เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 242
บทล่าสุด
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 242
เมื่อรวมเข้ากับชื่อเสียงจอมยุทธ์จักรยานของฉางไป๋ซานบริเวณหน้าแผงรับสมัครงานก็มีคนมายืนต่อแถวยาวเหยียดในไม่ช้า“พวกเจ้าอยากมาสมัครงาน หรือว่าอยากมาทดลองขี่จักรยานรึ?”ซ่งติ้งเซิงมุมปากกระตุก ถามด้วยความไม่แน่ใจ“ทดลองขี่ขอรับ”ยังคงไม่มีใครอยากเดินทางไกลหลายสิบลี้เพื่อไปทำงานแต่พอรู้ว่ามีการทดลองขี่จักรยานด้วย ทุกคนก็อดใจไม่ไหว อยากจะลองขี่ดูสักรอบ“จักรยานนี้ต้องทรงตัวให้ดี...”ซ่งติ้งเซิงเรียกเด็กหนุ่มคนหนึ่งมา แล้วช่วยประคองเขาขึ้นจักรยาน ท่ามกลางสายตาอิจฉาของทุกคนแต่เขาที่ชอบทำตัวเป็นอาจารย์ยังไม่ทันได้เริ่มการสอนเด็กหนุ่มผู้นั้นก็ขี่จักรยานไปบนถนนอยากคล่องแคล่วแล้ว“ใต้เท้า พวกเราศึกษาจนเข้าใจแล้วขอรับ สิ่งนี้เรียกว่าเบรกใช่หรือไม่?”อีกฝ่ายสอบถามพลางยิ้มแฉ่ง ซ่งติ้งเซิงพลันรู้สึกว่าการสอนที่ตนเตรียมมาเนิ่นนานช่างสูญเปล่าโดยแท้เขาย่อมไม่รู้เลยว่า ผู้คนที่ยอมจ่ายเงินซื้อจักรยาน ส่วนใหญ่ล้วนศึกษาข้อมูลล่วงหน้ามาเป็นอย่างดีจึงสามารถตัดสินใจซื้อได้ลงในฐานะผู้บริโภค หลายคนถึงกับรู้ข้อมูลดีกว่าซ่งติ้งเซิงเสียอีกประกอบกับพวกเขายังหนุ่มยังแน่น พอได้ลองขี่ก็เรียนรู้ไ
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 241
ทันใดนั้น ฉางไป๋ซานก็จัดการพวกอันธพาลตรงหน้าจนล้มลงกับพื้นอย่างง่ายดายและฉับไว ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของผู้คนเพื่อให้การปรากฏตัวครั้งนี้เป็นที่น่าจดจำที่สุด ฉางไป๋ซานจึงจงใจทำร้ายคนแต่ไม่ถึงขั้นให้สาหัสวิธีนี้จะทำให้พวกมันบาดเจ็บ ไม่ถึงตาย แต่ก็ส่งผลให้ทรมานยิ่งกว่าเดิมและก็เป็นไปตามคาด พวกอันธพาลนอนอยู่บนพื้น ตัวคนงอก่องอขิงด้วยความเจ็บปวดเสียงกรีดร้องและเสียงครวญครางดังลอดผ่านฝูงชนออกไปไกล“ประเสริฐ!”ไม่ทราบว่าผู้ใดเป็นคนเริ่ม แต่ชาวบ้านอำเภออินซานที่มุงดูอยู่ ต่างพากันปรบมือโห่ร้องด้วยความยินดีแทบทุกคนคิดว่าฉางไป๋ซานกำลังกำจัดเหล่าร้ายเพื่อช่วยเหลือชาวบ้าน!เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มเป็นใจ ฉางไป๋ซานก็ไม่ลืมคำสั่งของฉินหมิงเขาเดินเข้าไปหาฝูงชนด้วยท่าทีองอาจห้าวหาญ ก่อนตั้งสุดยอดฉายานามให้แก่ตนเอง“จงจำชื่อข้าไว้ให้ดี ข้าคือจอมยุทธ์จักรยาน!”“จอมยุทธ์... จักรยาน?!”เมื่อได้ยินชื่อนี้ ทุกคนต่างมองไปที่เขา สลับกับมองจักรยานเสือภูเขาที่จอดอยู่ไกล ๆ และแล้วก็เข้าใจในทันที!เป็นอย่างนี้นี่เอง!จอมยุทธ์จักรยาน ช่างเป็นชื่อที่เหมาะกับภาพลักษณ์ของจอมยุทธ์ท่านนี้เสียจริง!“จ
