ตอนที่ 2  ร่างทอง

ตอนที่ 2  ร่างทอง

วี๊ดดด ใบหน้างามสะบัดกลับไปยังทิศใต้เมื่อหูทิพย์แว่วยินเสียงผิวปากบาดลึกกรีดลงไปในห้วงแห่งความทรงจำของวาระจิตสุดท้ายก่อนดวงวิญญาณจะถูกฉีกกระชากออกมาจากกายหยาบ เนื้อทองจำเสียงนี้ได้ดี พริบตาเดียวร่างขาวโปร่งใสหายวับจากยอดไม้ใหญ่ ลงมาเหยียบยืนบนพื้นดินเฉอะแฉะ เบื้องหน้านั้นคือร่างของชายชุดดำสามสี่คนกำลังเดินเร็วๆ ไปตามทางเปลี่ยว

“เร็วๆ สิวะ ประเดี๋ยวพ่อมึงก็ได้มาเหยียบอกเข้าให้”

“พวกมึงหยุดนะ” มือยาวไขว่คว้าได้เพียงความว่างเปล่า เมื่อข้อเท้าเล็กถูกด้ายสายสิญจน์สีแดงฉุดไว้มิให้ก้าวไปเบื้องหน้า แผ่นหลังและกลิ่นสาบเหงื่อไคลอันเนื้อทองจำได้แม่นยำว่าพวกมันคือคนที่ทำร้ายตน เดินหายไปในเงามืดนอกเขตอาคมของคนเป็นพ่อ

“กลับมา พวกมึงกลับมา” กลีบปากสีพลับพลึงพยายามร้องเรียกออกไป ปลายนิ้วเรียวเป็นปล้องสวยสั่นเพราะห่างไปเพียงไม่กี่ช่วงแขนเท่านั้น เนื้อทองจะสามารถมองเห็นและจับพวกมันได้

“พ่อ พ่อ พ่อไปเร็ว เนื้อทองเจอพวกมันแล้ว” กายละเอียดน้อยก้าวพ้นประตูเรือนตรงเข้าไปฉุดแขนหมอเสน่ห์ผู้เป็นพ่อให้ลุกขึ้นจากเสื่อรองสำหรับนั่งเข้าฌาน เปลือกตาคล้ำสะบัดเปิดขึ้นในทันที สัมผัสไอเย็นจากดวงวิญญาณแสนอาภัพแผ่ซ่านจนอากาศโดยรอบพลันหนาวยะเยือกราวกับลมหนาพัดมาก่อนฤดูกาล

“พ่อไปเร็ว เดี๋ยวพวกมันหนี”

“เอ็งเจอมันที่ใด”

“ชายทุ่งฝั่งวัดขอน พ่อเร็วเข้าสิ รีบไปมันจะหนีแล้ว”

เปลือกตาหนากดทับปิดกลับลงมาที่เดิม ร่างใหญ่โปร่งแสงสีคล้ำขยับลุกขึ้นจากที่นั่ง ละทิ้งกายหยาบไว้เบื้องหลังแล้วหายวับไปกับดวงวิญญาณของบุตรชาย ชายป่าติดทุ่งนาโล่งกว้าง ทั่วทุกที่รอบด้านนั้นมืดสนิท หากแต่ดวงตาทิพย์ของสองพ่อลูก กลับมองทุกสิ่งประหนึ่งมันคือช่วงเวลากลางวัน

“มันไปทางนั้นพ่อ” แขนเรียวสีขาวดั่งจันทร์นวลชี้ทางบอกพ่อในทันที

“รออยู่นี่”

“พ่อ เนื้อทองขอไปด้วยได้มั้ย พ่อเอาสายสิญจน์ออกสิ เนื้อทองจะไปจับมัน”

“อย่าดื้อกับพ่อ รอตรงนี้”

หมอเสน่ห์อาคมแกร่งก้าวข้ามเขตอาคมหายวับไปกับตา ทิ้งให้เนื้อทองวิญญาณน้อยเดินงุ่นง่านกระวนกระวายเดินหมุนวนไปเวียนมาเพราะไม่อาจก้าวพ้นออกไปนอกอาณาเขต ร่างขาวนั่งกอดเข่าหันหน้าไปตามทางเดิน คอระหงยืดมองรอคอยการกลับมาของผู้เป็นพ่อ

