EP 2 - ไม่อยากไปต่อกับผมเหรอ

ราม

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เดินตรงไปยังหญิงสาวที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ

“ขอโทษนะครับ”

“คะ?” ริรินเลิกคิ้วมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะขยับตัวเลี่ยง

“ไม่ทราบว่ามีแฟนหรือยังครับ?”

“มีแล้วค่ะ” น้ำเสียงเธอห้วนชัดเจน

“น่าเสียดายจัง...” เขาพึมพำเบา ๆ แต่สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าของหญิงสาว

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ” เธอเอ่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจ

รามไม่ยอมให้เธอไปง่าย ๆ เขาคว้าแขนเธอไว้เบา ๆ เพียงแค่กระตุกนิดเดียว ร่างเล็กก็เซเข้าหาอกเขาอย่างจัง

“นาย!”

เสียงเธอขึ้นสูงเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมาค้อนใส่ แต่เพราะคนแน่นบริเวณนั้นทำให้เกิดการเบียดเสียด เธอยิ่งดันตัวออก เขายิ่งเข้าใกล้ ก่อนจะทำทีเหมือนโดนเบียดแล้วพลักเธอให้ชิดผนัง

“อ๊ะ… กำลังจับตรงไหนอยู่ไม่ทราบคะ!?” น้ำเสียงไม่พอใจดังขึ้นทันทีเมื่อเขาวางมือที่เอวของเธอ

“โทษที คนมันเบียดน่ะ” รามพูดพลางแสยะยิ้ม

หญิงสาวพยายามดิ้นหนีอย่างสุดแรง เขากลับไม่ยอมขยับ ก่อนจะเชยคางเธอขึ้นให้สบตากัน

“ไม่อยากไปต่อกับผมหรอ?”

“หูหนวกเหรอคะ ฉันบอกไปแล้วนะว่าฉันมีแฟน!”

“แล้วไง?”

น้ำเสียงและท่าทีไม่แยแสของเขายิ่งทำให้ริรินเดือด เธอยกเท้าย่ำลงบนเท้าของเขาเต็มแรง เขาเผลอปล่อยตัวเธอทันที

“ไอคนทุเรศ!”

เธอสะบัดตัวหนี พร้อมชูนิ้วกลางใส่หน้าเขาอย่างไม่แคร์สายตาใคร

รามยืนนิ่ง มองแผ่นหลังของเธอด้วยสายตาเยียบเย็น ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นดุดันและอาฆาต

“ริริน...” เขาเอ่ยชื่อเธอเบา ๆ ฟันขบแน่น

ริริน...แฟนของเจมส์ คู่อริเก่าที่เขาเกลียดขี้หน้าที่สุด

เขาไม่คิดจะยุ่งกับผู้หญิงคนนี้เลย ถ้าเธอไม่ใช่แฟนของเจมส์...ผู้ชายที่เคยแย่งแฟนของเขาไปอย่างเลือดเย็น ได้ข่าวว่ามันจริงจังกับยัยนี่มาก ถึงขั้นวางแผนชีวิตร่วมกัน

งั้นก็เหมาะแล้ว...

เพราะเขาจะทำให้เจมส์ได้รู้ว่า...การโดนแย่งแฟนคืน มันรู้สึกยังไง!

 

...

อีกด้านหนึ่งทางฝั่งของเจมส์ 

“จะไปแล้วเหรอคะ?”

“อืม ต้องไปรับริริน” เจมส์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขารีบแต่งตัวอย่างว่องไว ไม่ใช่เพราะคิดถึงแฟน แต่เพราะไม่อยากเสียภาพลักษณ์ของ “แฟนดีเด่น”

“อีกสักรอบไม่ได้เหรอคะ? นะ น้า~” เสียงออดอ้อนของหญิงสาวบนเตียงยังคงตามมา

“อย่ามาเซ้าซี้หน่า เพียว” เขาพูดพลางปัดมือบางที่ลูบไล้ร่างกายของเขาออก แล้วหันไปเร่งแต่งตัว พร้อมฉีดน้ำหอมรัว ๆ กลบกลิ่นความสัมพันธ์ผิดที่ผิดเวลาที่เพิ่งจบลง

