ตอนที่ 1 เนื้อทอง

*** นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาก้าวล่วงความเชื่อ ขนบธรรมเนียม ประเพณี  แต่อย่างใด และไม่อาจหาสาระ ความจริงอะไรได้ นอกจากอ่านเพื่อความบันเทิง   ขอความเมตตาคุณนักอ่านที่รัก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ

ตอนที่ 1 เนื้อทอง

“พ่อ....พ่อ” เสียงยะเยือกลอยชัดสัมผัสผ่านเข้ามาในขอบเขตข่ายฌานแกร่ง กระดานไม้พื้นเรือนส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด สั่นร่างผู้คนซึ่งหมอบต่ำคว่ำหน้า ไม่มีใครกล้าเงยขึ้นมามองเสียงฝีเท้าอันไร้เงาของผู้มาเยือน

เรือนหมอคุ้ม ขึ้นชื่อลือเลื่องเรื่องการทำเสน่ห์ ยาแฝด รูปรอยหุ่นผี มีชื่อระบือข้ามไปไกลหลายหัวเมือง ผู้คนต่างหลั่งไหลมากราบไหว้ขอให้ช่วยไม่เว้นคืน ไม่เว้นวัน รอบรั้วบ้านนั้นมีผู้คนมาปักหลักปูเสื่อนอนรอขอรับขันธ์กราบไหว้จนเต็มลานดิน ริมฝีปากหนาดำคล้ำแสยะยิ้มหันไปมองยางไม้สีเลือดตรงโคนเสา

เปรี๊ยะ! เสาไม้กลางเรือนดีดลั่นดังเปรี๊ยะ คล้ายหม้อดินเผาหรือเครื่องแก้วปริแตก ตามมาด้วยเสียงน้ำไหลโจ๊กใหญ่ คล้ายยามฝนชะไหลละลงมาจากหลังคาตกรินใส่ตุ่ม หากแต่เสาเรือนต้นใหญ่นั้นมีเพียงยางไม้สีแดงเข้มข้นหยดไหลลงมา ตั้งแต่ปลายยอดเสาสูงสุดก่อนจะย้อยหยดลงบนใบพลูแก่จัด ซึ่งถูกนำมารองไว้ข้างใต้จนเปลี่ยนสีจากเขียวเข้มกลายเป็นสีเลือด

พลูแก่สามใบถูกนำมาห่อเศษขี้เถ้าสีขาวป่น มือหยาบยกพานทองเหลืองเก่าคร่ำคร่าเกรอะกรังไปด้วยคราบน้ำตาเทียนขึ้นจรดหน้าผาก ริมฝีปากคล้ำท่องบ่นมนต์ดำอัปรีย์อยู่งึมงำฟังไม่ได้ความ ฉับพลันมือเหี่ยวแห้งดำยื่นล้ำ ล้วงลงไปในพานเก่า หยิบเอาหมากพลูซึ่งผ่านการปลุกเสกขึ้นมายัดใส่ปากแดงคำหนึ่ง ร่างผอมเกร็งแห้งดำเหมือนซากผีนั่งยองอยู่บนหิ้งไม้ยกสูงเคี้ยวหมากหยับๆ นัยน์ตาสีขาวน้ำข้าวกวาดมองไปรอบเรือนไม้ เห็นเพียงหัวขาวบ้างดำบ้างนั่งตัวสั่นงันงกไม่มีใครสักคนหรือดวงตาสักคู่กล้าเงยขึ้นมาสบตากับตน

“เนื้อทอง” คำขานเหมือนหมอเสน่ห์เรียกหาใครสักคน ทำเอาขนบนหัวคนบนเรือนลุกชัน แขนขาสั่นพลันขยับมานั่งเบียดกันอยู่กลางเรือน