แก๊ง แก๊ง เสียงระฆังดังลอยมาตามสายลม ปลายเล็บสีชมพูกลีบบัวเปลี่ยนแปรเป็นดำคล้ำหลุดร่อน เนื้อหนังเต่งตึงขาวนวลดังหยวกกล้วย เริ่มคืนสภาพความเป็นอสุรกายร้ายน่าเกลียดน่ากลัวชวนเวทนา เนื้อหนังมังสาแดงฉานคืนร่างเหมือนครั้งแรกเมื่อตอนสิ้นใจ

อนิจจาเนื้อทองเด็กน้อยผู้อาภัพ ชักเกร็งล้มร่างหงายนอนลงไปบนพื้น ดวงตาสดใสเบิกโพลงถลนปลิ้นกลิ้งล้นออกมานอกเบ้า ร่องรอยของมีคมกรีดสับเต็มไปทั่วทั้งร่าง ผิวบางถูกถลกลอกเป็นแผ่นเห็นเหลือไว้แต่เนื้อแดงๆ นอนสั่นดิ้นพล่านอยู่บนพื้น พร้อมกับเสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไปทั่วทั้งหมู่บ้าน

วี๊ดดดดดด เสียงหวีดร้องของดวงวิญญาณอันน่าสังเวช สั่นประสาทปลุกผู้คนให้ตื่นจากหลับใหล ลุกขึ้นมานั่งพนมมือจุดไฟไหว้พระเพราะต่างรู้ดีว่าเสียงนี้คือเสียงของผีเนื้อทอง เนื่องเพราะมันดังอย่างนี้มาเป็นเวลานับสิบปีแล้ว

“ฮืออออ” ผีตัวแดงไร้ผิวหนังนอนสั่นขดตัวงออยู่บนพื้น

กร๊อบ กร๊อบ กร๊อบ วิญญาณน้อยผู้น่าเวทนากระตุกแขนกระตุกขาตามรอยลมหายใจสุดท้ายที่ถูกคนร้ายทุบกระดูกจนป่นไปทั้งร่าง  เป็นการตายซ้ำซากเจ็บปวดแสนทรมานที่เนื้อทองยังหาทางหลุดพ้นไม่ได้และไม่อาจหาคำตอบว่าเพราะเหตุใดตนจึงต้องตายวนซ้ำซากอยู่อย่างนี้

“เนื้อทอง” ผู้เป็นพ่อก้าวข้ามเขตอาคมคืนกลับมาเมื่อฟ้าสาง ยืนมองร่างของลูกชายด้วยดวงตาอันว่างเปล่า

“พ่อ ทองเจ็บ” 

“ไป กลับบ้าน”

“ฮืออออออ” ฝ่ามือแดงเอื้อมจับข้อเท้าใหญ่ แล้วถูกลากร่างนั้นไปตามพื้นเสียงดังครืด ครืด ตลอดทาง

โอ่งดินเผาขนาดใหญ่ภายในบรรจุน้ำมนต์จนล้นปริ่ม ผ่านการปลุกเสกมาอย่างดีตั้งอยู่กลางลานบนชานเรือนด้านหลัง โดยรอบล้อมเทียนแดงและสายสิญจน์ หมอคุ้มนั่งท่องบ่นบริกรรมคาถาเสกอาคมอยู่หน้าโอ่งดินเผา ตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจวบจนกระทั่งดวงอาทิตย์สีแดงดวงใหญ่ลับขอบฟ้าไปอีกรอบ

จ๋อม ส่วนบนของศีรษะดำเหมือนตอไม้ไหม้ไฟ ค่อยๆ โผล่พ้นขึ้นมาจากผิวน้ำทีละนิด หน้าผากแคบปรากฏยันต์สีแดงสว่างวาบขึ้นมา  ดวงตาอันเคยสดใสไร้เดียงสาก่ำแดงถลนเหลือกดูน่ากลัว อสุรกายร่างผอมเกร็งแห้งเกรียมค่อยๆ ลุกขึ้น ยื่นแขนยื่นขาไต่ออกมาจากโอ่งใหญ่ ข้อเท้าซ้ายยังเห็นร่องรอยอาคมของด้ายแดงเปล่งแสงอยู่วูบๆ

“พ่อ”

“จำเอาไว้เนื้อทอง ไม่มีใครรักและหวังดีต่อเอ็งเท่ากับพ่อ อย่าดื้อ อย่าขัดคำสั่งของพ่ออีก”

