ริสามองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มรุ่นน้องพลางค่อยๆมองต่ำลงไปเรื่อยกล้ามเนื้อหน้าอกนั่นรวมไปถึงท่อนแขนที่ดูกำยำของเขาด้วยก็อีก นี่ขนาดอยู่เพียงชั้นมัธยมปลายเท่านั้นนะทำไมเขาถึงได้ดูโตเกินไวได้ถึงเพียงนี้ คิดแล้วก็เสียใจทำไมเมื่อก่อนเธอถึงได้ทิ้งของมีค่าชิ้นนี้ให้หลุดร่วงไปได้นะ เธอนี่มันโง่ชะมัด ทิ้งเพชรล้ำค่าแล้วไปเอากรวดคอยดูนะถ้ามีโอกาสอีกครั้งเธอจะไม่มีทางทิ้งเวหาให้หลุดมือไปอย่างแน่นอน“เวหาดูหล่อกว่าเดิมมากเลยนะไปทำอะไรมาหรือเปล่า ออกกำลังกายแล้วผอมลงด้วยมั้ย”“ต้องการอะไร!!” เวหาหันมาโต้ตอบเธออย่างไม่เข้าใจถึงการกลับเข้ามาหาเขาของเธอหรือว่าโดนไอ้ผู้ชายคนนั้นทิ้งแล้วถึงได้คิดว่ากลับมาหาเขาดีกว่า ริสายิ้มร้ายเธอรู้ว่าเวหานั้นพูดถึงอะไร ร่างบางเลือกที่จะหย่อนก้นนั่งลงยังโซฟาข้างกายชายหนุ่มรุ่นน้องแล้วค่อยๆขยับเข้าหาเขาอย่างเชื่องช้าแต่แฝงไปด้วยความเร่าร้อน เสียงแหบพร่ากระซิบเข้าที่ข้างใบหูมองเขาใกล้ๆแบบนี้ยิ่งทำให้ดูหล่อเข้าไปใหญ่ อยากได้ อยากเอาเขากลับคืนมา“หมายถึง…ที่พี่เข้ามาหาเธอน่ะเหรอ”“....” เวหาเบือนหน้าหันมองไปทางอื่นอีกครั้ง“พี่ขอคุยเป็นการส่วนตัวหน่อยได้มั้ย” ร่างส
30 นาทีผ่านไปโต๊ะวีไอพี“พวกมึง กูกลับก่อนรู้สึกมึนหัวยังไงก็ไม่รู้” เวหาวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะด้วยความรุนแรงเมื่อเขาเริ่มรู้สึกมึนหัวขึ้นมาเสียดื้อๆโดยที่ปกตินั้นเขาเป็นคนที่คอแข็งมากแต่ไหนวันนี้กลับต้องมาแพ้ไอ้พวกเพื่อนพวกนี้เอาเสียได้“เออขับรถดีๆหรือจะให้กูไปส่งมั้ย” สายฟ้าที่เห็นเพื่อนลุกขึ้นก็เอ่ยเสียงบอกให้มันขับรถกลับห้องดีๆ มองมันแล้วก็เหมือนจะไม่ไหวยังไงดีหรือจะให้เขาไปส่งดีกว่ามั้ย เขาลุกขึ้นยืนตามเวหาความเป็นห่วงทำให้เข้าไปประคองตัวเพื่อน“กูขับไหว” เวหายังคงยืนยันคำเดิมเขาเพียงแค่รู้สึกมึนหัวแค่นั้นจึงทำให้สายฟ้าขยับตัวยืนห่างในเมื่อเพื่อนพูดขนาดนี้ก็คงแปลว่าไหวนั่นแหละ เขานั่งลงบนโซฟาตัวเดิมมองดูเวหาที่สาวเท้าเดินออกไปหน้าผับ SkyBlueริสาเดินออกมากับชายหนุ่มรูปหล่อที่พึ่งเจอกันได้เพียงไม่นาน เธอและเขาหมายที่จะนัดออกไปทำเรื่องอย่างว่าด้วยกันทันใดนั้นหางตาคู่สวยก็พลันมองไปเห็นเข้ากับรุ่นน้องหนุ่มสุดหล่ออย่างเวหาที่กำลังเดินไปยังรถยนต์ของตัวเอง“นั่นเวหานี่” เสียงเล็กพูดพึมพำออกมาใจเธอตอนนี้ลอยไปอยู่ที่หน้าของเวหานั่นแล้ว ไม่รอช้าเธอหันหน้าไปบอกผู้ชายคนนั้นให้ไปรอที่รถของเข
