Share
บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
Related chapter
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 1 จักรพรรดิกลับคืนถิ่น
“นายท่าน ท่านจะกลับไปจริง ๆ ใช่ไหม?”ณ เกาะขนาดใหญ่ในใจกลางมหาสมุทร เป็นที่ประทับตั้งตระหง่านของพระราชวัง สถานที่แห่งนี้เป็นของอาณาจักรที่กว้างใหญ่ไพศาลที่สุด ตำหนักราชันย์ในเวลานี้ ห้ากษัตริย์และเหล่านายพลทั้งสิบแปดคนมารวมตัวกันที่ห้องโถง ขณะที่พวกเขาให้ความสนใจไปที่ชายหนุ่มผู้ซึ่งอยู่เบื้องหน้าพวกเขา ชายหนุ่มผู้นี้มีนามว่า ไทร์ ซัมเมอร์ เจ้าของที่แท้จริงของตำหนักราชันย์“ใช่” ไทร์กล่าวหนักแน่น “เมื่อหกปีก่อน ฉันถูกไล่ออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลซัมเมอร์ ถูกปล่อยให้เดินเตร่อยู่กลางถนนในเมืองคานห์ ถูกวางยาโดยใครบางคนและจบลงที่ฉันมีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ กับเธอคนนนั้น”“หลังจากนั้นฉันก็ได้พบกับผู้ช่วยชีวิต ผู้ซึ่งพาฉันมาที่แห่งนี้ และด้วยสองมือของฉัน ฉันสร้างตำหนักราชันย์ขึ้นมา ถึงอย่างไรตอนนี้ฉันก็มีอำนาจสูงสุดในโลกนี้ ร่วมกับสถานะและความร่ำรวยของฉันที่เคยได้ให้สัญญากับเธอไว้ ว่าฉันจะรับผิดชอบเธอและกลับไปเพื่อแต่งงานกับเธอ” ไทร์มองไปที่รูปภาพในมือของเขาขณะสายตาอ่อนโยนลงหญิงสาวในรูปภาพนั้นอยู่ในช่วงอายุก่อนจะย่างเข้ายี่สิบ ดวงตาของเธอสีสดราวกับภาพวาด จมูกของเธอยาวงุ้ม และริมฝีปากของเธออ่อนน
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 2 มองดูฉันให้ดีว่าฉันเป็นใคร?
เมื่อมองไปที่ลูกสาวที่ขาดสารอาหารและผอมแห้ง ไทร์รู้สึกได้ถึงความโกรธแค้นภายในจิตใจของเขา“หนู… หนูชื่ออะไร?” หลังจากเขามั่นใจว่าสาวน้อยคนนี้นั้นคือลูกสาวของเขา ไทร์รู้สึกประหม่าและวอกแวกว่าเขาควรจะทำตัวอย่างไรกับเธอ“คุณลุง หนูมีชื่อว่า แบลร์ ซี”ไทร์อุ้มแบลร์ขึ้นมาในอ้อมแขนและถาม “เดี๋ยวลุงจะพาหนูไปกินข้าว โอเคไหม?”แบลร์พยักหน้าปลื้มใจ แม้ว่าเธอจะยังค่อนข้างกลัวคุณลุงแปลกหน้าคนนี้อยู่ แต่เธอนั้นหิวเกินไป“หลังจากเรากินข้าวกันเสร็จแล้ว เดี๋ยวลุงจะพาหนูไปหาแม่”ไทร์เจอเข้ากับร้าน McDonald ที่ใกล้ที่สุด และซื้ออาหารมากมายให้แบลร์ตัวน้อย เมื่อเขามองไปที่แบลร์สวาปามอาหาร เขารู้สึกหัวใจสั่น เธอจะต้องหิวมากแน่ ๆ จากสิ่งที่เธอฝ่าฟันมา “ค่อย ๆ กิน ถ้ามันยังไม่พอ เดี๋ยวลุงสั่งเพิ่มให้อีก”ในที่สุดแบลร์ก็เต็มอิ่ม คิดว่าไทร์คงไม่ได้สังเกตุ เธอแอบหยิบน่องไก่ใส่กระเป๋าของเธอ“แบลร์ นั่นเธอกำลังทำอะไร?” ไทร์นั้นสะดุ้งตกใจแบลร์ตระหนกเล็กน้อยขณะมองไปที่เทียร์สายตาหวาดกลัว “คุณลุง หนูไม่ได้พยายามขโมยอะไรทั้งนั้น หนูแค่อยากจะเอาน่องไก่กลับไปให้แม่...”เอาไปให้... แม่... ไทร์เจ็บปวดร้าวหัวใจ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 3 เรียกพ่อสิ
