บทที่ 4 นวดเบาๆ

ขณะที่รถกระบะกำลังแล่นบนท้องถนน ราชสีห์ผู้ที่กลายเป็น

ราชรถคนขับรถให้กับนางมะลิ เขาหันกลับมามองนางเด็กมะลิของเขา สภาพมันตอนนี้ ร้องไห้จนหลับไปเลย เขาเพียงแค่เอ็นดูสงสารมันเท่านั้น

ที่เป็นห่วงเพียงเพราะมันเป็นเด็กที่เขาดูแล ราชสีห์คิดวกไปวนมาในใจแต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นตอนนี้ใกล้จะถึงสวนทุเรียนแล้วเขาเลยต้องปลุกมะลิ

"มะลิ มะลิอีก 5 นาทีจะถึงสวนแล้ว"

มะลิที่งัวเงียอยู่ไม่อยากจะตื่น แต่ถ้าเป็นเสียงคนที่ปลุกคนนี้ เธอต้องรีบเปิดตาให้โตขึ้นมาทันที เพราะเธอเองไม่อยากจะโดนดุ เธอเพิ่งจะโดนดุมาที่ตลาดนี่เอง

"ตื่นแล้วจ้ะ นายหัวขอโทษนะคะที่หลับไป"

"เออช่างมันเถอะเดี๋ยวเย็นนี้กินข้าวเสร็จมึงขึ้นมาหากูบนห้องหน่อยมานวดให้กูที"

"ได้จ้ะ นายหัว"

หลังจากที่ราชสีห์ได้สั่งงานนางมะลิเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ว่าคืนนี้มะลิจะต้องมานวดให้เขาเหมือนเช่นทุกครั้ง เมื่อไหร่ที่เขาเรียกหามะลิจะต้องมาในทันทีโดยมันไม่เคยปริปากบ่นเลย มะลิเป็นเด็กในบ้านเพียงคนเดียวที่ราชสีห์อนุญาต ให้เข้านอกออกใน ห้องเขาได้โดยที่ไม่ต้องรอเขาอนุญาต มันก็เป็นเรื่องที่ชินตาไปแล้ว สำหรับคนงานในไร่ทุกคนรวม ถึงแม่บ้านในบ้านด้วยเช่นกัน ราชสีห์ได้หิ้วเสื้อผ้าที่เขาได้ซื้อมา เขาตั้งใจจะให้มะลิคืนนี้หลังจากที่มันนวดเขาเสร็จ

ทางด้านมะลิที่ตอนนี้ได้เตรียมกับข้าวเย็นให้กับนายหัวราชสีห์เป็นที่เรียบร้อย เธอเดินกลับไปอาบน้ำที่ห้องของเธอ แต่งตัวเธอใส่เป็นชุดนอนตัวการ์ตูนยาวโคร่ง ๆ ตัวเดียวเดินขึ้นไปแล้วเธอก็โนบราเป็นประจำเพราะเธอรู้ว่า เธออยู่กับนายหัวเธอจะปลอดภัยเสมอ วันนี้นายหัวได้เรียกให้เธอขึ้นไปรับใช้ดังเช่นเคย ขณะนี้เป็นเวลา 20.30 น แล้ว มะลิรีบก้าวเท้าเล็กๆเดินขึ้นไปบนห้องชั้นสองทันที

"ก๊อก ๆ ๆ นายหัวจ้ะ มะลิมาแล้วจ๊ะ"

"เออ..เข้ามา"

"วันนี้มึงช่วยทายาหม่องให้กูหน่อย กูรู้สึกเจ็บตรงช่วงเอวน่ะ"

"ได้จ้ะ นายหัว มะลิเตรียมไพรประคบร้อนประคบเย็นมาให้

นายหัวด้วยนะจ๊ะ คิดว่าวันนี้นายหัวน่าจะเจ็บหนัก'

ราชสีห์ที่ได้ยินคำว่าเจ็บหนัก เขาจึงเอียงคอหันกลับไปถามร่างบางว่า

"นี่มึงคิดว่ากูจะสู้มันไม่ได้หรือไง !!"

