บทที่ 15

บทที่ 15

งานฌาปนกิจศพของศศิประภาผ่านไปด้วยความเรียบร้อย จันทริกาที่ขาดเรียนไปหลายวันกลับไปเรียนอีกครั้ง ทว่าบรรยากาศภายในบ้านกลับดูอึมครึมเป็นที่สุด เมื่อคนเป็นเจ้าของบ้านเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง โดยไม่มีใครกล้าไปกวน แม้กระทั่งแมวตัวโปรดอย่างเมสซี่ก็ยังไม่กล้าเฉียดเข้าใกล้ วันหนึ่งๆ รังสิมันต์แทบจะไม่กินอะไรนอกจากแอลกอฮอล์ ทำให้ร่างกายซูบผอมทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว จนคนในบ้านต่างพากันเป็นห่วง

ก๊อก...ก๊อก...

จันทริกาที่เพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จขยับไปยังประตู เมื่อมีเสียงเคาะดังขึ้น และคนที่มาเคาะก็คือฟองคำหัวหน้าแม่บ้านนั่นเอง

“มีอะไรหรือเปล่าคะน้าฟองคำ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างนุ่มนวลเช่นเดิม แม้ความอ้างว้างจะเกาะกินหัวใจแค่ไหน แต่เธอก็ซ่อนมันไว้อย่างมิดชิด

“น้าจะมาวานคุณจันทร์ให้เอานมอุ่นๆ ขึ้นไปให้คุณตะวันหน่อยน่ะค่ะ หลายวันมานี้คุณตะวันแทบจะไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนอกจากเหล้า ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ น้าเกรงว่าคุณตะวันจะแย่เอา น้าก็เลยอยากรบกวนให้คุณจันทร์ช่วยหน่อยน่ะค่ะ”

“ต้องเป็นจันทร์เหรอคะน้าฟองคำ”

“ใช่ค่ะ...ตอนนี้คงต้องพึ่งคุณจันทร์คนเดียวเท่านั้น ยังไงเสียคุณจันทร์ก็มีศักดิ์เป็นน้องสาว คุณตะวันคงฟังคุณจันทร์อยู่บ้าง” ฟองคำพูดเช่นนั้นเพราะเห็นว่า ที่ผ่านมาเจ้านายของตนให้ความเมตตาและเอ็นดูจันทริกามาโดยตลอด ฟองคำจึงคิดว่ารังสิมันต์น่าจะฟังคำของจันทริกาบ้าง

“คือจันทร์...”

จันทริกาแสดงท่าทีลังเลออกไป เพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะมีตัวตนในสายตาของรังสิมันต์แค่ไหน เพราะนับตั้งแต่วันที่ศศิประภาจากไป เขาก็ไม่เคยพูด ไม่เคยมองหน้า และไม่สนใจเธออีกเลย แม้ลึกๆ แล้วจะรู้ว่ารังสิมันต์กำลังอยู่ในห้วงของความสูญเสีย ทำให้เธอไม่กล้าจะเอ่ยถามว่านับจากนี้รังสิมันต์จะเอายังไงกับเธอ จะยังดูแล จะยังส่งเสีย จะยังให้ที่พักอาศัยแก่เธออยู่ไหม และสิ่งที่อยากรู้มากที่สุดก็คือ เขาเชื่อจริงๆ หรือไม่ว่าเธอเป็นคนผลักศศิประภาจนอีกฝ่ายตกเลือดและเสียชีวิตไปพร้อมลูกในท้อง

ความกลัวมีมากกว่าความอยากรู้ เธอไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับรังสิมันต์ในตอนนี้ แต่เมื่อถูกขอร้องแกมอ้อนวอนเช่นนั้น ก็ทำให้คนที่กำลังเตรียมตัวจะเข้านอนจำต้องรับเอาแก้วนมอุ่นๆ จากมือของฟองคำมา และขยับเท้าออกจากห้อง ตรงไปยังชั้นสองซึ่งเป็นที่ที่รังสิมันต์เก็บตัวอยู่

ร่างบางพาตัวเองมายืนอยู่หน้าห้อง ใช้มือข้างที่ว่างเคาะประตูห้องนอนใหญ่นั้นเบาๆ ก่อนจะผลักเข้าไปแม้จะไม่มีคำอนุญาตจากคนข้างใน

