Chapter 9

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ เดี๋ยวยายเบลล์มาส่ง วันไหนวุ้นกลับค่ำจะบอกแม่ก่อนนะคะ”

“โอเคจ้ะ พิชิตข้อสอบเข้าเรียนหมอให้ได้นะ”

เชิญขวัญซบหน้ากับแขนแม่อย่างอ้อน ๆ พลางขอโทษแม่ในใจที่โกหกท่านบางเรื่อง

“มัวอ้อนอยู่นี่แหละ ไปอาบน้ำเข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้จะได้ไม่ตื่นสาย”

“ค่า”

เธอกอดแม่อีกรอบ ก่อนจะผละเข้าห้องส่วนตัว เก็บกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ แม่ไม่ได้แค่รอเธอหรอก แต่คืนนี้พ่อยังไม่เข้าบ้าน แม่เลยนอนไม่หลับ

พ่อของเธอมีอาชีพราชการทำงานในเขต วัน ๆ มีงานนอก งานราช กินเลี้ยงอะไรต่าง ๆ จนบางทีเธอสงสัยว่าคนอื่นที่ทำงานแบบเดียวกับพ่อ เป็นเหมือนกันไหม

ครืด...ครืด... เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นเตือน เชิญขวัญหยิบขึ้นมาดู แล้วต้องใจกระตุกกับข้อความสั้น ๆ ส่งมาจากคนที่เพิ่งกลับไป

‘ฝันดี’

เธอจะฝันดีได้ยังไง ถูกเขาป่วนประสาทมาหยก ๆ ยังจะส่งข้อความมาย้ำเตือนให้นึกถึงชั่วโมงที่ผ่านมาอีก ผู้ชายอะไรร้ายแบบนี้

สนุกเกอร์คลับ...

“กว่าจะเสด็จมาได้นะเฮียมึง ไปส่งน้องเขาถึงไหนวะ” นิพิฐพนธ์เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะผ้าสักหลาดทันทีที่เห็นเพื่อนรุ่นพี่มาถึง

ร้านสนุกเกอร์แห่งนี้มีโต๊ะไว้บริการสองแบบ คือแบบห้องรวม มีโต๊ะหลายตัวตั้งเรียงกัน มุมห้องมีชุดโซฟาให้นั่งพักดื่ม แบบที่สองเป็นห้องส่วนตัว และเป็นห้องที่กลุ่มของอัคนินทร์เลือกมาเล่นคืนนี้ ภายในห้องนอกจากเพื่อนสามแล้ว ยังมีสาวสวยที่ทำงานในร้านมาคอยรินเหล้า หยิบลูกขึ้นมาตั้งบนโต๊ะ และเคล้าคลอหยอกเย้ากับหนุ่ม ๆ อย่างเอาใจ

อัคนินทร์ทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่ สาวสวยคนหนึ่งก็หยิบเหล้ามาเทลงแก้ว ครั้นเธอจะผสมมิกเซอร์ เขาโบกมือห้าม สาวสวยขยับเข้ามาใกล้พลางยิ้มหวานเพื่อส่งแก้วให้ เขาคว้าแก้วมากระดกเพียว ๆ เขาชอบห้องส่วนตัวแบบนี้ คนไม่พลุกพล่านและไม่ต้องสนว่าจะถูกใครเขม่น ไม่ได้กลัวหรอกแต่เขารำคาญ

“ถามไม่ตอบ คงไม่ได้ไปทัวร์สวรรค์ชั้นเจ็ดเหมือนไอ้ธัญมันหรอกนะไอ้เฮีย” อนวัทย์สัพยอกแล้วหัวเราะร่วน

“ชั้นเจ็ดพ่อง”

ส่วนอีกคนที่ถูกพาดพิงก็ยื่นมือมาตบศีรษะเพื่อนไปหนึ่งดอก สาวงามจึงพากันหัวเคาะคิกคัก

“โอ๊ย ไอ้เหี้ยธัญมันเจ็บนะโว้ย”

“มึงมันปากหมาถึงว่าไม่มีใครเอา” ธัญธรยกนิ้วกลางให้เพื่อนด้วย เขาเองก็แค่ไปส่งลลิตาที่คอนโดที่เธอพักอยู่ ขึ้นไปส่งแค่สิบนาทีจะถึงสวรรค์ชั้นไหนกัน

“โด่ มึงเองก็อยากเสือกเรื่องเฮียหินเหมือนกันล่ะน่า”

“กูมีเรื่องไรให้พวกมึงเสือก แค่ไปส่งน้อง ๆ เขาแค่เนี๊ยะ”

