บทที่ 2 มองดูฉันให้ดีว่าฉันเป็นใคร?

เมื่อมองไปที่ลูกสาวที่ขาดสารอาหารและผอมแห้ง ไทร์รู้สึกได้ถึงความโกรธแค้นภายในจิตใจของเขา

“หนู… หนูชื่ออะไร?” หลังจากเขามั่นใจว่าสาวน้อยคนนี้นั้นคือลูกสาวของเขา ไทร์รู้สึกประหม่าและวอกแวกว่าเขาควรจะทำตัวอย่างไรกับเธอ

“คุณลุง หนูมีชื่อว่า แบลร์ ซี”

ไทร์อุ้มแบลร์ขึ้นมาในอ้อมแขนและถาม “เดี๋ยวลุงจะพาหนูไปกินข้าว โอเคไหม?”

แบลร์พยักหน้าปลื้มใจ แม้ว่าเธอจะยังค่อนข้างกลัวคุณลุงแปลกหน้าคนนี้อยู่ แต่เธอนั้นหิวเกินไป

“หลังจากเรากินข้าวกันเสร็จแล้ว เดี๋ยวลุงจะพาหนูไปหาแม่”

ไทร์เจอเข้ากับร้าน McDonald ที่ใกล้ที่สุด และซื้ออาหารมากมายให้แบลร์ตัวน้อย เมื่อเขามองไปที่แบลร์สวาปามอาหาร เขารู้สึกหัวใจสั่น เธอจะต้องหิวมากแน่ ๆ จากสิ่งที่เธอฝ่าฟันมา “ค่อย ๆ กิน ถ้ามันยังไม่พอ เดี๋ยวลุงสั่งเพิ่มให้อีก”

ในที่สุดแบลร์ก็เต็มอิ่ม คิดว่าไทร์คงไม่ได้สังเกตุ เธอแอบหยิบน่องไก่ใส่กระเป๋าของเธอ

“แบลร์ นั่นเธอกำลังทำอะไร?” ไทร์นั้นสะดุ้งตกใจ

แบลร์ตระหนกเล็กน้อยขณะมองไปที่เทียร์สายตาหวาดกลัว “คุณลุง หนูไม่ได้พยายามขโมยอะไรทั้งนั้น หนูแค่อยากจะเอาน่องไก่กลับไปให้แม่...”

เอาไปให้... แม่... ไทร์เจ็บปวดร้าวหัวใจ วินนี่เฟรดได้ปล่อยให้เด็กน้อยคนนี้อยู่ตัวคนเดียว ในระหว่างที่เธอออกไปเล่นหยอกล้อกับผู้ชาย ทำไมเด็กน้อยคนนี้ยังคงคิดเป็นห่วงเธอ?

“แบลร์ แม่ของเธอนั้นแย่มาก ทำไมเธอยังคง...”

ถึงอย่างไรก่อนที่ไทรจะพูดจบประโยค สีหน้าของแบลร์ก็เปลี่ยนไปทันที เธอมองค้อนใส่เขา ตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “แม่ของหนูคือแม่ที่ดีที่สุดในโลก ทุกคนกลั่นแกล้งแบลร์ แต่มีแค่แม่เท่านั้นที่ปกป้องแบลร์!”

“คุณลุง เป็นคนเลว ใครที่พูดถึงแม่ไม่ดีคือคนเลวทั้งหมด!” ขณะที่เธอกล่าวเธอเริ่มเสียงดัง เธอหันหลังและพร้อมที่จะวิ่งหนีออกไปข้างนอก

ไทร์ไม่เคยคาดคิดว่าลูกสาวของเขาจะมีอาการโต้ตอบใหญ่โตมากขนาดนี้ เขารีบเข้าไปกอดแบลร์และกล่าว “แบลร์ ลุงขอโทษ ลุงไม่ได้ตั้งใจ ลุงขอโทษ” ไทร์ซัมเมอร์ ผู้ไม่เคยแม้แต่จะหวาดกลัวเมื่อห่ากระสุนตกอยู่ในสมรภูมิ ตอนนี้กำลังลุกลนต่อหน้าลูกสาวเขา

