บทที่ 16

บทที่ 16

“ถ้าเธอไม่ทำแล้วใครทำ! ในเมื่อมีแต่เธอเท่านั้นที่อยู่กับศศิตอนเกิดเรื่อง!”

ไม่ใช่แค่ตะคอกถามเสียงเกรี้ยวกราด แต่มือใหญ่ทั้งสองยังตะปบลงบนต้นแขนเล็ก แล้วบีบเข้าเต็มแรงพร้อมกับเขย่าร่างบางด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ซึ่งอัดแน่นอยู่ข้างในมานานหลายวัน และตอนนี้มันกำลังระเบิดออกมาราวกับลาวาร้อนๆ ที่พ่นจากปากปล่องภูเขาไฟ

“จันทร์ไม่ทราบค่ะ จันทร์ไม่ทราบ” เสียงหวานเอ่ยสั่นเครือ น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาอย่างหวาดกลัวต่ออารมณ์ของคนที่เคยเป็นพี่ชายใจดีของตน

“หยุด! อย่ามาบีบน้ำตาให้ฉันสงสาร เพราะนับจากนี้ไปฉันจะไม่มีวันสงสารเด็กร้ายลึกอย่างเธออีกเด็ดขาด”

“คุณตะวันปล่อยค่ะ...จันทร์เจ็บ...”

“เจ็บเหรอ! ความเจ็บของเธอมันเทียบไม่ได้กับความเจ็บของศศิกับความเจ็บปวดที่ฉันได้รับอยู่ตอนนี้หรอก”

“ถ้าคุณตะวันโทษว่าเป็นความผิดของจันทร์จริงๆ จันทร์ก็ยินดีจะไปจากบ้านหลังนี้ หรือคุณจะเรียกตำรวจมาจับจันทร์เข้าคุกก็ได้นะคะ”

“มันง่ายไปจันทริกา ฉันไม่มีวันปล่อยให้เธอลอยนวลหรอก”

เรียวปากหยักแสยะยิ้มอย่างชวนหวาดหวั่น ลมหายใจที่เจือด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ดังฟืดฟาด สายตาเหี้ยมเกรียมที่สาดซัดมายังเธอนั้นดูคุกรุ่น จนจันทริกาตัวสั่นด้วยความกลัว เธออยากจะหนีไปให้พ้นหน้าเขาเสียตอนนี้ แต่มือที่พันธนาการแขนทั้งสองข้างของเธออยู่ กลับเป็นอุปสรรคอันใหญ่โตที่ขัดขวางไม่ให้จันทริกาทำได้อย่างที่ใจคิด

“คุณจะทำอะไรจันทร์”

“ฉันก็จะทำให้เธอรู้ซึ้งน่ะสิ ว่าการอยู่แบบตายทั้งเป็น รสชาติมันเป็นยังไง”

จบคำมือใหญ่ที่ตะปบอยู่บนต้นแขน กระชากร่างเล็กเข้ามาหา  แล้วบดขยี้ริมฝีปากจูบไปทั่วใบหน้าที่เขาเคยมองว่าช่างหวานใสอย่างรุนแรงป่าเถื่อน โดยไม่หลงเหลือความพะวงว่า จะทำให้ความสวยใสนั้นมีร่องรอยหรือบาดแผลเลยแม้แต่น้อย

จันทริกาผวาเฮือก แก้วนมที่อยู่ในมือร่วงลงไปกระทบกับพื้นพรม พร้อมกับที่ของเหลวสีขาวขุ่นไหลเลอะ ก่อนจะถูกซับหายไปกับความหนาของพรมอย่างรวดเร็ว เด็กสาวพยายามดิ้นรนเท่าที่เรี่ยวแรงจะมี หน้าเบี่ยงหลบการระดมจูบอันสุดดิบเถื่อนนั้นอย่างแตกตื่นใจ ทว่าหลบเท่าไหร่ก็หลบไม่พ้น เพราะทั้งปากทั้งจมูกของเขาบดขยี้ลงมาอย่างคนไร้สติ ลมหายใจอุ่นๆ ซึ่งเจือมากับกลิ่นแอลกอฮอล์ราดรด พร้อมกับไรหนวดไรเคราครูดกับผิวอ่อนบางจนเธอเจ็บไปหมด แต่ก็ไม่เท่ากับความหวาดหวั่นต่ออารมณ์ของรังสิมันต์ในยามนี้

“พี่ตะวัน...อย่าค่ะ...จันทร์ขอร้อง”

