ตามล่าเอาเมียนาย

".........." 

หลังสิ้นเสียงปืนทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบรวมถึงร่างอันไร้วิญญาณของเมธาวิน เขายังคงนอนเบิกตาโพลงอ้าปากค้างบริเวณท้ายทอยมีเลือดจำนวนไม่น้อยค่อยๆ ไหลเคลือบสีซีเมนต์ ปลายกระบอกปืนที่ถูกจ่อบริเวณริมฝีปากถูกยกออกมา ก่อนร่างแกร่งในชุดสีดำขลับจะโยนมันทิ้งไปไกลตัว 

"แค่นี้ยังน้อยไป ถ้ากูได้ไปเจอมึงที่นรกเมื่อไหร่ กูจะคิดบัญชีกับมึงอีกแน่ไอ้เมธา" 

เสียงเข้มเอ่ยต่ำทุ้มชวนให้คนฟังขนหัวลุกก่อนเขาจะค่อยๆ ขยับยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มุ่งตรงกลับมายังทิราอีกครั้ง 

"กลับไปบอกพวกลูกน้องผัวเธอด้วยว่ากู ฮิวโก้เป็นคนฆ่าเจ้านายของมันเอง ถ้าอยากล้างแค้นมาทำกับกู ห้ามยุ่งกับสถานเลี้ยงเด็กเป็นอันขาด ไม่งั้น" 

ร่างแกร่งเดินเข้ามาประชิดเอ่ยกระซิบเสียงแหบห้าวจนคนฟังได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ

"กูจะฆ่าถอนรากถอนโคนไม่ให้เหลือชื่อแก๊งหยินหลงเลยคอยดู" 

"ค่ะ ถ้าฉันมีชีวิตรอดถึงตอนที่ได้บอกพวกมันนะ" 

สายตาสีหน้าของทิราไร้ซึ่งความรู้สึก ทำเอามาเฟียหนุ่มยืนนิ่งจ้องหน้าเธอด้วยแววตาสุขุม ก่อนจะหมุนตัวเดินหันหนีไปอีกทาง 

"นั่นมันก็เรื่องของเธอ ไอ้เรดเดี๋ยวมึงไปส่งมันที่บ้านซะ" 

"ครับ" 

ฮิวโก้เดินออกมาโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองทิรา ราวกับว่าเธอเป็นสิ่งมีชีวิตไร้ค่าในสายตาของเขา มีก็แต่ทิราเท่านั้นที่มองตามแผ่นหลังกว้างเย็นชาป่าเถื่อนจนลับสายตา

ก็พอรู้อยู่ว่าชีวิตของฉันมันไร้ค่า แต่ถึงขนาดมองฉันด้วยสายตาเวทนาแบบนั้นมันไม่มากไปหน่อยเหรอ

"ขอบใจที่ช่วยปลดฉันออกจากโซ่ตรวนเฮงซวยนั่น" 

สายตาซังกะตายเหลือบมองไปยังร่างที่ไร้วิญญาณของสามี หญิงสาวในชุดกี่เพ้ารองเท้าส้นสูงค่อยๆ เดินผ่านไปอย่างกับว่าไม่เคยรู้จักร่างไร้ลมหายใจนั้นมาก่อน

"ลาก่อนไอ้ชั่วเมธา" 

-------------

"แฮ่ก! ชะ ช่วยด้วย!!"

เสียงหวีดร้องดังขึ้นท่ามกลางซอยเปลี่ยวใจกลางเมืองใหญ่สิวิไล ร่างหญิงสาวหน้าหมวยคิ้วโก่งดังคันศรดวงตากลมโตแฝงแววเศร้า จมูกโด่งรับริมฝีปากอวบที่ขณะนี้เผยอเปิดออกเพื่อหาอากาศหายใจ หลังวิ่งด้วยเท้าเปล่ามานานราวชั่วโมง ร่างขาวออร่าแม้จะอยู่ท่ามกลางความมืด เป็นประกายดั่งนางพญาเมื่ออยู่ในชุดกี่เพ้าสีแดงสดสภาพขาดวิ่นดูไม่ได้ ทิราเมียเจ้าพ่อชื่อดังอย่างเมธา เธอพยายามทุบประตูบ้านหลังแล้วหลังเล่าระหว่างนั้นยังคงหันไปมองยังหน้าซอย เกรงว่าผู้ไล่ล่าจะตามเจอตัว

"ได้โปรดขอร้องล่ะค่ะ ช่วยฉันด้วย!"

มนทิราในสภาพอิดโรยเท้าเนียนนุ่มขณะนี้กลับเปรอะไปด้วยคราบเขม่าสีดำ เธอวิ่งหนีตายออกจากบ้านสามีข้ามพงหญ้าบ้านเรือนแออัด เพื่อเข้ามายังเขตพื้นที่การดูแลของฆาตกรผู้ฆ่าสามี แต่ในเวลานี้เธอกลับไม่เกรงกลัวต่อความโหดเหี้ยมของเขา เพราะสิ่งที่เธอเจอมาหลังจากส่งข่าวเรื่องเมธา ลูกน้องคนสนิทของเขากลับตั้งตนเป็นใหญ่แถมยังบ้ากามพยายามจะข่มขืนยกเธอเป็นเมีย ด้วยความกลัวและตกใจทิราจึงรีบวิ่งหนีออกมาทั้งสภาพเปลือยเนินอกเช่นนี้ 

"มันอยู่ไหนวะ!" 

