ไม่ใช่คนอื่น

ชายหนุ่มขับรถบิ๊กไบค์คันโตมาส่งเธอถึงหน้าร้าน หญิงสาวปีนลงจากรถ ขยับตัวเข้าไปยืนใกล้เขา เงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่ม มือบางยกขึ้นจัดทรงผมของตัวเองไปด้วย

“อะไร”

“ศิราชขับรถเร็ว”

“ไม่เร็ว” รถมันถูกออกแบบมาให้ขับเร็วอยู่แล้ว และความเร็วที่เขาขับเมื่อครู่ มันต่างจากที่เขาขับปกติมาก

“ผมเฟรญ่าเสียงทรงหมดเลย..ศิราชช่วยดูให้เฟรญ่าหน่อยได้ไหมคะ”

“กระจกมี” เลื่อนสายตามองกระจกรถ เฟรญ่ามองตามก่อนจะส่ายหน้า

“เฟรญ่าเชื่อสายตาของศิราชมากกว่ากระจกนี่คะ”

“เรื่องมาก วันหลังก็มัดผมมา” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน แต่ก็ยอมยกมือขึ้นช่วยจัดทรงผมให้เธอ

“อยากได้กาแฟไหมคะ” อมยิ้ม มองใบหน้าหล่อเข้มของเขา เพราะชอบทำหน้านิ่ง ทำตัวเข้าถึงยาก ดูแบดบอยแบบนี้ไง ผู้หญิงถึงได้ชอบเขา

“ตอนนี้ไม่”

“ศิราชตั้งใจทำงานนะคะ” พยักหน้ารับเธอ ก่อนจะกลับรถและขับเข้าไปจอดหน้าร้านสัก เธอมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปในคาเฟ่

“คุณเฟรญ่าทานข้าวมาหรือยังคะ” เสียงมิลล์พนักงานในร้านของเธอเอ่ยถาม

“ยังค่ะ เฟรไม่ค่อยหิวน่ะ มิลล์กับโจอี้รับลูกค้าหน่อยนะ” หันไปมองลูกค้าที่กำลังเดินตรงมาที่ร้าน 90% ของลูกค้าที่นี่คือกลุ่มวัยรุ่น มาทีไม่ได้มาคนเดียว มักเกาะกันมาเป็นกลุ่มเป็นคู่ อีก 10% เป็นรุ่นใหญ่ที่ชื่นชอบงานศิลปะบนร่างกาย บางคนก็สักทั้งตัวทั้งหน้า น้อยลงมาหน่อยก็เต็มแผ่นหลัง และลูกค้ากลุ่มนี้มักกระเป๋าหนัก เพราะเท่าที่เฟรญ่าเคยเห็นเรทราคาในการสักแล้ว ยิ่งคนสักเป็นศิราชด้วยแล้ว ยิ่งแพง

มิลล์เป็นพนักงานประจำของร้าน ส่วนโจอี้เป็นเด็กพาร์ทไทม์จะเข้ามาช่วยก็ต่อเมื่อไม่มีเรียนแล้วเท่านั้น เฟรญ่าเดินเข้าไปด้านหลังร้าน หน้าที่หลักๆ ของเธอคือการทำขนมเค้ก และมีมิลล์เข้ามาช่วยอบขนมยามลูกค้าเบาตาลง โดยมีโจอี้อยู่หน้าร้าน

เงินเดือนของมิลล์ถูกจ่ายเป็นรายเดือน ส่วนของโจอี้ถูกนับจ่ายเป็นรายชั่วโมง เงินส่วนนี้เฟรญ่าต้องทำการสรุปและนำไปเบิกกับศิราช เพื่อมาจ่ายทั้งสองคนอีกที