เนื้อทอง อดีตคือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของหมอคุ้ม ชาวบ้านร้านตลาดเจ็ดคุ้งน้ำ สามหัวเมืองนั้นรู้จักชื่อนี้ดี เพราะเมื่อสิบปีที่แล้ว ก่อนหน้าน้ำหลาก ข่าวการตายของเนื้อทองดังกระฉ่อนไปข้ามเมือง เนื่องเพราะเด็กหนุ่มถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมทารุณ ซ้ำทางการยังจับมือใครดมไม่ได้

ศพผีเนื้อทองในคราวนั้นถูกชาวบ้านร้องขอให้รีบเผาเนื่องเพราะตายอนาถหรืออาจเรียกว่าเป็นผีตายโหงสยดสยองน่ากลัว ขั้นตอนเผาผีมีชาวบ้านมายืนเฝ้ากองฟอนนอนเปลี่ยนกันอยู่สามวันสามคืน ศพผีเนื้อทองก็ไม่มีไหม้ไฟแม้แต่ปลายเล็บ เมื่อจนปัญญาในการเผาผีและชาวบ้านเริ่มหวาดกลัว ร่ำลือกันไปต่างๆ นานา ถึงความเฮี้ยนหนักหนาของผีเนื้อทอง พ่อเมืองและทางการจึงสั่งให้ฝังร่างรอให้เน่าเปื่อย ศพเนื้อทองไม่ทันได้ขึ้นอืดเน่าเหม็น เหล่าหมอพระ หมอผี จากทั่วทุกสารทิศ จ้ำเรือมาฉกชิงหั่นแล่เนื้อหนังของหนุ่มเนื้อทองผู้อาภัพ แทบไม่เหลือเป็นชิ้นเป็นอัน กระดูก ฟัน หน้าผาก กะโหลก และแขนขา ถูกปล้นชิงหายไปคนละทิศคนละทาง หลุมฝังศพถูกขุดถูกคุ้ยกระจุยกระจายน่าสังเวช แต่ใครเลยจะรู้ว่าพ้นผ่านไปเพียงราตรีเดียวกระดูกทุกท่อน เนื้อหนังทุกชิ้นมันกลับมากองคืนอยู่ในเสื่อไผ่ภายในหลุมผีอย่างไม่มีขาดหายไปแม้แต่เสี้ยวหนึ่ง

“แต่อีแววมันมีผัวอยู่แล้วนะพ่อ” ร่างดำเกรียมเอ่ยขัด ขาเรียวห้อยยาวจากคานลงมาวางฝ่าตีนเหยียบลงบนหัวของคนที่กำลังนั่งพนมมือไหว้หมอเสน่ห์อยู่ปลก ๆ

“ถ้าอย่างนั้น เอ็งก็ไปทำให้มันทิ้งผัวมันซะ” ฌานกล้าตบะแกร่งส่งกระแสจิตแข็งออกคำสั่งกับวิญญาณลูกชาย

“จ้ะพ่อ” หมากคำใหญ่ถูกคายคืนลงไปบนพานทองเหลือง พร้อมทั้งเสียงฮือของผู้คนที่นั่งจ้องพานรองนั้นแบบตาไม่กะพริบ เพราะเพียงชั่วพริบตา พลูแก่สามใบอันตรธานหายไปกลายเป็น ชานหมาก ก้อนกลมวางอยู่บนพานเก่า

“มึงเอานี่ไปให้มันกิน”

“นานเท่าใดหรือพ่อหมอ กว่าอีแววมันจะรักข้า”

“มันกลืนหมากคำนี้ลงคอเมื่อใด ก็เมื่อนั้นแหละ”

“ขอรับพ่อหมอ”

“มึงจำไว้ อย่าให้พ้นวันพระ” หมอคุ้มยื่นพานชานหมากส่งใส่ลงไปในมือสั่นของชายผิวคล้ำเบื้องหน้า 

เรือนมุงแฝกกลางทุ่ง สตรีนางหนึ่งร่างผอมยืนอยู่หัวกระไดนัยน์ตาเหม่อลอย ด้านบนเรือนนั้นคือชายหาปลาผิวคล้ำ กำลังยืนยิ้มอย่างย่ามใจเดินลงมาจูงมือหญิงสาวผู้ทิ้งลูก ทิ้งผัวลงจากเรือนมาหาชายอื่นกลางดึก

"เอ็งมาหาข้าหรือแวว"

“ข้าคิดถึงพี่”

“เอ็งคิดถึงข้ามากหรือ”

“มาก...ข้าคิดถึงจวนเจียนจะขาดใจแล้ว”

ภายในมุ้งเก่าร่างบางขาวนอนราบแผ่ลงบนเสื่อขาด พาดทับคร่อมทาบไว้ด้วยร่างกำยำของชายหาปลาซึ่งกำลังโยกบดสะโพกกดใส่หญิงสาวซึ่งนอนตาลอยอยู่ข้างใต้ ซ้อนภูมิภพละเอียดเงาดำร่างผอมเกร็งน่าเกลียดนั่งยองคร่อมทับยกฝ่าตีนปิดตาคนคู่นั้นไว้ 

“รักมัน หลงมัน คิดถึงมัน ยกหัวใจให้มัน...แล้วเอาวิญญาณมึงให้กู”

เสียงแหบเครือสยดสยอง เปล่งออกมาจากริมฝีปากแดง ฝ่ามือเหี่ยวยกขึ้นไปปิดตาชายร่างหนาที่กำลังทำผิดศีลข้อสาม เมามันในกามารมณ์โยกขย่มร่างเปลือยเมียคนอื่นอย่างชื่นมื่นมีความสุข

“เสน่ห์เนื้อทองจะจองจำพวกมึง ให้ครองคู่รักกัน...ทุกชาติไป”

ด้ายแดงอันมิอาจมองเห็นด้วยตาเปล่าถูกคล้องลงไปรัดรอบร่างฉ่ำชุ่มเหงื่อไคล ริมฝีปากแดงขยับขึ้นลงท่องบ่นมนต์ดำอัปรีย์ นอกเรือนปรากฏเงาดำลอยต่ำคลานเตี้ย ละเลียดอยู่กับกระทงใบตองของเซ่นอันมีเลือดไก่สดกับเหล้าขาว ของคาวสามสิ่งพร้อมดอกไม้หอมปักด้วยธูปวางอยู่บนพื้นดินติดหัวกระไดเรือน พริบตาเดียวเลือดข้นเต็มกระทงมีอันเหือดจนแห้งขอด ของเซ่นเปิดทางให้ผีหายวับไปกับตาดอกไม้หอมแห้งกรอบเหมือนถูกไฟเผา เหลือเพียงกระทงแห้งกับธูปเปล่าเท่านั้นที่คงสภาพเดิม เงาดำเลื่อนผ่านกระไดเรือนแทรกผ่านเข้ามาในมุ้งใหญ่

“ฮือออออ” เสียงครางต่ำของเงาดำกำลังม้วนพันรัดรอบคนทั้งสอง

“กินอิ่มแล้วก็ทำงานของมึงให้ดี” เจ้าของด้ายอาคมสีแดงกระตุกมัดคนทั้งคู่เข้าหากัน จังหวะนั้นน้ำรักเหนียวข้นผสมกลิ่นคาวถูกหลั่งออกมาจากร่างหนุ่มใหญ่  ไกลออกไปบนเรือนหมอเสน่ห์ หม้อดินเผาปักล้อมด้วยเทียนแดงกลับมีน้ำล้นผุดขึ้นมาจากขอบหม้อ กระตุกยิ้มน่ารังเกียจจากมุมปาก

“ฮือออออ” เงาดำเปลี่ยนร่างกลายเป็นผีเน่าใบหน้าฟอนเฟะ แทรกกลางเข้าไปนอนระหว่างกายหยาบของคนทั้งสอง ร่วมนัวเนียหลับนอนสามคนเมียผัว

