บทที่4 ไม่รู้จักฉันแต่รู้จักเธอ

“ผมว่าไปตามหมอดีกว่านะครับ” เหนือเมฆหันไปปรึกษาผู้จัดการส่วนตัวซึ่งเธอก็เห็นด้วยว่าหลังจากอุบัติเหตุคราวนี้พราวดาวผิดปกติจนน่าเป็นห่วง

แต่ในตอนที่เนตรนภากำลังจะออกไปตามคุณหมอประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง

ผู้ที่เข้ามาใหม่เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาดูหล่อเหลาแม้จะมีกรอบแว่นตาบดบังอีกทั้งเสื้อกาวน์ที่สวมทับสูทสีเรียบตัวข้างในก็ดูภูมิฐานไม่แพ้ประธานบริษัทอย่างเหนือเมฆ ต่างกันก็ตรงที่ผู้มาใหม่ดูสุขุมเยือกเย็นกว่าและที่นี่ใครๆก็เรียกเขาว่าคุณหมอพายุ

“คุณหมอมาก็ดีแล้วเนตรว่ากำลังจะออกไปตามพอดีค่ะ” เนตรนภารู้จักกับพายุเป็นการส่วนตัวจึงกล่าวทักทายด้วยความสนิทสนมรอยยิ้มอันเป็นมิตรบ่งบอกว่าผู้จัดการของพราวดาวดูจะปลื้มคุณหมอมากกว่าคนที่นั่งตำแหน่งประธานบริษัท

“ฟื้นนานหรือยังครับ” พายุเดินมาพร้อมนางพยาบาลคนหนึ่ง

“พึ่งฟื้นค่ะแต่พอฟื้นขึ้นมาก็จำชื่อตัวเองไม่ได้ยังไงคุณหมอช่วยดูให้หน่อยนะคะ” ขณะที่ผู้จัดการสาวให้คำตอบ พายุ ที่เป็นหมอเจ้าของคนไข้ของพราวดาวก็เดินตรงมาที่เตียงทันที

ทำไมเราถึงไม่ใช่คนที่ถูกรัก เพราะอะไร

วินาทีที่ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้ามานีรชาก็ได้ยินเสียงปริศนาดังขึ้นมาในหัวของเธอราวกับย้อนเวลากลับไปในตอนนั้นอีกครั้งและยังสัมผัสได้ว่าเจ้าของเสียงนั้นกำลังเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใดแต่นีรชาก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกันแน่

คนที่ถูกเรียกว่าคุณหมอเดินไปยังฝั่งที่มีเครื่องไม้เครื่องมือแพทย์นัยน์ตาสีรัตติกาลวินิจฉัยอาการเบื้องต้นจากหน้าจอเล็กๆที่แสดงผลอยู่ก่อนที่ร่างสูงจะหันมาที่คนไข้ของเขา

“รู้สึกปวดหัวไหม” ทำไมเสียงนี้ถึงฟังดูคุ้นหูจัง เป็นคำถามที่ดังอยู่ในหัวของนีรชาอีกครั้งยิ่งมองยิ่งรู้สึกผูกพันอย่างแปลกประหลาด

“คุณหมอถามก็ตอบไปสิ” ผู้จัดการส่วนตัวของพราวดาวหันมาสะกิดเมื่อเห็นว่าดาราสาวเอาแต่นิ่ง

“ว่าไงรู้สึกปวดหัวหรือเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมกับแววตาที่แสดงออกถึงความเป็นห่วง ถ้าเป็นคนไข้ทั่วไปศัลยแพทย์อย่างเขาจะใช้คำพูดที่เป็นทางการและสุภาพมากกว่านี้แต่กับพราวดาวเขาเลือกที่จะพูดเป็นกันเอง อนึ่งเป็นเพราะดาราสาวก็ไม่ชอบให้เขาพูดจาห่างเหินเช่นกัน