ที่นี่บริการเครื่องดื่ม ขนมทานเล่น และอาหารบางเมนู ขนาดของร้านไม่เล็กเกินใหญ่เกินขนาดกำลังพอดี ทุกสัดส่วนของร้านถูกออกแบบโดยศิราช อย่างที่บอกว่าที่นี่เป็นของเขา ร้านนี้เองก็ด้วย เธอก็แค่เข้ามาบริหารจัดการแทนเขา ชายหนุ่มบอกกับเธอว่าจะปล่อยพื้นที่ทิ้งไว้ก็เสียเปล่า ในเมื่อทำให้มันเกิดรายได้ได้

เฟรญ่ามาทำงานที่นี่โดยไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าของคือใคร เธอไม่คิดว่าจะเป็นเขา ศิราช เธอถูกเสนอเงินเดือนจากพี่ชายของเพื่อนสนิท พี่ชายของน้ำผึ้งเป็นคนจัดการเรื่องทุกอย่างแทนเขา มารู้อีกทีว่าเธอกำลังทำงานให้ใคร ก็ตอนที่เซ็นสัญญาไปแล้ว

หญิงสาวเรียนจบทางด้านการทำอาหารและขนม เด็กจบใหม่กับฐานเงินเดือนที่สูงมาก ถูกนำเสนออยู่ตรงหน้า มีใครไม่อยากคว้าเอาไว้บ้าง

ไม่มีหรอก

เธอเจอกับเขาตั้งแต่ชายหนุ่มยังเป็นนังเลงเก่า ต่อยตีเป็นเรื่องปกติ กลับมาเจอกับศิราชรอบนี้ เขาเปลี่ยนไปเยอะ ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ และเขาดูเก่งขึ้นมาก..

หยุดยืนอยู่หน้าร้านสัก พร้อมกับแก้วกาแฟในมือ ศิราชมักโทรหาเธอเสมอ หากชายหนุ่มต้องการเครื่องดื่ม และต้องเป็นเธอเท่านั้นที่เป็นคนเอามาให้เขา

“เฮียสักให้ลูกค้าอยู่ครับ” เปิดประตูเข้าไปด้านในร้าน ไอชิที่คอยต้อนรับลูกค้าอยู่เสมอ บอกเธอทันทีอย่างไม่ต้องถามให้เสียเวลา

“ทราบแล้วค่ะ มีลายไหนมาเพิ่มแล้วน่าสนใจบ้างไหมคะ” วางแก้วกาแฟลงบนเคาน์เตอร์

“น้องเฟรญ่าจะสักเหรอครับ” มองหน้าคนอายุมากกว่าแล้วอมยิ้ม เธอส่ายหน้าตอบ ไอชิจึงเลื่อนสมุดลวดลายให้เธอดู แม้อีกฝ่ายจะอายุมากกว่าเธอแค่หนึ่งปี แต่ก็ให้เกียรติเธอทั้งคำพูดและน้ำเสียง

เฟรญ่าชอบดูลายสัก แต่เธอไม่ชอบสัก หญิงสาวชอบที่ได้ใช้แทททูติดบนตัวมากกว่า พอยื่นสมุดลายสักมาให้ ไอชิก็เหมือนจะรู้ใจเธอ หยิบแทททูลายน่ารักตามแบบที่ผู้หญิงชอบขึ้นมาให้เธอเลือกด้วย

“แพงจัง..” มองราคาแทททูแล้วอดที่จะบ่นอุบอิบออกมาไม่ได้

“เฮียแกเป็นคนออกแบบเองก็เลยแพง น้องเฟรญ่ากังวลเรื่องราคาเหรอครับ” มีอะไรให้กังวล เฮียทราบมาโดยตลอดว่าเมียของตนเอาแทททูที่ทางร้านขายไปอาทิตย์ละอันสองอัน ราคาสูงมากแค่ไหนก็ไม่เคยเห็นสั่งห้ามให้ ไม่เคยเรียกเก็บเงินสักครั้งเดียว