“มันเป็นความชอบส่วนตัวน่ะค่ะ นะคะแล้วเดี๋ยวยังไงพวกเราก็ค่อยนัดเจอกันเรื่อยๆ” ริสาหน้ายู่เล็กน้อยพยายามร้องขอต่อไปไม่ว่าอย่างไรเธอต้องได้ถ่ายคลิป ชายหนุ่มชั่งใจแล้วถอนหายใจออกมาผู้หญิงคนนี้คงชอบแบบนี้อย่างนั้นสินะริสาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดไปยังกล้องวิดีโอพร้อมกับหามุมที่จะตั้งโทรศัพท์มือถือเอาไว้และพอได้มุมที่คิดว่าโอเคแล้วเธอจึงหันมาให้ความสนใจไปกับกิจกรรมแรกที่เธอจะทำให้แก่เขาซึ่งนั้นก็คือ..มือเล็กเอื้อมไปปลดตะข้อกางเกงยีนส์พลางลูบไล้ท่อนเอ็นยักษ์จากทางด้านนอกกางเกง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความอยากกระหายใคร่ที่จะอมแล้วดูดอวัยวะเพศชายของเขา แค่คิดน้ำใสก็เริ่มไหลซึมออกมาเปรอะเปื้อนกางเกงในตัวเล็กเต็มไปหมด“งั้นก็แล้วแต่ริสาเลยครับ ขอแค่อย่าเห็นหน้าผมก็พอ ริสาคุณจะทำอะไร”“ขับรถไปสิคะ ริสาก็แค่หิวเลยอยากจะ...”‘อม’ เจ้าลูกชายเขา เธอลูบไล้ปากก็บอกเขาแต่สายตากลับเอาแต่จ้องมองและเมื่อเริ่มทนอีกต่อไปไม่ไหวหญิงสาวเริ่มควักท่อนเอ็นที่แข็งออกมาจากกางเกงยีนส์ เธอลอบกลืนน้ำลายเมื่อได้เห็นความใหญ่โตของเขา
ริสาเชิดหน้าขึ้นมองจ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัวจึงทำให้เวหายกมือขึ้นกอดอกพร้อมกับลอบถอนหายใจออกมา เขาเปรยตามองหญิงสาวรุ่นพี่ เรื่องอะไรที่จะต้องให้เธอเข้าไปในห้องเขาด้วย“ไม่จำเป็น!!”“ไม่เอาน่าวันนี้ก็แค่อยากจะมาลาน่ะ พี่จะไปเรียนที่ต่างประเทศอย่างที่ตั้งใจเอาไว้” ริสาเลื่อนมือสัมผัสอกแกร่งของเวหา วันนี้เธอเพียงแค่อยากมาลาเท่านั้น เวหาปัดมือเธอออกพร้อมกับส่งเสียงตวาดด้วยความสุดทน“มันก็เรื่องของพี่!!”“ขอเข้าไปนั่งหน่อย เมื่อย~” ริสาก้มตัวกำมือทุบไปตามเรียวขาในตอนนี้เธอเมื่อยเพียงแค่ต้องการเข้าไปนั่งให้หายเหนื่อยก็เท่านั้น มองดูชายหนุ่มรุ่นน้องตาไม่กระพริบนี่เขาจะไม่ให้เธอเข้าไปเชียวหรือ ไม่ให้ก็ไม่ให้ในเมื่อไม่ให้ เธอก็ขออนุญาตตัวเองก็แล้วกันร่างบางมองเห็นช่องว่างรีบแทรกตัวเดินเข้าไปในห้องด้วยความรวดเร็ว เร็วจนเวหาตั้งตัวไม่ทันเธอเข้ามาเร็วมากและที่สำคัญเธอยังเอาหน้าเคลื่อนที่ผ่านอกของเขาด้วย จะไม่อะไรเลยถ้าไม่จุ๊บเข้าที่หัวนมของเขา“นี่เข้าห้องคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง!!” เวหาขนลุกซู่
“ทำไมมานั่งในห้องนี้ล่ะ แล้วเป็นอะไรทำไมหน้ามีแต่เหงื่อแบบนั้น ไหนมาให้พี่ดูสิ” ร่างสวยเดินเข้าไปหาหนุ่มรุ่นน้องสีหน้าและแววตาของเธอเอ่ยถามด้วยท่าทางที่ดูจะเป็นห่วงเขามากเสียเหลือเกิน มือเล็กกอบกุมใบหน้าของเวหาให้หันมามองกันทำเอาเวหารีบสลัดหน้าออกจากการกอบกุมของเธอพร้อมทั้งเริ่มส่งเสียงไล่ เพราะถ้าเธอยังขืนอยู่ในห้องด้วยกันกับเขาไม่แน่เขาอาจจะหยุดความรู้สึกที่มีในตอนนี้ไม่ได้ความรู้สึกที่บ้าบออะไรก็ไม่รู้..