คำขอร้องอ้อนวอนของเด็กสาวไร้ผลโดยสิ้นเชิง ซ้ำมันยังไปเพิ่มความโกรธให้กับเจ้าของชื่อ เพราะเธอบังอาจเรียกเขาด้วยถ้อยคำที่เพิ่งถูกสั่งห้ามไปหยกๆ

ทันทีที่ถ้อยคำของเธอดังไปกระทบโสตประสาท ร่างบางก็ถูกเหวี่ยงลงไปนอนบนเตียงกว้างซึ่งมีสภาพยับย่น เพราะไม่มีใครกล้าเข้ามาดูแลทำความสะอาดหลายวันแล้ว

ร่างใหญ่โถมตัวลงมาทาบทับ ความใหญ่โตของร่างนั้นทำเอาร่างเล็กบางแทบจะจมหายไปกับที่นอน แต่รังสิมันต์ไม่สนใจ เขารวบสองมือของเธอกดตรึงเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าฆาตกรตัวเล็กๆ ที่ตอนนี้ขึ้นสู่ลานประหารจะหนีไปได้ ทั้งๆ ที่เรี่ยวแรงของจันทริกาทั้งหมดมีไม่ถึงครึ่งของเขาด้วยซ้ำ

“ฆาตกรอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เรียกฉันว่าพี่ อย่าได้บังอาจอีกเด็ดขาด”

เสียงคำรามนั้นดังลอดไรฟันออกมาตอกย้ำ จันทริกาน้ำตาเอ่อคลอ ทั้งกลัว ทั้งหวาดหวั่นพรั่นพรึง ทั้งเจ็บปวดต่อคำกล่าวหาอันรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่านั้น

“จันทร์ขอโทษ...ขอโทษ...จันทร์จะไม่เรียกคุณแบบนี้อีก...ได้โปรด...”

“มันง่ายไปจันทริกา คำขอโทษเพียงไม่กี่คำกับสิ่งที่เธอพรากมันไปจากฉัน มันเทียบกันไม่ได้เลย เธอจะต้องชดใช้”

“จันทร์ไม่ได้ทำ...ให้จันทร์ได้อธิบายสักนิดเถอะนะคะ...”

จันทริกาพยายามจะยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองออกมาอีกครั้ง ทว่ารังสิมันต์ไม่คิดจะสนใจฟัง สิ่งเดียวที่เขาคิดในตอนนี้ก็คือ จันทริกาจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำ

“เธอมันผู้ร้ายปากแข็ง ตีหน้าซื่อบริสุทธิ์ทั้งที่หัวใจมีแต่ความมืดดำ รักฉันมากใช่ไหม หวังในตัวฉันมากใช่ไหม ได้...ฉันจะให้เธอได้ลิ้มลองมัน เตรียมตัวรับมันได้เลย”

ตาคู่สวยเบิกกว้างได้แค่ไม่ถึงเสี้ยววินาที รังสิมันต์ก็ซุกหน้าลงมาหาอีกครั้ง คราวนี้ปากของเขาไม่ได้จูบที่แก้ม หากแต่มันประกบลงกับเรียวปากจิ้มลิ้มของเธอ แล้วขยี้จูบสลับกับใช้ปากงับอย่างรุนแรงจนจันทริการับรู้ถึงรสชาติของเลือดที่เอ่อซึมออกมา

เสื้อผ้าซึ่งเพิ่งจะใส่ได้ไม่ถึงชั่วโมงหลุดออกจากร่าง ด้วยการถูกกระชากจนบางชิ้นขาดวิ่น ก่อนที่มันจะปลิวว่อนลงไปข้างเตียง ขณะที่น้ำตาหยดใสๆ ไหลเป็นทางไม่ขาดสาย

“อย่าค่ะ...คุณตะวัน...อย่า...ได้โปรด...หยุด...”

ปากเปล่งเสียงขอร้องอ้อนวอนละล่ำละลัก เมื่อรังสิมันต์ละปากออกจากจูบอันดิบเถื่อน แล้วซุกหน้าต่ำลงไปยังซอกคอขาวละมุนด้วยสัมผัสที่หยาบกระด้างดิบเถื่อนไม่ต่างกัน

ในยามนี้เลือดในกายของรังสิมันต์เหมือนกับร้อนขึ้นเป็นเท่าตัว ความนุ่มเนียนอุ่นละเอียดของร่างเล็กเปลือยเปล่า ทำให้ความปรารถนาของเขาพลุ่งพล่านขึ้นมาเจือประสานกับความโกรธแค้นอย่างรุนแรง และอารมณ์ทั้งหมดนั้นก็ถูกระบายลงกับคนที่กำลังถูกเขาพิพากษาอย่างไร้ความปรานี!!!