บุญคุณครั้งนี้ฉันจะไม่ลืม

-------------

"ใจเย็นตอนนี้หนูไม่เป็นไรแล้ว เข้ามาพักในบ้านน้าก่อนสิ" 

"ขะ ขอบคุณนะคะ" 

หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้ม รอดตายแล้ว นั่นคือคำที่ดังก้องที่สุดในใจทิราตอนนี้ น้าทิพย์ประคองเธอเข้ามายังห้องพักซึ่งด้านในมีโซฟาและทีวีแอลอีดีขนาดกลางตั้งไว้ 

"เดี๋ยวน้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้ อาบน้ำจะได้พักผ่อน" 

"ขอบคุณนะคะ" 

ทิพย์ยิ้มหวานพยักหน้าอย่างเห็นอกเห็นใจ พลางคว้ามือน้อยๆ ของหนูน้อยออกจากห้องไป 

"บุญคุณครั้งนี้ฉันจะไม่ลืม" 

ว่าพลางยกมือซับหยาดน้ำตา ทิราซาบซึ้งใจต่อผู้มีพระคุณจนไม่อาจกลั้นน้ำตาได้ ร่างบางสั่นเทาทรุดตัวนั่งลงกับพื้นยกเข่ากอดตัวเองไว้ให้แน่นที่สุด หวังจะคลายความเจ็บปวดที่เธอได้เผชิญมา สภาพเธอในตอนนี้ไม่เหลือคราบคุณนายอีกต่อไป ดวงตาพร่าเบลอเลือนเพราะม่านน้ำตาบดบังค่อยๆ เลื่อนมองดูสภาพเนื้อตัวบอบช้ำของเธออย่างช้าๆ ภาพเมื่อครั้งที่อยู่กับครอบครัวลอยเข้ามาตอกย้ำแผลใจ 

ครอบครัวสงบสุขพ่อและแม่มีอาชีพเป็นนายหน้ารับซื้อขายที่ดิน ทุกอย่างในชีวิตของมนทิรากำลังดำเนินไปด้วยดี เธอในวัยสิบเจ็ดปีใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนมัธยมอย่างมีความสุข กระทั่งวันหนึ่งช่วงเย็นหลังกลับบ้านเธอพบเข้ากับร่างอันไร้วิญญาณของพ่อและแม่นอนจมกองเลือด โดยข้างกันนั้นพบเข้ากับ เมธาวินสามีในปัจจุบันของเธอนั่นเอง ในมือเขาถือปืนพกกระบอกสั้นนั่งยกยิ้มด้วยแววตาอำมหิต ราวกับหมาป่าที่กำลังรอคอยแม่กวางน้อยเข้ามาติดเหยื่อล่อของตัวเอง 

"ตอนนี้ชีวิตของมึงเป็นของกูแล้ว เอาร่างกายมาชดใช้หนี้สินให้พ่อแม่มึงซะ"

หลังจากนั้นชีวิตแสนสงบสุขของมนทิราก็เปลี่ยนไป จากหญิงสาวที่เคยสดใสกลับหมองลงสถานะเด็กมัธยมเปลี่ยนไปเป็นคุณนายเจ้าพ่อชั่วข้ามคืน เธอต้องสวมชุดกี่เพ้าไปร่วมงานสังสรรค์ไม่เว้นคืน กลับมายังต้องใช้เรือนร่างปรนเปรอสามีโรคจิตวิปริตจนเนื้อตัวเริ่มมีรอยแผลเป็น มนทิราภาวนาต่อฟ้าดินขอให้สามีของเธอตายในทุกวันก่อนนอน 

กระทั่งคำปรารถนาของเธอเป็นจริงในวันเกิดของสามี ขณะที่รถกำลังแล่นผ่านความมืดบนท้องถนน เสียงปืนดังขึ้นปลิดชีพคนขับก่อนรถจะพุ่งเข้าชนต้นไม้อย่างจัง ดีที่มนทิราไม่ได้เป็นอะไรมากมีเพียงเมธาที่มีแผลที่หน้าผากเล็กน้อย ไม่ทันจะได้เอื้อมมือไปเปิดประตูรถ เสียงของมือปืนกลับดังขึ้นพร้อมจ่อปืนสั่งให้สามีภรรยาขึ้นรถตู้คันใหญ่ไป และเรื่องทุกอย่างจบลงที่โกดัง ทว่าชะตาชีวิตกลับไม่ปล่อยให้มนทิรามีความสุข เธอกลับโดนตามไล่ล่าจนต้องวิ่งหนีตาย 

"ผ้าเช็ดตัวมาแล้วจ้ะ"

เสียงทิพย์เจ้าของบ้านเอ่ยพูดพลางส่งมันให้หญิงหน้าหมวย ทิรายื่นมือรับมันไว้พลางก้มหัวแทนคำขอบคุณ 

"ไม่ต้องกลัวนะ ที่นี่ปลอดภัยแน่นอน ห้องน้ำอยู่ทางนู้นถ้ามีอะไรไปเรียกน้าได้ที่ห้องกระจกนั่นนะ"

"ขอบคุณจริงๆ ค่ะแม่ อะ เออ!"