“อย่ายุ่ง!! เข้าห้องน้ำแล้วก็รีบออกไปสักที”“ตรงนั้นของนายแข็งมาก มีอะไรอยากให้พี่ช่วยหรือเปล่า” ริสาเหลือบตามองจ้องยังส่วนนั้นของเขามองดูก็รู้แล้วว่า ‘มันแข็งมาก’ ก็เล่นเห็นเป็นลำเสียซะขนาดนั้น หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอเมื่อความหิวเริ่มมาเยือน“ออกไป!!”“อย่าไล่กันนักสิ เวเป็นแบบนี้แล้วพี่จะทิ้งเธอไปได้ยังไง” ริสาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนว่าเธอนั้นเป็นห่วงเขา ดวงตาคู่สวยมองไปยังใบหน้าของชายหนุ่มเม็ดเหงื่อเต็มหน้าไปหมดเธอยกมือขึ้นหมายที่จะเช็ดเหงื่อให้กับเขา
มือใหญ่เอื้อมคว้าเข้าที่เส้นผมพร้อมกับเริ่มจิกกำเส้นผมของเธอราวกับว่าอยากจะหาที่ลง ริสาที่รับรู้ได้ว่าเขาเสียดเสียวจึงผละริมฝีปากออกจากความใหญ่โตตรงหน้า“พี่ไม่หยุดหรอกนะ เธอลืมพี่ได้จริงๆเหรอ” เธอพูดอย่างคนที่เอาแต่ใจพลางอ้าปากครอบกลืนเอ็นยักษ์ให้หายเข้าโพรงปากนุ่มอีกครั้ง คนอย่างเขามันต้องเจอคนอย่างเธอ ต้องเจอคนทำจริงและเอาจริงด้วย“….” เวหากำหมัดแน่นเสียวจนเกร็งไปหมดใจอยากผลักเธอออกไปอีกครั้งแต่มือกับร่างกายกลับไม่ยอมทำตาม ในขณะที่ปากทำหน้าที่ มือข้างที่ว่างก็เริ่มถอดกระโปรงตัวจิ๋วของตัวเองออกอย่างแคล่วคล่องว่องไวจึงเผยให้เห็นกางเกงในผ้าลูกไม้สีดำตัวบางแอ๊ด~ริสาได้ยินเสียงประตูเปิดออกจึงผละริมฝีปากออกจากท่อนลำสุดโปรดปรานในตอนนี้ยังมีสิ่งที่สำคัญมากไปกว่าเจ้าสิ่งนี้ซึ่งนั่นก็คือ..เธอเปลี่ยนท่าทางขึ้นไปนั่งบนลำตัวของเขาโดยที่ในส่วนกลางกายของเราทั้งสองตรงกันพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมร่างกายในบริเวณส่วนล่าง เวหางุนงงไม่เข้าใจว่าพี่ริสาเขาคิดที่จะทำอะไรหรือว่าเธอนั้นจะขย่มจนทำให้เขาแตกพ่าย&ldqu
ริสาส่งเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างไม่ชอบใจแล้วนึกขึ้นมาได้ว่าเธอสมควรที่จะต้องยุแหย่คนทั้งคู่ต่อซึ่งนั่นจึงทำให้เวหาเดือดดาลขึ้นอีกครั้ง“ผมพูดตอนไหนว่าจะเอา!!”“ไม่ต้องออกไปไหนกันทั้งนั้น คนที่ต้องออกไปคือนี่เอง” เชอรีนบีบมือตัวเองแน่นสถานการณ์แบบนี้คนที่สมควรจะต้องเดินออกไปคือเธอ ไม่ใช่สองผัวเมียนี่ สองเท้าเล็กหันหลังกลับเตรียมพร้อมที่จะเดินก้าวออกไป ใจเธอมันไม่อยากเห็นหรืออยากอยู่ในห้องนี้อีกต่อไปแล้ว เจ็บจริงๆกับการที่ต้องมาเห็นด้วยตาตัวเองว่าแฟนของเราเขากำลังเอากับผู้หญิงคนอื่นอยู่มันเหมือนโดนกรีดแทงหัวใจด้วยมีดเล่มแหลม โดนกรีดด้วยมือของผู้ชายที่ตัวเธอรัก...“อย่าไปนะเชอ เวขอโทษให้โอกาสเวได้มั้ย” เสียงทุ้มตะโกนตามหลังทำเชอรีนหยุดชะงักนี่เขายังมีหน้าขอโอกาสอีกเหรอ หน้าไม่อายจริงๆผู้ชายคนนี้ เหมาะสมกันแล้วหญิงร้ายชายเลว“โอกาสอะไรของนาย มันไม่มีหรอกนะ ฮึก~” เชอรีนพูดโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง เธอไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจนั่นอีกต่อแล้ว“ผิดไปแล้ว...” ประโยคนี้แผ่วเบาเขารู้สึกผิดกับเธ
