บทที่ 5 ย้ายเรือนนอน

มะลิที่ตอนนี้ได้จัดการดูแลนายหัวของเธอเป็นอย่างดี แต่ด้วยตอนนี้เวลาล่วงเลยไป 4ทุ่มกว่าแล้ว มะลิเธอเริ่มจะเมื่อยจากการนวดคนตัวโตที่นวดเท่าไหร่ก็ไม่หายเมื่อยสักทีมะลิเริ่มจะงอแงบ้างแล้ว

"นายหัวจ๊ะ ยังไม่หายเมื่อยอีกหรอจ๊ะ"

"ทำไมมึงเบื่อจะนวดกูแล้วหรือไง"

"ใครบอกว่าเบื่อเหรอจ๊ะ แค่ตอนนี้มือมะลิไหม้ไปหมดแล้วจ้า มะลินวดในหัวมาจะ 3-4 ชั่วโมงแล้วนะจ๊ะ"

"เออกูรู้แล้วมึงนี่ก็ขี้บ่นเหมือนกันนะเนี่ย"

"ไหนมึงลองเล่าให้กูฟังเรื่องโรงเรียนซิ มึงอยากจะเรียนคณะอะไรมึงดูไว้หรือยัง"

"มะลิว่า...มะลิจะเรียนคอมพิวเตอร์ธุรกิจเวลาเรียนจบมาจะได้มาช่วยงานนายหัวได้จ้ะ"

"แล้วมหาวิทยาลัยที่มึงว่าเนี่ยไม่ห่างบ้านมากใช่ไหม เพราะกูไม่อนุญาตให้มึงไปนอนหอเด็ดขาดนะ กูจะไปรับไปส่งมึงเองทุกวันมึงตกลงไหม"

"ตกลงสิจ๊ะ แต่ในหัวรับส่งทุกวันในหัวจะเหนื่อยมากเลยนะจ๊ะเพราะตารางเรียนมันน่าจะเลิกไม่เหมือนกันในแต่ละวันจ้ะ"

"เออ!! กูรู้แล้วกูก็เคยเรียนมาอยู่หรอกนะ"

"มะลิก็แค่อธิบายให้ฟังเฉย ๆ เองจ้ะ"

"แล้วชุดนักศึกษากับอุปกรณ์การเรียนมึงจะไปซื้อวันไหน"

"เดี๋ยวมะลิขอดูใบสมัครเรียนมหาวิทยาลัยก่อนนะจ๊ะว่าที่ไหนรับมะลิแล้วบ้าง"

"เออ ก็ดีแล้วปิดเทอมนี้ก็พักผ่อนให้เต็มที่เปิดเทอมจะได้ไปมหาลัยแบบสดชื่น"

"ขอบคุณจ้านายหัว”

“เดี๋ยวนวดอีกสักแป๊บนึงมึงก็ไปได้แล้วจะได้ไปนอน ต่อไปนี้มึงไม่ต้องไปนอนที่เรียนคนงานแล้วนะพรุ่งนี้มึงย้ายมานอนที่บ้านหลังใหญ่เลย"

"บ้านหลังใหญ่หรือ จ๊ะนายหัว"

"เออ..ก็มีอยู่หลังเดียวที่กูอยู่ตอนนี้นี่แหละ มันจะหลังไหนล่ะ"

"มึงย้ายมาอยู่ตรงห้องด้านล่างห้องกูเนี่ยเวลาไปโรงเรียนกูจะได้รับส่งสะดวกมึงจะได้ไม่ต้องปั่นจักรยานไปมาด้วยเช้าจะได้ทำกับข้าวให้กูกินได้ง่ายๆ"

"ได้จ้ะ นายหัว เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเก็บของมา"

ราชสีห์ที่ได้ออกคำสั่งกับร่างบางตรงหน้าว่า ให้เธอนั้นเก็บของออกมาจากเรือนของคนงานเพราะนับวันเขาเห็นแล้วว่าเธอ ยิ่งโตเป็นสาวคนงานมากมายตอนนี้ก็เริ่มเพิ่มมากขึ้น เขากลัวว่าจะดูแลร่างบางได้ไม่ดีพอ เขาจึงตัดสินใจให้ร่างบางย้ายมาอยู่ใกล้ ๆ เขาซะเลยจะได้อยู่ภายใต้สายตาเขาตลอด 24 ชั่วโมง มันดีทั้งต่อเขาและเธอ เวลาเธอไปมหาวิทยาลัยเขาก็จะได้ส่งเธอได้สะดวกด้วย

