บทที่ 9 เพนเฮาส์

"แกกลับยังไงหม้อแกง"

เพนตี้มองใบหน้าของเพื่อนที่ตอนนี้ชะเง้อคอมองซ้ายมองขวาเหมือนจะหาใครสักคนหนึ่ง

"ปอร์เช่มารับน่ะ แกกลับก่อนได้เลย"

เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปยังลานจอดรถ ซึ่งโดยปกติจะขับรถมาเอง เอาจริงที่บ้านของเธอค่อนข้างมีฐานะในระดับหนึ่ง ครอบครัวทำรีสอร์ตอยู่ทางภาคเหนือ สอบได้มหาวิทยาลัยในกรุงเทพก็เลยมาเรียนที่นี่ และมีพี่ชายอีกคนเขาก็มาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพเหมือนกันแต่อยู่คนละที่ แต่ว่าเขาเรียนจบได้สักปีหนึ่งแล้วก็เลยไปช่วยธุรกิจที่บ้าน ในตอนนี้ขับรถชิว ๆ เดินทางกลับคอนโด แวะซื้อของหลายอย่างจนตอนนี้เวลาปาไปเกือบสี่โมงเย็น ถือข้าวของลงจากรถพะรุงพะรัง หยิบคีย์การ์ดสแกนเข้าไปในห้องก่อนจะตรงไปยังห้องครัวเพื่อเอาของไปเก็บ

"ของเยอะชะมัดเลย ฉันซื้ออะไรนักหนาเนี่ย"

เธอบ่นออกมาก่อนจะเก็บของเรียงเข้าชั้น ทว่าก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงกดออกตรงหน้าประตู

"ใครมา"

ตามที่เธอคาดเดาไม่ใช่ไทเกอร์แน่นอนเพราะเขามีคีย์การ์ด ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกดออด เธอไปล้างไม้ล้างมือก่อนจะเดินตรงไปยังประตู ใช้มือขวาบิดลูกบิดให้ประตูเปิดออกก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ฉิบหายแล้วไงล่ะ ร้อยวันพันปีผู้ชายตรงหน้าไม่เคยมาหาเธอเลย ประเด็นคือตอนนี้ข้าวของของไทเกอร์อยู่เต็มห้องของเธอเลย จะทำยังไงดีเนี่ย

"ทำไมเปิดประตูช้าจังน้องสาวของพี่..."

หญิงสาวยิ้มแห้งไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ไม่คิดว่าพี่ชายสุดที่รักจะมาหาในตอนนี้ เอาจริงเขาเรียนจบไปแล้วแหละก็เลยไม่ค่อยมาหาเพราะต้องกลับไปช่วยงานที่รีสอร์ต แต่ว่าวันนี้มาเซอร์ไพรส์เสียอย่างนั้น มันวันซวยอะไรของเธอเนี่ย

"เป็นอะไรหรือเปล่าพี่มาทำไมต้องตกใจ"

เพนตี้ได้ยินแบบนั้นก็รีบโบกไม้โบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ

"ปะ...เปล่าค่ะ พี่เพนเฮาส์มาได้ยังไง"

เธอเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อพี่ชายเอ่ยถามพร้อมกับแสดงสีหน้าเหมือนจะจับผิด เอายังไงดีเนี่ยถ้าให้พี่ชายเข้าห้องไปมีหวังเจอของไทเกอร์แน่นอน เขาจะต้องรู้ว่าเธออยู่กับผู้ชายแน่

"พ่อกับแม่ให้มาดูน้องไง ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องพ่อกลัวว่าเพนตี้จะเอาหนุ่ม ๆ มาซ่อนไว้ที่ห้อง พี่ก็เลยต้องมาดูให้แน่ใจ"

เธอเริ่มรู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งตัว ถ้าเกิดเดินเข้าไปในตอนนี้มีหวังรู้แน่นอนเพราะเธออยู่กับผู้ชาย และถ้าครอบครัวรู้ขึ้นมามีหวังบ้านแตกแน่

"มะ...ไม่มีอะไรสักหน่อย"

"เข้าห้องน้ำหน่อยสิ"

และเมื่อเขาพูดจบก็เดินดุ่ม ๆ เข้าไปในห้องนอนของเธอทันที เขาคงจะรีบเข้าห้องน้ำจนไม่ทันได้สังเกต เธอเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งไปเก็บของไทเกอร์ทั้งหมดยัดไว้ในตู้เสื้อผ้า แต่เพียงไม่นานเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอเก็บของทุกอย่างเสร็จก็วิ่งเข้าไปหาพี่ชายก่อนจะเผยยิ้มออกมาทันที โชคดีที่เขาออกมาพอดีกับที่เธอเก็บของเสร็จเรียบร้อย

"เข้าห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วหรือคะพี่เพนเฮาส์"

เธอส่งยิ้มแป้นไปให้พี่ชาย แต่ทว่าเขากลับมองหน้าเธอแปลก ๆ และดูเหมือนว่าตอนนี้พี่ชายกำลังจะโกรธ ปาของบางอย่างมาที่ตรงหน้าเธอ เพนตี้หยิบขึ้นมาดูก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ฉิบหาย! เธอลืมยาคุมวางไว้ที่หน้ากระจกในห้องน้ำ ซึ่งตอนนี้คงแก้ตัวอะไรไม่ทันแล้ว