เวหาถอนหายใจทำไมพี่ริสาถึงได้ชอบพูดเรื่องเก่าๆแบบนี้นะ ชายหนุ่มตัวร้ายหันไปส่งยิ้มให้ลูกน้องสายฟ้าที่กำลังยืนมองเรือนร่างพี่ริสาอยู่สายตามันหลอกกันไม่ได้หรอกนะว่าลูกน้องของไอ้สายฟ้าน่ะอยากกินพี่ริสามากแค่ไหน....“กรี๊ด~ ไม่นะไม่เอาไอ้บ้านี่ตัวดำแถมตัวก็ใหญ่ กีฉันได้แหกกันพอดี” คนตัวเล็กกรีดร้องออกมาเมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาจับเรียวขาของเธอ เขาออกแรงดึงจนร่างเล็กตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา มือหนาบีบคว้าเต้าอวบไว้แน่นแล้วเริ่มบีบเคล้นทรวงอกด้วยความตั้งใจ“มานี่คนสวย พี่พร้อมเป็นผัวคนใหม่ให้เธอแล้ว” เขาอุ้มริสาไว้พร้อมกับดึงผ้าห่มให้ร่วงลงสู่เตียงนอน แอร์เย็นประทะผิวกายขาวผ่องทำเอาชายคนนั้นถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เธอขาวนมโตมากไม่ไหวแล้วต้องรีบเข้าไปเอาสองเท้าใหญ่เดินลงจากเตียงเตรียมพร้อมที่จะเดินเข้าไปยังห้องฝั่งตรงข้าม ริสาดีดดิ้นรู้แล้วว่าต่อไปตัวเองจะต้องเจอกับอะไร ไม่นะ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้หล่อหรือดูดีอะไรเลย“กรี๊ดไม่นะ~”ผู้ชายคนนั้นเดินไปเปิดประตูแล้วพาตัวเองกับริสาเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับไม่ลืมที่จะกดล็อคประตู เข
เวหาเอ่ยเสียงเรียบเอ่ยถามไปยังเพื่อนๆที่ไม่ได้เจอกันเกือบสองปี สายตาของเขามองจับจ้องไปยังเชอรีนที่เอาแต่เล่นโทรศัพท์มือถืออยู่แบบนั้นเธอเลือกที่จะก้มหน้าเพราะรู้ว่าเขากำลังแอบมองเธออยู่“ฉันสบายดีย่ะ ขับรถมองทางข้างหน้าด้วยเดี๋ยวได้ตายกันยกคันหรอก มองกระจกอยู่ได้”ไอรีนมองจ้องหน้าเวหาผ่านกระจกหน้ารถ เธอทำเสียงดุที่เห็นว่าเวหาเอาแต่มองเพื่อนของเธอโดยที่ไม่ได้สนใจไปกับเส้นทางข้างหน้าแม้แต่น้อย ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตรายมากนะเข้าใจอยู่ว่าไม่ได้เจอกันหลายปีแต่เดี๋ยวเอาไว้ถึงที่หมายก่อนค่อยมองก็ได้มั้ยยัยเชอไม่หายไปไหนหรอก...“ไอรีนของพวกเรายังคงปากแจ๋วเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ” เวหากลับไปให้ความสนใจไปกับเส้นทางข้างหน้าโดยที่ปากของเขาก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยแซว(กัด)ไปยังไอรีน หึ~ เหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงผู้ชายหัวเราะดังมาจากทางที่นั่งด้านหลังนะแต่พอเธอหันกลับไปมองก็พบว่าแต่ละคนกำลังเลื่อนโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่ สงสัยเธอจะหูแว่วช่างมันเถอะเธอไม่สนใจแล้วก็ได้ ใบหน้าสวยหันกลับมาให้ความสนใจไปกับไอ้ผู้ชายตรงหน้า ไอ้คนที่มันกำลังขับรถให้พวกเธอนั่งอยู่นั่นแหละ“แน่นอนอยู่แล้ว เอาไว้ด่าผู้ชายนิสัยไ