"ไม่รู้เห็นวิ่งมาทางนี้"

"!!!!" 

เสียงกลุ่มชายฉกรรจ์หลายสิบคนดังเข้ามาใกล้ ด้วยความตกใจทิรากระโดดปีนรั้วข้ามบุกรุกเข้ามายังสถานที่แห่งหนึ่ง สาวหน้าหมวยนั่งกอดเข่าก้มหน้างุดภาวนาด้วยใจสั่นระริกขอให้กลุ่มคนชั่วช้าวิ่งผ่านไป 

"เดี๋ยวกูไปดูท้ายซอยนี้เอง พวกมึงแยกไปหาอีกซอย อย่าให้มันหนีไปล่ะ" 

"เออ" 

เสียงฝีเท้าหนักวิ่งผ่านประตูกระทั่งเลยไปคนแล้วคนเล่า ก่อนเสียงทุกอย่างจะสงบนิ่ง 

"เกือบไปละ---" 

"กรี๊ด!! แม่ทิพย์ช่วยหนูด้วย" 

"!!!!" 

เมื่อหันมองไปตามเสียงหวีดร้อง พบเด็กหญิงวัยราวห้าขวบ เธอชี้ตรงมายังทิราก่อนจะร่ำไห้เสียงดัง ด้วยความกลัวพวกคนชั่วจะได้ยินทิราคว้าตัวเด็กอุ้มเข้ามาหลบซ่อนภายในบ้านซึ่งประตูถูกเปิดเอาไว้

"ช่วยหนูด้วยแม่จ๋า!!" 

"ซู่! ใจเย็นนะคะเด็กดีพี่ไม่ทำอะไรหรอกนะ" 

"แงง!! ปล่อยหนูนะ ฮือ หนูจะไปหาแม่ทิพย์!!!" 

เด็กน้อยไม่มีท่าทีจะยอมอ่อนลงแต่อย่างใด กลับดิ้นเร่าในอ้อมแขนของทิรา ขณะนั้นเองไฟกลางบ้านถูกเปิดขึ้น ปรากฏเป็นหญิงวัยกลางคนในชุดนอนสีขาววิ่งถือคันร่มลงมาด้วยสีหน้าตกใจกลัว

"ปล่อยเด็กเดี๋ยวนี้นะ!!!" 

"แม่ทิพย์!"

เด็กหญิงดิ้นแรงจนหลุดพ้นจากอ้อมแขนก่อนจะวิ่งปรี่เข้าไปหลบหลังร่างหญิงวัยกลางคน 

"เธอเป็นใคร!" 

"ฉันหนีมาไอ้พวกหยินละ---" ไม่สิ ถ้าฉันพูดถึงชื่อหยินหลงไปมีหวังคงโดนปฏิเสธที่ซ่อนแน่ๆ 

"โดนพวกผู้ชายหื่นกามพยายามข่มขืนมาค่ะ" 

"ห๊ะ?!" 

สีหน้าของ ทิพย์ หญิงวัยกลางคนดูเหมือนจะไม่เชื่อเท่าไหร่ แต่เมื่อเห็นสภาพชุดขาดวิ่นถึงกับช็อก 

"ฉันพูดจริงๆ นะคะ ขอฉันหลบอยู่ที่นี่สักคืนได้ไหมคะ ขอร้องล่ะค่ะ" 

ทิราหญิงสาวที่เคยอยู่สูงสุด มีเหล่าคนใช้คอยดูแลปรนนิบัติไม่เคยก้มหัวให้ใคร ขณะนี้กำลังก้มกราบขอร้องวิงวอนด้วยเสียงสั่นพร่าเพราะความกลัว 

"เมื่อกี้ได้ยินเสียงอยู่นี่หว่า?" 

"!!!" 

เสียงชายวัยฉกรรจ์ดังขึ้นบริเวณหน้าบ้านร่างบางได้ยินถึงกับสะดุ้งเฮือกสุดตัว ทิราได้แต่นั่งตัวสั่นงันงกไม่กล้าขยับ กระทั่งฝ่ามือของใครบางคนประคองจับที่ไหล่มน 

"ว๊าย!!!" 

ด้วยความกลัวเธอร้องออกมาด้วยความตกใจ ร่างบางสั่นเทิ้มคุมตัวเองไม่ได้แต่เมื่อได้ยินเสียงหวานของเจ้าบ้านความกลัวที่มีกลับค่อยๆ จางลง 

"ใจเย็นตอนนี้หนูไม่เป็นไรแล้ว เข้ามาพักในบ้านน้าก่อนสิ" 

"ขะ ขอบคุณนะคะ" 

-----------------