"เปล่าสักหน่อยจ้ะ มะลิเห็นเขาจมกองเลือดขนาดนั้น คงคิดว่าคนที่สู้ไม่ได้น่าจะเป็นเขานะจ๊ะ"

"แล้วมึงบอกคิดว่ากูจะเจ็บหนักได้ยังไง"

"ก็ทั้งมือทั้งเท้าของนายหัวประเคนให้เขาซะขนาดนั้นมือเท้าจะไม่เจ็บหรือไงจ๊ะ"

ราชสีห์ที่ตลกขบขันกับความคิดของนางเด็กมะลิ เขาก็ไม่รู้จะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับมันได้อีกตอนนี้เขาก็รู้สึกปวดเมื่อยตัวอย่างที่มะลิพูดจริง ๆ

"เออรีบ ๆ นวดให้กูเถอะจะได้นอน"

"ได้จ้ะนายหัว"

มะลิที่เป็นงานอยู่แล้วจัดการใช้ใครประคบด้านหลังของนายหัวที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ช่างแตกต่างกับผู้ชายในวัยเดียวกัน นายหัวมีผิวคมเข้มหล่อเหลา ผมดกดำหนวดเครา ที่ถูกตัดแต่งจนดูดีทำให้ผู้หญิงน้อยใหญ่ทั้งหลายต่างอยากจะขึ้นมาเป็นเมียของนายหัวทั้งนั้น มะลิเคยเห็นผู้หญิงบางคนตบตีกันแย่งนายหัวของเธอซะด้วยซ้ำไป

"มะลิประคบร้อนทาน้ำมันเสร็จแล้วมึงขึ้นมาเหยียบหลังให้กูเลย"

"เป็นแต่แต่แต่แต่แต่แต่ว่าปกตินายไม่ค่อยให้มะลิทำแบบนี้นะจ๊ะมันจะดีเหรอจ๊ะ"

"เออ...กูสั่งมันก็ดีทุกอย่างนั่นแหละ"

"แน่ใจนะจ๊ะนายหัว"

"มึงรีบ ๆ ขึ้นมาเลยอย่า อิดออดมะลิ"

               "ก็ได้จ้ะ งั้นมะลิขอโทษนะจ๊ะนายหัว"

ราชสีห์รู้สึกว่าสองมือเล็ก ๆ ของมะลินั้นตอนนี้มันช่างดูไม่มีแรงเลยเหมือนโดนอะไรสัมผัสเบา ๆ ทำให้เขาไม่รู้สึกหายปวดเมื่อย ตอนนั้นความคิดของเขาไม่ได้มีความคิดพิเรนอะไรในหัว เขาให้นางเด็กมะลิใช้เท้าขึ้นมาเหยียบหลังของเขาในการนวดเหมือนคนโบราณปกติทั่วไป ร่างเล็กค่อย ๆ ปีนป่ายขึ้นไปจับหัวเตียงไว้แน่น เธอใช้เท้าแรกเหยียบลงไปที่บริเวณเอวของเขา เธอเองก็เกร็งไปหมด เพราะเธอเองก็ไม่เคยทำ เธอกลัวนายหัวของเธอจะเจ็บ

"ในหัวเจ็บหรือเปล่าจ๊ะ"

"เอาอะไรมาเจ็บล่ะนางมะลิ มึงหนักเท่าไหร่เชียว"

"มะลิหนัก 50 แล้วจ้ะ"

"ตัวมึงเบาอย่างกับปุยนุ่นมึงเอาอะไรมาหนัก"

"มึงขึ้นมาสองเท้าเลยมะลิ"

"นายหัวจ๋า เดี๋ยวมะลิจะทรงตัวไม่อยู่จ๊ะ"

