เป็ดน้อยต้องมูฟออนให้ได้

“ขออาบน้ำแป๊บนะแม่ เดี๋ยวตามไป”

เพชรพลอยเดินเข้ามาในห้องน้ำ เธอส่องกระจกแล้วก็พลันตกใจ เกิดมาไม่เคยเห็นตัวเองไม่สวยขนาดนี้ แม่ของเธอเป็นถึงนางงามสงกรานต์ประจำจังหวัดทางภาคเหนือ ใครๆ ก็ว่าเธอสวยเหมือนแม่ แต่เธอคิดว่า ความจริงเธอสวยกว่าแม่นิดนึง เพราะพ่อของเธอหล่อมาก เป็นถึงพระเอกทั้งจอเงินและจอแก้ว ส่วนผสมอย่างเธอถ้าไม่ใช้คำว่า ‘เลิศ’ แล้วจะให้เรียกว่าอะไร

แต่เพราะเมื่อวานเธอร้องไห้ยับเยิน สภาพหน้าจึงย่อยยับอย่างที่เห็น

“The show must go on. เป็ดน้อยต้อง Move on ให้ได้ ฟู่ววววว” เธอให้กำลังใจตัวเอง สูดหายใจเข้าลึกแล้วปล่อยออกมายาวเหยียด “ก็แค่หล่อ เร้าใจ แล้วฉันก็ได้คุณแล้ว คุณมีตำหนิแล้วละ ส่วนฉันน่ะเหรอ ได้กำไรเห็นๆ ฟู่วววววว”

หลังจากสดชื่นด้วยการอาบน้ำเย็นๆ และทาแป้งเด็กยี่ห้อโปรด เพชรพลอยก็เดินหน้าขาวว่อกปกปิดร่องรอยหน้าตาบวมช้ำมายังโต๊ะกินข้าวที่แม่และน้องชายนั่งรออยู่

“ลิงหนีออกมาจากป่า หรือว่าลิงกลับชาติมาเกิดฮะเจ้” หยก น้องชายวัยยี่สิบสองทักพี่สาว

เพชรพลอยตวัดตาโตๆ ใส่น้อง “แล้วน่ารักปะล่ะ”

“แหม คนชมจากปากซอยไปถึงก้นซอย พี่ผมจะไม่น่ารักยังไงไหว ขนาดเห็นแต่ลูกตา ออร่าความสวยน่ารักของพี่ยังเตะหน้าผมเลยเนี่ย”

เพชรพลอยชี้นิ้วทำปากขมุบขมิบด่าน้อง รู้นะว่าแซะเธอ

ปรางค์ทิพย์ตักข้าวให้ลูกสาวลูกชายเสร็จก็เริ่มบรรยายคุณงามความดีของอาหาร

“นี่ปลาเต๋าเต้ยผัดเจ็ดเซียนเนื้อนุ่มละลายในปาก ส่วนอันนี้กระเพาะปลาของจริง รับประกันว่าไม่ใช่หนังหมูแบบที่เคยกิน เนื้อปูที่ใส่มาก็กรรเชียงปูก้อนโตๆ เต็มปากเต็มคำ โต๊ะจีนตามงานไม่ได้แบบนี้หรอกนะ”

ปรางค์ทิพย์ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เวลาได้การ์ดเชิญให้ไปงานเลี้ยงโต๊ะจีน ทั้งงานแต่งและงานบวช เธอมักจะหอบลูกทั้งสองคนไปด้วยเสมอ มันดูผิดมารยาท แต่หัวอกคนเป็นแม่ก็อยากให้ลูกได้กินของดีๆ อร่อยๆ และก็โชคดีที่ความน่าเอ็นดูของลูกทั้งสองของเธอ ทำให้เพื่อนๆ ไม่เคยรังเกียจ แต่พอลูกๆ เข้าสู่วัยรุ่นพวกเขาเริ่มรู้ธรรมเนียมจึงไม่ยอมไปกับแม่อีก

ปรางค์ทิพย์ตักกับเนื้อปลาไปใส่จานข้าวลูกสาว เอาใจเป็นพิเศษ

หยกเหลือบมองหน้าพี่สาวที่มีสีหน้าเปลี่ยนไป เขารู้แล้วว่าต้องมีอะไรบางอย่าง “แม่เอาเงินที่ไหนไปซื้ออาหารเหลาพวกนี้มา ค่าจ้างร้านทำผมออกแล้วเหรอ” หยกหรี่ตามองแม่ เขารู้ดีว่าค่าจ้างร้านทำผมที่แม่ไปเป็นลูกมือไม่ได้ออกวันนี้

“กะ...ก็...”

“เสี่ยบุญตาฝากมาใช่ไหมแม่” เพชรพลอยวางช้อน

“เสี่ยเขาหย่าเมียแล้ว” ปรางค์ทิพย์จับแขนลูกสาวอย่างเกลี้ยกล่อม

“หนูมีเวลาอีกสองเดือนกับเงินสองล้านใช่ไหมแม่” เพชรพลอยขอสู้อีกเฮือกก่อนที่จะถึงวันนั้น

“แกคิดดีๆ นะ ถ้าแกยอม ไม่ใช่แกสบายคนเดียว น้องก็จะได้สบายไปด้วย”

“แม่ไม่ต้องเอาผมไปเกี่ยวด้วยได้ไหม ผมมันเฮงซวยก็จริง แต่ถ้าต้องทำถึงขนาดนี้ ผมจะรับผิดชอบชีวิตของผมเอง” หยกอยากจะเดินออกจากโต๊ะเสียเดี๋ยวนี้ แต่เขาก็เป็นห่วงพี่สาว