หากจะเท้าความหลังพราวดาวสนิทกับพายุพอๆกับที่สนิทกับเหนือเมฆเพียงแต่ในเรื่องของความรู้สึกพราวดาวคิดกับพายุแค่เพื่อนเท่านั้นส่วนพายุเองก็มีผู้หญิงที่เขาตกหลุมรักอยู่แล้วแต่ความรักของพวกเขาก็ไม่ต่างจากผืนแผ่นดินที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันบรรจบกับท้องนภาอันกว้างใหญ่ได้

ในขณะที่นีรชากำลังสับสนอยู่นั้นนางพยาบาลอีกคนก็เปิดประตูเข้ามาด้วยเรื่องสำคัญ

“ขอโทษค่ะคุณหมอพายุผู้อำนวยการฝากเอกสารมาให้คุณหมอค่ะ"

พายุ คุณหมอพายุงั้นเหรอ

นีรชาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ยินคนชื่อเดียวกับตัวละครในนิยายของตัวเองพร้อมกันในวันเดียวถึงสองคน ไม่สิ สามคนต่างหากเพราะยังมีผู้หญิงที่ชื่อเนตรอีกคนหนึ่ง

หลังจากพยาบาลคนดังกล่าวยื่นเอกสารให้คุณหมอเรียบร้อยก็ออกไปจากห้องจังหวะที่พายุหันกลับมาสายตาของนีรชาปะทะเข้ากับป้ายชื่อที่ติดไว้บนหน้าอกว่า

นายแพทย์พชร พชรเหมสกุล

ต้องไม่ใช่เรื่องปกติ พชร พชรเหมสกุล คือชื่อและนามสกุลของพระรองในนิยายของเธอนั่นเอง

“มัวชักช้าอยู่ได้รีบตรวจสักทีสิ” ประธานบริษัทอย่างเหนือเมฆใจร้อนเป็นนิสัยเมื่อเห็นว่าพายุมัวแต่เอื่อยเฉื่อยเลยต่อว่าไป

“ฉันเป็นหมอฉันรู้ว่าต้องทำยังไงถ้าว่างมากก็กลับไปนั่งหายใจทิ้งที่บริษัทตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ” พายุเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติไม่มีทีท่าไม่พอใจสายตาคมจ้องอยู่ที่ชาร์ตรายงานแต่การที่เขามองว่าเหนือเมฆเป็นคนไร้ประโยชน์ก็ทำเอาประธานบริษัทหัวร้อนโต้ตอบกลับทันที

“นี่แกว่าฉันทำตัวไม่มีประโยชน์เหรอพายุ” บางครั้งพระเอกของนีรชาก็ทำตัวเหมือนเด็กน้อยที่ชอบหาเรื่องคนอื่น

“แล้วแต่จะคิดเพราะฉันพูดไปตามที่เห็น” แล้วก็คงจะต่างจากคนที่รับบทพระรองไม่ว่าใครจะแสดงอาการไม่พอใจออกมาแค่ไหนคุณหมอพายุก็ยังดูสุขุมเยือกเย็น

“นี่….” ประธานหนุ่มชี้หน้าเพื่อนสนิทของเขาด้วยความเจ็บใจ พระเอกนิยายของนีรชาหัวร้อน ปากร้ายชอบเอาชนะเป็นที่สุด ดูจะตรงตามคาแร็กเตอร์ที่แม่นักเขียนวางเอาไว้ทุกกระเบียดนิ้ว

“เนตรว่ารีบให้คุณหมอดูอาการให้พราวดีกว่านะคะถ้าคุณเหนือเป็นห่วงพราวจริงๆก็อยู่เฉยๆดีกว่า” ผู้จัดการส่วนตัวของพราวดาวออกความเห็นเมื่อเห็นว่าสองหนุ่มกำลังจะก่อสงครามประสาทขึ้นกลางห้องโดยมีเธอกับนางพยาบาลยืนเป็นสักขีพยาน

“เมื่อกี้เรียกคุณคนนี้ว่าอะไรนะคะ” ทันทีที่ได้ยินเนตรนภาเรียกชื่อชายหนุ่มรูปงามนีรชาก็ชี้นิ้วไปยังใบหน้าตาหล่อเหลาของคนที่เข้ามาในห้องคนแรก

