ตอนที่ 4 ท่านทำถูกแล้ว

หญิงสาวอาภาภรณ์ขาวสะอาดก้าวเดินเข้ามาในห้อง นางเดินเลี่ยงนางรำ นางตรงมาที่ประทับของไท่ฟู่พระองค์กำลังเสวยน้ำจัณฑ์อย่างเงียบงันอยู่เพียงลำพัง หลังจากทรงไล่พวกนางโลมออกไป ผิงถิงจึงเดินมาตรงหน้าของเขา

“ไท่ฟู่”

เสียงนั้นทำให้ไท่ฟู่ทรงทอดพระเนตรมองมายังต้นเสียง ทรงเห็นว่าเป็นหวางเฟยซืออิน อาภรณ์ขาวสะอาด เป็นสีที่หวางเฟยชอบสวมใส่ อีกทั้งทรงเห็นรอยแย้มพระโอษฐ์ตรึงพระหทัยนั้น ไท่ฟู่ทรงแย้มพระโอษฐ์อย่างลืมองค์ แล้วตรัส

“ซืออิน เจ้ามาหาข้าหรือ”

ทรงตรัสเช่นนี้ ทำให้ผิงถิงรู้สึกแปลกใจไม่น้อย เหตุใดไท่ฟู่จึงเรียกนางเป็นชื่อของเจี่ยเจียได้ หรือว่าท่านอาจสับสนเพราะทรงเมาด้วยน้ำจัณฑ์ ทว่าทรงก้าวย่างพระบาทมาหานาง และโอบกอดนาง ผิงถิงดิ้นรนในอ้อมพระกร

“ไท่ฟู่ ปล่อยหม่อมฉัน หม่อมฉันผิงถิงเพคะ”

แม้ผิงถิงจะเอ่ยบอกว่านางไม่ใช่หวางเฟย ไท่ฟู่ทรงกอดรัดไม่ยอมปล่อย ทั้งที่นางดิ้นรนและทุบพระอุระ แล้วทรงตรัสด้วยสุรเสียงโศกเศร้าน่าเห็นใจ

“ซืออิน ทำไมเจ้าใจร้ายกับข้าเช่นนี้่ ข้ารักเจ้ามาเนินนาน ทำไมต้องแต่งกับหยางจง ข้าไม่ดีหรือ หรือข้าทำให้เจ้าไม่ดีพอ พอที่เจ้าจะชอบข้า” ทรงตรัสเช่นนี้แล้ว ทรงประกบริมพระโอษฐ์ ที่เอื้อนเอ่ย ทำให้ผิงถิงตกใจอย่างมาก นางผลักให้เขาปล่อย แต่เขาไม่ยอมปล่อย นางจึงกัดพระชิวหาอย่างจัง ไท่ฟู่จึงปล่อยพระโอษฐ์เป็นอิสระ ผิงถิงใช้ฝ่าตบลงพระปรางค์อย่างจัง ไท่ฟู่จึงมองนางอีกครั้งว่าเป็นเหม่ยเมยของซืออิน พระองค์จึงรีบกล่าวขออภัยต่อนาง

“ผิงถิงข้าขอโทษ ข้าคิดว่าเจ้าเป็นซืออิน”

“ถึงจะเป็นเจี่ยเจีย ท่านก็ทำเช่นนี้ไม่ได้อีกแล้ว พระนางเป็นหวางเฟยของหวางเย่หยางจง ท่านควรที่จะตัดใจได้เสียที ข้าไม่เคื่องท่านในเรื่องจูบข้าในครั้งนี้ เพราะท่านคิดถึงนางมาก ข้าเข้าใจ แต่ท่านไม่ควรทำเช่นนี้อีก”

“ผิงถิงข้าขออภัยต่อเจ้า…”

ไม่ทันที่ไท่ฟู่กล่าวจบ ผิงถิงมอบกล่องสีแดงลายดอกเหมยให้เขา เขาจึงเปิดดูเป็นปิ่นหยกลายเมฆา ทรงมองปิ่นเช่นนี้รู้สึกหดหู่พระทัยยิ่งนัก ทรงมอบให้หวางเฟยเมื่อสามปีก่อน ผิงถิงจึงเอ่ยขึ้นช้าๆ

“นี่คือของๆ ท่าน ที่มอบให้เจี่ยเจีย นางให้เอามาคืน แล้วนางก็พูดว่า

 ‘วาสนาของเราสองขอให้จบลงเพียงเท่านี้ ขอให้ท่านเริ่มต้นใหม่กับใครซักคน และขออย่าให้มีอุปสรรคใดๆ มาทำลายรักของท่าน’

เจี่ยเจียอยากให้ท่านอยู่อย่างมีความสุข ระหว่างที่ท่านไปออกรบ ท่านจะได้ไปอย่างสบายใจ และถ้าท่านได้พบรักใหม่ นางก็จะยินดีไปกับท่าน”