“นี่แกสำนึกเป็นตั้งแต่เมื่อไร” ปรางค์ทิพย์เริ่มเสียงเขียว

“แม่เอาแต่ไปบ่อน แม่จะไปรู้อะไร แม่เห็นไหมว่าลูกๆ ของแม่โตแล้ว มีหัวใจด้วย” เขาลุกขึ้นยืน กระชากเสื้อเชิ้ตจนกระดุมหลุด “นี่ไงแม่ หัวใจของผม มันเต้นได้นะ แม่ลองจับดูไหม”

“พอแล้ว” เพชรพลอยตกใจที่เห็นน้องชายขึ้นเสียงกับแม่ เธอดึงแขนน้องให้นั่งลง

“หนูขอได้ไหมแม่ แม่ต้องเลิกเข้าบ่อนตั้งแต่ตอนนี้ หนูจะหาเงินมาใช้หนี้ให้ได้” เพชรพลอยจ้องตาแม่ เธอเห็นความเสียใจสะท้อนออกมา แต่มันกี่ครั้งแล้วล่ะที่เธอได้เห็นแววตาแบบนี้

“แล้วน้องๆ อีกสองคนที่แกส่งเสียล่ะ”

“หนูบอกแล้วว่าน้องๆ ไม่ผิด พวกเขาเกิดมาจากพ่อที่เห็นแก่ตัว ช่วงนี้ก็ให้บ้านนั้นประหยัดเยอะๆ ไปก่อน ถ้าหนูหาเงินสองล้านได้ภายในสองเดือน ต่อไปหนูก็หาเงินเลี้ยงทุกคนได้สบายแล้วละแม่ ไม่ว่าจะบ้านนี้ หรือน้องๆ ที่พ่อไปไข่ทิ้งไว้” เธอทำน้ำเสียงเหมือนไม่ได้กังวลใจ ทั้งที่ข้างในเหมือนถูกถ่วงด้วยหินนับพันตัน

“แล้วจะไปหามาจากไหนตั้งสองล้าน” ปรางค์ทิพย์ถามอย่างไม่เชื่อว่าลูกสาวจะหาเงินมาได้ทัน

“หยุดรับงานไกด์ทรานเฟอร์แล้วขายของออนไลน์ ขายมันดะทุกอย่าง รับรีวิวสินค้า มันดูเหมือนเป็นไปได้ยาก แต่ก็มีหลายคนนะที่เขาทำได้ หนูจะพยายาม”

“ผมช่วยเจ้แพ็กของส่งไปรษณีย์เอง” หยกบอกกับพี่สาว

“ไปกินยาตัวไหนมาเนี่ย” เพชรพลอยหันไปแซวน้อง

“เอาละๆๆ อีกสองเดือนค่อยว่ากัน โชคดีนะที่เขาไม่เอาดอก” ปรางค์ทิพย์เอ่ยขึ้นแทรกบทสนทนาของสองพี่น้อง

“เพราะเสี่ยบุญตาคิดว่าสองล้านเราก็ไม่มีปัญญาหาแล้วไงแม่ เลยทำให้ดูเหมือนตัวเองเป็นเสี่ยใจบุญ แต่ที่ไหนได้ ชั่วเห็นๆ” เพชรพลอยท้วง “อ้อแม่ วงไพ่เจ๊เพ็ญก็ไม่ต้องไปแล้วนะ”

“เออน่า แล้วของพวกนี้จะเอายังไง กินกันลงหรือเปล่า” ปรางค์ทิพย์ตัดบท แล้วพยักพเยิดไปยังอาหารบนโต๊ะ

ลูกทั้งสองมองหน้ากัน หยกยักคิ้วให้พี่สาว

“ไม่กินก็โง่แล้ว เททิ้งแล้วไอ้เสี่ยบ้ากามมันไม่รู้ เราจะทิ้งให้เสียของทำไม ไหนๆ ปลามันก็เสียสละชีวิตแล้ว เราก็อย่าให้มันตายฟรี เนอะหยกเนอะ”

“ช่าย กินกันเถอะ” หยกพยักหน้าให้พี่สาว   

หลังจากกินอาหารเสร็จ ปรางค์ทิพย์ก็เข้าไปดูทีวีในห้องรับแขก ส่วนหยกเดินตามพี่สาวเข้ามาในห้องนอน

“เจ้ ตังค์ห้าร้อยสิ เติมเกม”  

นี่ละหยก ทำเป็นอยู่สองอย่าง กินเหล้ากับเล่นเกม โดดเรียนจนต้องดร็อป

“เฮ้อ นึกว่ากลับตัวกลับใจเป็นคนดี อีกปีเดียวก็จะจบ ขยันๆ หน่อยได้ไหม” เพชรพลอยกระแทกตัวนั่งลงบนเตียง

“นิดนึงน่า ฝรั่งท่าเรือทิปเยอะไม่ใช่เหรอ ผมขอห้าร้อยเอง ครั้งสุดท้ายแล้ว สัญญาว่าจะเป็นเด็กดี นะเจ้นะ น้า” หยกอ้อนพี่สาวพร้อมกับนั่งลงข้างๆ

“อย่าสัญญาลมๆ แล้งๆ แบบแม่นะ กี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ เจ้เหนื่อยเจ้ท้อมาก ผีพนันมันร้ายกาจ แต่ไอ้เสี่ยนั่นร้ายยิ่งกว่าผีพนัน เวลาที่เจ้โกรธแม่มากๆ เจ้ก็พยายามคิดว่าเพราะแม่ต้องหาเลี้ยงเรา ก็เลยหวังรวยทางลัด คิดดีได้เท่านี้แหละ”