ตอนที่7

ร่างเล็กเดินออกมานั่งรอรถประจำทางอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาล มือบางหยิบสมุดสีชมพูออกมามองด้วยหัวใจที่พองฟู  โดยหารู้ไม่ว่าระหว่างนั้นมีรถคันใหญ่ที่เพิ่งจะยูเทิร์นฝั่งตรงข้ามได้ตีไฟเลี้ยวชิดขอบทางฟุตบาทอย่างกะทันหัน

เอื้อการต์ที่บังเอิญหันไปมองทางโรงพยาบาลหรี่ตาลง เพ่งมองไปยังใครบางคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงป้ายรถเมล์

และไม่รู้ว่าอะไรดลใจเขาถึงได้สั่งให้ลุงพจน์คนขับรถตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางอย่างเร่งด่วน

" มีอะไร...อ้าว น้องการต์จะไปไหนลูก "

ดร.สุกัณญา กำลังจะหันไปเอ่ยถามลูกชายก็ต้องตกใจ เมื่อคนเป็นลูกเปิดประตูรถแล้ววิ่งออกไปขึ้นสะพานลอยอย่างรวดเร็ว...

หมับ~~~

เอือก!!!

ยีนส์ที่เพิ่งจะลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่ารถเมล์วิ่งเข้ามาใกล้สะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆร่างของเขาก็ถูกรวบเข้าไปกอดจากทางด้านหลัง

ยืนตัวเเข็งทื่อได้ไม่นาน คนที่กำลังกอดรัดเขาแน่นก็กระซิบขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่เพียงแค่นั้นก็สามารถเรียกน้ำตาของคนตัวบางได้อย่างง่ายดาย

" คิดถึง..."

น้ำเสียงนี้คือน้ำเสียงที่อยู่ในความทรงจำมาโดยตลอด ไม่คิดว่าวันนี้เขาจะได้ยินมันอีกครั้ง

" ฮึก...พี่การต์..."

ลำแขนแกร่งกระชับร่างของคนในอ้อมกอดแน่นขึ้น ใบหน้าหล่อก้มหน้าซบลงบนไหล่เล็กที่สั่นเทาด้วยเเรงสะอื้น เอื้อการต์ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา แต่เพียงแค่เห็นคนที่เฝ้ารอมาหลายวันนั่งอยู่เพียงลำพัง หัวใจของเขาก็มีอาการร้อนรนจนไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้

เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจเขาถึงได้ร้องเรียกหาแต่อีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา ... แต่ที่รู้ตอนนี้คือ คนๆนี้ต้องรับผิดชอบหัวใจของเขา...

ดร.สุกัณญาและเกื้อกูลที่เพิ่งจะวิ่งตามมาทันยืนมองคนทั้งสองกอดกันตรงป้ายรถเมล์นิ่ง

สำหรับเกื้อกูลเขาไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าที่เกิดขึ้น ไม่เข้าใจว่าเอื้อการต์มันจะกอดน้องยีนส์ทำไม แล้วทำไมอีกฝ่ายถึงได้ร้องไห้แบบนั้น

แต่สำหรับ ดร.สุกัณญา เธอกลับเข้าใจแจ่มแจ้ง เด็กสองคนนี้หากเธอจำไม่ผิดเมื่อนานมาแล้วเคยสนิทสนมกันมาก ก่อนที่ลูกชายเธอจะประสบอุบัติเหตุและไปรักษาตัวต่อที่ต่างประเทศ

...บางทีการที่สมองได้รับความกระทบกระเทือนจนจำอะไรไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าหัวใจจะสั่งให้ลืม...

" การต์มึง..."

" พี่กูล ให้เวลาเขาสองคนหน่อยครับลูก "

เกื้อกูลที่ทำท่าจะเดินไปแยกน้องชายออกมา แต่มือบางของผู้เป็นแม่กลับคว้าไว้แล้วเอ่ยห้ามเบาๆ หากเด็กคนนี้คือคนที่ลูกชายของเธอละเมอหาอยู่ทุกค่ำคืน เธอก็จะยินดีมาก ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นผู้ชายก็ตาม

ผ่านไปครู่ใหญ่

ยีนส์ที่เริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองกับใครบางคนกำลังยืนทำอะไรอยู่ตรงไหนก็ต้องรีบยกมือปาดน้ำตาลวกๆ แล้วพยายามแกะมือปลาหมึกที่รัดเอวเขาจนแน่นให้หลุดออก แต่ดูท่าความพยายามของเขาจะไม่เป็นผลเอาซะเลย เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมให้ความร่วมมือ

" คุณการต์ปล่อยผมก่อนครับ "

" ไม่ "

สายตากลมโตที่มีอาการบวมแดงจากการร้องไห้เริ่มมองรอบตัวช้าๆ จึงรับรู้ได้ว่าตอนนี้มีผู้คนตรงป้ายรถเมล์และเดินผ่านไปผ่านมากำลังหันมามองเขากับคนด้านหลังแทบจะเป็นตาเดียว ความเขินอายตีเข้าแสกหน้าเต็มๆจนเขาแทนอยากจะมุดหน้าหนีลงดินซะเดี๋ยวนี้

