ที่ไหนมีฉัน ที่นั่นจะต้องไม่มีเธอ

หลังจากวันที่เกิดเรื่องขึ้น บรรยากาศมึนตึงก็ปกคลุมไปทั่วบ้านบุรณากรณ์ คุณพราวพิไลที่โกรธสามีหนีไปอยู่บ้านผู้เป็นมารดาชั่วคราว ส่วนบุตรชายก็มักหมกตัวอยู่ในห้องเงียบๆ ไม่ยุ่งกับใคร หากปกติยามเช้า สาย เที่ยง เย็น ก็มักจะมีคนยกเสบียงเข้ามาเสิร์ฟถึงที่ ทว่าวันนี้คอย...หาย จนเจ้าตัวทนหิวไม่ไหวต้องออกมาจากห้อง เด็กชายเหลียวซ้ายแลขวาหาสิ่งมีชีวิต แล้วเงาวอบแวบก็โผล่เข้ามาทำให้เขาต้องรีบเรียก

“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ” เงาที่รีบเดินงุดๆ ถึงกับสะดุ้งโหยง ถาดอาหารที่แบกมาตกแตกกระจาย เมื่อเห็นคนที่ยืนตะหง่านบนเชิงบันได ดวงตาสีนิลที่มองลงมาเหมือนฉาบด้วยน้ำแข็งเย็นชาและน่ากลัว

 “ขะ...ขอโทษค่ะ” เด็กหญิงรีบก้มหน้าก้มตาลนลานเก็บเศษจานที่ตกแตกที่พื้น

“คนอื่นๆ หายไปไหนหมด” เขาถามด้วยเสียงเย็นเยียบ

“เอ่อ... อยู่ที่เรือนเล็กค่ะ”

“แล้วจะยกถาดอาหารนั่นไปให้ใคร”

 “ปะ...ไปให้...เอ่อ” คนพูดรวบรวมความกล้าเงยหน้าจ้องกลับไปทางคนถาม

“ให้ฉันงั้นเหรอ? ใครใช้ไม่ทราบ” คนตัวเล็กสะอึก รีบก้มหน้าซ่อนความน้อยใจ มือเล็กค่อยๆ ล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงกำวัตถุที่นอนนิ่งในนั้นราวกับขอกำลังใจ ‘ผ้าเช็ดหน้า’ ที่บรรจงซักจนหมดคราบเลือด ตั้งใจจะนำมาคืนเจ้าของมาหลายวัน เมื่อวันนี้เห็นใครๆ ก็วุ่นวายทำงานกันโกลาหลจนลืมเจ้านายอีกคนเสียสนิท ด้วยความหวังดี เมื่อเห็นถาดอาหารวางเตรียมไว้ในครัวจึงหมายตอบแทนน้ำใจที่ได้รับบ้าง แต่กลับถูกตัดรอนอย่างไร้เยื่อใย

“อวดดีไม่เข้าเรื่อง คราวหลังถ้าไม่สั่ง อย่ายุ่ง” ดวงตาคมกริบเบนไปมองทางอื่น “ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลยได้ยิ่งดี”

“เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งไป” เสียงเรียกนั้นทำให้เด็กชายชะงัก ศุภิสรารวบรวมความกล้าเอาผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยออกมายัดคืนใส่มือเจ้าของ “คืนค่ะ ผ้าเช็ดหน้าที่คุณให้ยืมเช็ดเลือดวันก่อนไงคะ ฉันเอาไปซักรีดให้แล้ว ตั้งใจจะคืนหลาย...”

“แคว่ก!” ยังไม่ทันขาดคำ คนพูดก็พลันตะลึงงัน เมื่อเจ้าของผ้าเช็ดหน้าฉีกผ้าผืนน้อยทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี รอยยิ้มหยันแต้มบนมุมปาก ก่อนบดปลายเท้าขยี้เศษผ้าที่น่าสงสารผืนนั้นราวกับขยะไร้ค่า

“ของสกปรกแบบนี้ ฉันไม่อยากได้คืนหรอก เอาทิ้งขยะไปแล้วกัน” ศุภิสรามองผ้าผืนน้อยน่าสงสารที่ถูกเจ้าของทิ้งขว้างโดยไม่มีความผิด หรือถ้าจะผิดก็เพียงเพราะมาอยู่ในมือคนต้อยต่ำอย่างเธอเท่านั้น

“อย่า!” มือคู่น้อยรีบดึงผ้าที่น่าสงสารออกมาจากปลายเท้าเจ้าของ ทำให้อีกฝ่ายเสียหลักล้มตกบันไดลงมา เคราะห์ดียันพื้นไว้ทัน แต่ก็ยังถูกเศษชามที่แตกบาดจนเลือดอาบอยู่ดี

“คุณเพชร!” ศุภิสราเบิกตาค้าง พอได้สติก็รีบเอาผ้ายับยู่ยี่ในมือมาซับเลือดให้อย่างหวังดี

“ออกไป! ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” พีรภัทรตวาดเสียงดัง “ถึงตาย ฉันก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ... ไป!”

เด็กชายสะบัดสุดแรงจนพลั้งมือผลักร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวหงายหลัง มือที่ยันพื้นโดนเศษแก้วบนพื้นบาดเป็นแผลเหวอะหวะ เด็กชายมองภาพนั้นตาค้าง ด้วยสำนึกที่ดีทำให้เขาถลันตัวจะเข้าช่วย หากแล้วภาพที่พ่อของเขาทำร้ายผู้เป็นมารดาก็แวบเข้ามาในสมอง ทำให้ร่างสูงตรึงนิ่งกับที่ เด็กคนนี้ควรรู้รสชาตินั้นบ้าง

คนตัวเล็กครางแผ่ว ความรู้สึกชาบริเวณแผลที่ถูกเศษแก้วบาดจนเลือดทะลัก พอมองเห็นร่างอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งไม่คิดจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ น้ำตาเจ้ากรรมก็เอ่อคลอเต็มหน่วย พีรภัทรรีบเมินหน้าหนีภาพนั้นทันที

  “อย่ามามองฉันแบบนี้นะ เธอผิดเองที่ไม่อยู่ในที่ของตัวเอง แล้วต่อไปก็จำไว้ซะด้วยล่ะว่า ที่ไหนมีฉัน ที่นั่นจะต้องไม่มีเธอ ถ้าฉันอยู่ที่ไหนก็ตาม จำไว้ว่าที่นั่นคือสถานที่ ‘ต้องห้าม’ สำหรับกรวดทรายไร้ค่าอย่างเธอ และถ้าเธออยู่ที่ไหนก็ตาม ฉันจะไม่ขอเหยียบย่างเข้าไปที่นั่นเป็นอันขาดเช่นกัน!”