Chapter 8

สาวน้อยทำหน้าไม่ถูกเมื่อหน้าคมหันกลับมามอง ดวงตาคมกริบคู่นั้นตรึงตัวเธอไว้

“วุ้นไม่...”

“งั้นพี่ไม่ทำก็ได้สิ” เขาแทรกขึ้น ส่งบุหรี่เข้าปาก

“ไม่ได้นะคะ พี่หินรับปากแล้ว ยกเลิกไม่ได้นะ”

อารามตกใจ กลัวว่าอีกฝ่ายจะยกเลิกสัญญา เชิญขวัญผวาเข้าไปเกาะแขนแกร่งเขย่า ถ้าเพื่อน ๆ รู้ว่าเขายกเลิกเพราะเธอ ต้องเฉ่งเธอแน่ อีกอย่างเธอไม่อยากให้เพื่อนต้องพลาดโอกาสดี ๆ ไป จริงอยู่ว่าการเรียนพิเศษช่วยให้พวกเธอมีความรอบรู้มากขึ้น แต่จะดีกว่าไหมถ้ามีคนคอยแนะนำเพิ่มเติม

อัคนินทร์มองหน้าใสที่เปลี่ยนจากความกลัวเป็นความกังวลถึงขั้นกล้ามาเกาะแขนเขา ลืมว่าต้องรักษาระยะห่าง

“วุ้นก็อยากให้พี่ช่วยติวให้...นะคะ อย่ายกเลิกเลย”

“พี่จะได้อะไร”

“คะ?”

ชายหนุ่มอัดบุหรี่เข้าปอดลึก ๆ ดีดก้นกรองทิ้ง หันไปพ่นควันออกนอกหน้าต่างรถ ก่อนหันกลับมามองเด็กสาว

“ถ้าพี่ยอมเป็นติวเตอร์ให้พวกเรา พี่จะได้อะไร”

“แล้วพี่หินต้องการอะไรล่ะ” เธอจำได้ตอนอยู่ร้านอาหาร เขาพูดเหมือนไม่ต้องการเงินเป็นค่าจ้าง แล้วจะให้พวกเธอตอบแทนด้วยอะไร

ครั้นสบตาคมกริบที่ทอประกายเรืองรองยากจะอ่านความหมาย อัคนินทร์หลุบตาลงมองมือเธอที่จับท่อนแขนเขาไม่ปล่อย

“อุ๊ย!”

สาวน้อยกระตุกมือออกรวดเร็ว ถอยออกห่างไปเบียดตัวกับประตูอีกครั้ง

ท่าทางพวกนั้นสร้างความขบขันให้กับคนมอง

อัคนินทร์หัวเราะลอดลำคอเบา ๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้ วงหน้าใสแตกตื่น เบียดตัวเองจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกับประตู

“ดีจังเวลามีคนกลัวแบบนี้”

“ทำให้คนอื่นกลัวแล้วสนุกนักเหรอคะ”

“ก็สนุกนะ หน้าตื่น ๆ ของเธอมันน่ามองมาก มีแต่สาว ๆ กระโจนเข้าหาพี่ บางทีก็รู้สึกว่าน่าเบื่อ”

“ละ...หลงตัวเองที่สุด”

“วุ้นไม่อยากหลงพี่บ้างเหรอ”

คนอะไรหน้าด้านหน้าทนจริง ๆ สาวน้อยอยากจะร้องไห้ให้รู้แล้วรู้รอด  

“วะ วุ้นอยากกลับบ้านแล้ว”

“ไม่อยากรู้แล้วเหรอว่าพี่ต้องการอะไรเป็นของตอบแทน”

เชิญขวัญกอดกระเป๋าแน่น เม้มปากที่สั่นระริกไว้ เธอไม่เคยมีแฟนก็จริง แต่ท่าทางคุกคามที่อัคนินทร์กำลังทำอยู่ตอนนี้ เธอจะคิดในแง่ดีได้ยังไง

เจอกันไม่กี่ชั่วโมง เขากลับพาเธอมาจอดรถที่เปลี่ยว ลลิตาจะรู้ไหมว่า เพื่อนของธัญธรคนนี้ไว้ใจไม่ได้สักนิด

สาวน้อยไม่ตอบ นัยน์ตาไหวระริกฉาบเคลือบด้วยน้ำใส

อัคนินทร์ยอมถอยกลับไปดี ๆ

“ข้อแรก ห้ามเรียกพี่ว่าเฮียเหมือนพวกนั้น”

“...”