“อย่าบอกนะว่าจำฉันไม่ได้ ฉันเหนือไง เหนือเมฆ เมธาอัครโยธิน ประธานบริษัทโฆษณาที่หล่อและเก่งที่สุดในประเทศ” เจ้าตัวรีบพรีเซ้นตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ

“หนะ…เหนือเมฆ เหรอ” นีรชาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ความมั่นอกมั่นใจแบบนี้หลงตัวเองเป็นที่หนึ่งแบบนี้มันคือคาแร็กเตอร์พระเอกในนิยายของเธอชัดๆ

ต้องไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญแล้วล่ะ ทั้งที่ถูกเข้าใจว่าเธอคือคนที่ชื่อพราวดาวอะไรนั่น แล้วไหนจะผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาสองคนที่ชื่อเดียวกับตัวละครในนิยาย ยังมีผู้หญิงชื่อเนตรที่ชื่อเหมือนผู้จัดการส่วนตัวของนางร้ายอีกล่ะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

“ตกลงฉันคือ...” ดวงตาเรียวรีมองไปยังทุกคนด้วยความสับสนขณะนั้นนีรชาก็ภาวนาให้เรื่องที่เธอกำลังคิดอยู่เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด

“เธอก็คือพราวดาวไง พราวดาว จิรวราพงษ์ นางร้ายดาวเด่นที่ดังที่สุดในตอนนี้” เนตรนภาโผลงขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังชัดเจนทุกคำ

ทว่าคำตอบที่ได้ฟังทำให้นีรชาหัวเราะแห้งๆราวกับคนบ้า เรื่องน่าเหลือเชื่อแบบนี้มีอยู่บนโลกเราจริงๆเหรอ

ไม่ใช่หรอก อาจจะเป็นแค่ความฝัน ใช่ เธอกำลังฝันอยู่ สงสัยเป็นเพราะนอนน้อยมาหลายคืนทำให้เผลอหลับไปทั้งที่ยังแต่งนิยายไม่จบ

เมื่อคิดได้ดังนี้นีรชาก็หยิกแขนตัวเองแรงๆไปทีหนึ่งเพื่อพิสูจน์ว่าเธอกำลังตกอยู่ในฝันร้าย

“โอ๊ยย” นีรชาถึงกับร้องโอดครวญออกมาเพราะเธอเล่นหยิกจนแขนแดงเป็นจ้ำ

เดี๋ยวก่อนนะ ถ้ามีความรู้สึกก็แสดงว่าเรื่องทั้งหมดเธอไม่ได้กำลังฝันอยู่น่ะสิ เธอเข้ามาอยู่ในนิยายของตัวเองจริงๆและถ้าหากตอนนี้เธออยู่ในร่างของพราวดาว. ถ้าผู้ชายหน้าตาหล่ออย่างกับดาราคนนี้คือเหนือเมฆพระเอกในนิยายที่เธอแต่งจริงๆ ถ้างั้นลองหอมแก้มสักทีจะได้ไหมนะ

ความคิดของนีรชามาพร้อมกับรอยยิ้มเล่ห์ศนัยเธอค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่งโดยที่ไม่มีใครคาดคิดว่าคนที่พึ่งฟื้นจากความตายจะมีกะจิตกะใจมาฉวยโอกาสหอมแก้มคนอื่นกลางห้อง

“ทำบ้าอะไรของเธอ” เหนือเมฆก็เหนือเมฆเถอะต่อให้เขาเป็นคนมั่นใจในตัวเองขนาดไหนเจอแม่นักเขียนสาวจู่โจมแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเป็นใครก็ต้องตกใจกันทั้งนั้น

“คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะถ้าดูหิวขนาดนี้” พายุเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยมือขวาของคุณหมอจดอาการสำคัญลงในแฟ้มที่ถืออยู่

“นี่.....” คนถูกว่าให้ถึงกับถลึงตาใส่ ไม่เคยคิดเลยว่าคาแร็คเตอร์ของพายุที่เธอเป็นคนวางไว้ว่าไม่ถูกกับพราวดาว ตัวเป็นๆจะปากจัดกว่าในนิยายซะอีก

แบบนี้ก็เล่นนอกบทน่ะสิยะ