เพียงฝันร้ายตื่นหนึ่ง

มันช่างเป็นความสะใจที่น่าหงุดหงิดสิ้นดี! ร่างสูงสง่าของชายหนุ่มที่ยืนกอดอกอิงประตูระเบียงห้องนอนของตน อารมณ์สดชื่นยามเช้ามีอันต้องขุ่นมัวไปทันใด เมื่อสายตาคมกล้าทอดมองผ่านรถวีลแชร์ของผู้เป็นป้าที่ถูกเข็นโดยคนสนิทไปยังเจ้าของเรือนร่างโปร่งระหงที่เดินกระเดียดถาดสำรับสำหรับใส่บาตรตามมาเบื้องหลังมา ดวงหน้าขาวนวลผุดผาดเรียบตึงราวขึงด้วยไหมชั้นเลิศ แม้เขาไม่อยากจะยอมรับสักนิดก็ตาม แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเธอดูดีเกินกว่าที่เขาคาดคิดไว้มาก แถมเป็นความสวยแบบธรรมชาติที่ไม่จำเป็นต้องเติมแต่งเลยด้วยซ้ำ แม้ยามนี้จะเผือดซีดไร้สีเลือดไปบ้าง แต่นอกนั้นก็ดูปกติ ใช่... มันดูปกติดีเกินไปจนน่าหงุดหงิดด้วยซ้ำ

แม้จะไม่ได้คาดหวังว่าเรื่องที่เขาจงใจก่อเหตุไว้เมื่อคืนจะสร้างรอยร้าวจนทำให้เจ้าหล่อนกระเด็นออกไปจากวงจรชีวิตของเขาและครอบครัวแบบถาวรได้ แต่สิ่งที่น่าหงุดหงิดที่สุดก็คือ... เขาไม่อาจคาดเดาอารมณ์ใดๆ จากเจ้าของดวงหน้าหวานล้ำนั้นได้นี่สิ

เจ็บปวด... เศร้าโศก... เสียใจ... ตกใจ... โกรธขึ้ง... เกลียดชัง... หรือแม้แต่... ช็อก อะไรก็ได้สักอย่างสิน่า แต่นั่นล่ะ... ทุกอย่างที่เขาหวังจะได้เห็นล้วนไม่ปรากฏบนใบหน้า