เจ็บร้าว

ประกาศิตกร้าวของคนเลือดเย็นตรงหน้าทำเอาคนฟังน้ำตาร่วงเผาะ แล้วทันใดนั้นเองน้ำเสียงทรงอำนาจก็แผดก้องขึ้น

“ทำอะไรกันน่ะ” ร่างของคุณพราวพิไลปรากฏขึ้นที่หน้าประตู ดวงตาเอาเรื่องกวาดมองข้าวของที่เกลื่อนกลาด หากพอมองเห็นลูกชายยืนนิ่ง มือที่กุมกันมีรอยเลือด เท่านั้นเองเจ้าหล่อนก็เบิกตากว้าง

“ตาเพชร!” คุณพราวพิไลตวัดหางตาไปที่ร่างเล็กที่พื้นอย่างเอาเรื่อง “แกกล้าดียังไงเข้ามาทำร้ายลูกชายแบบนี้ หา...”

“ปะ...เปล่าค่ะ” คนตัวน้อยละล่ำละลักปฏิเสธทั้งน้ำตา

“เปล่าอะไร ก็ฉันเห็นตำตาอยู่นี่ ยังจะมาปฏิเสธอีกเหรอ”

“มีอะไรกัน แม่พราว!” คนพูดคือหญิงวัยกลางคนที่โครงหน้ากว่าครึ่งถูกบดบังด้วยผ้าคลุมสีดำมีเค้าประพิมประพายกับคุณพราวพิไล แต่มากวัยกว่า ร่างแบบบางในชุดสีโศกนั่งบนวีลแชร์เข้ามา

“ก็นังเด็กเลวนี่น่ะสิคะ จะฆ่าหลานชายคุณพี่ ดูสิเลือดโชกเลย โถ... ตาเพชรลูกแม่” หญิงมากวัยเขม่นตามองจำเลยร่างเล็กมอมแมมที่นั่งตัวสั่นงันงกแล้วนึกขำน้องสาวที่โอเวอร์เกินเหตุ คนถูกมองเหมือนรู้ตัวเงยหน้ามองผู้มาใหม่

“เอ๊ะ! นี่มัน...” โดยไม่มีใครคาดคิด ฝ่ามือเรียวก็ฟาดลงมาบนใบหน้าเด็กน้อยทันใด แก้มใสขึ้นรอยนิ้วมือแดงเห่อเป็นปื้น ริมฝีปากแตก มีโลหิตแดงสดซึมออกมาทันที ความหวาดกลัวแล่นจับหัวใจดวงน้อยจนน้ำตาคลอ

“แม่พราว!” คนเป็นพี่อุทานลั่น นึกไม่ถึงว่าน้องสาวของตัวเองจะโหดร้ายถึงเพียงนี้ คุณพราวพิไลเงื้อมือฟาดอย่างไม่เลือกที่ อาการเกี้ยวกราดนั้นแม้แต่คนเป็นลูกชายยังตกตะลึง

“โอ้ย...เจ็บ...กลัวแล้ว อย่าตีหนูเลยค่ะ หนูกลัวแล้ว” เหยื่อตัวน้อยร้องเสียงหลง ยกมือไหว้ปลกๆ พลางหลบหลีกฝ่ามือพิฆาตคู่นั้นเป็นพัลวัน ด้วยความเจ็บร้าวระบมไปทั้งร่าง มือที่มีเลือดซึมพยายามยกปัดป้องกันตัวเองอย่างน่าสงสาร จนผู้ร่วมเหตุการณ์ไม่อาจทนได้อีกต่อไป

“หยุดเดี๋ยวนี้นะแม่พราว!”