วินนี่เฟรดจับจ้องสายตาจดจ่อไปที่ใบหน้ารูปงามของไทร์ สามวินาทีต่อมา ราวกับสายฟ้าฟาดผ่าลงมาเหนือหัวของเธอ ใจของเธอก็เริ่มสั่นสะเทือน “นายคือ...ไทร์ ซัมเมอร์...”ในที่สุดวินนี่เฟรดก็จำไทร์ได้ชายผู้ซึ่งเคยบอกเธอไว้ว่าเขาจะกลับมาสู่ขอเธอชายผู้เปลี่ยนชะตาชีวิตของเธอและให้เธอเฝ้ารอถึงหกปีในหัวของวินนี่เฟรดนั้นว่างเปล่าก่อนจะปวดร้าวไปด้วยความโกลาหล บรรยากาศรอบ ๆ พวกเขาถึงจุดเย็นยะเยือกพูดตามตรง ในหัวของไทร์เองก็ยุ่งเหยิง แม้ว่าเขาจะใช้เวลาเพียงหนึ่งคืนกับหญิงสาวคนนี้ในสภาพมึนเมา แต่มันก็เหมือนรักแรกพบสำหรับเขา หลังจากนั้นหนึ่งคืนเขาก็ตัดสินใจว่าเธอคือคนที่ใช่สำหรับเขา เขาใช้เวลาถึงหกปีปราถนาและโหยหาเธอ แต่เมื่อเขามาเจอเธออีกครั้ง เธอนั้นแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่เขาฝันถึง“แม้ว่าเธอจะไม่ได้วางแผนที่จะรอฉันกลับมาอีกแล้ว ทำไมเธอถึงได้ละเลยลูกสาวของเรา?” ในเวลาที่ไทร์กล่าว เขากลับเสียใจกับสิ่งที่พูดเพราะเบื้องหน้าดวงตาของเขา วินนี่เฟรนล้มลงเศร้าโศก น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่แยแส เธอร้องห่มร้องไห้ออกมาสุดแสนลำบากใจ และจากนั้น...เพี๊ยะ... วินนี่เฟรดตบฉาดใหญ่ไปที่หน้าของไทร์
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 4 ฉันคือราชินี
เวลาเที่ยงคืน ภายในคฤหาสน์หรูหราในเมืองคานห์ ผู้หญิงวัยกลางคนกับผ้าพันแผลปิดตาข้างขวาสวมใส่ชุดสง่างามและราคาแพง ขณะเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมหนังแท้ ในมือของเธอมีรูปภาพ เป็นรูปภาพของแบลร์ ซีสาวน้อยในรูปภาพนั้นมีหน้าตาสวยงดงามเป็นอย่างมาก เธอนั้นสวยกว่าเด็กที่เป็นนักแสดงเสียอีก โดยเฉพาะดวงตาใหญ่โตคู่นั้นของเธอ มันช่างงดงามเกินไปจริง ๆ ดุจประกายราวกับดวงดาวพร่างพราว มันคงจะไม่มีคู่ดวงตาแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าคน ๆ หนึ่งจะเสาะแสวงหายากเย็นแค่ไหน“สวยมาก สวยงามมากเกินไป” ผู้หญิงคนนี้คือ แชนนอน หลุยส์ นิ้วของเธอจรดไปที่ดวงตาของแบลร์ที่อยู่ในรูปภาพขณะเธอจ้องมองมันอย่างโหยหา“พี่สาว สิ่งที่พี่ต้องการคือกระจกตาของเธอ ไม่ใช่รูม่านตาของเธอ ฉะนั้นมันไม่มีประโยชน์ที่จะหลงรักดวงตาของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นดวงตาของพี่มันก็สวยมากพออยู่แล้ว” ถัดจากเธอไปก็มีเสียงของผู้ชายที่มีโพรงจมูกหนาและพูดกระสับกระส่ายในคำพูดของเขา“กระจกตาของเธอมันช่างน่ารัก” แชนนอนเงยหัวของเธอขึ้นมามองไปที่ชายผู้ซึ่งมีผ้าพันแผลพันคลุมรอบทั้งหัว แชนนอนหน้าบึ้ง “เกิดอะไรขึ้นกับนาย?”ชายผู้นี้คือสตีฟ ฮัดสัน สตีฟขุ่นเคืองขณะเขากล่าว “
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 5 บังคับสูญหาย
