แฟนคนแรก

“เฮียใหญ่!” ไอชิโบกมือเรียกทันทีเมื่อเห็นเฮียใหญ่ของที่นี่เลี้ยวรถเข้ามาจอดในโรงรถ เฟรญ่าจับไหล่ของชายหนุ่มค่อยๆ ปีนลงจากรถไปยืนบนพื้น หันมองวงเหล้าขนาดย่อมนั่งอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าค่ายมวย ตรงนี้คือที่ประจำสำหรับคนที่ยังไม่อยากกลับบ้านหลังเลิกงาน

“เข้าบ้านไป” หันกลับมามองคนตัวสูง ยกมือขึ้นแบส่งไปตรงหน้าเขา

“อะไร”

“ศิราชเอามือถือเฟรญ่าไปยังไม่คืนกันเลยนะคะ”

“อยู่ในบ้าน ฉันโยนไว้บนโซฟา” ลดมือลง มองชายหนุ่มที่เดินผ่านหน้าเธอไปหาไอชิที่โบกมือเรียก หญิงสาวเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง เดินกลับเข้าไปในบ้าน ใส่รหัสประตูก่อนจะเปิดเข้าไป

เฟรญ่ามองหามือถือของเธอเป็นอย่างแรก แต่มันไม่ได้อยู่บนโซฟาเหมือนอย่างที่ศิราชบอกเธอ มันถูกตั้งใจวางเอาไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา และลักษณะของมันก็ดูเหมือนจะถูกตั้งใจวางเอาไว้อย่างดีด้วย

ตรงข้ามกับสิ่งที่เขาบอกเธอทั้งหมดเลย

เฟรญ่าอายุห่างจากชายหนุ่มราวๆ ห้าปี เธอเจอกับเขาในช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสม เด็กเรียบร้อยที่เลือกเรียนการทำอาหารควบคู่กับการทำขนมแบบเธอ ในช่วงเวลาแบบนั้นไม่เหมาะสมกับคนเถื่อนแบบเขาเลยสักนิด

หญิงสาวย่างก้าวเข้าไปในชีวิตที่แสนเละเทะของชายหนุ่มหนึ่งปีเต็ม ศิราชใช้ชีวิตเหมือนประชดชีวิต เขาทำทุกอย่างที่สังคมไม่ชอบ ตีรันฟันแทงไม่เคยขาด มันพลอยทำให้ชีวิตของเธอตกอยู่ในอันตรายไปด้วย การคบกับเขาก็เหมือนเป็นการฉุดรั้งชีวิตของตัวเองให้ต่ำลง มีกลุ่มผู้ชายดักรอยามเธอกลับห้อง มันอันตรายจนเธอหวาดผวา ความรู้สึกไม่ปลอดภัยทำให้เธอเลือกที่จะหนีไปจากชีวิตของเขา

เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ถึงได้ดึงเธอกลับเข้ามาอยู่ในชีวิตของเขาอีกครั้ง

‘มีแฟนหรือยัง’ เป็นคำถามแรกที่เธอได้ยิน หลังจากพบหน้ากันในรอบหลายปี

‘ยังไม่มีค่ะ’

‘ยังเรียบร้อยเหมือนเดิมนะ แต่ดูซนขึ้นมาก’ จ้องใบหน้าของเธอ จนเป็นเธอเองที่ต้องหลบตาเขา หญิงสาวจำเขาได้แม่น

แฟนคนแรกของเธอ

ชายหนุ่มเป็นครั้งแรกของเธอ ศิราชเป็นคนเข้ามาเปิดประสบการณ์ชีวิตของเธอครั้งแรกทั้งหมด ภาพที่ชายหนุ่มใช้ไม้ฟาดคู่กรณีที่มาดักรอเธอเหมือนจะเอาให้ตายเสียให้ได้ ยังติดตาเธอมาถึงทุกวันนี้ ไม่เคยลืม

‘ศิราชทำแบบนี้เฟรกลัวนะ’ ชายหนุ่มให้พี่ชายของน้ำผึ้ง เสนองานพร้อมกับเงินเดือนที่ดีเกินไปสำหรับเด็กจบใหม่ และเฟรญ่าก็โง่งมเชื่อเพราะไว้ใจพี่ชายของน้ำผึ้ง โดยไม่รู้มาก่อนว่าพี่ชายของน้ำผึ้งเป็นเพื่อนในกลุ่มของศิราช

‘ฉันไม่ได้บังคับเธอมา เธอเลือกที่จะมาทำงานที่นี่เอง’

‘ศิราชคนร้ายกาจ’ ทั้งหมดนี่มันเป็นเพราะเขาต้องการดึงเธอกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้งต่างหาก

ชายหนุ่มไหวไหล่กับคำพูดของเธอ จ้องหน้าเธอไม่เลื่อนสายตาไปไหน

‘ไม่กลัวเฟรญ่าหนีไปอีกแล้วเหรอคะ’

‘เธอหนีได้เพราะฉันปล่อยให้เธอหนีต่างหากล่ะเฟรญ่า ตอนนี้เธอติดกับแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปไหนอีก’

