ตอนที่7

7.ตัวตายตัวแทน

‘เลือดโสโครก เหอะ แต่เกิดมาต้อยต่ำ ถึงกับถูกตราหน้าขนาดนี้เลยหรอยัยวี’ น่าสมเพชตัวเองจริงๆ เธอรักผู้ชายแบบนี้ไปได้ยังไง ไม่ใช่สิ คนที่เธอรักคือพี่ภพต่างหาก พี่ภพในวัยเด็กไม่แบ่งแยกชั้นวรรณะ ไม่แบ่งฐานะสูงต่ำ พอโตขึ้นออกไปสู่โลกกว้างเข้าสังคมมากขึ้นเขาถึงได้ไม่อยากมาเกลือกกลั้วกับคนแบบเธอ ถามว่าเธอผิดหวังไหมที่เขาเปลี่ยนไป ตอบตามตรงก็ผิดหวังและเสียใจ แต่โลกมันเป็นแบบนี้สังคมมันบ่มเพาะมาแบบนี้

แม่รดาถึงได้สอนเธอเสมอให้เจียมตัว ไม่งั้นคนจะหาว่าเธออยากได้อยากมีจนตัวสั่น ไม่ใช่แค่คุณภพที่เปลี่ยน มีอยู่ช่วงหนึ่งคุณหญิงก็เปลี่ยน ทันทีที่คุณภพไปเรียนอเมริกา จากที่ท่านเคยเอ็นดู กลับมองด้วยแววตารังเกียจ เรียกใช้งานเธอสารพัด มีอยู่ครั้งวีรดายกชามาเสริฟ คุณหญิงยกขึ้นจิบแล้วชาร้อนเกินไปลวกลิ้นท่าน ท่านก็ลงโทษด้วยการหยิกที่เอวจนเนื้อเขียว และสั่งไม่ให้บอกแม่ ท่านบอกว่าเพราะเธอทำพลาดจึงต้องถูกสั่งลงโทษ และก็เป็นแบบนั้นเรื่อยมา ไม่ว่าเธอจะทำผิดอะไร เล็กน้อยแค่ๆ ไหนก็ตาม ท่านจะไม่ดุด่าว่ากล่าว แต่มักจะหยิกเธอในร่มผ้าจนเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยเล็บ หลังจากแม่เสีย คุณหญิงก็กลับมาเอ็นดูเธอเหมือนเดิม วีรดาไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ที่ผ่านมาท่านไม่เอ็นดูเธอ แต่เธอจะไม่ทำผิดอีกแล้ว ไม่ทำให้ท่านโกรธเกลียดเธออีกแล้ว แค่สายตารังเกียจจากคุณภพคนเดียวก็ไม่เหลือพื้นที่ให้เจ็บได้อีกแล้ว

วีรดาจึงพยายามทำทุกอย่างให้คุณหญิงปาดวาดรักและเอ็นดู ด้วยท่านคือผู้มีพระคุณและเธอก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว

เสียงดังของโทรศัพท์เรียกวีรดากลับมาสู่ปัจจุบัน

“จ๊ะพราว”

“ไง เจ้าสาวป้ายแดง ตกลงไปฮันนีมูนที่ไหน” พราวเพื่อนสนิทคนเดียวที่วีรดาหลงเหลืออยู่ คุณหญิงปาดวานส่งเสียให้เธอเรียน แต่เธอก็อยู่ในกรอบที่ท่านตั้งไว้ มีรถไปรับส่งตั้งแต่มัธยมปลายจนจบมหาวิทยาลัย เธอไม่เคยใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่เคยเที่ยว มีหน้าที่ไปเรียนแล้วก็กลับมาดูแลท่าน เพื่อนคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ กหายไปเนื่องจากเธอไม่มีสังคม พราวจึงเป็นเพื่อนคนเดียวที่ยังคบเธออยู่

“ไม่ได้ไปที่ไหน วันจันทร์คุณภพต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทแล้ว”

“ตายแล้ว แต่งงานอะไรไม่มีฮันนีมูน หยุดพาเมียไปเที่ยว 2-3 วัน บริษัทไม่ล้มละลายหรอก สมบัติที่มีไม่ทำงานสิบชาติยังไม่ใช้หมดเลย ขี้เหนียวอะไรขนาดนั้น”

“พราวก็ วีไม่อยากไปเองล่ะ วีต้องดูแลคุณหญิง ถ้าหากไปเที่ยวหลายวันก็อดเป็นห่วงท่านไม่ได้”

“จ๋าๆๆๆๆๆ แม่คนแสนดี พรุ่งนี้วันอาทิตย์ วีไปช๊อปปิ้งเป็นเพื่อนพราวหน่อยน้า คอลเลคชั่นใหม่มา อยากให้วีไปช่วยเลือกอ่า”

“ว่าแล้วเชียว อย่างพราวไม่มีทางโทรมาเพราะคิดถึงวีหรอก”

“โถ่ พราวคิดถึงวีจะตายไม่เจอกันตั้งหลายวันแล้วเนี่ย เห้อ วีน่ะวี ทำไมถึงผูกชีวิตไว้ที่บ้านหลังนั้น เรียนก็ไม่ได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบ เลือกเรียนสาขาสำหรับดูแลคนป่วย แถมต้องดูแลคนงานทุกชีวิตในบ้าน เงินเดือนน้อยนิดเทียบกับงานครอบจักรวาลที่คุณหญิงให้วีทำ”

“พราว อย่าพูดแบบนั้นสิ วีเต็มใจทำ ส่วนเงินเดือน วีก็แทบไม่ได้ใช้จ่ายอะไร อยู่ที่นี่สบายจะตายกินอยู่ฟรี มีเปลื้องเงินก็ตอนออกไปช๊อปปิ้งกับพราวนั้นล่ะ”

“นี้วีจะบอกว่าพราวทำวีเสียคนใช้มั้ย ไม่รักวีแล้ว ไปทำงานต่อก่อนน่ะ พรุ่งนี้สายๆ ไปรับ”

“จ๊าา”

วีรดารู้ดีว่าพราวเป็นห่วงเธอ ที่บ่นมาทั้งหมดก็ไม่ใช่หนแรกที่พราวพูดเกี่ยวกับครอบครัวชินณรงค์แบบนี้ ไม่ว่าพราวจะพูดยังไงวีรดาก็ทำเพียงยิ้มรับเท่านั้น ทุกวันนี้พราวจึงบ่นไปตามอารมณ์ไม่ได้จริงจังเหมือนช่วงแรก วีรดาอยากเรียนหมอ แต่คุณหญิงท่านกลัวว่าเธอจะทำงานหนักไม่มีเวลาให้ท่าน วีรดาจึงเลือกเรียนคหกรรมศาสตร์แทน ชีวิตเธอผูกติดอยู่บ้านชินณรงค์อย่างที่พราวว่านั้นล่ะ ทุกครั้งที่เธอกำลังจะเดินออกนอกเส้นทาง คุณหญิงก็มักจะเข้ามาดึงเธอกลับไปยังเส้นทางที่คราวเดินเสมอ เธอเป็นดังเงาของแม่รดาตัวตายตัวแทนที่คุณหญิงยึดติดเอาไว้