ผู้ที่เข้ามาใหม่คือคนที่มั่งคั่งที่สุดในเมืองคานห์ เดรก ทัคเกอร์ ข้าง ๆ เขานั้นมีกลุ่มคนขนาดใหญ่"ราชาแห่งสื่อยุคใหม่แห่งเมืองคานห์ เฮนรี่ วอคเกอร์" "ราชินีอัญมณีแห่งเมืองคานห์ เจด ลอเรล""ผู้นำนักพัฒนาด้านอสังหาริมทรัพย์ชั้นสูงแห่งเมืองคานห์ โดนัล เลวิส..."คนเหล่านี้ต่างเป็นชนชั้นนำของเมืองคานห์ เพียงแค่พวกเขากระทืบเท้าก็ทำให้สั่นสะเทือนไปทั้งเมือง แต่ละคนสามารถที่จะเปลี่ยนแชนนอนให้กลายเป็นผงธุลีได้ และตอนนี้ผู้ทรงเกียรติ เดรก ทัคเกอร์ ผู้มั่งคั่งที่สุดในเมือง กับเหล่าผู้นำด้านต่าง ๆ มารวมตัวกัน มันเกิดอะไรขึ้น?ในทันใดความหยิ่งสโยของแชนนอนก็เลือนหายไปในอากาศ แทนที่ด้วยความรู้สึกหวาดกลัว"แชนนอน เธอนี่มันไม่ธรรมดาจริง ๆ เธอเพิ่งจะแต่งตั้งตัวเองเป็นราชินีแห่งเมืองคานห์งั้นรึ? ถ้าเธอพูดแล้วคนอื่นก็จะไม่กล้าขัด?" น้ำเสียงของเดรกเต็มด้วยความประชดประชัน แม้แต่คนที่ร่ำรวยที่สุดอย่างเขาก็ยังไม่กล้าที่จะกล่าวอ้างแบบนั้น หนังศีรษะของแชนนอนชาไปทั้งหัวในความกลัว สตีฟผู้ยืนอยู่ใกล้ ๆ รู้สึกตัวเย็นเฉียบ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ชายคนนี้เป็นใคร ไทร์ ซัมเมอร์ และเขายังสามารถที่จะเรียกผู้มีอิทธิ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 6 ทรัพย์สินล้านล้านและเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว
ไทร์พยักหน้าเห็นด้วยแต่ห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะกล่าวถาม "ตระกูลซีได้รังแกข่มเหงพวกเธอสองคนมาตลอดหลายปี ทำไมเธอถึงยังไม่ตัดขาดกับพวกเขา?""เพราะเลือดมันข้นกว่าน้ำ อีกอย่างพ่อแม่ฉันไม่ได้ทำงานแล้วและแบลร์ก็จำเป็นต้องเข้าโรงเรียน แม้ว่าครอบครัวจะไม่ชอบขี้หน้าเรา การได้ทำงานในบริษัทของตระกูลซีพวกเขาก็ยังคงให้เงินเดือนที่ฉันสมควรจะได้อยู่"ไทร์ไม่ได้ถามต่อ พวกเขาสองคนมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ของตระกูลซีพร้อมกับของขวัญในมือภายในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ตระกูลซี บรรดาสมาชิกคนในครอบครัวนั้นได้นั่งประจำที่เรียบร้อย มันยังมีโต๊ะอยู่สองสามตัวกางออกมาเพื่อกินเลี้ยง ในวันนี้ตระกูลซีได้เตรียมตัวจัดงานเลี้ยง ไม่ใช่เพราะต้องการจะต้อนรับไทร์แต่เพื่อคุณหนูอีกคนของครอบครัวซี ไอลิส ซี และแฟนหนุ่มของเธอ ทราวิส เจนเซ่น "เธอมาแล้ว" ในทันทีที่พวกเขาเข้ามา พวกเขาได้ยินเสียงของชายชรา ชายชราผู้นี้คือเสาหลักของตระกูลซี คุณปู่ของวินนี่เฟรด จอร์จ ซี"คุณปู่" วินนี่เฟรดรีบเร่งพาไทร์ไปด้วย ขณะที่พวกเขามอบของขวัญที่พิถีพิถันเลือกมาจากซูเปอร์มาเก็ตก่อนหน้านี้ "คุณปู่ นี่คือของขวัญที่ไทร์ตั้งใจเลือกมาให้คุณปู่เป็นพิเศษ""เ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 7 ไม่ว่าเธอจะอยู่ทึ่ไหน ฉันก็จะขออยู่เคียงข้างเธอ
