บทที่ 17

บทที่ 17

ฟองคำยิ้มออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นเจ้านายลงมาชั้นล่างแต่เช้า ถึงรังสิมันต์จะยังอยู่ในชุดลำลอง คล้ายกับเป็นการบอกให้รู้เป็นนัยๆ ว่าวันนี้เขาก็ยังไม่คิดจะออกไปทำงาน แต่หัวหน้าแม่บ้านก็ยังใจชื้นเมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนเริ่มมีท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี ใบหน้าหล่อเหลาซึ่งรกครึ้มด้วยไรหนวดไรเครา บัดนี้กลับมาเกลี้ยงเกลาอีกครั้ง แม้จะยังมีร่องรอยของความอิดโรยปนอยู่ ฟองคำก็เชื่อว่าอีกไม่นาน เจ้านายที่ตนเคยเห็นมาแต่สมัยยังเป็นเด็กหนุ่มจะกลับมาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาดังเดิม

                และทั้งหมดที่ฟองคำเห็นอยู่ตอนนี้ คงเป็นเพราะ...คุณจันทร์

“จันทริกาตื่นหรือยัง”

ชื่อของคนที่ฟองคำกำลังนึกขอบคุณหลุดออกมาจากปากของเจ้านาย ทำให้ฟองคำยิ่งมั่นใจว่าคนที่จะช่วยให้รังสิมันต์หลุดจากความเศร้าและสิ้นหวังได้ก็คือจันทริกา แต่หากฟองคำจะสะดุดหูสักนิด คงรู้ว่าชื่อของจันทริกาที่ปกติถูกเรียกขานอย่างสนิทสนม บัดนี้ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“ยังค่ะคุณตะวัน ยังไม่เห็นออกมาเลย แต่ปกติเธอตื่นแต่เช้ามากเลยนะคะ ทำไมวันนี้ถึงยังไม่เห็นออกมาจากห้องก็ไม่รู้”

แม้ฟองคำจะพูดเหมือนดั่งว่าวันนี้มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับจันทริกา แต่รังสิมันต์กลับไม่แปลกใจสักนิด เขายังจำสภาพร่างบางที่ร้องไห้จนตัวโยน หลังจากถูกเขาลงทัณฑ์จนยับเยินอยู่บนเตียงนานหลายชั่วโมง เขาไม่คิดแม้แต่จะเอ่ยปลอบ กลับมองเธอก้มลงเก็บเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่ แล้วเดินโซซัดโซเซราวกับลูกนกเปียกน้ำด้วยความเฉยเมยเย็นชา แต่หลังจากจำเลยพ้นห้อง คนพิพากษาอย่างเขาก็หลับตาลง ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะเป็นคืนแรกที่เขาสามารถหลับได้สนิทหลังจากศศิประภาเสียชีวิตไป นั่นคงเป็นเพราะความชิงชังโกรธแค้นในใจได้ถูกระบายออกไปบ้างแล้ว...

“ไปดูซิฟองคำ ถ้ายังไม่ตื่นก็ให้ปลุก แล้วบอกให้ออกมาพบฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

“ค่ะคุณตะวัน”

รับคำสั่งเสร็จฟองคำก็ตรงดิ่งไปยังห้องชั้นล่างซึ่งมีเพียงห้องเดียว นางยกมือขึ้นเคาะประตูหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างใน ฟองคำจึงผลักประตูเข้าไปดูเพราะห้องไม่ได้ล็อก

เข้าไปไม่ถึงสองนาทีฟองคำก็เผ่นแน่บกลับออกมา แล้วก้าวย่างอย่างเร่งรีบกลับไปหาเจ้านายของตน ซึ่งตอนนี้ยังยืนรออยู่ที่เดิม

“ว่าไงฟองคำ จันทริกาตื่นหรือยัง”

“ยังค่ะ”

“แล้วได้ปลุกหรือเปล่า”