“ชิ... รอบนี้เพียวปล่อยไปก็ได้ แต่รอบหน้า ต้องอยู่กับเพียวทั้งคืนนะคะ” เสียงของเพียวเต็มไปด้วยความยั่วเย้า

เจมส์ปรายตามองร่างบางที่นอนห่มผ้าบนเตียง เพียวคือคู่นอนที่เขาถูกใจที่สุด ทั้งรูปร่าง หน้าตา และลีลาบนเตียงล้วนตรงสเปกแทบทุกอย่าง

“ครับ ๆ ไว้จะโทรหานะ” เขากล่าวเสียงนุ่ม ก่อนจะโน้มตัวลงจูบลาเล็กน้อยอย่างเสียดาย ถึงช่วงนี้จะไม่ค่อยมีเวลาเจอกันเพราะต้องคอยรับส่งแฟนตัวจริง แต่ถ้าจะหวังให้ริรินรักเขาแบบถอนตัวไม่ขึ้น ก็คงต้องลงทุนหน่อย เพื่อ “อนาคตที่สดใส” ของตัวเอง

หลังจากแยกจากเพียว เจมส์มาถึงหน้าผับ รอไม่นานนัก ริรินก็เดินออกมาขึ้นรถด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

“รอนานรึเปล่าครับ?” เขาถามพร้อมยิ้มละไม

“ไม่นานค่ะ... แต่เห้อ...” เสียงถอนหายใจตามมา

“เป็นอะไรครับ หน้าบูดเชียว” เจมส์เอื้อมมือไปลูบผมเธอเบา ๆ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เจอคนบ้า ๆ ก่อนออกมาแค่นั้นเอง” ริรินตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ไหน ๆ ใครทำอะไรแฟนสุดที่รักของพี่กันนะ~” เขาดึงเธอเข้ามากอดปลอบ และเธอก็โอบกอดกลับอย่างเต็มใจ

“วันนี้กลิ่นน้ำหอมแรงจังเลยนะคะ...” ริรินสูดลมหายใจใกล้ตัวเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย

เจมส์ชะงัก รีบผละออกทันทีด้วยหัวใจเต้นแรง กลัวว่าเธอจะได้กลิ่นของเพียวติดมา ก็เขาไม่มีเวลาอาบน้ำนี่นา เลยอัดแต่น้ำหอมเข้าไปแทน

“หรอครับ ฮ่า ๆ” เขาหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะรีบสตาร์ทรถและพาเธอไปส่งบ้านทันที

ระหว่างทาง เจมส์นึกถึงเส้นทางที่ผ่านมากับริริน เขาคบเธอมาสักพักแล้ว และยอมลงทุนทุกอย่างเพื่อให้เธอหลง ทั้งปั้นหน้าอ่อนโยน ทั้งเสแสร้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ

แต่ทั้งหมดก็เพื่อผลประโยชน์ ริรินเป็นลูกคนรวย บ้านใหญ่ เงินใช้ไม่เคยหมด และยิ่งเธอเปย์เก่งมากเท่าไร ภาพลักษณ์ของเขาก็ยิ่งดูดีมากขึ้นเท่านั้น

อย่างรถคันที่เขาขับอยู่ทุกวันนี้ ก็เป็นของขวัญวันเกิดจากเธอ… เจมส์ไม่เคยนึกเสียดายเลยที่ขอเธอเป็นแฟนก่อนวันเกิดตัวเอง เพราะรู้ดีว่าเธอพร้อมให้ทุกอย่าง ถ้าเขายังเล่นบทแฟนที่ดีได้อย่างแนบเนียน

เมื่อส่งเธอถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ เขาหันไปยิ้มหวาน

“ฝันดีนะครับ อย่าลืมฝันถึงพี่นะ”

“ขับรถกลับดี ๆ นะคะ ฝันดีค่ะ” ริรินยิ้มบาง ๆ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มเขาเบา ๆ แล้วโบกมือลา

เจมส์มองตามร่างเธอเดินเข้าไปในบ้านด้วยสายตาเปี่ยมความหวัง… ถ้าเขาได้เป็นลูกเขยบ้านนี้จริง ๆ ล่ะก็ สวรรค์บนดินคงอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม