ไปพ้นจากคนใจร้าย

“ก็เห็นอย่างที่คุณเห็นนั่นแหละ...” คุณพรรณรายยอมรับ มันก็น่าอยู่หรอกที่น้องสาวของเธอจะเดือดดาลได้ถึงขนาดนั้น แม้ไม่อยากจะเชื่อ หากทว่าเค้าโครงหน้าที่เล่นถอดพิมพ์เดียวกันออกมาแบบนี้ มีหรือที่น้องสาวของเธอจะไม่ยอกแสยงในอก ยิ่งมาอยู่ร่วมชายคาด้วยแล้ว ก็เหมือนกับกอดระเบิดเวลาเอาไว้ไม่มีผิด หากทว่ามันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ ในเมื่อเธอเองก็มีสถานการณ์ไม่ต่างจากเด็กหญิงผู้น่าสงสารนี้

“ผมเพิ่งทราบเรื่องของคุณพี่ เสียใจด้วยจริงๆ นะครับ คนดีๆ อย่างคุณพจน์ไม่น่ามาด่วนจากไปแบบนี้เลย” คุณไกรภพเอ่ยพลางเข้าช่วยเข็นรถพี่สาวภรรยาไปทางห้องรับแขก ดวงตาเศร้าสร้อยเมื่อนึกถึงสามีผู้ล่วงลับไปอย่างกะทันหัน ทั้งที่หน้าที่การงานของเขากำลังรุ่งโรจน์จนเกือบจะขึ้นไปถึงตำแหน่งเอกอัครราชทูตอยู่ร่อมร่อ

“แล้วนี่คุณพี่จะกลับมาอยู่เมืองไทยเลยหรือเปล่าครับ”

“ค่ะ ก็คงอย่างนั้น พอสิ้นคุณพจน์ ที่นู่นก็ไม่มีใคร”

“ก็ดีสิครับ นี่คุณแม่คงดีใจที่ลูกสาวมาอยู่เป็นเพื่อน” คนพูดไม่ทันสังเกตสีหน้าของอีกฝ่ายที่หม่นหมองลงทันควัน

“ถ้าเป็นอย่างที่คุณพูดก็คงดี” คุณพรรณรายขอบตาร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงชะตากรรมของตนเอง

“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”

“มีเรื่องที่บ้านนิดหน่อย คุณแม่เลยอยากให้พี่แยกออกมา” ก้อนขมขื่นแล่นมาจุกอยู่ที่คอหอยเมื่อนึกถึงเหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้เธอจำใจต้องทำตามที่มารดาขอร้อง คือแยกออกมาอยู่กับน้องสาวคนเล็กอย่างคุณพราวพิไล

“จะเป็นไรไปครับ ก็ย้ายมาอยู่เสียด้วยกันที่นี่ บ้านเราออกกว้างขวาง ห้องหับก็มีถมไป ดีเสียอีกคุณพราวจะได้มีเพื่อน...” คนพูดนึกต่อในใจ จะได้ไม่ว่างไปราวีใครอีก “อีกอย่างหนึ่ง...”

ยังไม่ทันเอ่ยจบ เสียงหนึ่งขัดจังหวะขึ้น

“ยะ... .แย่แล้วครับคุณไกร... แย่แล้ว” คุณพงศ์เอกวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา หน้าตาตื่น

“เกิดอะไรขึ้นคุณเอก”

“หนูทราย... หะ... หา...” คนพูดพยายามรวบรวมกำลังทั้งที่เหนื่อยหอบ “หนูทรายหายตัวไปแล้วครับ!”

ร่างผอมบางมอมแมมเดินโซซัดโซเซบนถนน หลายต่อหลายหนที่คนตัวน้อยเซวูบหวิดถูกรถเฉี่ยวชน หากก็แคล้วคลาดไปได้ หากเจ้าตัวกลับไม่ได้ใส่ใจ ดวงหน้าที่ประดับรอยแดงเป็นปื้น สองตาแดงก่ำเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย มือข้างหนึ่งมีรอยเลือดซึมหยดเป็นทาง

“ไป...ไป...” หนูน้อยพลางพร่ำบอกกับตัวเอง หากทุกครั้งก็เกิดคำถามในใจ...จะไปไหนดี?

ที่ไหนก็ช่าง... ขอให้ไปพ้นจากคนใจร้ายก็พอ

‘เธอผิดเองที่ไม่อยู่ในที่ของตัวเอง’ ใช่! เราผิดเองที่ไม่อยู่ในที่ของตัวเอง แต่...ที่ของเรา มันที่ไหนล่ะ? วูบหนึ่ง นึกเห็นภาพบ้านในสลัมที่มอดไหม้เหลือแต่เถ้าถ่าน แม่...ตายในนั้น ที่ของเรา หรือจะเป็นที่นั่น

“ไป...ไป...” ในเมื่อเจ้าของบ้านเขาไล่ขนาดนั้น จะอยู่ไปไยให้เจ็บช้ำ

“แม่ขา หนูคิดถึงแม่ ทำไมไม่พาหนูไปด้วย ฮือ...” ลูกแก้วคู่สวยรื้นน้ำตาคลอจนกลบภาพเบื้องหน้า สองเท้าจ้ำอ้าวราวกับจะหนีให้พ้นเสียงที่ก้องอยู่ในหัว จนท้ายสุดต้องเร่งฝีเท้ากลายเป็นวิ่งไปข้างหน้าอย่างไร้ทิศทาง จนสะดุดก้อนหินเซถลาไปกลางถนนที่มีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งตรงมา เสียงแตรรถแผดดังลั่นจนเด็กน้อยสะดุ้งโหยงหันขวับมองอย่างตกตะลึงใจหายวาบ

แล้วทันใดนั้นเองร่างเล็กจ้อยก็ถูกกระชากสุดแรงจนลอยละลิ่ว

“เอี้ยด...โอ้ย” เสียงล้อรถบดกับพื้นถนน พร้อมกับร่างสองร่างล้มกลิ้งไปบนพื้นถนน

‘เจ็บจัง...นี่เราจะถูกรถชนตายไปแล้วหรือ’

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่านังหนู” เสียงคนขับรถร้องตะโกนถาม

“เจ็บสิน้า” ใครคนหนึ่งเป็นฝ่ายตอบแทน “โอย...กระดูกกระเดี้ยวจะหักหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“งั้นไปหาหมอที่โรงพยาบาลดีกว่า” คำนั้นทำให้เด็กหญิงตัวน้อยผวาเฮือก คนมาช่วยนึกรู้จึงปฏิเสธออกไปแทน

“ก็ตามใจ คราวหน้าจะข้ามถนนก็ระวังๆ หน่อยนะนังหนู”

“เดินใจลอยแบบนี้ ถ้าถูกรถชนตายจะทำยังไง ฮึ ยัยแมวขโมยน้อย” สรรพนามนั้นทำให้ศุภิสรารีบเงยหน้ามองคนพูดทันที