" คุณการต์ปล่อยผมก่อนเถอะนะครับ "

" ไม่ "

เกื้อกูลที่ทนมองต่อไปไม่ไหว รีบเดินเข้าไปช่วยรุ่นน้องแกะมือปลาหมึกของน้องชายออกจากเอวอีกฝ่ายเช่นกัน

" กูลมึงอย่ายุ่ง! "

" จะไม่ให้กูยุ่งได้ไง มึงหันมองดูรอบๆสิ แม่ง กูอายนะไอ้สัส "

เกื้อกูลบ่นพร้อมช่วยแกะมือหนาออกจากเอวของรุ่นน้องได้จนสำเร็จ แต่เอื้อการต์ก็เร็วพอที่จะคว้าข้อมือเล็กของยีนส์เอาไว้ได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินหนีออกไปอีกทาง

" คุณการต์ปล่อย "

" ไม่! เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง "

" การต์มึงเป็นอะไรนักหนาห๊ะ! ปล่อยมือน้องมันดิ๊ "

เกื้อกูลยกมือขึ้นเท้าสะเอวพร้อมเอ่ยออกมาอย่างคนอารมณ์เสีย แม่ง แกะมือมันออกจากเอวน้องยีนส์ได้ไม่นาน สัส เล่นไปคว้าข้อมือของน้องมันมาจับอีกแล้วเว้ย

" มึงอย่ามายุ่งนะกูล แล้วก็ออกไปห่างๆกูเลย กูเหม็นจะอ้วก "

เอื้อการต์หันมาผลักอกพี่ชายฝาแฝดให้ออกไปไกลๆ พร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกชัดเจนว่าเขาเหม็นอย่างที่ได้พูดไปจริงๆ

สัส!!

หากเขาจะเตะปากน้องชายสักทีสองทีจะโดนม๊าตีไหมวะ เกื้อกูลแอบคิดในใจด้วยความหงุดหงิด

" คุณการต์..."

" เธอต้องรับผิดชอบฉัน "

ห๊ะ อีกแล้ว?...

ยีนส์ที่กำลังอ้าปากจะพูดให้อีกฝ่ายปล่อยข้อมือของตน ต้องหุบปากฉับทันทีที่โดนสวนกลับมาด้วยคำพูดเดิมๆ

จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว คนที่ต้องเรียกร้องหาความรับผิดชอบน่ะควรจะเป็นเขาไม่ใช่เหรอวะ ความจำเสื่อมเนี่ยมันทำให้สมองมีปัญหาด้วยหรือไง ถึงได้เข้าใจผิดไปไกลคิดว่าคนที่ถูกกระทำต้องรับผิดชอบคนที่กระทำซะได้

" คุณเข้าใจผิดนะครับคุณการต์ "

" ไม่รู้แหละ แต่เธอได้ฉันแล้วเธอก็ต้องรับผิดชอบสิ นี่อย่าบอกนะที่ยังไม่ติดต่อกลับมาเพราะคิดจะทิ้งกันไปจริงๆใช่ไหม "

ทั้งเกื้อกูลและดร.สุกัณญาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ตกลงนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน??

เสียงวิพากษ์วิจารณ์เริ่งดังขึ้นมาเรื่อยๆ พร้อมสายตาหลายหลายความรู้สึกที่มองไปยังคนสองคนเป็นจุดเดียว

" น้องการต์ม๊าว่ากลับไปคุยกันที่บ้านดีกว่านะลูก หนูด้วยนะจ๊ะ "

ดร.สุกัณญา รีบเดินเข้าไปหาเด็กทั้งสองพร้อมเอ่ยขอออกมา หากยังยืนเถียงกันอยู่ตรงนี้ เธอล่ะกลัวจริงๆว่าเอื้อการต์จะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดในที่สาธารณะออกมาอีก

" นะคะหนูยีนส์ "

เมื่อเห็นเด็กหนุ่มมีสีหน้าลังเลเธอจึงเอ่ยขอร้องขึ้นมาอีกครั้ง แล้วมีหรือที่ยีนส์จะกล้าปฏิเสธ

" ครับ "

1 ชั่วโมงผ่านไป

รถคันใหญ่ก็เลี้ยวเข้ามาจอดยังหน้าบ้านกิจติธรรมรงค์

ณ ห้องโถงใหญ่ของบ้าน

" ตกลงเราสองคนมีปัญหาอะไรกันเหรอค่ะ "

เมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ดร.สุกัณญา จึงเอ่ยถามทันที

" นั้นสิการต์ที่มึงพูดตรงป้ายรถเมล์หมายความว่าไง "

เกื้อกูลที่ค้างคาใจก็รีบถามต่อเมื่อคนเป็นแม่เอ่ยจบ

" ไม่มีอะ..."