"มึงก็ลองทำดูก่อน ค่อย ๆ ทำ"

มะลิเองที่ทำอะไรไม่ถูก ค่อย ๆ ก้าวเท้าขึ้นไปเหยียบกลางแผ่นหลังของผู้เป็นนายของเธอ ใจเธอทั้งสั่นทั้งเกร็ง เธอกลัวว่าเธอจะตกลงมาและกลัวว่าถ้าเกิดเธอลงเท้าหนักไปนายหัวของเธอจะเจ็บและดุเธออีก

"ดีมากเลยมะลิ เหยียบตรงก้นกบให้กูด้วย"

"ตรงนี้ใช่ไหมจ๊ะนายหัว"

"เออ...ตรงนั้นแหละดีมาก"

ขณะที่ทั้งสองร่างกำลังพูดคุยกันไปด้วยนวดไปด้วยมะลิเองที่กำลังพยายามทรงตัวอยู่นั้นเกิดพลาดท่าตกลงมาทับลงไปที่นายหัว ราชสีห์เอง

ก็ตกใจ รีบกระโดดรับนางมะลิทันที ราชสีห์อุ้มนางมะลิเอาไว้อ้อมแขนของเขา มะลิที่ตกใจ ร้องกรี๊ดออกมา

"กรี๊ด... นายหัวมะลิขอโทษจ้ะนายหัวเจ็บไหมจ๊ะ"

"กูไม่เจ็บ แล้วมึงเป็นอะไรหรือเปล่า"

"มะลิไม่เป็นไรจ้ะ ขอบคุณนายหัวนะจ๊ะที่รับมะลิไว้"

ราชสีห์ที่ตอนนี้สองมือของเขา ได้สัมผัสกับเต้าอวบใหญ่ของนางมะลิราชสีห์ถึงกับต้องเข็นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เพื่อควบคุมอารมณ์ เขารู้ดีว่าไม่ควรยุ่งกับเด็กในบ้าน ยิ่งเป็นเด็กที่เขาชุบเลี้ยงมาด้วยนั้น ยิ่งไม่ควรไปใหญ่แต่สิ่งที่เขาสัมผัสนั้นมันช่างใหญ่โตเหลือเกิน

               "นายหัวจ๋า เดี๋ยวนายหัวปล่อยมะลิก่อนนะ"

"เออ..กูก็ลืมมัวแต่ตกใจ"

"มะลิขอโทษนะจ๊ะ เกือบทำนายหัวเจ็บแหนะ"

"เออไม่เป็นไรมานวดข้างหน้าต่อเถอะ ข้างหลังพอแล้วเดี๋ยวมึงจะร่วงลงมาหัวล้านข้างแตก ให้กูได้พาไปโรงพยาบาลอีก"

"โห่...นายหัวก็พูดไป มะลิไม่ได้ทำความเดือดร้อนขนาดนั้นซะที่ไหนล่ะจ๊ะ นายหัวนอนหงายมาเลยเดี๋ยวมะลินวดให้รอบนี้สัญญาว่าจะนวดให้หลับคามือเลยจ้ะ”

คำพูดของมะลิที่ดูใสซื่อ มันทำให้ราชสีห์รู้สึกขบขัน กับเด็กตรงหน้าคนนี้เหลือเกิน มันน่ารักขึ้นทุกวัน ราชสีห์เองก็มีความเอ็นดูกับมะลิไม่น้อย แต่เขาไม่อาจยุ่งกับเด็กที่เขาชุบเลี้ยงมาได้ เขาคิดแค่ว่าเขาต้องให้ความเมตตาเอ็นดูมันมากกว่าเด็กคนอื่น เพราะมันเองก็ขาดพ่อขาดแม่มีเพียงแต่เขาเท่านั้นที่ดูแลมันมา จะให้เขาทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อญาติพี่น้องที่ไหนมันก็ไม่มี