“เดี๋ยวลุงจะเอาน่องไก่กลับไปให้แม่ โอเคไหม? ได้โปรดอย่าโกรธลุงเลย” ไทร์จะต้องเกลี้ยกล่อมแบลร์อยู่นานกว่าสาวน้อยคนนี้จะใจเย็นลง หลังจากนั้นเขาสั่งน่องไก่เป็นถังเพื่อแบลร์จะเอาไปให้กับแม่

ไทร์ไม่เข้าใจ วินนี่เฟรดละเลยที่จะดูแลแบลร์ เพื่อไปหาความสำราญกับผู้ชายคนอื่น นั่นไม่ใช่พฤติกรรมที่ดีของคนเป็นแม่ที่ควรจะมี

แล้วทำไมแบลร์กับยืนกรานปกป้องเธอ? หรือว่าแม่บ้านคนนั้นจะบอกเรื่องที่ไร้สาระกับเขา? หรืออาจจะเพราะมีความเข้าใจผิดกันระหว่างพวกเขา อย่างน้อยใจของไทร์ก็ได้ผ่อนคลายลงมาบ้าง ผ่านมาหลายปีแล้วแต่เขาก็ยังไม่สามารถกำจัดนิสัยขี้ใจร้อนออกไปได้

หญิงอ้วนท้วมคนนั้นบอกไว้ว่าวินนี่เฟรดกำลังไปสำราญอารมณ์ที่สนามหยกทองคำ ไทร์จึงเริ่มตั้งค่าระบบนำทางในแอปพลิเคชั่นและพาแบลร์ไปที่สนามหยกทองคำ

ทันใดนั้น ห้องส่วนตัวภายในสนามหยกทองคำ หญิงสาวสวยที่มีทรวดทรงยั่วยวนและมีจุดเด่นพิเศษในชุดราตรีที่สวยงาม นั่งอยู่ข้างกับชายวัยกลางคนขณะเธอเป็นแขกร่วมรับประทานอาหารค่ำกับเขา

ชายวัยกลางคนผู้นี้มีผิวสีแทนและอ้วนท้วม มีสร้อยทองขนาดใหญ่ห้อยอยู่ที่คอของเขา และนิ้วของเขานั้นประดับไปด้วยแหวนทอง ปากของเขาเต็มไปด้วยฟันสีดำ มันบอกได้ทันทีว่าเขาเป็นชายผู้มาจากสังคมใต้ดิน

สาวสวยผู้นี้ก็ไม่ใช่ใครนอกไปเสียจาก วินนี่เฟรด ซี และชายผู้ซึ่งอยู่ข้างเธอนั้นคือ สตีฟ ฮัดสัน หัวหน้ามาเฟียระดับภูมิภาคแห่งเมืองคานห์

สตีฟรินไวน์เต็มแก้วและยื่นให้กับวินนี่เฟรด ยิ้มขณะเขากล่าว “คุณซี ผมปลาบปลื้มที่คุณนั้นช่วยอยู่เป็นเพื่อนผม มา มาดื่มกัน”

วินนี่เฟรดรู้สึกตกอยู่ในปัญหา และเธอดูไม่ค่อยสบายใจ “คุณฮัดสัน ฉัน... ฉันดื่มไม่เป็น”

“นั่นไม่เป็นไร คุณจะรู้ทันทีเมื่อคุณได้ดื่มมันเข้าไปอีก!” จากที่กล่าวสตีฟชนแก้วไปหาวินนี่เฟรด ไม่ปล่อยให้มีโอกาสได้ปฏิเสธ

เมื่อวินนี่เฟรดกำลังดื่ม สตีฟฉวยโอกาสวางมือของเขาลงไปที่ต้นขาของวินนี่เฟรด

วินนี่เฟรดตัวสั่นเทากับสิ่งนี้และทำให้ไวน์ทะลักออกมา ถึงอย่างไรสตีฟก็ฉีกยิ้มกว้างเมื่อเขามองไปที่วินนี่เฟรด สายตาของเขาแฝงไปด้วยเจตนามุ่งร้าย

“มานั่งตรงนี้” สตีฟตบไปที่ต้นขาของเขา

ใบหน้าสวยงามของวินนี่เฟรดซีดเสียวทันที “คุณฮัดสัน นี่...”

