บทที่ 8 หึง? หวง?

เช้าวันต่อมา...

ไทเกอร์ขยี้ตาตื่นขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่า หันซ้ายแลขวาก็ไม่มีแม้แต่เงาของหญิงสาว ตอนนี้เป็นเวลา 10 โมงกว่าแล้ว ซึ่งเขานัดเพื่อนไว้ในเวลา 9:00 น. แต่ก็ช่างเหอะคนมันง่วงนี่นา ส่วนเพนตี้เธอก็น่าจะไปเรียนแล้วแหละเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาไปตี 2 กว่า มันน่าจับลงโทษซะให้เข็ดถ้าไม่ติดว่าเกรงใจแล้วก็นะ หึหึ

เขาขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน หยิบผ้าเช็ดตัวจากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาให้สะอาดสดชื่น ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีก็ทำธุระทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย หยิบกระเป๋ากุญแจรถออกจากคอนโดเพื่อไปขึ้นรถตรงลานจอด วันนี้เขามีเรียนในช่วงบ่าย แต่ที่ไปเช้าก็ไปนั่งเฝ้าคนรักก่อน เพราะยังไงเธอก็ต้องมากินข้าวที่ตึกวิศวะ และแน่นอนว่ายัยแว่นตัวดีเป็นคนพามานั่นเอง

ตู้ดดดดดด

โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ใช้มือควานหาโทรศัพท์ซึ่งเขาวางไว้ตรงเกะข้าง ๆ หาสักพักก็เจอ และตอนนี้รถจอดติดไฟแดงพอดีเขาจึงกดรับสายก่อน

"มีไรวะ"

(ไอ้ไทเกอร์มึงอยู่ไหน พวกกูอยู่โรงอาหารใต้ตึกเนี่ย)

"เออกูจะถึงแล้ว"

(เค! ช้าฉิบหายเลยมึงอะ กูจะให้มึงดูโปรเจคให้หน่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ)

เขากดวางสายก่อนจะเร่งรีบขับออกไปทันที และเพียงไม่นานก็มาถึงหน้าตึกวิศวะ ขับรถเข้าไปจอดตรงลานจอดก่อนจะรีบตรงไปยังโรงอาหาร

"ไงมึง ช้าสัส ไหนนัดกูไว้ 9:00 น. เก้าโมงพ่องมึงสินี่มัน 11 โมงแล้ว"

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวนั่งลง ยักไหล่ไม่ได้แคร์ที่เพื่อนด่าแม้แต่น้อย

"เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยก็เลยตื่นสาย ไหนเอางานมึงมาดูดิ"

ปอร์เช่เบ้ปากใส่ก่อนจะยื่นไอแพดไปให้เขาดู ไทเกอร์รับมาถือไว้ในมือก่อนจะเลื่อนดู

"ไหน ๆ มึงก็ว่างแล้วไปซื้อข้าวให้กูหน่อยสิ"

"มาสายไม่พอใช้กูไปอี๊ก ดีนะมึงเนี่ย"

ไทเกอร์ได้ยินแบบนั้นก็ยักคิ้วใส่เพื่อนอย่างกวนประสาท ใครให้มาใช้งานเขาล่ะก็ต้องแลกเปลี่ยนกันหน่อย

"ขอบคุณมากเพื่อนรัก ข้าวมันไก่ไม่เอาหนังพิเศษด้วยเมื่อคืนกูใช้แรงเยอะไปหน่อย"

ปอร์เช่ทำหน้าอารมณ์เสียก่อนจะเดินออกไปทำตามที่เพื่อนร้องขอ พอดีว่าเขาเป็นคนเรียนเก่งและฉลาด เพื่อนก็ต้องง้อเป็นธรรมดาแหละ

เขาละสายตาจากไอแพดเงยหน้าขึ้นก็เจอกับเพนตี้ ซึ่งตอนนี้เธอกำลังนั่งดูดน้ำอยู่กับเพื่อนซึ่งก็คือยัยแว่น ส่วนไอ้ปอร์เช่ตอนนี้กำลังคบกับยัยแว่นอยู่ ก็มันอยากได้เบอร์น้องมะปรางไง เขาก็เลยให้ข้อแลกเปลี่ยนมันนิดหน่อย เอาจริงนะเขาเห็นหม้อแกงแอบชอบไอ้ปอร์เช่มาตั้งแต่ปี 1 เขาก็เห็นมาตลอดแหละ เห็นใจยัยนั่นก็เลยยุให้ไอ้ปอเช่จีบ ไอ้บ้านี่ก็บ้าจี้เล่นด้วยซะงั้น ก็เลยช่วยไม่ได้แหละ

"พี่ไทเกอร์จ๋าคิดถึงจังเลยค่ะ ไม่ไปหาจ๋าบ้างเลยจะงอนแล้วนะ"

นั่นไงงานเข้าอีกแล้ว เอาจริงเขาไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้นเลยนานพอสมควรเลย ตั้งแต่ที่จีบเพนตี้เขาแทบไม่ยุ่งกับใครเลย แล้วตอนนี้เพนตี้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามจ้องมองมาทางเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ เอ๊ะ! หรือว่าเธอเริ่มหึงเขากันนะ