การกระทำของไอริสเป็นการดูถูกเหยีดยหยามอย่างมาก อย่างไรก็ตามจอร์จกำลังหลงไหลไปกับชิ้นส่วนของโสมป่า ที่เขานั้นไม่เคยตั้งใจจะใช้เงินซื้อมันมา มันเหมือนกับว่าเขายินยอมอย่างเงียบ ๆ กับกระทำของไอลิสวินนี่เฟรดงุนงง หยั่งรากลึกไปถึงแก่นและรู้สึกกระวนกระวาย นั่นมันคือของขวัญที่เธอและไทร์พิถีพิถันเลือกมาสำหรับจอร์จ แต่ของพวกนั้นกลับถูกมองว่าเป็นขยะ"กินข้าวกันเถอะ" เมื่อทุกคนมาถึง จอร์จก็ประกาศว่าได้เวลาเริ่มรับประทานอาหารทั้งตระกูลนั่งลง วินนี่เฟรดและไทร์ได้นั่งโต๊ะร่วมกับจอร์จ เธอนั้นคือเชื้อสายโดยตรงของครอบครัวสมาชิกตระกูลซีดังนั้นมันจีงเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะนั่งตรงนี้ อย่างไรก็ตาม สักพักหนึ่งหลังจากที่พวกเขานั่งลง ไอริสเอามือมาบังปิดจมูกในท่าทางเสียดสี ขณะเธอบ่น "ทำไมโต๊ะนี้มันมีกลิ่นสาปแปลก ๆ ? กลิ่นเหมือนกับถังขยะ"ทันใดนั้นทุกคนต่างมองไปที่ไทร์ การกล่าวขึ้นมาลอย ๆ แบบนี้ มันชัดเจนที่หมายถึงว่าไทร์นั้นเป็นขอทาน และไม่มีใครอยากจะร่วมโต๊ะอาหารกับขอทาน"วินนี่เฟรด พาไทร์ไปกับเธอและไปกินตรงนู้น" จอร์จกล่าวและชี้ไปที่โต๊ะเล็ก ๆ นั่นมันเป็นโต๊ะของเหล่าคนรับใช้เพื่อรับประทานอาหารวินน
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 8 เทพบุตรในฝัน
ไทร์ไม่เต็มใจที่จะหยุด ทำให้วินนี่เฟรดไม่พอใจ"ไทร์หยุดพูดจาไร้สาระสักที มันไม่มีทางที่ฉันจะได้สิทธินั้น"ไทร์ส่ายหัว "เธอจะรู้ได้ยังไงถ้ายังไม่ได้ลอง?" ไทร์ก็อยากจะบอกว่าเขานั้นคือเจ้าของคนใหม่ผู้ที่ได้เข้าซื้อศูนย์กลางเมือง วินนี่เฟรดเธอคือภรรยาของฉัน ขอแค่เธอยืนยันว่าอยากจะได้มัน การที่มอบให้เธอทั้งศูนย์กลางเมืองไปเลยก็ไม่ใช่ปัญหา ยังน้อยกว่าสิทธิที่จะได้ภายในนั้นเสียอีกอย่างไรก็ตามไทร์ก็ไม่เคยที่จะได้กล่าวเสียงดัง เขารู้ดีว่าพวกเขาก็คงจะทำการเย้าแหย่ใส่อีกรอบ ถึงอย่างไรบทสนทนาของทั้งสองก็ไปจับความสนใจของใคนบางคนเข้าไอริสตั้งใจกล่าวถามสีหน้าเยาะเย้ย "พวกแกกำลังคุยอะไรกันอยู่? นี่พวกแกก็พยายามจะหาสิทธิ์นั้นด้วยงั้นเหรอ?"หลังจากเธอกล่าวจบทั้งห้องก็ระเบิดหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง"ฮ่าฮ่าฮ่า พวกแกไม่เข้าใจคำว่า 'ประเมินตัวเองสูงเกินไป' รึยังไง?""นี่มันไม่ใช่การประเมินตัวเองสูงเกินไป นี่มันคือฝันเฟื่อง""ทำไมแกไม่หันไปมองดูตัวเองให้ดี ๆ? แม้กระทั่งการคิดว่าจะไปทำความรู้จักกับเจ้าของและจะได้เลื่อนขั้น มันช่างไร้สาระ"หน้าของวินนี่เฟรดกลายเป็นสีแดงเพราะความอับอายถึงอย่างไรไทร์ก็กล
Latest chapter
- ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
- ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
- ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
- ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
- ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
- ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
- ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
- ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
- ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