“แล้วมึงกับไอ้วินไม่ไปด้วยกันจริงเหรอ”มาร์ชยิ้มเยาะอดที่จะเสียดายไม่ได้ที่ในครั้งนี้พวกเราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน สายฟ้าถอนหายใจ ใจจริงเขาก็อยากไปอยู่หรอกแต่ทั้งเขาและไอ้วินในตอนน่างก็มีธุระบางอย่างที่ไม่สามารถละทิ้งไปไหนได้เลย“มึงก็น่าจะรู้ว่าทำไมกูกับไอ้วินถึงไม่ไป”“ทำไมอะ” เพียวเอ่ยถามไปยังมาร์ชอย่างไม่เข้าใจ ธุระนั่นสำคัญขนาดที่ปฏิเสธไม่ยอมไปเที่ยวกับเพื่อนได้เชียวเหรอ มาร์ชก้มกระซิบเข้าที่ใบหูของแฟนสาวเรื่องแบบนี้เรื่องเม้าส์ต้องพูดเบาๆเพราะเดี๋ยวไอ้สายฟ้ามันจะด่าเอาได้“พวกมันติดหญิงไงแล้วผู้หญิงของพวกมันนะก็ยังอยู่แค่ชั้นปีที่1เท่านั้นด้วย”“อ๋อแบบนี้นี่เอง นี่ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เพียวพยักหน้าอย่างเข้าใจที่แท้สายฟ้ากับธาวินก็ติดหญิงนี่เองจึงทำให้เธอไม่ค่อยได้พบพวกเขาสักเท่าไหร่ เธอส่งยิ้มให้สายฟ้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพื่อนทั้งสองของเธอจะเป็นพวกกินเด็กสายฟ้ากล่าวคำทักทายไปยังเพื่อนสาวทุกคนสายตาชำเลืองมองไปทีละคนแล้วไปจบที่เพื่อนผู้หญิงคนสุดท้าย ดวงตาคู่คมเบิกกว้างขึ้นเมื่อเขาได้เห็นเข้ากับวิเวียนซึ่งเคยเป็นพนักงานที่ร้านของเขา“หวัดดีเพียว หวัดดีไอรีน หวัดดีเชอรีนด้วย แล้วนั่
เชอรีนยิ้มแห้งที่เดินช้าเป็นเพราะมัวแต่คุยกับไอรีนเรื่องเร็นนั่นแหละ ทั้ง4สาวพากันเดินเข้าไปในตึกใหญ่จุดมุ่งหมายคือห้องเรียนที่เอาไว้เรียนในตอนช่วงบ่ายนี่แหละฮึบๆเรียนอีกแค่วิชาเดียวเท่านั้นก็จะเป็นอิสระแล้ว พรุ่งนี้คือวันเสาร์พักผ่อนได้ตามสบาย...1 อาทิตย์ผ่านไปวันศุกร์ในช่วงเช้าไอรีนที่จอดรถเสร็จเป็นที่เรียบร้อยเดินสาวเท้าเข้ามาหากลุ่มเพื่อนด้วยสีหน้าที่เหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ เธอเดินเข้ามานั่งลงที่ม้านั่งตัวโปรดซึ่งสีหน้าของเธอทำเอาเชอรีนเอ่ยถามเพื่อนทั้งหมดต่างจับจ้องมองไอรีนเป็นตาเดียวหรือว่าจะมีอะไรที่ทำให้เพื่อนของพวกเธอเครียดกันนะ“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”“เบื่อๆเซงๆน่ะ พวกแกฉันมีอะไรจะบอก” ไอรีนถอนหายใจพลางพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เหมือนคนจะร้องไห้ เชอรีน เพียวรวมไปถึงวิเวียนต่างก็มองไปยังใบหน้าเรียวใสของไอรีน ลุ้นเหลือเกินว่าเธอจะพูดว่าอะไรแล้วอาการที่เหมือนจะร้องไห้นี่ก็อีก“คือว่าน้องชายของฉันต้องไปด้วยไม่งั้นพ่อไม่ให้ฉันไป” เธอพูดออกมาถึงสิ่งที่พ่อของเธอได้ยื่นคำขาด เมื่อวานไอ้เร็นมันเข้าไปที่บ้านและมันไปรู้มาจากไหนก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังจะไปเที่ยวกับเพื่อน มันก็เลยเข้าไปขอพ่อบอกว่