"มะลิ มึงเดินไปที่ปลายเตียงซิมีถุงอยู่สองถุงใหญ่ ๆ มึงหยิบมา"

มะลิที่ลุกพรึบทำตามคำสั่งอย่างไม่รีรอเธอโดนตรงไปที่ปลายเตียงทันทีและหยิบถุงสองถุงชูขึ้นมาแล้วหันไปถามนายหัวว่า

"สองถุงนี้เหรอจ๊ะนายหัว"

"เออ สองถุงนั่นแหละของมึง"

"ของฉันเหรอจ๊ะ"

"เออ..กูซื้อมาให้มึงของมึงนั่นแหละสีชมพูขนาดนั้นกูคงจะใส่หรอกมั้ง มึงลองเปิดดูสิ"

สองมือเล็กค่อย ๆ เปิดดูในถุงแววตาเป็นประกายดีใจ แต่สิ่งที่เธอตกใจคือสีเสื้อที่นายหัวซื้อมาดีที่ยังมีสีขาวปนมาด้วยสีชมพูหวานแหววขนาดนี้เธอจะใส่เข้าไปได้ยังไง เธอไม่กลายเป็นเสื้อลอยได้หรือไงนะ

"นายหัวสวยมากเลยจ้ะขอบคุณนะจ๊ะ"

"อีกถุงนึงก็ของมึงเปิดดูสิ"

"ว้าวกางเกงเหรอจ๊ะแล้วในหัวรู้ได้ไงว่าฉันใส่ไซส์ไหนเนี่ยซื้อมาถูกใจหรือเปล่าจ๊ะ"

"เออกูก็เดา ๆ เอาน่ะมึงไปลองเปลี่ยนมาให้กูดูซิ"

               "เปลี่ยนเลยหรอจ๊ะ"

"ก็เปลี่ยนเลยน่ะสิ กูจะได้รู้ว่ามึงใส่สวยไม่สวย หรือว่าใส่ได้ไม่ได้เผื่อรอบหน้ากูไปตลาดจะได้ซื้อให้มึงใหม่"

ร่างบางค่อย ๆ เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำเดินออกมาให้นายหัวดู

"ในหัวจ๊ะใส่ได้พอดีเลยจ๊ะ..คือมัน.."

กางเกงยีนส์ที่เขาสั่งให้ยาวถึงเข่า พอร่างบางใสด้วยสะโพกใหญ่โตของเธอนั้นมันรั้งกางเกงขึ้นไป ทำให้สั้นขึ้นไปนิดหน่อยแต่ก็ดีกว่ากางเกงตัวเดิมส่วนเสื้อที่เขาสั่งนั้นเธอใส่สีชมพูออกมามันดูน่ารักดี

"น่ารักไหมจ๊ะแต่สีชมพูฉันเหมือนอีกาคาบพริกไหมเนี่ยดูสิจ๊ะนายหัว"

"ไม่เหมือนหรอกน่ารักจะตาย"

"มึงหัดใส่กระโปรงกับเขาบ้างก็ดีนะ"

"ก็มะลิไม่เคยใส่นะจ้ะ แถมปั่นจักรยานก็ไม่สะดวกด้วยมะลิไม่ค่อยอยากใส่สักเท่าไหร่น อกจากชุดนักศึกษาก็ไม่เคยคิดจะใส่กระโปรงเลยจ้ะ"

"มะลิมึงเป็นเด็กผู้หญิงนะ มึงใส่บ้างก็ได้กูไม่ว่ามึงหรอก"

"ไว้รอบหน้ามะลิจะใส่กระโปรงมาให้นายหัวดูนะจ๊ะ"

"เออมึงนวดเสร็จแล้วก็ไปเถอะเดี๋ยวกูจะนอนแล้ว"

"นายหัวขอบคุณสำหรับเสื้อผ้านะจ๊ะ"