“ข้อสอง หลังติวเสร็จต้องให้พี่มาส่งบ้านทุกครั้ง”

“ทะ ทำไมล่ะ”

“รับผิดชอบมั้ง น้องวุ้นเป็นผู้หญิงกลับบ้านมืดค่ำมันอันตราย ดูอย่างคืนนี้ ถ้าไม่ใช่พี่เจอคนไม่ดีน้องวุ้นคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง คงไม่มีใครมาจอดรถดูดบุหรี่เฉย ๆ หรอก”

เชิญขวัญตาโตมองคนดีตรงหน้า เขาช่างกล้าพูดออกมาได้

“ตกลงหรือเปล่า”

ข้อแรกเธอไม่ติดหรอก แค่เรียกเขาว่า ‘พี่’ ไม่ได้ลำบากอะไร แต่ข้อสองนี่สิ ทำไมต้องตั้งเงื่อนไขแบบนั้น แล้วเขาจะแกล้งเธออีกหรือเปล่า

“ให้เวลาตัดสินใจหนึ่งคืนแล้วกัน เอามือถือมา”

ตาคมที่มองมานิ่ง ๆ แต่กดดันทำให้เชิญขวัญไม่กล้าปฏิเสธ หยิบมือถือจากกระเป๋าออกมาปลดล็อกแล้วส่งให้เขา

อัคนินทร์กดโทรเข้าเบอร์ของตนเอง ถือวิสาสะแอดเป็นเพื่อนกับเธอในช่องทางโซเชียลไว้ด้วย

“พี่เปลี่ยนใจละ ตกลงหรือไม่ตกลง ตอบมาตอนนี้เลย”

แบบนี้ก็ได้เหรอ?

สาวน้อยเผลอค้อนขวับ ดูท่าว่าถ้าไม่ได้คำตอบ เธอต้องติดอยู่กับเขาแบบนี้ทั้งคืนหรือเปล่า

“วุ้นมีทางเลือกด้วยเหรอ” 

“มีสิ เลือกตกลงไง”

สุ้มเสียงห้าวกลั้วหัวเราะ เขายอมส่งมือถือคืนให้ พอเธอรับก็ยื่นมือข้างนั้นไปวางบนศีรษะเล็ก สาวน้อยสะดุ้งตกใจ ย่นคอหลบเต็มที่ หากเขาก็เพียงกดฝ่ามือเบา ๆ

“ขอโทษที่แกล้ง ใครใช้ให้เราน่ารักน่าแกล้งล่ะ”

เป็นความผิดเธออย่างนั้นเหรอ...

เชิญขวัญมึนงงทำตัวไม่ถูก คนขี้แกล้งก็พารถออกจากจุดนั้น ใจเธอเริ่มชื้นขึ้นมาแต่ก็ต้องลุ้นใจตุ้มต่อมว่าอัคนินทร์จะพาเธอกลับบ้านจริงไหม

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถยนต์สุดหรูก็เคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังกะทัดรัด เธอหันไปยกมือไหว้เขาตามมารยาท อุบอิบขอบคุณแล้วรีบลงจากรถจนแทบเป็นกระโจน

อัคนินทร์มองตามร่างบางในชุดนักเรียนมอปลายที่วิ่งแนบเข้าบ้านจนผมหางม้าปลิว มุมปากได้รูปยกยิ้ม ตาคมหรี่มองตามร่างบางอย่างหมายมาดบางอย่าง เห็นเธอเข้าบ้านเรียบร้อยจึงพารถออกเพื่อกลับบ้านตนเอง

ขณะเดียวกัน สาวน้อยยิ้มแหยให้แม่ที่นั่งดูละครหลังข่าว

“แม่จะสี่ทุ่มครึ่งแล้วยังไม่นอนเหรอคะ”

แม่ของเธอเป็นครู สอนอยู่ในโรงเรียนเดียวกับที่เธอเรียน ท่านจะนอนก่อนสามทุ่มเสมอเพื่อตื่นเช้าแล้วรีบไปโรงเรียน

“ลูกสาวยังไม่กลับแล้วแม่จะหลับได้ยังไงล่ะฮึ” จริญญาบีบแก้มลูกสาวที่เข้ามากอดอย่างหยอกเย้า ก่อนจะลุกไปปิดทีวี ล็อกบ้านแล้วควงแขนลูกสาวคนเดียวขึ้นชั้นบน

“ขอโทษค่ะแม่ พอดีเมาท์กันเพลินไปหน่อย อีกอย่างนะแม่ ต่อไปนี้บางวันที่เลิกเรียนพิเศษแล้ว วุ้นจะติวกับเพื่อนต่อ อาจจะกลับค่ำหน่อยนะคะ”

“ให้แม่ไปรับไหม”