มือทั้งสองข้างยกขึ้นเพื่อเป็นเชิงว่าเขาจะไม่เข้าไปใกล้เธอมากไปกว่านี้ รอยยิ้มที่ดูจริงใจยิ้มขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ เชอรีนมองไปยังรุ่นน้องคนนั้นเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอกำลังกลัว กลัวในเรื่องนั้น กลัวว่าเขาอาจจะพูดอะไรที่ไม่ดีออกมา“น้องรู้เหรอว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่” เธอเอ่ยถามไปยังหนุ่มรุ่นน้องและยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรต่อเสียงของผู้ชายก็ดังขึ้นจากทางด้านข้างของเธอ“เฮ้ยไอ้เร็นไปเร็ว!” เสียงทุ้มตะโกนส่งเสียงมาแต่ไกลเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักของพวกเขากำลังพูดคุยอยู่กับหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยแต่ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมายืนคุยไง ตอนนี้มันเป็นเวลาที่จะต้องรีบไปเข้าแถวรับน้องขืนไปสายมีหวังได้โดนทำโทษหมู่แน่ชายหนุ่มรุ่นน้องเปรยตามองเพื่อนเพียงนิดก่อนที่จะหันกลับมาพูดคุยกับพี่สาวคนสวยต่ออีกสักหน่อยความจริงอยากคุยให้นานมากกว่านี้แต่เจอเธอที่ไรก็เหมือนจะมีอุปสรรคจึงทำให้ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันอย่างเป็นทางการสักที“ผมรู้ครับ เรื่องวันนั้นผมลืมมันไปหมดแล้วพี่เชอรีนไว้ใจผมได้ มันจะไม่หลุดออกมาจากปากผมแน่นอนแล้วไว้ค่อยเจอกันใหม่นะครับ”เมื่อพูดบอกพี่สาวคนสวยเสร็จเขาก็สาวเท้าเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนทั
“น้องเขามาจีบแกเหรอ”“จะบ้าเหรอ! ไอ้เด็กไม่มีมารยาทแบบนั้นฉันไม่มีทางชอบมันแน่!!” ไอรีนรีบหันขวับมองจ้องหน้าเพื่อนสนิททันที เห็นหน้าเธอแบบนี้เธอก็เลือกนะแม้ว่าไอ้เด็กนั่นมันจะหล่อมากก็ตามแต่เธอก็ไม่คิดที่จะเอาผู้ชายแบบนั้นมาเป็นคนรักหรอกนะแล้วแถมตอนนี้เขาและเธอได้กลายมาเป็นพี่น้องกันด้วยมันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้เลยและเธอยืนยันได้เลยว่าไม่เคยมีสักครั้งที่อยากจะเป็นพี่น้องกับผู้ชายแบบนั้น...“ว่าแต่น้องเขาอยู่โรงเรียนเดียวกันกับแกเหรอยัยเชอ” เพียวที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาแล้วหันไปถามทางด้านเชอรีนบ้างเพราะเมื่อครู่เธอก็เห็นน้องคนนั้นพูดคุยกับเชอรีนอยู่เหมือนกัน“อืมใช่ รุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าน่ะ”“แล้วสรุปคุยอะไรกัน จีบกันชัวร์ มีให้ของด้วยเนี่ย” เพียวเห็นของที่อยู่ในมือไอรีนเธอจึงถามย้ำอีกครั้งก็คนมันต้องการที่จะจับผิดเพื่อนให้ได้นี่เนอะ สายตาเจ้าเล่ห์ของเพียวทำเอาไอรีนมองออกทันทีเธอถอนหายใจออกแล้วเริ่มเล่าเรื่องครอบครัวตัวเองให้ฟังอีกครั้ง“จำที่ฉันเคยเล่าเรื่องครอบครัวได้มั้ย เนี่ยแหละลูกติดของแม่เลี้ยงฉันเอง เด็กนั่นอายุห่างกับฉัน 2 ปีแต่ว่ามันไม่เคยเรียกฉันว่าพี่เลยแม้แต่ครั