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 240
สิ้นเสียงกล่าว เขาก็เหยียบแป้นเหยียบ และขี่จากไปอย่างอวดท่ามากมี เมื่อเผชิญหน้ากับชายผู้สง่าเช่นนี้ ชายหนุ่มเหล่านั้นมิได้คิดมากมาย รีบรุดจากทิศใต้ของเมืองมุ่งตรงไปยังโรงน้ำชาที่อยู่ถัดไปหลายถนนทันที ไม่นาน ฉางไป๋ซานก็นำรถจักรยานภูเขามาจอไปที่หน้าประตูโรงน้ำชา เหล่าอันธพาลที่หมายตาไว้แต่แรก เมื่อเห็นเขาลงมาและผูกรถเอาไว้ พวกเขาใจกล้าบ้าบิ่น รีบเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับจะยกมันไป “บัดซบ ของของข้ากล้ามาขโมยรึ?”ควับ! ดาบฟาดฟันออกไป ฉางไป๋ซานฟันนิ้วมือของหนึ่งในนั้นขาดทันที “โอ๊ย!!!”อีกฝ่ายส่งเสียงร้องออกมาดังลั่น เจ้าหน้าที่ที่ลาดตระเวนอยู่ริมถนนวิ่งเข้ามาทันที “เกิดอะไรขึ้น?”“มิมีอันใดหรอก เพียงแค่จัดการหัวขโมยเหล่านี้ก็เท่านั้น”ฉางไป๋ซานถือโอกาสสะบัดดาบออกไป เมื่อเลือดบนดาบถูกสลัดลงบนพื้น เขาก็เก็บเข้าฝัก และกล่าวอย่างสงบนิ่ง “พวกเรามิได้ขโมยของเขานะ เจ้าคนนี้อยู่ดี ๆ ก็เข้ามาฟันเราเลย!”อันธพาลเหล่านั้นรีบเดินเข้ามา โดยอาศัยคนจำนวนมาก รีบพูดแก้ต่างทันที เจ้าหน้าที่ก็ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ท่านบุรุษ ท่านลงมือหนักเกินควรแล้วจริง ๆ ”แต่ผู้คนที่รายล้อมอยู
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 239
“เช่นนั้นก็ได้ ตกลงตามนี้”ซ่งติ้งเซิงยิ้มและตบไหล่ของเขาเบา ๆ จากนั้นก็กลับไปอยู่ข้าง ๆ ฉินหมิง “ท่านอ๋อง สำเร็จแล้วขอรับ”ฉินหมิงสังเกตเห็นว่า อู๋สื่อจงได้เรียกเจ้าหน้าที่ราชการกลับไปแล้ว ดูท่าจะมิได้มีท่าทีขัดขวางตนเองอีกแล้ว “ดี เตรียมปิดประกาศเถิด”“ขอรับ!”ไม่นาน ข้าง ๆ ประตูเมืองทั้งสี่ทิศของอำเภออินซาน ได้ปิดประกาศการรับคนของฉินหมิงไว้เรียบร้อยแล้ว “ด้านบนเขียนว่าอะไรรึ?” ชาวบ้านที่ผ่านไปมาเกิดความสงสัย แต่หลาย ๆ คนมิรู้หนังสือ จึงทำได้เพียงรวมตัวกัน และฟังคำอธิบายจากเถ้าแก่โรงน้ำชาเท่านั้น“มันเขียนว่าเร็ว ๆ นี้ฉินอ๋องจะสร้างโรงทอผ้า กล่าวว่าสามารถรับคนได้หลายพันคน! ต้องการมารับคนงานที่นี่ หนึ่งเดือนรับประกันเงินขั้นต่ำสามเฉียน รายได้สูงสุดอาจได้ถึงหนึ่งตำลึงเลย!”“โรงทอผ้ารับคนหลายพันคน ต้องใหญ่โตขนาดไหนกัน?”“ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ!”บรรดาชาวบ้านในที่นั้นต่างพากันยกนิ้วโป้ง และกล่าวชื่นชมฉินหมิงเป็นเสียงเดียวกัน เพียงแต่หลังจากอ่านจบ พวกเขาต่างแยกย้ายกันกลับบ้านไป ถึงแม้ว่าบางครั้งการออกทะเลไปเที่ยวหนึ่งและลอยอยู่ในทะเลทั้งวัน ต้องเดินทางออกไปหลายสิบลี้
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 238