ศิราชไม่ได้จำกัดอิสรภาพของเธอ ไม่มีการต่อยตีเกิดขึ้นอย่างที่เธอเคยเห็นในอดีต เหมือนกับว่าครั้งนี้เรากลับมาเจอกันในเวอร์ชันที่ดีกว่าเดิม

หากให้เขาถอดเสื้อจะเห็นรอยเย็บที่กลายเป็นแผลเป็นบนตัวเขา มันเป็นรอยที่ผ่านการใช้ชีวิตมาอย่างโชกโชนและหลายรอยมาก

วางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ ดันตัวลุกขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินเท้าเปล่าออกจากบ้านตรงมาหาเขาด้วยสีหน้าตื่นตกใจ ยื่นมือออกไปรับตัวเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

ก้มมองคนตัวเล็กที่น้ำตาเอ่อคลอออกมา

“มีอะไร” กระซิบถามเธอชิดริมหู เฟรญ่ายิ่งเบียดตัวเข้าไปหาเขา ชายหนุ่มยกตัวเธอลอยขึ้นให้ยืนบนเท้าของเขา เพราะหญิงสาวไม่ได้สวมรองเท้าออกมา

“เฟรญ่าเห็นแมงมุมยักษ์อยู่ในห้องครัวค่ะ มันกระโดดเกาะแขนเฟรญ่า”

“โดนกัดหรือเปล่า?”

ส่ายหน้าตอบเขา

“ไม่ค่ะ เฟรญ่าปัดออกเร็ว” พยักหน้ารับ พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ยกตัวหญิงสาวขึ้นอุ้ม ใช้ลำแขนแข็งแรงรองรับบั้นท้ายงอนเอาไว้ข้างเดียว พาเธอเดินกลับเข้าไปในบ้าน

กดรหัสเปิดประตูเข้าไป วางหญิงสาวลงบนพื้น เดินผ่านเธอเข้าไปที่ห้องครัว

“ศิราชเจอไหมคะ” เอ่ยถามเมื่อเห็นชายหนุ่มมองหาอยู่นาน ขยับเดินเข้าไปหาเขา มองชายหนุ่มอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริเวณที่เธอยืนอยู่

“เจอ” ตอบเธอและใช้ผ้าปัดแมงมุมจนหล่นลงพื้น กระทืบเท้าลงบนพื้น ใช้เท้าเหยียบมันจนเละ หยิบกระดาษทิชชูสองสามแผ่นก้มหน้าลงหยิบมันทิ้งลงถังขยะ และหยิบอีกแผ่นเช็ดน้ำที่ไหลออกมาจากตัวแมงมุมเปื้อนอยู่บนพื้น

“ไปใส่รองเท้าสลิปเปอร์ เดี๋ยวนี้” บอกคนตัวเล็กที่ยังยืนนิ่งเท้าเปล่าอยู่กับที่ เฟรญ่าก็รีบหันไปหยิบรองเท้าสลิปเปอร์ออกมาใส่ทันที

“บอกกี่ครั้งแล้วไม่รู้จักจำ” เขาบอกเธอบ่อยเรื่องการเดินเท้าเปล่าในบ้าน การใส่รองเท้าก็เหมือนเป็นการทำให้อุ้งเท้าสะอาดอยู่เสมอ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเหยียบฝุ่นโดยตรง กันเชื้อโรคหรือเศษอาหารที่มองไม่เห็น

ใส่รองเท้าเสร็จถึงได้เดินเข้าไปหาคนตัวสูงที่ยังอยู่ในห้องครัว

“ศิราชหยิบมาม่าบนชั้นให้หน่อยได้ไหมคะ” เพราะชั้นเก็บอาหารกึ่งสำเร็จรูปอยู่สูง ส่วนสูงเพียงน้อยนิดของเธอจึงไม่สามารถหยิบเองได้ นอกจากจะปีนขึ้นไปบนเคาน์เตอร์ครัวเพื่อหยิบเอง แต่นั่นลำบากเกินไป ในเมื่อเธอมีคนที่ตัวสูงมากอยู่ข้างกาย หญิงสาวก็ไม่จำเป็นต้องลำบาก

เขามองเธอครู่หนึ่ง แต่ก็ยอมหยิบมาม่าคัพลงมาให้เธอตามที่หญิงสาวร้องขอ

“มีอะไรให้ร้องตะโกนดังๆ”

“ศิราชจะได้ยินเหรอคะ” เพราะในบ้านค่อนข้างเก็บเสียง และเวลาชายหนุ่มออกไปด้านนอก ทุกคนก็คุยกันเสียงดังด้วย

“ถ้าเป็นเสียงเธอ ฉันจะได้ยิน” มองหาสัตว์ประหลาดที่อาจมีหลงเหลือเพียงนิด ก่อนจะผละตัวเดินออกไปจากบ้าน ถึงตัวบ้านจะเก็บเสียง แต่เก็บไม่ได้ทั้งหมด หากเธอร้องเรียกเขาเสียงดัง ชายหนุ่มจะต้องได้ยิน เพราะหูเขาจะโฟกัสเสียงภายในบ้านเป็นส่วนใหญ่ มันเป็นแบบนี้มาโดยตลอด ตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่