EP 3 - อย่าได้มาเจอกันอีก

เช้าวันถัดมา

ริรินตื่นเช้ามาอย่างลำบากจากอาการปวดหัวที่ยังหลงเหลือจากเมื่อคืน ด้วยความที่ดื่มหนักไปหน่อย และอย่างที่รู้กัน จากหน้ามหาวิทยาลัยไปถึงคณะบริหารนั้นไกลมาก ไหนจะกฎเข้มงวดไม่ให้รถคนนอกเข้ามาอีก

แต่โชคดีที่เธอมีเจมส์คอยมารับเสมอ ถึงอย่างนั้นวันนี้เธอก็ตัดสินใจไม่รบกวนเขา เพราะเมื่อคืนก็เหนื่อยกับการมารับเธอแล้ว

ระหว่างเดินผ่านหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ เสียงของนักศึกษาสาวคนหนึ่งทำให้เธอต้องหันไปมอง

“พี่คะ หนูขอไลน์พี่ได้ไหมคะ?”

ต้นไม้ที่บังทำให้มองไม่เห็นหน้าผู้ชาย แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะภาพแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยกับคณะวิศวะที่ขึ้นชื่อว่าผู้ชายหล่อทั้งคณะ รวมถึงเจมส์ด้วย

แต่ก่อนที่เธอจะเดินผ่านไปได้ ดวงตาก็เบิกโพลงเมื่อข้อมือถูกคว้า และร่างของเธอปลิวเข้าไปปะทะอกของใครบางคน

“ที่รัก~” เสียงนั้นคุ้นหูเกินไป

ริรินเงยหน้าขึ้นอย่างโมโห แต่ก็ต้องชะงักทันที ผู้ชายตรงหน้า คือคนเดียวกับที่เข้ามาเต๊าะเธอที่ผับเมื่อคืน!

“โทษทีนะ พอดีพี่มีแฟนแล้วน่ะ” เขาพูดพลางชี้มาที่เธอ ราวกับใช้เธอเป็นไม้กันหมา

หญิงสาวที่ยืนขอไลน์อยู่เมื่อครู่หน้าเศร้าทันที ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร

“นี่นาย!” ริรินตวาดเสียงดัง แต่ไม่ทันจะได้ต่อว่าอะไร ชายหนุ่มก็หันมายิ้มบาง ๆ ในชุดนักศึกษาพร้อมเสื้อช็อปเลือดหมู แล้วเดินจากไปดื้อ ๆ

“ขอบใจนะ” เขาทิ้งคำสั้น ๆ ไว้เพียงเท่านั้น

ริรินยืนงันอยู่กับที่ ความโมโหแล่นพล่านไปทั่วทั้งหน้า ยังไม่ทันได้ปะทะฝีปาก กลับต้องมาโดนใช้เป็นไม้กันหมาแบบงง ๆ

“นิสัยแย่ชะมัด! ชาตินี้ทั้งชาติ อย่าได้มาเจอกันอีกเลย เพี้ยง!”

เธอได้แต่เก็บความโมโหเอาไว้ในใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเข้ามาจับเนื้อต้องตัวเธอโดยไม่ขออนุญาต

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน แถมยังอยู่คณะเดียวกับเจมส์อีกต่างหาก

"ถ้ามาให้เห็นหน้าอีกนะ ฉันจะฟ้องแฟนสุดที่รักของฉันให้จัดการเลย คอยดู!"

เธอคิดในใจอย่างเดือดดาล แต่พอลองนึกถึงเจมส์แล้วก็ใจเย็นลงได้บ้าง

เจมส์ของเธอทั้งหล่อ สุภาพ อ่อนโยน ไม่มีทางเป็นผู้ชายแย่ ๆ แบบนั้นแน่นอน...

คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ... วันนี้คงเป็นอีกวันดวงตกจริง ๆ ถึงได้มาเจอผู้ชายนิสัยเสียแบบนี้แต่เช้า!

...