“บอกนางด้วยว่า เมื่อข้าไปออกรบแล้ว ข้าจะลืมเรื่องราวระหว่างเราให้หมดสิ้น และไม่หวนคืนรักกับนางอีก” ทรงตรัสด้วยสุรเสียงมั่นคง

“ท่านทำถูกแล้ว นางเลือกทางของนางแล้ว ท่านควรมีทางของท่านบ้าง” ผิงถิงเอ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ผิงถิงก้าวเดินเข้ามาในโรงทอผ้าไหม นางด้าวเดินไปทางไหนมีแต่คนต่างทักทาย โรงทอผ้าแห่งนี้ เป็นโรงทอผ้าแห่งนี้สืบทอดมาสามชั่วคนของตระกูล ซืออินเข้าไปเป็นพระชายาได้เดือนกว่าแล้ว นางจึงทำหน้าที่ดูแลในทุกวัน และผ้าทอที่นี้จะทอเข้าพระราชวัง ขุนนางชั้นสูง และผ้านำไปขายให้กับชาวบ้านในราคาที่ถูก ในทุกๆ ปี จะบริจาคให้กับผู้ยากไร้เพื่อนุ่งห่ม ส่วนอีกฝากของโรงทอเป็นโรงทาน ใครพี่พอมีกำลังพอก็ให้มาทำงานแลกเงิน ส่วนผู้ชายหนุ่มที่มีแรง ใครสมัครใจไปเป็นทหารของใต้เท้ากงซุนนางให้เงินเป็นค่าจ้างทุกวัน เยี่ยลี่สาวใช้ของนาง จะเป็นคนนำมาให้ด้วยตัวเอง หรือไม่ก็บ่าวรับใช้ในจวน จึงทำให้คนต่างรักนายท่านของตระกูลกงซุนทุกคน

“คุณหนูไหมปีนี้ส่งไปแคว้นอู่กับแคว้นไป๋ได้กำไลมากขึ้น จากสามส่วนของในแต่ล่ะปีขึ้นมาเป็นสิบส่วน” เยี่ยลี่

“ข้าว่าจะทำลายเพิ่มอีกเจ้าว่าดีไหม” ผิงถิงเอ่ยถาม

“ก็ดีน่ะเจ้าคะ แถมเพื่อรายได้ให้พวกเขาอีกด้วย แต่ว่าถ้าเพื่มลายแล้วต้องเพิ่มเงินขึ้น อย่างเช่นว่าลายไหนที่เป็นลายใหม่ขึ้นสักหนึ่งตำลึงเงิน ดีไหม”

“ก็ไม่เลว จะได้เอาเงินส่วนที่เหลือเป็นเงินปีที่พวกเขาอีกด้วย เดี๋ยวนี้เจ้าฉลาดขึ้นเยอะน่ะ” ผิงถิงเอ่ยชม

“ข้าตามคุณหนูมาแต่เด็กๆ อีกทั้งบ้านข้าก็เคยประกอบอาชีพทำเครื่องแก้ว แต่เสียดายที่เตี่ยข้าตายเพราะถูกโจนปล้นบ้าน แต่ยังดีที่ใต้เท้ากงซุนเข้าช่วยเหลือ และฆ่าพวกโจรนั้นจนหมด”

ผิงถิงรอบสังเกจการการเศร้าของนาง นางจึงจับมือปลอบประโลม

“เอาหล่ะอย่าเศร้าเลย เราไปตลาดกันดีกว่า”

“ถ้าเจ้าไปตลาด ขอข้าไปด้วยสิ” เสียงจากชายหนุ่มทำให้หญิงสาวทั้งสองหันไปมอง แต่คนที่ดีใจที่สุดคือ ผิงถิง”

“มู่ซือ” ผิงถิงเผยรอยยิ้ม

“ไม่เจอกันสี่ปีเจ้าโตขึ้นเยอะเลยน่ะ” มู่ซือเอ่ยบอก

“เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไง ไม่อยู่ที่เมืองซีเยี่ยหรือ”

“ข้ากับท่านพ่อมาตามคำบัญชาของต้าหวางเพื่อทำศึกกับแคว้นเจียน”

“แคว้นเจียนกับแคว้นของเราสงบศึกมานานแล้วไม่ใช่หรือ”

“ทางชายแดนตรึงเครียดอย่างมากไท่ฟู่ทรงจัดทัพโจมตีเยียนจือคัง ได้เมืองหนึ่ง อีกทั้งตอนนี้ทรงเข้าโจมตีแคว้นจ้าวได้เป็นขึ้นอีกแคว้น ตอนนี้แคว้นเจียนยังคิดทำศึกกับเราอีกหรือ” ผิงถิงถามด้วยความสงสัย

“ใช่ ตอนนี้ฟู่จวินของข้ากับของเจ้าปรึกษาก่อนเข้าท้องพระโรงวันพรุ่งนี้”