ไม่เพียงแต่สิ้นเปลืองเงินของทรัพยากรของฉินหมิง แต่ยังสิ้นเปลืองกำลังคนของอำเภออินซานของพวกเขาอีกด้วยเดิมทีหากต้องการจะพัฒนาที่นี่ ก็จะต้องอาศัยประชากรภายในอำเภอเป็นพื้นฐานทว่าฉินหมิงยังหน้าด้านที่จะมาขอคน ซึ่งเมื่อดูจากท่าทีนี้ของเขาแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะต้องการคนอยู่มิน้อยเลย!“มีถนนความเร็วสูง ระยะทางจากพวกเจ้าไปถึงเมืองหลินเจียงก็แค่สามสี่สิบลี้ นั่งรถม้าเพียงหนึ่งชั่วยามก็ถึงแล้ว”“รถม้าหนึ่งชั่วยาม?”อู๋สื่อจงไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเดิมทีก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าฉินหมิงจัดการเมืองหลินเจียงได้ไม่เลว และพัฒนาสถานที่แห่งนี้ได้ค่อนข้างดีเขาก็ยังชื่นชมฉิงหมิงอยู่ไม่น้อยแต่ใครเล่าจะรู้ว่าเพียงแค่ได้พบกันในวันนี้ คำพูดคำนี้ มันช่างแสดงถึงความไม่เข้าใจอะไรเลยจริง ๆ!อู๋สื่อจงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเอ่ยปากว่า“มิต้องพูดถึงว่าจะมีรถม้าที่มากพอ ที่จะวิ่งไปกลับระหว่างเมืองหลินเจียงกับอำเภออินซานทุกวันหรือไม่ ทว่าถึงจะมี แต่ชาวบ้านของพวกเราที่จะไปทำงานที่กรมสิ่งทอนั้น พวกเขามีเงินนั่งรถม้าหรือขอรับ?”“ข้าจะช่วยเหลือพวกเขาเอง”ฉินหมิงลองคำนวณแล้วว่า ถนนสายนี้ของตนเองยังมีบางส่วนท
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 237
อำเภอที่อยู่ไกลจากเมืองหลินเจียงมากที่สุด มีชื่อว่าอำเภออินซานที่นี่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาทั้งสามด้าน แม้ภูเขาทั้งสามลูกนี้จะไม่สูงมากนัก แต่กลับปิดกั้นทางสัญจรเข้าสู่พื้นที่ตอนในทั้งหมดมีเพียงทางราบทางเดียวที่ออกจากภูเขาได้ แต่ก็กลับหันหน้าออกสู่ทะเลพอดีฉะนั้นอากาศที่นี่จึงชื้นแฉะ และมักจะมีฝนตกอยู่บ่อยครั้งเมื่อเป็นเช่นนี้นานวันเข้า จึงถูกคนตั้งชื่อเช่นนี้ในวันนี้ ได้มีรถม้าคันใหญ่ที่ตกแต่งไม่ธรรมดาคันหนึ่งแล่นเข้ามา บนถนนดินผสมที่สร้างอ้อมภูเขาซ่งติ้งเซิงยื่นศีรษะออกมาจากในรถม้าเพื่อชำเลืองมอง“เฮ้อ เส้นทางลดเลี้ยวเคี้ยวคด ในที่สุดก็มาถึงสักที!”ที่นี่ออกทะเลออกสู่ทะเลได้สะดวก แต่การเข้าสู่พื้นที่ตอนในนั้นค่อนข้างลำบากยิ่งไม่พูดถึงซ่งติ้งซิง ผู้ซึ่งข้ามเขามาจากเมืองหลินเจียงก่อนหน้านี้ราชสำนักได้จัดให้อำเภออินซานอยู่ภายใต้การปกครองของเขา ซึ่งทำให้ซ่งติ้งเซิงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่ก็จนใจเข้าเมืองใหญ่ ๆ ในเขตหลิ่งหนานคนอื่น ๆ ต่างก็มีความสัมพันธ์ในราชสำนัก ซึ่งเป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งมากกว่าตนเองไม่มีทางเลือก กระดูกชิ้นใหญ่ที่เคี้ยวยากนี้ จึงต้องตกอยู่ในมือของเขา