"ตอบพี่มาว่ากินยาคุมทำไม"

เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเริ่มน้ำตาคลอเบ้า ปกติเวลาพี่ชายโกรธมันจะน่ากลัวมาก ถึงไม่อยากจะทำอะไรให้เขาต้องหงุดหงิดไง

"ก็กินให้ประจำเดือนมาปกติ หมอแนะนำให้กินค่ะ"

ถึงจะแก้ตัวไปแบบนั้นแต่อากัปกิริยามันสวนทาง เธอกำลังกลบเกลื่อนความผิดอะไรบางอย่าง ซึ่งยังไงตอนนี้ก็ต้องแถไปให้สุดเพื่อไม่ให้ถูกจับได้คาหนังคาเขา อีกอย่างเธอบอกไทเกอร์แล้วว่าไม่ต้องมา คิดว่าไม่น่าจะรถไฟชนกันหรอก

แกร๊ก!

หญิงสาวเหลือบสายตาหันไปมองยังหน้าประตู เพราะได้ยินเสียงบางอย่างเหมือนกำลังมีคนใช้คีย์การ์ดในการเปิดประตูเข้ามา อย่าบอกนะว่า...

"เพนตี้จ๋า เกอร์มาแล้วจ้า"

ไทเกอร์ยิ้มแก้มปริด้วยความอารมณ์ดี ซึ่งก่อนหน้านี้เพนตี้ได้ส่งข้อความมาหา โดยบอกว่าวันนี้ให้กลับไปนอนที่ห้องของตัวเอง เพราะว่าพี่ชายของเธอมาเยี่ยม เขานั่งพิจารณาข้อความอยู่สักพักก็เลยเลือกที่จะมาหาที่นี่ เพราะตอนที่เธอส่งข้อความมาเขาอยู่ใต้คอนโดแล้ว อีกอย่างไม่ได้สนใจพี่ชายของเธออยู่แล้ว อยากจะมาก็มาดิให้เจอกันไปเลย นี่ใคร... ไทเกอร์น้องเขยสุดหล่อนะเว้ย และแน่นอนว่าเขาส่งข้อความกลับไป

'มาแล้วไงล่ะ เกอร์พร้อมที่จะเจออยู่แล้ว'

และเมื่อเขาตอบกลับไปแบบนั้นก็รีบเก็บโทรศัพท์เดินขึ้นมาชั้นบนของคอนโดทันที พร้อมเจอแล้วก็พร้อมปะทะมากเลยด้วย พอเขาเปิดประตูเข้ามาก็เจอหญิงสาวกำลังนั่งร้องไห้จ้องมองมาทางเขาอยู่ เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงร้องไห้แบบนั้นล่ะ

"เพนตี้ร้องไห้ทำไม..."

เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่หญิงสาวร้องไห้ ทั้งที่เขาทะนุถนอมเธออย่างดีไม่เคยทำให้เสียใจแม้แต่นิดเดียว แต่ทำไมเขารู้สึกคุ้นแผ่นหลังของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้น ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ เชี่ย! ไอ้บ้านี่มัน...

"ไอ้เหี้ยไทเกอร์มึงเข้ามาห้องนอนน้องกูได้ยังไง"

นะ...น้องเหรอ ฉิบหายแล้วไงคราวนี้ เขาหันไปมองใบหน้าของเพนเฮาส์ก่อนจะยิ้มแห้งออกมา ไอ้หมอนี่มันเป็นอดีตเพื่อนรักที่กลายมาเป็นคู่อริกัน ไม่คิดว่าจะซวยขนาดนี้เพราะได้น้องสาวของคู่อริมาเป็นเมีย

"กูถามว่ามึงเข้ามาในห้องน้องกูได้ยังไง แล้วทำไมมึงถึงมีคีย์การ์ดห้องน้องกู อย่าบอกนะว่ามึงกับน้องกูมีอะไรกันแล้ว"

เพนเฮาส์ตะโกนใส่หน้าไทเกอร์เหมือนโกรธเกลียดมาแต่ชาติปางไหน

"ครับพี่เพนเฮาส์ ผมกับน้องพี่มีอะไรกันแล้วครับ"

เขารีบเปลี่ยนสรรพนามทันที โธ่เว้ย แม่งเอ๊ย! ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมอ่อนให้ไปก่อน ถ้าเกิดว่ามันขัดขวางไม่ให้เขายุ่งกับเพนตี้ คราวนี้แหละซวยของจริง ซึ่งเขาคงทำใจไม่ได้แน่

"เหอะ! มึงเรียกกูพี่งั้นเหรอ คิดว่ามึงทำแบบนี้แล้วกูจะให้อภัยมึงงั้นหรือไง ไม่มีทางหรอกไอ้เลวเอ๊ย"

เพนเฮาส์ปรี่เข้าไปใกล้ไทเกอร์ก่อนจะใช้มือข้างซ้ายจับคอเสื้อของเขาเอาไว้ ส่วนมือข้างขวาที่ว่างก็กำไว้แน่นต่อยไปยังใบหน้าของเขาทันที

ผว๊ะ!

"โอ๊ยยยยย เจ็บนะเว้ย!"