หลังจากกลับจากมหาวิทยาลัย 

"วันนี้เป็นยังไงบ้างครับคุณหนู"

เสียงทุ้มนุ่มของลุงหมาย คนขับรถประจำบ้านดังขึ้นทันทีที่รถจอดสนิทหน้าบ้านหลังใหญ่ ริรินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า

"ก็เหมือนเดิมแหละค่ะลุงหมาย สมองจะระเบิดอยู่แล้ว"

ลุงหมายคือคนที่ขับรถไปรับไปส่งเธอมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ส่วนพ่อกับแม่น่ะหรือ? มักจะวุ่นอยู่กับธุรกิจของตัวเองจนแทบไม่มีเวลาให้ลูกสาวเลยสักนิด หลายครั้งที่เธอแอบน้อยใจอยู่ลึก ๆ ว่าเมื่อไหร่จะได้มีโอกาสนั่งรถกลับบ้านพร้อมหน้าพร้อมตากับพ่อแม่เหมือนในวัยเด็กอีกครั้ง

แต่เธอก็เข้าใจดี ว่าทุกอย่างที่พวกท่านทำ ก็เพื่ออนาคตของครอบครัว เพื่อความมั่นคงและชื่อเสียงที่สะสมมายาวนาน จึงเลือกที่จะไม่บ่นอะไรอีก

"ขอบคุณนะคะลุงหมาย" ริรินระบายยิ้มอ่อน ๆ พร้อมกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถอย่างเงียบ ๆ

เธอรู้สึกปวดหัวตุบ ๆ จึงตั้งใจจะขึ้นไปพักในห้อง วันนี้อาการเมาค้างยังเล่นงานอยู่ไม่หยุด ส่งผลให้การเรียนทั้งวันเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและไร้สมาธิ

แต่เสียงเรียกชื่อที่คุ้นหูกลับทำให้ฝีเท้าของเธอชะงักลง

"ริริน"

หญิงสาวหันขวับไปตามเสียง ก่อนจะเบิกตากว้างเล็กน้อย

"อ้าว วันนี้อยู่บ้านกันเหรอคะ?" เธอเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นพ่อกับแม่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร กำลังจิบชาและของว่างกันอย่างเงียบ ๆ

ปกติทั้งสองคนกลับบ้านค่ำแทบทุกวัน และตัวเธอเองก็มักจะเข้านอนเร็วเพื่อเตรียมตัวตื่นไปเรียนเช้า การได้เจอกันพร้อมหน้าแบบนี้จึงแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเรื่องหายาก

"มานั่งตรงนี้แป๊บหนึ่งสิลูก" เสียงเรียบ ๆ ของแม่เอ่ยขึ้น น้ำเสียงนั้นไม่ดังนัก แต่กลับทำให้หัวใจของริรินรู้สึกหวิวอย่างประหลาด

เธอมองสายตาทั้งสองคู่ที่จ้องมาที่ตนอย่างเคร่งเครียด ความรู้สึกไม่สบายใจเริ่มก่อตัวขึ้นในทันที

"มีอะไรหรือเปล่าคะ สีหน้าพ่อกับแม่ดูไม่ค่อยดีเลย หรือว่าธุรกิจมีปัญหา?"

"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกลูก คือแม่..."

"เดี๋ยวพ่อพูดเอง" พ่อของเธอเอ่ยแทรกขึ้นก่อนที่แม่จะพูดจบ พร้อมกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ

"พ่ออยากให้หนูหมั้นกับลูกชายของเพื่อนพ่อ"

"อะไรนะคะ!?" เสียงของริรินดังขึ้นอย่างตกใจสุดขีด

"คืนนี้สามทุ่ม เราจะไปดูตัวกัน" พ่อพูดต่อด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเป็นคำสั่งมากกว่าการแจ้งข่าว

"พ่อคะ...แต่ว่า!" เธอพยายามจะแย้ง แต่เสียงของพ่อก็ดังแทรกขึ้นอีกครั้ง

"ไม่มีแต่ ขึ้นไปเตรียมตัวซะ"

"พ่อ..." ริรินเรียกท่านเสียงอ่อน กลั้นความคับข้องใจเอาไว้เต็มอก แม่รีบลุกขึ้นมาจูงมือเธอออกจากห้องอาหารทันที เพื่อกันไม่ให้เกิดการปะทะทางคำพูดระหว่างพ่อลูก