“อืม ใช่ เราก็เลยเลือกที่จะทำงานที่นี่ที่เดียวน่ะ เราว่าจะทำไปสักพักนึง แล้วงานนี้เลิกประมาณเที่ยงคืนด้วย เลิกไวกว่าตอนเป็นพนักงานเสิร์ฟด้วย” เธอพูดไปก็ยิ้มไปตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครใจดีเท่าเจ้าของผับที่เธอทำงานอยู่มาก่อนเลย ทั้งๆที่เขาก็เป็นแค่เด็กหนุ่มที่อายุก็คงจะประมาณเท่าเธอแต่เขากลับบริหารกิจการงานเก่ง มีลูกค้ามากมายเข้ามาใช้บริการผับทุกวัน“แล้วร่างกายจะไหวมั้ย..” เชอรีนที่เป็นห่วงในตัวเพื่อนสาวรีบเอ่ยถามตัวเธอก็แค่นี้แล้วยังต้องทำงานจนดึกดื่นอีกแล้วแบบนี้โรคภัยไข้เจ็บจะไม่ถามหาเอาเหรอ“ต้องไหวสิเราทำได้อยู่แล้ว” วิเวียนยิ้มหวานมองตาเพื่อนรัก เรื่องนอนดึกแบบนี้เธอชินแล้ว ร่างกายรวมไปถึงสภาพจิตใจของเธอมันโอเคมากแต่ก็นะเธอรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง มือเล็กกอบกุมมือเชอรีนจะบอกเธออย่างไรดีว่าไม่ต้องเป็นห่วง“ไม่ต้องเป็นห่วงเรานะ ถ้าเราไม่ไหวเราค่อยลาออก โอเคมั้ย”“โอเค..งั้นสู้ๆแต่อย่าหักโหมจนเกินไปนะ” ได้ยินแบบนั้นเชอรีนก็ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย เธอกับไอรีนและเพียวจะคอยซัพพอร์ตวิเวียนอยู่ตรงนี้เสมอขอแค่มีอะไรเธอบอกกันเท่านั้นพวกเธอก็พร้อมที่จะช่วยเหลือเพื่อนคนนี้ทันที วิเวียนพยักหน้าส่งย
“อืม ได้สิ ว่าแต่บ้านเราอยู่แถวไหนเหรอ” แชมเปญยินดีเป็นอย่างมากที่จะไปส่งไอรีนถึงที่บ้าน“อยู่แถวลาดพร้าวค่ะ”“แถวเดียวกับเก้าเลยนี่ เก้าไปส่งไอรีนหน่อยได้มั้ย” แชมเปญชี้มือไปทางเก้าทันทีเพราะคอนโดของเขาก็อยู่แถวนั้นเหมือนกัน เธอร้องขอให้หนุ่มปีสามช่วยไปส่งเพื่อนน้องสาวของเธอซึ่งเขาก็พยักหน้ารับปากด้วยความเต็มใจและหันไปส่งยิ้มให้ไอรีน เรื่องไปส่งแค่นี้ถือว่าสบายมากไม่ได้ลำบากอะไรเลย“อืม ได้สิ ไอรีนเดี๋ยวกลับกับพี่นะ”“หา ตะ แต่ว่า..ค่ะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทำไมสุดท้ายเธอถึงต้องให้พี่เก้าไปส่งเธอที่บ้านด้วย ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ ไอรีนอ้าปากเตรียมที่จะปฏิเสธแต่พอเห็นสีหน้าและแววตาของพี่เก้าเข้าให้จึงทำให้เธอหลบสายตาเผลอตกปากรับคำเขาไปอย่างง่ายดายและเป็นจังหวะเดียวกันกลับที่พนักงานของร้านได้นำบิลมายื่นให้เก้า“ทั้งหมด 1,500 บาทค่ะ”“นี่ครับ” เก้าหยิบเงินในกระเป๋าขึ้นมาแล้วยื่นเงินจำนวนนั้นให้กับพนักงานของร้าน ทุกคนพากันลุกขึ้นจากเก้าอี้และสาวเท้าพากันเดินออกจากร้านอาหารญี่ปุ่น เพียวกับมาร์ชขอแยกตรงหน้าร้าน