“ผมบอกให้คุณมานั่งตรงนี้ หรือว่าคุณไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผมอีกต่อไปแล้ว?” มันมีความข่มขู่อยู่ในน้ำเสียงของสตีฟ วินนี่เฟรดลังเลเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ไปนั่งลงบนตักของสตีฟ

“ฮี่ฮี่ คุณซีตราบใดที่คุณทำตัวดีและผมพอใจ ผมก็สามารถทำอะไรให้คุณก็ได้” สีหน้าเจ้าเล่ห์แสดงอยู่บนใบหน้าของสตีฟและเขากำลังจะรุกเข้าไปหาเธอ แม้ว่าวินนี่เฟรดจะถูกรังเกียจ แต่เธอก็ไม่กล้าจะตอบโต้

ทันใดนั้น ประตูของห้องส่วนตัวก็ถูกพลักเปิดออก

“แม่…” เสียงของแบลร์สะเทือนวินิเฟรดราวกับฟ้าผ่า

วินนี่เฟรดดีดตัวออกจากตักของสตีฟในทันที รู้สึกหงุดหงิด “แบลร์ หนูมาทำอะไรที่นี่?”

ก่อนที่แบลร์จะตอบ สตีฟดึงวินนี่เฟรดด้วยแรงโกรธ “วินนี่เฟรด ซี นี้หรือความคิดของเธอที่จะแสดงความจริงใจ?”

“ทำไมเธอถึงโทรเรียกลูกสาวมาแถมยังพาชายหนุ่มมาอีกด้วย? เธอทำให้ฉันโกรธ” หลังจากกล่าวจบสตีฟเริ่มลวนลามวินนี่เฟรดโดยไม่สนใจใครก็ตามที่อยู่ในห้อง

หากแบลร์ไม่ได้อยู่ที่นี่ วินนี่เฟรดคงกัดฟันทนให้มันผ่านไปได้ แต่เธอจะปล่อยให้ตัวเองอับอายต่อหน้าของลูกสาวเธอได้อย่างไร?

เพี้ยะ! เสียงตบจากความสิ้นหวัง วินนี่เฟรดตบสตีฟ “คุณฮัดสัน ได้โปรดเคารพกันด้วย!”

สตีฟมึนงงไปชั่วครู่ เขาโกรธเดือดดาล “วินนี่เฟรด ซี เธอคงอยากที่จะตาย! เธอกล้าตบฉันได้ยังไง? คอยดูว่าฉันจะจัดการกับเธอยังไง...” สตีฟลุกขึ้นพรวดพราดและผลักวินนี่เฟรดลงไปบนโซฟาที่อยู่ข้าง ๆ

แบลร์ก็เริ่มร้องไห้ตกใจกลัวในทันที เธอกรีดร้อง “ปล่อยแม่หนู!”

ทันใดนั้น มีคนพุ่งเข้ามา ไทร์ยกสตีฟขึ้นและต่อยเข้าไปที่หน้าของเขา

หมัดแรก เนื้อหนังรอบดวงตาของสตีฟแตกร้าว

หมัดสอง จมูกของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ

หมัดสาม ปากของเขาเลือดไหลท้วมและฟันหลุดร่วงออกมา

หมัดสุดท้าย สตีฟกรีดร้องโหยหวนก่อนจะตกลงไปจมกองเลือด

แม้ว่าไทร์จะสับสนกับการกระทำของวินนี่เฟรด หรือแม้ว่าเขาจะผิดหวังกับเธอ แต่เมื่อเขาเห็นเธอถูกรังแกจากชายคนอื่น เพลิงในอกของเขาก็เริ่มแผดเผาอีกครั้ง

“ไปกันเถอะ” ไทร์ไม่ได้สนใจสตีฟ ผู้ซึ่งหมดสติอยู่บนพื้นเหลือบมองอีกครั้ง เขาอุ้มแบลร์ขึ้นไปในอ้อมแขนและลากวินนี่เฟรดออกมาจากห้อง

ในหัวของวินนี่เฟรดเต็มไปด้วยความโกลาหลและสับสน นั่นก็เพราะว่าเธอจดจำไทร์ไม่ได้ “นายเป็นใคร?”

ไทร์หันหน้ามาแสดงใบหน้าให้วินนี่เฟรดเห็น น้ำเสียงของเขาทุ้มและกระสับกระส่ายเขากล่าว “วินนี่เฟรด มองดูให้ดีว่าฉันเป็นใคร?”