ที่ร้านขายแทททูเพราะมีลูกค้าผู้หญิงอยากสัก แต่กล้าๆ กลัวๆ จึงมีแทททูให้ลองซื้อไปติดดูก่อนตัดสินใจ เพราะลายส่วนมากที่วัยรุ่นผู้หญิงนิยมคงหนีไม่พ้นลายมินิมอลน่ารักๆ

เฟรญ่าส่ายหน้าตอบ ริมฝีปากแย้มยิ้มออกมา ระหว่างกวาดสายตามองแบบแทททู มีแต่น่ารักทั้งนั้นเลย เท่ๆ ก็มี หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูป ทว่ามือถือของเธอก็หลุดลอยขึ้นไปอยู่บนมือของศิราชเสียก่อน

“อุ๊ย! ศิราช” มองตามมือถือขึ้นไป ก่อนจะปะทะสายตากับใบหน้าของเขา

“จะทำอะไร?”

“ถ่ายรูปค่ะ”

“กฎของที่นี่คืออะไรเฟรญ่า” ชี้นิ้วไปที่ป้ายเล็กๆ วางอยู่บนเคาน์เตอร์รับลูกค้าของร้าน ‘ห้ามถ่ายแบบแทททู’ จะถ่ายได้ก็ต่อเมื่อติดอยู่บนผิวตัวแล้วเท่านั้น และที่นี่มีบริการติดให้โดยไอชิ กฎวุ่นวายซื้อตามเน็ตง่ายกว่า แต่คนก็นิยมชมชอบมาที่นี่ เป็นเพราะช่างสักที่นี่น่าขบเคี้ยวทุกคนน่ะสิ แถมแต่ละคนยังมีผู้ติดตามในโซเชียลมากอีกด้วย

เรียกได้ว่าฮอตทุกคน

ถึงศิราชจะไม่ค่อยได้เล่นโซเชียลเอง แต่ก็มีสื่อโซเชียลของทางร้าน โดยมีไอชิรับผิดชอบดูแล คอยอัปเดตรูปภาพอยู่เสมอ รวมถึงรูปของช่างสักในร้านด้วย

ไอชิหันไปบริการลูกค้าที่เพิ่งสักเสร็จ แนะนำวิธีดูแลและคิดเงิน ปล่อยให้ทั้งคู่ได้คุยกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เฮียเห็นเมียตัวน้อยของตัวเอง ยืนเลือกแทททูอยู่หน้าร้าน ปกติเฟรญ่าจะนำกาแฟมาวางไว้บนเคาน์เตอร์ ใช้เวลาเลือกไม่นานและกลับไป ไม่ทันที่เฮียจะได้เห็น

“เฟรแค่จะถ่ายรูปให้มิลล์ดูเองนะคะ”

“กฎของที่นี่คืออะไร?” ถามย้ำกับเธอ หญิงสาวทำแก้มป่องใส่คนตัวสูง ยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์ในมือหนา แต่ชายหนุ่มกลับหลบทัน แถมไม่มีท่าทีจะคืนเธอง่ายๆ ด้วย

“เฟรญ่า”

“เว้นเฟรญ่าได้ไหมคะ ขอเฟรญ่าถ่ายรูปเก็บไว้ให้มิลล์ดูได้ไหม ว่าลายไหนเหมาะกับเฟรญ่า”

“โกหก”

“โอ๊ยยย!” ดีดนิ้วใส่หน้าผากเธอ หญิงสาวค้อนดวงตาใส่เขา ยกมือขึ้นลูบหน้าผากของตัวเอง “แรงอย่างกับยักษ์ทำร้ายเมียตัวน้อยของตัวเองได้ลงคอเหรอคะ”

“เธอเป็นเมียฉันตั้งแต่เมื่อไหร่” เม้มริมฝีปากเข้าหากัน พอเป็นเขาที่ถามคำถามนี้ออกมา หญิงสาวกลับรู้สึกหน้าชา เพราะศิราชทำตัวเหมือนเธอเป็นผู้หญิงของเขา เฟรญ่าจึงอดแทนตัวเองด้วยสรรพนามเมื่อครู่ไม่ได้ เพราะที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ต่างจากเมียตรงไหนกัน