“ดิฉันไม่กล้าปลุกค่ะ คุณจันทร์คงไม่สบายเพราะตัวร้อนจี๋เลย” ฟองคำรีบรายงาน

ได้ยินเช่นนั้นร่างสูงก็รีบก้าวยาวๆ ไปยังห้องที่เขาไม่เคยย่างกรายเข้าไป โดยมีฟองคำก้าวตามมาไม่ห่าง

ภาพของจันทริกาที่นอนซมเพราะพิษไข้อยู่บนเตียงทำให้ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เตียง ตาคมเหมือนจะวูบไหวไปเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอสวมชุดเดิมที่เมื่อคืนถูกเขากระชากออกจากร่าง ใบหน้าดูซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผากเพราะถูกรุมเล่นงานด้วยพิษไข้ ซึ่งเกิดจากเขาเป็นสาเหตุ

มือใหญ่เอื้อมไปจนเกือบจะแตะหน้าผากของจันทริกาซึ่งยังคงหลับตานอนนิ่ง แต่เขาก็ชะงักมือเอาไว้แล้วรีบชักมันกลับมา ราวกับกลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนใจ ก่อนจะหันไปสั่งบางอย่างกับคนของตน

“ฟองคำ ตามหมอมาดูอาการ เสร็จแล้วก็หาข้าวหายาให้กิน”

“ได้ค่ะ...”

พูดจบรังสิมันต์ก้าวดุ่มๆ ออกไปจากห้อง ทิ้งให้ฟองคำยืนงงงวยกับท่าทีของเจ้านาย จะว่าไม่ห่วงก็ไม่ใช่ จะว่าห่วงฟองคำก็ไม่แน่ใจเท่าใดนัก

หัวหน้าแม่บ้านถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับบอกตัวเองว่า เจ้านายคงระมัดระวังกิริยาในการแสดงความรู้สึกต่อจันทริกา เพราะเธออยู่ในฐานะน้องเมีย แม้ว่าตอนนี้ศศิประภาจะตายไปแล้ว และจันทริกากับศศิประภาไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ แต่รังสิมันต์คงเกรงว่าจะมีคนครหา

ฟองคำออกจากห้องนั้นแล้วรีบโทร.ตามหมอตามคำสั่ง ส่วนคนสั่งตอนนี้คว้าเอากุญแจรถและขับมันออกจากบ้านอย่างหงุดหงิดตัวเอง

เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมง รถราคาแพงจึงแล่นกลับเข้ามาที่บ้านอีกครั้ง ในมือถือถุงยาถุงใหญ่ติดมาด้วย ฟองคำเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปหาและรายงานเกี่ยวกับอาการของจันทริกาให้รังสิมันต์ได้รับทราบ เพราะคิดว่าเจ้านายคงห่วงเด็กสาวไม่น้อยจึงได้ไปซื้อมาซะเยอะแยะขนาดนี้

“คุณหมอกลับไปแล้วนะคะคุณตะวัน” 

“แล้วจันทริกาเป็นยังไงบ้าง”

“คุณหมอบอกว่ามีไข้ค่ะ น่าจะเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ แล้วก็ร่างกายตรากตรำเกินไป คุณหมอก็เลยจัดยาไว้ให้”

“แล้วหาอะไรให้กินหรือยัง”

“คงกำลังกินค่ะ เมื่อสักครู่ดิฉันให้เด็กยกข้าวต้มเข้าไปให้แล้ว”

“อืม...”

                รังสิมันต์แค่ทำเสียงบางอย่างในลำคอ เท้ากำลังจะก้าวไปยังห้องของคนที่ถูกพูดถึง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินฟองคำพูดบางประโยคขึ้น

                “คุณจันทร์คงดีใจนะคะ ถ้าได้รู้ว่าคุณตะวันเป็นห่วงเธอขนาดนี้”

ร่างสูงแค่หยุดฟังไม่ได้ตอบโต้ จากนั้นก็ก้าวตรงไปยังจุดหมายตามที่ตัวเองตั้งใจ...เขาไม่ได้เป็นห่วง เพียงแค่ปล่อยให้จันทริกาเป็นอะไรไปไม่ได้ ตราบใดที่เธอยังชดใช้ความผิดของตัวเองยังไม่สาสม