ทิราเอ่ยขอบคุณเสียงสั่นเทา เธอไม่เคยรู้สึกอบอุ่นเช่นนี้มาก่อน กระทั่งเผลอเรียกแม่ด้วยความลืมตัว ทว่าทิพย์กลับเหยียดยิ้มอย่างอ่อนโยน 

"จะเรียกน้าว่าแม่ก็ไม่ติดหรอกจ้ะ หนูอยากเรียกอะไรก็ได้ทั้งนั้น ^^ "

"ค่ะ แม่" ไม่เคยรู้สึกอบอุ่นหัวใจแบบนี้มานานแค่ไหนกันแล้วนะ อย่างน้อยโชคชะตาก็ยังไม่ทิ้งฉัน ขอบคุณจริงๆ

-------------

"หนู หนูตื่นได้แล้ว"

"อือ"

ร่างบางในชุดนอนกระโปรงค่อยๆ ขยับตัวตื่นจากนิทราสายตาพร่าเบลอเริ่มโฟกัสเห็นภาพตรงหน้า นั่นก็คือทิพย์เจ้าของบ้านหลังนี้นั่นเอง 

"แม่ทิพย์เหรอคะ?"

"จ้ะ"

น้ำเสียงอ่อนโยนฝ่ามือนุ่มประคองไหล่บางขึ้นจากเตียง แต่สิ่งที่มนทิราได้เห็นหลังจากนั้นทำเอาเธอต้องผงะ 

"คะ คุณฮิวโก้!"

"ไง สภาพดูไม่ได้เลยนี่ หนีตายมาจริงแฮะ"

คำพูดนิ่งแต่สีหน้าเขากลับเยาะเย้ยอย่างเห็นได้ชัด ทิราเพียงก้มหน้าข่มอารมณ์หวาดกลัวในใจของเธอ แววตาสั่นไหวมองไปทางทิพย์หญิงสาวที่หลงคิดว่าเธอเป็นคนดี หญิงวัยกลางคนรีบเดินเข้ามาอธิบายเรื่องราวทั้งหมดด้วยความร้อนใจ 

"ใจเย็นก่อนนะหนู ที่น้าต้องเรียกคุณฮิวโก้มาเพราะเขาเป็นคนดูแลสถานเด็กเลี้ยงกำพร้าแห่งนี้"

"สะ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า" ไม่คิดว่าที่หลบภัยแสนปลอดภัยแห่งนี้จะเป็นสถานที่ที่เมธาเคยสั่งคนมากราดยิง สายตาเธอกวาดมองออกไปเห็นเหล่าเด็กๆ วิ่งเล่นในสถานที่กว้างด้วยสีหน้าแววตาสดใส เด็กเดียงสาเหล่านั้นต้องมาจบชีวิตเพราะผลประโยชน์ของผู้ใหญ่ แค่คิดก็รู้สึกเศร้าสะเทือนใจ 

"ตอนนี้ฉันมีทางเลือกให้เธอสองทาง หนึ่งออกไปจากที่นี่ซะ สองฉันจะส่งเธอกลับไปหาพวกหยินหลง จะเลือกทางไหนก็ว่ามา"

"ฉะ ฉันขออยู่ที่นี่ได้ไหมคะ"

น้ำเสียงตะกุกตะกักไม่มีน้ำหนักนั่นเป็นเพราะความกลัวในใจของเธอ ทิราไม่เคยรู้สึกอบอุ่นเท่าที่นี่มาก่อน ใจจริงเธออยากจะลงหลักปักฐานขออาศัยอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้เลยด้วยซ้ำ ทว่าสีหน้าของฮิวโก้กลับแน่นิ่งซะจนคนมองไม่กล้าจะต่อกรพูดไปมากกว่านั้น มนทิราก้มหน้าหลบสายตาได้แต่ภาวนาขอให้ฆาตกรตรงหน้าใจอ่อน

"ไม่ได้"

"!!!"

----------------