เชอรีนไปรถของพี่แชมเปญส่วนไอรีนจำต้องไปกับพี่เก้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ยัยเชอพูดอะไรน่ะน่าตีจริง” แชมเปญรีบส่งเสียงเอ็ดน้องสาว เดี๋ยวนี้เธอร้ายถึงขั้นที่แนะนำเพื่อนให้ผู้ชายเชียวเหรอถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอก็เถอะ แชมเปญมองไปยังเพื่อนทั้งสองของเชอรีน คนนึงกำลังหัวเราะตลกขบขันเหมือนคนไม่คิดอะไรแต่อีกคนนี่น่ะสิชื่อว่าอะไรนะ ไอรีน อย่างนั้นใช่มั้ย ก้มหน้าก้มตาเชียวดูเหมือนจะเขินไปกับสิ่งที่น้องสาวเธอพูดอย่างนั้นสินะเก้าที่มองเห็นเหมือนกันว่าไอรีนเขินเขาจึงได้พูดอย่างไม่จริงจังมากนัก เขามองไปยังใบหน้าเรียวสวยของไอรีน เด็กสาวคนนี้สวยผิวขาวหน้าตาน่ารักน่ามองเหมือนกันนะซึ่งเขาเองที่ไม่ค่อยจะสนใจใครสักเท่าไหร่จึงทำให้ไม่ทันได้สังเกตเธอ“ดูสิ เพื่อนเราเขินพี่หมดแล้ว” เก้าชี้มือไปที่ไอรีนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา เขาหลุดยิ้มออกมาอย่างคนที่เอ็นดูเพื่อนของน้องสาว เชอรีนมองไปยังไอรีนก็พบว่าเธอเขินอายอย่างที่พี่ชายเธอได้บอก อย่าบอกนะว่าไอรีนชอบพี่เก้าน่ะงั้นจะรอช้าอยู่ทำไมก็รีบจับคู่ให้พวกเขาเลยสิครับ...“ก็เห็นพี่โสดเลยอยากแนะนำคนใกล้ตัวให้ช่วยดูแลพี่ชายไงคะ” เชอรีนไม่รีรอที่จะพูดต่อไปถ้าพวกเขาหัวใจตรงกันสักวันก็อาจจะได้เลื่อนขั้นพัฒนาเปลี่ยนสถานะ
เสียงหวานของวิเวียนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเชอรีนได้มายืนอยู่ตรงนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดพยักหน้าพร้อมกันและพากันเดินออกจากห้องประชุมแห่งนี้และทันทีที่ออกมาข้างนอกแล้วเสียงของผู้ชายก็ดังขึ้นตามหลังพวกเธอ“เชอรีน..”หญิงสาวเจ้าของชื่อหันหลังกลับไปมองว่าใครคือคนที่เรียกชื่อของเธอและทันใดนั้นดวงตากลมโตก็ตาลุกวาวเจ้าของเสียงเรียกก็คือ พี่เก้า พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเธอนั่นเองแถมเขายังมาพร้อมกับพี่แชมเปญพี่สาวคนสวยของเธออีกด้วย“ดีใจด้วยนะน้องสาวของพี่ วันนี้เธอสวยมากแต่สวยน้อยกว่าพี่นิดนึง” แชมเปญเดินเข้ามาโอบกอดผู้เป็นน้องสาวเธอรู้สึกดีใจมากที่น้องของเธอได้รับตำแหน่งดาวคณะในปีนี้เก้า..หนุ่มหล่อคณะทันตะปีที่3 ยิ้มให้กับความน่ารักของสองพี่น้องนี่ถ้ามีเจ้าชะเอมน้องสาวคนเล็กมาด้วยอีกคนก็คงจะเป็นภาพที่อบอุ่นหัวใจอยู่ไม่น้อย“พี่ยินดีกับเราด้วยนะ” เสียงทุ้มระรื่นหูพูดขึ้นทำเอาสองพี่น้องต่างก็ผละร่างกายออกจากกัน เชอรีนหันไปส่งยิ้มหวานให้กับผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองพลางเอ่ยคำขอบคุณจากใจจริง“ขอบคุณค่ะพี่เก้า~” เสียงใสของเธอทำเอาคนรอบข้างให้ความสนใจอีกครั้งผู้คนต่างก็มองดูเธอและกลุ่มเพื่อนรว