ความจริง 1

ค่ำคืนหวานผ่านไปโดยไร้กิจกรรมเข้าจังหวะ แดดอุ่นยามเช้าสาดส่องให้เห็นคู่รักที่นอนกอดตระคองกันไม่ห่าง

"อรุณสวัสดิ์ เหอหลาง" หมิงเสวี่ยเอ่ยทักร่างสูงที่ยังหลับตานิ่ง "ตื่นเถอะเจ้าค่ะ เช้าแล้ว”

"..." เขายังแกล้งนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นทำเอาเด็กสาวยิ้มกริ่ม

"อา...นายท่านของข้าช่างขี้เซาเสียจริง ข้าควรทำเยี่ยงไรดีหนอ?" นางเท้าคางมองเขา

"..." ใบหน้าคมคายหลับนิ่งงัน แต่นิ้วเรียวกลับแตะที่ริมฝีปากตนเองคล้ายการบอกใบ้

หญิงสาวมองซ้ายมองขวา...เอาอะไรมาแกล้งเขาดีหนอ มือป่ายปัดไปทั่วที่นอน คว้าไปได้เอาพู่ของปลอกหมอน นางรีบฉวยขึ้นมาและโบกสะบัดชายพู่สีทองอ่อนที่จมูกเขาแรงๆ "นี่แน่ะๆ! จะตื่นหรือไม่เจ้าคะ!"

"อือ..." เขาย่นคิ้วทั้งนึกฉุนที่โดนนางก่อกวน ทั้งผิดหวังที่นางแกล้งไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาจะสื่อ สุดท้ายจึงยอมลืมตาตื่นแต่โดยดี

"เสวี่ยเอ๋อร์น้อยของข้าเคยฉลาดกว่านี้มาก เหอหลางอุตสาห์บอกใบ้ เหตุใดเสวี่ยเอ๋อร์น้อยถึงไม่เข้าใจกันนะ" เขาบ่นเป็นชุด แต่ไม่ทันที่เขาจะบ่นจบชุด ริมฝีปากนุ่มก็จุมพิตที่ริมฝีปากเขา

"ทำไมข้าจะไม่เข้าใจท่าน เหอหลางของข้า"

ชายหนุ่มไม่รอช้า จุมพิตพัวพันตอบในทันที "เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าอยากจะ