ถึงจะเป็นแฟนเก่า แต่ชายหนุ่มเป็นคนที่ดึงเธอกลับมา ทำให้เธอคิดไปไกล

“แล้ว..ไม่ใช่เหรอคะ”

“ถ้าพนักงานของเธออยากได้ ให้เข้ามาเลือกเอง” เฟรญ่าเอียงศีรษะมองคนที่อยู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นมาเสียดื้อๆ

“มิลล์ไม่ได้อยากได้ค่ะ เฟรจะถามความเห็นมิลล์ว่าอันไหนเหมาะกับเฟร” พูดแล้วก็เซหลบตาคม

“จะติดตรงไหน”

“ตรงนี้” ยกมือขึ้น หันข้อมือให้คนตัวสูงดู เธอจะติดตรงข้อมือ เป็นลายน่ารักเล็กๆ ไม่น่าเกลียด

สอดมือถือของเธอใส่กระเป๋ากางเกง จับข้อมือของเฟรญ่าเอาไว้ ก่อนจะกวาดสายตามองลายแทททูและนำมันมาทาบกับข้อมือเธอ มือของศิราชหยาบมาก หนามากและใหญ่มาก แต่เธอกลับรู้สึกชอบมาก

แทททูรูปกระต่ายตัวน้อยมีดีเทลน่ารักตามที่ศิราชออกแบบถูกทาบลงบนข้อมือเธอ ก่อนจะช้อนดวงตาขึ้นมองหญิงสาว เฟรญ่าผิวขาว เนียนละเอียดจะติดแทททูแบบไหนลายไหนก็ดูดี แม้แต่การสักช่างสักหลายคนก็อยากมีพื้นหลังสวยๆ แบบนี้เอาไว้สักกันทั้งนั้น

“ลายนี้”

“งั้นศิราชติดให้เฟรหน่อย”

“ไม่”

ศิราชไม่ชอบให้คนสั่ง ประโยคที่เธอพูดไม่ใช่ประโยคขอร้อง ประโยคขอความเห็น แต่มันเป็นประโยคคำสั่ง

“งั้นเฟรญ่าให้ไอชิติดให้ก็ได้ค่ะ”

“ปกติไม่ได้ติดเอง?” เลิกคิ้วขึ้น

“ปกติติดเองค่ะ แต่วันนี้อยากให้ไอชิติดให้” ดึงแขนออกจากมือเขา หยิบแทททูที่ชายหนุ่มถือไว้มาถือไว้เอง ทว่าพยายามดึงเท่าไหร่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อย

“มานี่ ฉันติดให้” ดึงเธอเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ ใช้แอลกอฮอล์เช็ดทำความสะอาดข้อมือให้เธอ มองสีหน้าด้านข้างของชายหนุ่มเงียบๆ น่าแปลกที่เขายอมติดให้เธอ

“เฮียให้ผมติดให้ไหม” ไอชิที่ส่งลูกค้าเสร็จ เดินเข้ามาเห็นศิราชกำลังเช็ดข้อมือให้เฟรญ่าอยู่ ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ ยังไม่เคยเห็นเฮียทำงานเล็กๆ น้อยๆ นี้ให้ใครสักครั้ง เฮียจะทำแต่งานใหญ่ๆ อย่างเช่นเมื่อครู่ ก็เป็นลูกค้าของเฮียที่เพิ่งทำเสร็จไป

“ไม่ต้องเสือก”

“ครับ”

แต่ลืมไป นี่เมียเฮียแกนี่หว่า ไม่ใช่คนอื่น

ความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ของทั้งคู่เป็นอย่างไงมาก่อนคงไม่มีใครทราบ แต่ตอนนี้ทุกคนในร้านรู้โดยทั่วกัน ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเมียของเฮียใหญ่

ห้ามยุ่ง

เด็ดขาด