"คือพี่ไม่ค่อยว่างน่ะ อีกอย่างที่มีผู้หญิงที่รักและอยากจะแต่งงานด้วยแล้ว พี่เลิกเจ้าชู้แล้วครับ"

เขาตะโกนเสียงดังให้ได้ยินทั่วทั้งโรงอาหาร รวมถึงผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วย และเมื่อพูดจบก็เหลือบสายตาหันไปมองเพนตี้ที่ตอนนี้ยิ้มออกมาหน้าแดงก่ำ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ทำหน้าเหมือนนางยักษ์จะกินเลือดเขาอยู่แล้ว

"คนอย่างพี่ไทเกอร์เนี่ยนะคะจะจริงใจกับใคร จะไม่เชื่อหรอกค่ะ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ"

เขาอมยิ้มกรุ้มกริ่มกว่าจะหันไปมองเมียลับ ๆ ที่เธอยังไม่ต้องการเปิดเผย

"บอกไม่ได้เป็นความลับ แต่จ๋ารู้ไว้แค่ว่าพี่รักเธอมากและจะมั่นคงกับคนนั้นคนเดียว"

และเมื่อจบประโยคคำพูดของเขา ผู้หญิงที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็สำลักน้ำทันทีจนเขาถึงกับหลุดขำออกมา สงสัยจะได้ยินชัดเลยสินะ ก็ดีเพราะเขากำลังแสดงความบริสุทธิ์อยู่

"ถ้าไม่บอกชื่องั้นสาก็ไม่เชื่อ งั้นเอาแบบนี้แล้วกันนะคะพี่ไทเกอร์"

จู่ ๆ จ๋าก็ขยับตัวลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอามือมาวางบนไหล่ของเขา จากนั้นก็โน้มใบหน้าเข้ามากระซิบข้างหู

"ถ้าเกิดว่าผู้หญิงคนนั้นลีลาไม่เด็ด มาหาจ๋านะคะ จ๋าว่างเสมอสำหรับพี่ไทเกอร์"

พูดจบก็หัวเราะออกมาในลำคอก่อนจะเดินออกไปทันที เล่นเอาเขากลืนน้ำลายดังอึก น้องจ๋านี่ตัวท็อปเลยนะเว้ย แม่ง! เฮ้ย! ไม่ได้ดิเขามีเมียแล้วนะ เพนตี้ เพนตี้ เพนตี้ จะต้องท่องชื่อนี้ไว้ให้ขึ้นใจ ตอนนี้เขาเป็นคนดีรักเมียคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะมีผู้หญิงคนไหนเข้ามาเขาก็จะไม่ว่อกแว่ก เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปสบตากับเพนตี้ ซึ่งตอนนี้เธอจ้องมองมาทางเขาตาขวาง ก็ลืมไปว่าเธออยู่ตรงนี้ เชี่ยแล้วไง! จะโดนโกรธไหมเนี่ย ถ้าคิดได้แบบนั้นก็รีบกดเข้าไปยังข้อความแชท

ไทเกอร์ : เพนจ๋ามันไม่มีอะไรทั้งนั้นเลยนะจ๊ะ แฮะ!

เพนตี้ : ร้อนตัว

ไทเกอร์ : เปล๊า! เปล่าน้า

เพนตี้ : เรื่องของนาย!

ไทเกอร์ : ชิ~ แสดงอารมณ์บ้างก็ได้นะ หึง หวง ก็แสดงออกมาเถอะ อย่างน้อยจะได้ดีใจ

ทางด้านของเพนตี้วันนี้เธอมากินข้าวที่ตึกวิศวะ เอาตามความจริงก็คือมาทุกวันเพราะยัยเพื่อนตัวดีเนี่ยแหละ หลงผู้ชายตามมามองหน้าเขาทุกวัน ตั้งแต่แอบชอบจนตอนนี้ได้คบกันแล้ว แต่เธอแปลกใจอยู่อย่างหนึ่งว่าจู่ ๆ ปอร์เช่ก็เปลี่ยนใจมาจีบเพื่อนเธอซะอย่างนั้น ทั้งที่อุตส่าห์แอบชอบมาตั้งแต่ปี 1 จะว่ามันแปลกอยู่นะ หรือว่าเธออาจจะคิดมากไปเอง

"แว่นฉันไปก่อนนะคืนนี้จะไลน์หา"

เพนตี้เท้าคางมองหน้าเพื่อนที่ตอนนี้ดูอินเลิฟสุด ๆ

"ฉันดีใจนะที่แกมีความสุข ขอให้มันรักแกจริง ๆ นะหม้อแกง"

ประโยคถัดมาเธอเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา กลัวเหลือเกินว่าหมอนั่นจะมีแผนการอะไรบางอย่าง แต่ถ้าเพื่อนมีความสุขเธอก็โอเค

"ขอบใจแกมากนะ ถ้างั้นเราไปเรียนกันเถอะจะได้กลับบ้านกัน"

"อืม"

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินทางออกจากโรงอาหารของตึกวิศวะ ลงไปยังตึกคณะมนุษยศาสตร์เพื่อเข้าเรียนในช่วงบ่าย...