไม่เคยเป็นแบบนี้ บางคนคบกันเป็นเดือนแล้วแยกกันก็ไม่รู้สึกอะไร แต่นี่แค่สองวัน สองวันที่สั่นคลอนกูเป็นบ้า ความจริงมันก็วินวินนะ ต่างคนต่างก็อยากมีชีวิตอิสระ”

“แต่พวกมึงดันอิน?” ณวัฒน์ถามจากอากัปกิริยาที่เอเดรียนแสดงออก

“คงงั้น”

“ตอนนี้อาจจะยังชาๆ ยังสับสน ผ่านไปสักพัก ล่องเรืออีกสักเดือนสองเดือนมึงก็จะรู้ใจตัวเองว่ารู้สึกยังไงกันแน่”

เอเดรียนเก็บสร้อยข้อมือใส่กล่องใส่ถุงตามเดิม เขาหย่อนมันลงกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะหยิบอีกอย่างออกมา

ณวัฒน์นั่งมองเพื่อนเอานิ้วลูบหัวเป็ดยางตัวเล็กๆ โดยไม่พูดอะไร ภาพคนหล่อหัวใจเย็นชา เพลย์บอยเจ้าเล่ห์เอาแต่ใจที่กำลังซ่อนความรู้สึกไว้ภายใต้แว่นกันแดดสีดำทำให้เขาสงสารจับใจ

“อะไรวะ เล่นเป็นเด็กไปได้” ณวัฒน์ดึงเป็ดยางออกมาจากมือเพื่อน หวังฉุดเอเดรียนออกจากความเศร้า

เอเดรียนเอื้อมมือจะคว้ากลับคืน แต่ณวัฒน์เบี่ยงตัวหนี

“มึงอย่าบีบเป็ดกูนะ” เอเดรียนเสียงเข้มวางอำนาจ

“อะไรของมึงครับ เจ้านาย เป็ดง่อยๆ เนี่ย เดินไปที่ไหนก็เจอ มึงมองไปตรงนั้นสิ หัวเด็กคนนั้นมีเป็ดแบบนี้บนที่คาดผม คนโน้นติดเป็นกิ๊บ ส่วนนั่นติดอยู่บนรองเท้า”

“ใครจะอะไรยังไงก็ช่างแม่ง ไอ้สัตว์ เอาเป็ดของกูคืนมา” เอเดรียนกระชากคอเสื้อเพื่อน

“เอ้าๆๆๆ เอาคืนไป กูล้อเล่น อายว่ะ คนหยุดมองมาทางนี้กันหมดแล้ว” เขายัดเป็ดยางใส่มือเพื่อน แล้วโอบไหล่หนา “มีอะไรให้ช่วยก็บอก กูโอนเงินให้เพชรแล้ว ไม่รู้ว่าตอนเห็นตัวเลขเขาจะดีใจหรือด่าไล่หลังมึงนะ”

“มึงไม่ต้องจ่ายงานให้น้องเพชรแล้วนะ มันอันตราย ฝากโอนเงินเข้าบัญชีให้เขาทุกเดือนด้วย”

“มึงจะทำอะไร เป็นห่วงความรู้สึกของไลลาบ้างสิ แล้วเพชรมันก็ไม่รับเงินใครฟรีๆ หรอกนะ กูรู้จักมันดี” ณวัฒน์ทักท้วง

“มึงคิดว่ากูจะเลือกแบบไหน ระหว่างกลับไปเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ กับกลับไปเพื่อยุติเรื่องที่คาราคาซัง” เอเดรียนทิ้งท้ายแล้วลุกขึ้นเดินจากไปทันที

*********

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ปัง ปัง ปัง

เคาะเบาๆ ไม่ตอบ จึงเปลี่ยนมาเป็นทุบดังๆ ในที่สุดลูกสาวของเธอก็แง้มประตูยื่นหน้าออกมา

“เป็นอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่กลับมาเมื่อเย็นวาน จนข้ามมาอีกเย็นแล้วยังไม่ยอมออกไปกินข้าวกินปลา”

ปรางค์ทิพย์ถามพลางลูบผมเผ้าของลูกสาวที่ตกลงมาปรกหน้าปรกตา เสื้อผ้าก็ยังเป็นชุดยูนิฟอร์ม เพียงแต่ว่าตอนนี้มันยับยู่ยี่ ไม่ใช่สภาพของคนที่เตรียมตัวจะออกไปรับนักท่องเที่ยวไปส่งตามโรงแรม

“เปล่าแม่ หนูแค่เพลีย ไม่ได้นอนมาตั้งสองวัน ฮ้าววววว” เพชรพลอยแกล้งทำเสียงงัวเงียพลางอ้าปากหาว

“เออๆ ง่วงนอนก็แล้วไป เห็นหน้าตาบวมฉึ่งเหมือนคนร้องไห้ นี่ๆ ไปล้างหน้าล้างตาสิ แม่มีปลาเต๋าเต้ยผัดเจ็ดเซียนมาฝาก กระเพาะปลาด้วย ไปกินกันไป” ปรางค์ทิพย์ทำเสียงตื่นเต้นกับอาหารชั้นดีที่ร้อยวันพันปีถึงจะได้กิน

“หนูไม่หิว อยากนอนต่อ” เพชรพลอยทำท่าจะดันประตูปิด

“น้องก็รออยู่ มากินพร้อมหน้าพร้อมตากันมั่งสิ นานๆ จะอยู่กันครบ”

เพชรพลอยได้ยินน้ำเสียงมีความสุขของแม่ก็ไม่อยากขัดใจ เธอพยักหน้า