EP 4 - เจอกันอีกจนได้

เมื่อออกมาถึงโถงด้านหน้า ริรินสะบัดแขนเบา ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับแม่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

"แม่คะ ทำไมพ่อถึงต้องทำแบบนี้ด้วย? พ่อกับแม่ก็รู้นี่คะ ว่าหนูมีแฟนแล้ว!"

น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ด้วยความรู้สึกร้อนรนและสับสน

แม่ของเธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะจับมือเธอเบา ๆ อย่างปลอบประโลม

"ริริน... ที่พ่อกับแม่ทำไปทั้งหมด ก็เพื่อลูกนะลูก แฟนของลูกน่ะ... เขาไม่ได้ดีอย่างที่ลูกคิดหรอก"

คำพูดนั้นทำให้ดวงตาของริรินเบิกกว้าง เธอส่ายหน้าแรง ๆ พลางตอบกลับทันควัน

"พี่เจมส์ทำไมคะ? เขาไม่ดีตรงไหน!? เขาสุภาพ อ่อนโยน ดูแลหนูดีมาตลอด แม้เราจะคบกันมาหลายเดือน เขาก็ไม่เคยล่วงเกินหนูเลยสักครั้ง!"

เธอเริ่มพูดเสียงดังขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ น้ำตาแห่งความโมโหเอ่อคลอในดวงตา

"พ่อกับแม่เอาอะไรมาตัดสินพี่เจมส์คะ!? เพราะเขาเป็นลูกชายของบริษัทคู่แข่งใช่ไหม!? เพราะเรื่องธุรกิจใช่ไหมคะ!? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับความรักของหนู!?"

แม่พยายามจะพูดบางอย่าง แต่ริรินยกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม เธอกัดริมฝีปากแน่น พูดออกมาทั้งน้ำตา

"หนูไม่อยากฟังอะไรแล้ว และหนูก็จะไม่ไปดูตัวกับใครทั้งนั้น!"

สิ้นประโยค เธอสะบัดตัวเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนทันที ปล่อยให้แม่ของเธอยืนมองตามด้วยแววตาเวทนาและกังวล

ปัง!

เสียงประตูห้องนอนถูกปิดกระแทกใส่หน้าแม่อย่างแรง ริรินยอมรับกับตัวเองว่าเธอเสียมารยาท แต่ก็อดไม่ได้จริง ๆ ที่จะระบายอารมณ์ออกมาแบบนั้น ความโมโหเอ่อท้นจนแทบจะทะลักออกมาทางสายตา

ทั้งพ่อและแม่ไม่เคยยอมรับเจมส์ เพียงเพราะเขาเป็นลูกชายของบริษัทคู่แข่ง ทั้งที่เขาไม่เคยทำผิดอะไรเลย เจมส์รู้เรื่องนี้ดี แต่ก็ไม่เคยโกรธ เขาเพียงแค่บอกเธอเสมอว่าเขาจะพยายามพิสูจน์ตัวเองให้พ่อแม่เธอยอมรับให้ได้

ความอ่อนโยนแบบนั้นต่างหาก ที่ทำให้ริรินหลงรักเขาจนหมดหัวใจ แล้วเธอจะไปยอมถูกบังคับให้หมั้นกับใครก็ไม่รู้ได้ยังไง?

"ไม่ยอมเด็ดขาด!" เธอตะโกนในใจ

แต่ถึงจะค้านหัวชนฝาอย่างไร สุดท้ายเธอก็ต้องมายืนอยู่หน้าร้านอาหารหรูร่วมกับพ่อแม่อยู่ดี เพราะก่อนหน้านี้พ่อของเธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า ถ้าเธอไม่ไปดูตัว เขาจะทำให้บริษัทของครอบครัวเจมส์ “มีปัญหา”

มันเป็นคำขู่ที่ชัดเจน ริรินไม่อยากให้เจมส์เดือดร้อน เธอจึงจำใจมา…พร้อมกับการไม่พูดกับพ่อแม่แม้แต่คำเดียวตลอดทาง

"ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย ริริน" พ่อหันมาดุเสียงเข้มทันทีเมื่อเห็นเธอทำหน้าบูดบึ้ง

"คุณคะ...พูดกับลูกดี ๆ สิ" แม่รีบปราม ก่อนจะหันมาหาลูกสาวอย่างอ่อนโยน "ยิ้มหน่อยนะลูก เดี๋ยวจะเสียมารยาทกับผู้ใหญ่นะ"

ริรินถอนหายใจยาวอย่างไม่พอใจ แต่ก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ก่อนที่ทั้งสามคนจะก้าวเข้าไปในร้านอาหาร

โต๊ะของครอบครัวฝ่ายชายตั้งอยู่ลึกเข้าไปด้านใน บรรยากาศดูเป็นกันเองกว่าที่เธอคาดไว้มาก แต่สิ่งที่ทำให้เธอชะงักทันทีที่สายตาสัมผัสกับใบหน้าของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นก็คือ...

"นาย!?"

ริรินยืนนิ่งงันกับที่ หัวใจเต้นกระหน่ำเมื่อเห็นใบหน้าหล่อคุ้นตาของชายหนุ่มที่เคยแตะเนื้อต้องตัวเธออย่างไร้มารยาทในผับเมื่อคืน

เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งเช่นเดิม ก่อนจะหันไปยกมือไหว้พ่อแม่เธออย่างสุภาพเสียนี่

ไอ้บ้านี่...เป็นลูกชายเพื่อนพ่อ!?

เธอแทบไม่อยากเชื่อโชคชะตาของตัวเองเลย

"ริริน ยืนทำอะไรอยู่ล่ะลูก" แม่ทักด้วยความแปลกใจ

เมื่อได้สติ ริรินก็ยิ้มฝืน ๆ แล้วกล่าวทักทายพ่อแม่ของเขา ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามกับชายหนุ่มคนนั้นด้วยหัวใจที่ยังสั่นจากความไม่พอใจ

"นี่ยัยริริน ลูกสาวผมครับ" พ่อแนะนำเธอกับครอบครัวฝ่ายตรงข้าม

เธอยกยิ้มอย่างจืดชืด ก่อนที่บิดาของชายหนุ่มจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มใจดี

"ได้ข่าวว่าเรียนมหา’ ลัยเดียวกันใช่ไหม?"

"ครับ" รามตอบแทน ก่อนจะหันมาสบตาเธออีกครั้ง

"พี่ชื่อรามนะครับ น้องริริน ยินดีที่ได้รู้จักนะ เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เจอน้อง ไม่คิดเลยว่าจะสวยน่ารักได้ขนาดนี้"

ครั้งแรกงั้นเหรอ!?

ริรินอึ้งกับคำพูดของเขา ผู้ชายคนเดียวกันกับที่เคยจับแต๊ะอั๋งเธอในผับ กำลังแสร้งทำเป็นไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน แถมพูดจาหวานหูต่อหน้าผู้ใหญ่ราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อคืน

บ้าไปแล้วแน่ ๆ ผู้ชายคนนี้! คบไม่ได้เด็ดขาด!