สิบปีก่อน

หนุ่มน้อยในโจงกระเบนขาวมือถือตะกร้าหวายเดินเที่ยวไปตามตลาดหาซื้อของที่พ่อบอกว่าอยากได้ หากแต่ไม่ว่าจะเลี้ยวลด แวะเข้าร้านใดมักได้รับคำด่าทอเหยียดหยามรังเกียจอยู่มิวาย

“มึงจะเอาอะไรก็รีบๆ หยิบไปไอ้ทอง อย่ามายืนเกะกะหน้าร้านกู มึงมายืนอยู่อย่างนี้ ใครที่ไหนจะเข้ามาซื้อหาของร้านกู”

“ทองแค่อยากได้สายบัวไปฝากพ่อ”

“มึงจะเอาสายบัว มึงก็หยิบแค่นั้น อย่ามาหยิบจับของอื่น ใครเห็นเขาจะไม่กล้ากินของของกู ไป มึงรีบไปเลย” น้ำขันใหญ่ถูกสาดมาจากแม่ค้าใจแคบ

“เฮ้ย ไอ้หน้าผี นี่พ่อหมอคุ้มเขาปล่อยผีออกมาเดินตลาดด้วยหรือวะ มึงอย่ามาใกล้กูนะ กูมีตระกุดเจ้าคุณสมเด็จนะโว้ย”

“มึงรีบกลับบ้านไปเลยไอ้ทอง กูเห็นหน้ามึงแล้วกูขนลุก แดกเหล้าไม่ลงกูจะอ้วก”

ยิ้มสดใสสลดหมองลงในทันใด จากนั้นเจ้าของความรังเกียจน่าชังจึงเดินก้มหน้าเพื่อกลับบ้าน เสียงหัวเราะเยาะเย้ยถากถางยังคงดังไล่หลังมาไม่ห่าง ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เปราะบางประดุจปีกแมลงปอฉีกขาดเพราะคำคนซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่หนต่อกี่หน

“เนื้อทอง” เสียงนุ่มดึงฝีเท้าช้าให้ชะงักหยุด

“พี่เทพ”

“มาซื้อของที่ตลาดหรือ ได้อะไรไปทำกับข้าวให้หมอคุ้ม”

พรเทพ ลูกศิษย์เอกของหลวงพ่อเจ้าอาวาสใหญ่ร้องทัก เด็กหนุ่มวัยพ้นสิบแปดปีรูปหน้าหล่อเหลางดงาม ต่างจากเด็กวัดหรือลูกศิษย์ก้นกุฏิคนอื่นๆ แถมยังฉลาดหลักแหลม วาจาพาทีนุ่มนวลอ่อนหวาน พรเทพเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่เคยพูดจาถากถางแสดงความรังเกียจให้เนื้อทองต้องรู้สึกน้อยใจ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีน้ำจิตน้ำใจหยิบยื่นให้เนื้อทองอยู่เสมอ

“ทองได้สายบัว กับปลาขาวจ้ะ” เด็กน้อยวัยสิบสี่ สิบห้าปีแหงนคอขึ้นไปมองเด็กหนุ่มโตกว่าแววตาชื่นชมหลงใหลอย่างเปิดเผย

“เอา ขนมนี่เอากลับบ้านไปกินนะ พี่ให้”

“ขนมหรือ” มือสั่นยื่นออกไปรับห่อใบตองสองสามห่อเล็กๆ นั้นมาทั้งน้ำตา

“เมื่อเช้าพี่ตามหลวงตาไปบิณฑบาตที่บ้านคุณหลวง เขามีงานบุญทำขนมใส่บาตรมาเยอะเชียว พี่นึกถึงเนื้อทองเลยเอามาฝาก พี่ต้องกลับวัดไปเรียนก่อนนะ เนื้อทองเดินกลับบ้านดีๆ ล่ะ”

“จ้ะ”

มือบางประคองกอดขนมห่อใบตองคาดด้วยใบจาก จนกระทั่งมาถึงรั้วหน้าบ้านเด็กน้อยจึงซุกขนมห่อเล็กซ่อนลงไปใต้ตะกร้าหวายแล้วเดินขึ้นเรือน สายตาหวาดระแวงกวาดมองไปโดยรอบเพื่อมองหาพ่อซึ่งเข้มงวดเหลือประมาณ

ควับ! ควับ! ร่างเล็กสะดุ้งโหยงกระโดดวิ่งไปหลบหลังเสาเรือน ตะกร้าหวายใบเล็กถูกตีนหยาบเตะกระเด็นจนขนมหวานตกลงมาอยู่บนพื้นต่อหน้าพ่อหมอทำเสน่ห์

“โอ๊ย พ่อทองเจ็บ” 

“กูบอกมึงกี่ครั้งแล้ว ว่าห้ามรับของจากคนแปลกหน้า” แส้หางกระเบนคมสะบัดเฉือนเนื้อน่องขาดเป็นริ้วๆ

“ฮือออออ พี่เขาให้ทอง” น้ำตาหยดโตร่วงเผาะไหลลงมาอาบแก้ม

“เขาให้...มึงก็รับอย่างนั้นหรือ มึงจำคำกูไว้เนื้อทอง ไม่มีใครเขารักและหวังดีต่อมึงอย่างจริงใจเท่าพ่อมึงคนนี้ดอก” มือหยาบคว้าขนมขึ้นมา จากนั้นกระทืบตีนย่ำโครมๆ เข้าไปในครัวไฟแล้วโยนขนมใส่ไส้สามห่อเล็กเข้าไปในกองถ่านต่อหน้าลูกชาย

“ฮึก ฮึก ฮึก”

“นับแต่นี้ไป ถ้ามึงกล้ารับของจากมือใครอีก กูจะตีมือมึงให้ขาดทีเดียว” สายตาผิดหวังเจ็บปวด มองตามหลังคนเป็นพ่อ ซึ่งเดินพ้นไปจากครัวไฟ จากนั้นใช้เหล็กเส้นเขี่ยขี้เถ้าซึ่งหลงเหลือจากการเผาห่อขนมเศษใบตองชิ้นเล็กถูกเด็กน้อยหยิบออกมาเคียนเก็บเอากับผ้าคาดเอว

“ทำไม ไม่มีใครรักทองเลย เนื้อทองน่ารังเกียจนักหรือ”

ภายในกระจกเงาส่องหน้า เด็กน้อยเจ้าของร่างอรชรบอบบาง กำลังนั่งพับเพียบอยู่หน้าตั่งตัวเตี้ย ดวงตากลมโตหวานฉ่ำพราวไปด้วยหยดน้ำตารินรดตกลงมาจากขอบตาช้ำ กลีบปากเรียวบางสีดอกเล็บมือนางชมพูระเรื่อเข้มจัด กัดเม้มเข้าหากันเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น เนื่องจากกลัวว่าพ่อจะได้ยิน ดวงหน้าขาวผ่องนวลเนียนดั่งแสงจันทร์ในคืนเพ็ญ งดงามราวเทพบุตรน้อยๆ ลงมาเดินเล่นในเมืองมนุษย์ ท่อนแขนเรียวดังลำอ้อยยกขึ้นมาปาดเช็ดน้ำตาทิ้งไป

“ไอ้ทอง พ่อมึงให้ไปทำกระทงรับขันธ์” เสียงขานจิกหัวเรียกใช้จาก ไอ้ครั้น ศิษย์เอกหมอคุ้มเรียกหา ดึงให้เนื้อทองเลื่อนมือดึงปิดกระจกส่องหน้าแล้วขยับลุกเดินออกมาจากห้องนอน

ร่างงองุ้มหลังโค้งคดเหมือนกุ้ง ผิวหนังตะปุ่มตะป่ำคล้ำหยาบ ค่อยๆ คลานลุกขึ้นจากที่ ตีนแปเดินเอียงยกไหล่พิกลพิการ เหยียดยิ้มริมฝีปากแหว่งฟันห่างมีกลิ่นเหม็น สันจมูกแบป้านบานใหญ่ดูน่าชัง หางตาตกลู่เหล่เอียงข้างจนไม่รู้ว่าเจ้าของร่างอุบาทว์นั้นกำลังเพ่งมองใคร ผิวหน้าปุปะมีแต่ฝ้าหนอง มองแล้วชวนขนลุกขนพองสยองหัว

"ไอ้ทอง มึงอย่ามัวชักช้าเดี๋ยวกูถีบตกเรือน เร็วๆ เข้าเห็นหรือเปล่าคนเขามารอกันเต็มลานนั่น"

“จ้ะ”