บทที่ 7

บทที่ 7

“อ้ายเฉิน”

น้องสาวที่เดินอย่างรวดเร็วเข้าไปในเรือนโดยไม่ได้หยุดฟังคำเรียกทำให้คนเป็นพี่ชายกังวล เชียงเชียงที่เดินไม่ทันเจ้านายของตนจึงตกเป็นเหยื่อให้กับหลี่เม่าพี่ชายของหญิงสาว

“เจ้า! เชียงเชียงน้องข้าเป็นอะไรกัน” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงกดดัน เพราะรู้ว่าอ้ายเฉินนางมีเรื่องให้กังวลเยอะและก็ไม่ค่อยบอกออกมาจึงต้องบังคับคนใกล้ตัวนางเช่นนี้ บางทีมันอาจจะทำให้รู้เรื่องราวที่ควรรู้ได้บ้าง

“คือว่า...คุณหนูไปเจอเข้ากับท่านเจ้าเมืองเจ้าคะ”

หลี่เม่ากำมือแน่น “แล้วมันทำอะไรน้องข้าหรือไม่” ชายหนุ่มถามด้วยอารมณ์ แต่คำตอบที่ไม่มีอะไรกลับทำให้เขาโกรธยิ่งกว่า

“คือท่านเจ้าเมืองไม่มองคุณหนูด้วยซ้ำ” นางเลี่ยงที่จะบอกความจริงทั้งหมด

ฟันคมกัดปากจนเลือดออก “มันถือว่าตนเองเป็นขุนนางจึงดูถูกน้องสาวข้าถึงเช่นนี้ ช่างเถอะหย่าออกมาแล้วก็ถือเป็นบุญของอ้ายเฉิน เจ้าก็ไปยกขนมใหม่ของโรงเตี๊ยมมาให้นางลองกินเถอะ เผื่ออารมณ์จะได้ดีขึ้นบ้าง”

เชียงเชียงรับคำเจ้านายและจัดการนำขนมที่ว่าไปให้กับคุณหนูของนาง แม้จะแต่งงานและหย่ามาแล้ว แต่นางก็ตั้งใจจะอยู่เคียงข้างคุณหนูของนางเสมอ ต่อให้สถานะของอีกฝ่ายจะเป็นฮูหยินหรือคุณหนูนางก็ไม่สนทั้งนั้น

“ขนมใหม่เจ้าค่ะคุณหนู”

อ้ายเฉินยกยิ้มก่อนจะหยิบขนมขึ้นมากัด “อร่อยดี แต่มีรสขมหน่อย ๆ” เชียงเชียงทำหน้าไม่เข้าใจ “ลองชิมดูสิ”

เชียงเชียงยิ้มและหยิบขนมขึ้นมากิน รสชาติที่ว่าแม้จะหอมหวานแต่กลับขมติดปลายลิ้นหน่อย ๆ “เป็นขนมที่รสชาติแปลก แต่ขายดีมากเลยนะเจ้าคะ”

“คงเป็นเพราะมันรสชาติเหมือนความรักกระมัง”

หวานอมปนขม แต่ก็ยังกัดกินและกลืนมันลงคอ 

ขณะเดียวกันคนในจวนท่านเจ้าเมืองก็ไปซื้อขนมออกใหม่จากโรงเตี๊ยมในตลาด “อะไรหรือ”

หยางพ่านชุนละสายตาออกจากม้วนรายงานต่าง ๆ ที่ต้องจัดการ หันมาถามพ่อบ้านที่ติดตามกันมานาน

“ขนมน่ะขอรับ เห็นนายท่านไม่ได้กินอาหารเท่าไร คิดว่ากินขนมหวานสักหน่อยคงจะรู้สึกดีขึ้น”

หยางพ่านชุนพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไปเถอะ วางเอาไว้ตรงนั้นข้าจะกินทีหลัง” เจ้าเมืองหนุ่มยังคงนั่งทำงานต่อไปพักใหญ่กว่าเขาจะหยิบขนมเข้าปาก แต่แล้วก็เกิดความรู้สึกแปลก ๆ

“รสชาติแปลกยิ่งนัก” และมันทำให้เขานึกถึงเรื่องของตัวเองกลับฮูหยินที่ทำให้เขาต้องกระอักกระอ่วนไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับการพบปะที่ตระกูลใหญ่ที่จะเกิดขึ้นในเวลาอีกไม่นานที่จะถึงนี้

หยางพ่านชุนหายใจเข้าลึก เขาไม่รู้ว่ามันผิดพลาดที่ตรงไหนกันแน่ หรือบางทีมันอาจจะผิดตั้งแต่แรกแล้วก็เป็นได้ “ช่างเถอะ” ชายหนุ่มถอนหายใจหนักก่อนจะกลับไปทำงานต่อ

วันเวลาผ่านไปความเสียใจของหลี่อ้ายเฉินค่อย ๆ จาง ทั้งเรื่องสูญเสียบุตรชายในชาติก่อนหรือในความฝันนางก็ไม่อาจจะรู้ได้ แต่เพราะคิดว่าเรื่องราวยังไม่เกิดขึ้นจึงไม่ได้เสียใจ ความเสียใจที่จากหยางพ่านชุนมาก็จางลงมากแล้วเช่นเดียวกัน กระนั้นทุกครั้งที่ยังเจอคนของจวนเจ้าเมือง หรือแม้แต่ตัวของอดีตสามีอย่างหยางพ่านชุนก็ยังรู้สึกกระอักกระอ่วนทุกครั้ง

หยางพ่านชุนยังคงเป็นเจ้าเมือนแสนดีของชาวเมือง อย่าว่าแต่คนอื่นเลย นางเองถ้าพูดกันตามตรงในฐานะของชาวเมืองก็ชื่นชมในความฉลาดและเอาใจใส่ของชายหนุ่มไม่ต่างจากคนอื่นเหมือนกัน

แต่เพราะครั้งหนึ่งเคยเป็นคนข้างกายของอีกฝ่าย และรับรู้ดีว่าความห่วงใยและใส่ใจเหล่านั้นไม่ได้มีเพื่อคนในครอบครัว ไม่ว่าจะนาง บุตรชาย หรือบิดามารดาของนาง ความห่วงใยเหล่านั้นคงมีเอาไว้เพื่อคนอื่นเพียงเท่านั้น หลี่อ้ายเฉินยิ้มเยาะตนเอง ที่ช่วงนี้นางคิดถึงอดีตสามีมากก็คงเพราะใกล้ถึงช่วงเวลาที่อันตรายของอีกฝ่ายกระมัง

“ปล่อยวางเถอะอ้ายเฉิน” หญิงสาวเอ่ยกับตนเอง ถึงกระนั้นนางก็รู้ว่าคงจะทิ้งความรู้สึกกังวลนี้ไปง่าย ๆ ไม่ได้ อีกไม่นานหยางพ่านชุนจะต้องเดินทางไปตระกูลหลักเหมือนที่ทำในทุก ๆ ปี ซึ่งกลายเป็นจุดอ่อนที่ทำให้คนที่เคยถูกเจ้าเมืองหนุ่มขัดขวางการกระทำผิดวางแผนชั่วร้ายหมายจะจัดการเขา

“ก็ได้แต่หวังว่าท่านจะรอดก็แล้วกัน” หลี่อ้ายเฉินพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่ในใจก็ยังเป็นกังวลจนแทบไม่ได้แตะอาหาร