" เรามีอะไรกันแล้วครับม๊า "

" คุณการต์!!! "

" ฉันพูดเรื่องจริงหรือเธอจะปฏิเสธ? "

เอื้อการต์หันไปมองคนตัวเล็กพร้อมเอ่ยถาม แต่พออีกฝ่ายก้มหน้าหลบสายตามุมปากหนาจึงยกยิ้มพอใจทันที

" น...นี่อย่าบอกนะว่ามึงโดน..."

" จะพูดอะไรมึงคิดดีๆก่อนนะกูล "

" ก็มึงประกาสอยู่โต้งๆหน้าป้ายรถเมล์ว่าน้องยีนส์มันได้มึงแล้ว จะให้กูคิดว่าไงได้อีกวะ "

เกื้อกูลพูดพร้อมทำสีหน้าไม่เข้าใจ ก็มันเป็นคนพูดเองนะ ใครๆเขาก็ได้ยินกันทั่ว ดีไม่ดีอาจจะมีคนถ่ายคลิปไว้เป็นหลักฐานด้วยซ้ำ

" แล้วแต่มึงจะคิดเถอะ เฮ้อ "

เอื้อการต์มองหน้าพี่ชายอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ตกลงมันเชื่อใช่ไหมว่าคนอย่างเขาจะโดนคนตัวเล็กกระทำจริงๆ

มันกวนตีนหรือโง่วะ...

" หยุดเถียงกันก่อนเถอะลูก "

ดร.สุกัณญาเอ่ยห้ามปรามลูกชายทั้งสองที่เถียงกันไปมาอย่างไม่ยอมกัน ก่อนที่สายตาอ่อนโยนจะหันไปมองเด็กหนุ่มอีกคนพร้อมส่งยิ้มให้น้อยๆ

" ม๊าต้องขอโทษแทนลูกชายม๊าด้วยนะคะที่ทำให้หนูลำบากใจ "

น้ำเสียงใจดีของ ดร.สุกัณญา ทำให้ยีนส์รู้สึกสบายใจขึ้น เพราะตอนแรกที่ใครบางคนบอกความจริงออกไปเขาก็กลัวว่ามารดาของอีกฝ่ายจะมองเขาไม่ดี

" ไม่เป็นไรครับ "

ในระหว่างที่นั่งคุยกันอยู่นั้น สาวใช้ตัวน้อยก็ยกน้ำมาเสริฟให้เงียบๆ แต่ตอนที่เธอกำลังถอยหลังจะเดินออกไป ข้อศอกกลับไปกระแทกกับกระเป๋าสะพายจนมันตกลงบนพื้นและของที่อยู่ด้านในก็กระจายออกมา

ยีนส์เบิกตากว้างรีบนั่งลงเก็บของอย่างกระวนกระวายแต่ถึงจะเร่งรีบแค่ไหนมันก็คงไม่ทัน

" สมุดฝากครรภ์? "

" อ่อ...คือ..คือว่า..."

เมื่อได้ยินเสียงของ ดร.สุกัณญาพูดขึ้นมาเบาๆ ยีนส์จึงรีบเงยหน้ามองแล้วใบหน้าใสก็ซีดเผือกทันที

" นาย ยลภัทร พรหมณี ชื่อหนูหรือเปล่าค่ะ "

ดร. สุกัณญา เอ่ยถามต่อพร้อมมือบางก็ถือวิสาสะเปิดสมุดสีชมพูดูไปด้วย

" ใช่ครับม๊า น้องมันทำงานอยู่บริษัทกูลเอง "

เกื้อกูลเป็นคนตอบแทนเมื่อเห็นว่ารุ่นน้องนั่งก้มหน้านิ่ง

" มีอะไรหรือเปล่าครับม๊า "

เอื้อการต์ที่นั่งลงข้างคนตัวเล็กเอ่ยถามอย่างไม่คิดอะไรเพราะเขากำลังช่วยอีกฝ่ายเก็บของอยู่

" น้องการต์ "

" ครับ "

เอื้อการต์เงยหน้าขึ้นเมื่อคนเป็นแม่เอ่ยเรียก

" ลูกกับน้อง มีอะไรกันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ "

ถึงจะแอบสงสัยว่าทำไมคนเป็นแม่ถามขึ้นมา แต่เพราะครอบครัวเขาไม่เคยโกหกกัน เอื้อการต์จึงตอบไปตามความเป็นจริง

" คืนที่จัดงานเลี้ยงต้อนรักกานต์อ่ะครับ สองเดือนกว่าแล้ว "

" ลูกป้องกันหรือเปล่า "

ยีนส์ที่ได้ยินก็ยิ่งก้มหน้าจนค้างชิดอก มือบางกำกล่องบางอย่างไว้แน่นด้วยความกลัว เขากลัว...กลัวว่าหากความจริงปรากฏเขาจะต้องถูกมองเป็นตัวประหลาด เขากลัวจะเห็นสายตารังเกียจจากคนรอบข้าง

....โดยเฉพาะคนที่ได้ชื่อว่าพ่อของลูก....