“สาบานดิเฮียว่าไม่ได้เล็งน้องวุ้นอยู่”

“เห็นเดี๋ยวคีบกุ้ง เดี๋ยวคีบหมูให้น้องมัน แถมคีบให้กูด้วย แม่งนึกแล้วขนลุกว่ะ ผีห่าตัวไหนดลใจให้เฮียมึงเทกแคร์สาวขนาดนี้วะ”

อัคนินทร์ส่ายหน้าระอาไอ้พวกชอบจับผิด   

“กูก็แค่เห็นเด็กมันเขิน ๆ กลัวจะกินไม่ทันพวกมึงแค่นั้นเอง”

แค่พูดถึง วงหน้าสวยใสกระจ่างตาก็ผุดขึ้นมาในหัว กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเธออวลอยู่ปลายจมูก เด็กอะไรน่ากินฉิบ!  

“เป็นคนดีเหลือเกิน” อนวัทย์ลากเสียงยียวนก่อนจะก้มลงแทงลูกกลม ๆ บนโต๊ะ

“ไม่เป็นคนดีจะรับเป็นติวเตอร์ให้น้อง ๆ เหรอวะไอ้นัท มึงนี่พูดไม่คิด” ธัญธรเอ่ยกลั้วขำ ขณะยืนรอให้เพื่อนเล่นพลาด “กูนี่แทบจะกราบตีนมันตอนขอให้ไปสอนที่โรงเรียนแค่วันเดียว”

“มึงพูดมาก็ดี จ่ายเงินค่าสอนกูหรือยังไอ้ธัญ”

“อ้าว ไหนมึงบอกเงินไม่ใช่ปัญหาไง”

“มึงเปลี่ยนไปใส่กระโปรงเหมือนน้องๆ เขาดิ กูจะได้ไม่ทวงไงไอ้ห่า กูทำงานต้องได้เงินสิวะ โอนมาด้วย แล้วเมื่อไหร่จะจบเกม”

อัคนินทร์สาดเหล้าลงคออีกแก้ว ไม่สนเสียงสรรเสริญจากธัญธรและไม่สนสาวสวยที่เบียดร่างกายหอมกรุ่นเข้ามาแนบชิด ครู่เดียวโทรศัพท์แจ้งเตือนเงินเข้า เขาชูแก้วให้เพื่อนเป็นการขอบคุณ ก่อนจะกระดกทีเดียวหมด จากนั้นจึงลุกจากโซฟา เดินไปที่โต๊ะ จัดการรวบลูกขึ้นมาตั้งใหม่ โดยไม่สนเสียงโวยวายของคนที่กำลังจะชนะอย่างอนวัทย์

“โอ๊ย เดิมพันกู”

“ถือว่าโมฆะไป”

“ไอ้เฮีย กูจะได้เงินเดิมพันอยู่แล้ว”

“เอาใหม่ ตาละแสน” อัคนินทร์ยักไหล่ เริ่มเปิดก่อนคนแรก “ใครจะแข่งกะกู”

“แม่ง เชื่อมันเลย” อนวัทย์ที่เพิ่งจะชวดเดิมพันบ่น เขาลงเป็นคู่แข่งอีกฝ่ายด้วยความแค้นใจ

ธัญธรกับนิพิฐพนธ์กอดคอกันหัวเราะร่วน ถูกใจที่ไม่ต้องเสียเงิน สมัครใจจิบเหล้านั่งดูโดยมีสาวสวยคลอเคล้าอยู่ใกล้

“ว่าแต่ เฮียไม่สนน้องวุ้นจริงอะ ถ้ามึงไม่สนกูจีบนะโว้ย เด็กอะไรสวยน่ารักมากเลย” อนวัทย์ถามขึ้นในช่วงหนึ่ง

“ตีนกูนี่”

คำตอบของหนุ่มรุ่นพี่ทำให้สามหนุ่มหัวเราะก๊าก

“ชอบบอกชอบเฮอะ”

“พนันกันไหม ไอ้เฮียมันจะได้แอ้มน้องวุ้นเมื่อไหร่”

“พวกมึงไม่มีอะไรจะเล่นกันหรือไง” อัคนินทร์ยกไม้คิวชี้หน้านิพิฐพนธ์ เขาแทงลูกพลาดเพราะไอ้พวกนี้มันเอาแต่พูดถึงสาวน้อยคนนั้น ทำให้เสียสมาธิ

“กูว่าน้องมันไม่สนหรอก ดูกลัว ๆ มึงด้วยนะไอ้เฮีย” อนวัทย์พูดไล่หลัง เมื่ออีกฝ่ายเดินไปนั่งจิบเหล้า