“จะหนีไปไหนยัยเด็กเลว อยู่ที่ไหนก็ทำให้เขาเดือดร้อนไปทั่ว เลวเหมือนแม่มันไม่มีผิด” คำบริภาษที่พาดพิงไปถึงบุพการีทำให้ความกลัวมลายหายไปชั่วขณะ

“อย่ามาว่าแม่หนูนะ”

“ดู๊ ดูมันเถียง อีเด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน อย่าอยู่เลย นี่แน่ะ” สิ้นคำ ฝ่ามือมฤตยูก็ตวัดลงไปอีกครั้ง คราวนี้เด็กน้อยกลับรวบรวมกำลังเข้าผลักอีกฝ่ายจนสุดแรง ก่อนวิ่งหนีออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว หากพอถึงประตูก็ชนโครมเข้ากับคนที่เดินสวนเข้าเสียก่อน

“หนูทราย!” คุณไกรภพร้องเรียก พลางก้มมองร่างบางที่สะอึกสะอื้นสะบักสะบอมที่อยู่ในอ้อมแขนอย่างตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น ใครทำร้ายหนูแบบนี้ลูก เดี๋ยว” ยังไม่ทันได้คว้าตัวมาสอบถาม เด็กหญิงตัวน้อยก็วิ่งหายออกไป พร้อมกับทิ้งรอยเลือดหยดเล็กๆ จากฝ่ามือไว้เป็นทาง “นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ คุณพราว”

“คุณพ่อ!” คุณไกรภพปรายตามองคนเรียกที่ยืนหน้าซีด มือข้างหนึ่งมีเลือดไหลซ่ก

“อ้าว แล้วนั่นตาเพชรมือไปโดนอะไรมาลูก”

“ก็ถามนังเด็กที่คุณไปเก็บมาเลี้ยงดูสิ นี่ถ้าฉันมาไม่ทัน มันคงฆ่าลูกเราตายไปแล้ว พวกเลี้ยงไม่เชื่อง เลวเหมือนแม่มันไม่ผิด”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ คุณพราวพิไล!”

“ดูสิตาเพชร ดู๊ คุณพ่อของลูกเห็นขี้ดีกว่าไส้ไปแล้ว ลูกแท้ๆ เจ็บปางตายไม่ไยดี มัวแต่ไปเอาใจเด็กเหลือขอที่ไหนก็ไม่รู้ เราไปกันเถอะลูก ถ้าใครไม่รักเราก็ช่างเถอะ จำไว้แล้วกันว่าแม่รักลูกคนเดียวก็พอ” ดวงตาขุ่นเขียวสะบัดมองหน้าสามีอย่างเจ็บแค้นระคนน้อยใจ ก่อนประคองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนขึ้นไปบนบ้าน คุณไกรภพได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอา นี่เขาคิดผิดหรือถูกกันแน่ที่ให้เด็กน้อยเข้ามาอยู่ร่วมบ้านแทนที่จะให้อยู่ในสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้านั้น บางทีอย่างหลังอาจทำให้เด็กน้อยมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ก็เป็นได้

“คุณไกรครับ ผมว่าใจเย็นๆ ค่อยพูดค่อยจากันก่อนดีกว่า”

“เย็นยังไงไหวคุณเอก คุณก็เห็นว่าหนูทรายโดนทารุณยังไงบ้าง แล้วนี่วิ่งหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

“ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจะไปตามหนูทรายให้เอง” คุณพงศ์เอกอาสา

“ผมไปด้วย”

“อย่าเลยครับ คุณไกรควรอยู่ที่นี่ก่อน” คนพูดพยักเพยิดไปที่ร่างบนวีลแชร์เป็นเชิงเตือน ก่อนที่เขาหันหลังจะชวนคนที่เดินตามมา “ไปกันเถอะ เจ้า... อ้าว หายไปไหนอีกคนล่ะเนี่ย”

“คุณพี่มานานแล้วหรือครับ ผมไม่ทันเห็น” คุณไกรภพยกมือไหว้ทักทายพี่สาวของภรรยา

“ก็มาพร้อมๆ กับเขานั่นแหละ” น้ำเสียงอ่อนระอาบอก แม้จะเป็นพี่สาวแท้ๆ ของคนที่เพิ่งผละไป หากการกระทำที่ประจักษ์กับตาก็ทำให้หญิงมากวัยต้องทอดถอนใจกับนิสัยใจคอที่คับแคบและเจ้าคิดเจ้าแค้นของน้องสาว

 “งั้นคุณพี่ก็คงเห็นปัญหา...”