“กลับมาแล้วหรือ” หมอเสน่ห์ลือชื่อร้องทักออกมาทั้งที่ดวงตายังปิดสนิท

เด็กหนุ่มใบหน้างามละเมียดละไม ผิวพรรณวรรณะผ่องใสด้วยวัยไม่พ้นสิบหกปี อยู่ในชุดโจงกระเบนขาว ข้อแขน ข้อขา คล้องกำไลทองอันวิจิตรงดงาม กิริยาท่าทางอ่อนช้อยชวนมอง ราวกับเป็นลูกเจ้าขุนมูลนายในรั้วในวัง ร่างบางคลานเข้ามานั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ต่อหน้าหมอเสน่ห์ผู้เป็นพ่อ ก่อนจะหมอบต่ำยื่นหน้าเข้าไปหา

“พรุ่งนี้วันพระ พ่อจะให้เอ็งไปเที่ยวเล่นได้หนึ่งวัน” นิ้วหัวแม่มือใหญ่กดประทับลงมากลางหน้าผากแคบ เกิดเป็นแสงสีแดงสว่างวาบขึ้นมาแล้วจางหายไป

“มิผูกด้ายแดง ไม่ได้หรือพ่อ” ดวงตากลมโตใสซื่อดั่งลูกโคเพิ่งคลอด มองผ่านไปยังข้อเท้าเล็ก เห็นด้ายอาคมสีแดงผูกติดไว้ทำให้มิอาจไปในบางที่บางสถานตามใจปรารถนา

“เอ็งอยากถูกเขาจับไปเป็นผีรับใช้ หรืออย่างไร”

“ไม่อยากจ้ะ”

“ตอนเป็นคน เอ็งขัดคำสั่งข้าจนต้องตายอย่างน่าอนาถ นี่เป็นผียังไม่เข็ดหลาบอีกหรือ ไป...อยากไปเที่ยวท่อง ล่องแห่งหนใดก็ไป”

อนิจจาดวงวิญญาณ เนื้อทอง แสนอาภัพจะได้กลับคืนร่างเดิมเพียงชั่วคราวในคืนวันพระ มีอิสระมิต้องไปเข่นฆ่าทำร้าย บดหู บังใจ ยุยง พรากผัว พรากเมียของใคร ให้เขาหมองหมางห่างใจรักต่อกัน ความสุขอันแสนสั้นที่ดวงวิญญาณน้อยนั้นเฝ้ารอคอยตลอดมา

บนยอดสุดของต้นโศกขนาดใหญ่ วิญญาณน้อยนั่งหย่อนขาหันหน้าไปทางเรือนไม้ทรงไทย พร้อมกับน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ริมหน้าต่างบานหนึ่งบุรุษหนุ่มรูปงามกำลังยืนเหม่อทอดสายตามายังยอดไม้ หากแต่เพราะภพภูมิที่ต่างกัน ตาเนื้อของมนุษย์หนุ่มนั้นจึงมิอาจเห็นว่าสูงสุดของยอดไม้นี้ มีดวงวิญญาณของหนุ่มน้อยผู้อาภัพกำลังสะอื้นไห้เพราะกำลังคิดถึงชายที่ตนแอบรัก แอบคิดถึง

ดวงตาเศร้าก้มลงมองด้ายอาคมสีแดงตรงข้อเท้า มันผูกสะกดกายละเอียดนี้ไว้ ทำให้ไม่อาจก้าวข้ามเลยเขตที่พ่ออนุญาตไปเบื้องหน้าได้อีกแม้แต่ก้าวเดียว หูทิพย์ ตาทิพย์ อิทธิฤทธิ์ที่มีจะสูญสลายหายไป ไม่อาจใช้ได้นอกเขตอาคมของคนเป็นพ่อ แม้หูตาที่มีก็จะมืดบอด ดับสนิท มองไม่เห็น ฟังไม่ได้ยิน ร่างกายและวิญญาณร้อนรุ่มดังเพลิงผลาญได้รับทุกข์ทรมานหากฝืนคำสั่ง

“ข้าคิดถึงพี่เหลือเกิน...”