รังสิมันต์ซึ่งนั่งพิงพนักเตียงอยู่ไม่หันมามองด้วยซ้ำว่าใครที่เข้ามาในห้อง ทำให้จันทริกามีเวลาสังเกตเห็นความทรุดโทรมของใบหน้าซึ่งเคยหล่อเหลา บัดนี้แก้มสองข้างตอบลงอย่างเห็นได้ชัด หนวดเคราที่เคยโกนอย่างสะอาดเกลี้ยงเกลาขึ้นรกครึ้ม ขอบตาหมองคล้ำบ่งบอกว่าเจ้าตัวพักผ่อนไม่เพียงพอติดต่อกันมาเป็นระยะเวลาหลายวัน

“พี่ตะวันคะ...จันทร์เอานมอุ่นๆ มาให้ค่ะ”

เสียงหวานนุ่มที่ดังขึ้น แม้จะไม่ดังมากนัก หากแต่มันกลับสามารถดึงรังสิมันต์ออกจากห้วงภวังค์ได้ เสียงเสียงนี้...เสียงของฆาตกร!

รังสิมันต์หันขวับไปทางต้นเสียง ร่างใหญ่ที่นั่งนิ่งอยู่นานขยับตัวเป็นครั้งแรก เขาวาดเท้าลงจากเตียงและสืบเท้าอย่างช้าๆ ทว่าสายตาซึ่งแดงก่ำนั้นกลับจ้องมองผู้หญิงตรงหน้านั้นอย่างขมึงเครียด

‘คุณตะวันมองโลกในแง่ดีเกินไป คุณรู้ตัวไหมคะว่ายัยจันทร์น่ะแอบชอบคุณอยู่ ทำแบบนี้บ่อยๆ ระวังจะเป็นการให้ความหวังจันทร์นะคะ’

สาเหตุที่จันทริกาทำให้เมียกับลูกของเขาตายก็เพราะหวังในตัวเขาสินะ แม้จะโทษว่าส่วนหนึ่งเป็นความผิดของตัวเอง แต่รังสิมันต์ก็ไม่ลังเลที่จะโยนความผิดทั้งหมดให้เด็กผู้หญิงใจร้ายคนนี้ คนที่เข้ามาในห้องนอนของเขายามกลางคืน โดยมีข้ออ้างว่าเอานมมาให้ แต่แท้จริงแล้วมันคือการให้ท่าแบบเนียนๆ ของเธอต่างหาก คงอาศัยจังหวะที่เขากำลังเคว้งแทรกตัวเข้ามา ตอนนี้ไม่มีศศิประภาคอยขวางแล้ว ทางของเธอจึงสะดวกยิ่งกว่าอะไร

“เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ”

“เอ่อ...พี่ตะวันค่ะ” จันทริกาตอบไปอย่างตะกุกตะกัก เธอไม่ได้รู้สึกไปเองว่ารังสิมันต์เปลี่ยนไป คำพูดของเขาที่ห่างเหิน เย็นชา และเต็มไปด้วยความเคืองแค้นทำให้หัวใจของเด็กสาวสั่นรัวด้วยความหวาดหวั่นและอ้างว้างมากกว่าเดิม

“ฆาตกรอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เรียกฉันแบบนั้นอีกต่อไป”

“พี่ตะวันว่าอะไรนะคะ...”

คำกล่าวหาอันร้ายแรงทำให้จันทริกาได้แต่พึมพำถามออกไปอย่างตกใจ แม้จะพอรู้บ้างว่าคำพูดก่อนตายของศศิประภาอาจจะทำให้รังสิมันต์นึกคลางแคลงใจ แต่เธอก็เชื่อมั่นว่าพี่ชายที่แสนดีจะมีความยุติธรรม ไถ่ถามเอาความจริงกับเธอก่อน และมีวิจารณญาณมากพอที่จะแยกแยะความจริงความเท็จ

“ฉันบอกให้เธอหยุดเรียกฉันว่าพี่ตะวัน อย่าให้ฉันได้ยินมันจากปากของฆาตกรเลือดเย็นอย่างเธออีก”

“จันทร์ไม่ใช่ฆาตกร จันทร์ไม่ได้ทำ”

คำพูดของจันทริกาในยามนี้ ไม่ต่างอะไรกับการราดรดเชื้อเพลิงลงไปในกองไฟแห่งความอาฆาตแค้นโกรธกรุ่น ที่กำลังแผดเผาอยู่ในหัวใจของรังสิมันต์อย่างร้อนแรง