สองมือเล็กๆ ประนมไหว้ไปที่อกของนายหัวราวกับเทิดทูนบูชาเขา  มะลิเธอดีใจที่นายหัวเมตตาเอ็นดูเธอ ถึงเพียงนี้ มะลิหลังจากที่นวดนายหัวเสร็จเรียบร้อย จนหลับไปเธอได้เดินย่องลงมาเงียบ ๆ ราวกับกลัวสิงโตตัวใหญ่จะตื่น เธอนั้นเก็บข้าวของอย่างไว ตอนนี้เธอปั่นจักรยานตรงกับมาที่ห้องของเธอแทนที่เธอจะได้หลับ กลับกลายเป็นว่าเธอต้องมานั่งเก็บของใส่ตะกร้าผ้าเพราะนายหัวมีคำสั่งให้เธอนั้น ย้ายขึ้นไปนอนที่ตึกใหญ่ห้องด้านล่างติดกับเขา

"นายหัวนะ นายหัวไม่รู้จะย้ายมะลิไปทำไม"

ขณะที่มะลินั่งเก็บของอยู่ในห้อง เก็บไปบ่นไปนั้น นางชมพูที่เดินผ่านมาเห็นจึงแวะเข้าไปถามมะลิด้วยความสงสัยว่าเธอกำลังจะเก็บของไปที่ใหนกัน

"อ้าว..มะลินั้นเธอกำลังเก็บของจะไปไหน"

"มะลิเก็บของพรุ่งนี้จะต้องย้ายไปเรือนใหญ่จ้ะ"

"ย้ายไปหมายความว่ายังไง"

"นายหัวให้มะลิไปอยู่ที่เรือนโน้นเลยจ้ะ เพราะว่านายหัวบอกว่าจะได้รับส่งมะลิเวลาไปมหาวิทยาลัยได้สะดวกจ้ะ"

ชมพูที่ได้ยินมะลิพูดถึงนายหัวราชสีห์ ในหัวใจเธอนั้นแอบอิจฉามะลิอย่างมากมาย เพราะเธอเองก็อยากจะขึ้นเป็นคุณนายของนายหัวราชสีห์ใจแทบขาดแต่เขาไม่เคยเหลียวแลเธอเลย มีแต่นางมะลิเท่านั้นที่ได้ขึ้นไปรับใช้ ชมพูจึงได้แจ้งเก็บอาการไว้เท่านั้น

"แล้วทำไมมึงไม่โต้แย้งนายหัวหน่อยหรอ"

"เธอโตเป็นสาวแล้วไปอยู่อย่างนั้นไม่ดีหรอก"

มะลิที่ได้ยินคำพูดของชมพู ก็นึกคิดไปตามที่ชมพูพูด ถามว่ามันจะดีหรือไม่ดีมันไม่ได้อยู่ที่ใครจะตัดสิน เพราะทุกอย่างในชีวิตของเธอนายหัวเป็นผู้ดูแลเธอไม่มีสิทธิ์คิดไม่ดีต่อเขาเด็ดขาด

"มะลิจะไปแย้งอะไรนายหัวได้ล่ะจ๊ะ นายหัวสั่งยังไงมะลิก็ต้องทำอย่างนั้นมีหวังถ้าแย้งมากๆโดนฆ่าหมกป่าแน่ ๆ เลยฮ่า ๆ"

มะลิที่แกล้งพูดตลกกลบเกลื่อน ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับชมพูเพราะเธอรู้อยู่แล้ว ว่านางชมพูคิดยังไงกับเธอและคิดยังไงกับนายหัวมาตลอดถึง มะลิจะยังเด็กแต่เธอก็ยังอ่านคนได้

"งั้นก็ตามใจเธอมีอะไรก็บอกแล้วกัน"

"ขอบใจมากนะจ๊ะพี่ชมพู"

"เออ ๆ พี่ไปนอนก่อนละ"

หลังจากนางชมพูเดินสะบัดก้นจากมะลิไป มะลิก็ได้จ้องมองเพียงแผ่นหลังไว ๆ ของชมพูเท่านั้นเธอมองออกชัดเจนว่าชมพูนั้นไม่ธรรมดาแน่นอนก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ที่นายหัวถึงไม่ยอมให้ชมพูขึ้นไปรับใช้แม้กระทั่งแตะข้าวของของเขา