สตรีเจ้าปัญหา / 3

"แค่เราสองคนคงหาไม่ทั่ว ข้าจะไปทูลขอให้ท่านอ๋องเรียกบ่าวในจวนมาช่วยอีกแรง"

หามาแล้วหนึ่งก้านธูปก็ไม่เห็นแม้เงาเฟิงเยว่ซิน อู่ชิงหรงอุตส่าห์ยืนรออยู่ทางเข้าสนามฝึกซ้อมแต่กลับไม่เห็นสหายวัยเยาว์ออกมาสักที ตอนนั้นตงเปียนอ๋องก็กลับออกไปอีกทางทำให้อู่ชิงหรงเข้าใจผิดคิดว่าทั้งสองยังอยู่ด้านใน

ทว่าพอเมฆฝนครึ้มมากลับไม่เห็นทั้งคู่ออกมาจึงเร่งกลับเข้ามาดูแต่สิ่งที่พบเจอมีเพียงเป้าธนูไร้ผู้คนที่รอคอย

"เจ้าต้องการใช้คนเพื่อการใด"

ตงเปียนอ๋องผู้ยังไม่รู้เรื่องราวใด ๆ เดินผ่านมาได้ยินสิ่งที่องครักษ์ข้างกายพูดขึ้นจึงเอ่ยถาม

"ท่านอ๋อง"

ทั้งสองคนทำความเคารพเจ้าบ้านก่อนที่ชิงหรงผู้ร้อนใจจะเร่งปากเอ่ยขอสิ่งที่ตริตรองไว้

"ข้าต้องการยืมพวกบ่าวในจวนช่วยกันออกตามหาซินเอ๋อร์พะย่ะค่ะ"

"ตามหาใครนะ"

ใช่ว่าไม่ได้ยิน แต่เพราะได้ยินชัดทุกคำจึงรู้สึกตกใจตาม

"ท่านอ๋องพอจะทราบไหมเพคะว่าแยกจากคุณหนูแล้วนางไปไหนต่อ"

เสี่ยวโหรวร้อนใจยิ่งกว่าผู้ใดจึงเสียมารยาทถามออกไป

"ข้ากับนางแยกกันได้ราวครึ่งชั่วยามแล้ว ส่วนจะไปที่ใดนั้น"

ตงเปียนอ๋องเฟยหลงสุดจะหาคำตอบให้สาวใช้ที่ขอบตาแดงก่ำ

"ท่านอ๋องกับซินเอ๋อร์แยกกันแล้วครึ่งชั่วยามแต่นางไม่กลับมาที่ห้อง หรือว่าจะหลงทาง"

อู่ชิงหรงเริ่มจับต้นชนปลาย

"สหายเจ้าเลอะเลือนถึงเพียงนั้นเชียว"

แม่ปากจะพูดจาเช่นนั้นออกไป แต่สายตาของตงเปียนอ๋องเฟยหลงกลับบอกได้ว่าเขาเองรู้สึกเป็นห่วงอีกคนอยู่ไม่น้อย

อาจจะเพราะตนคือคนที่อยู่กับนางเป็นคนสุดท้าย ถ้าหากเกิดอะไรไม่คาดคิดขึ้น เขาที่เป็นเจ้าของจวนคงไม่พ้นคำครหาว่าปกครองดูแลคนในจวนได้ไม่ดี

"คุณหนูเพิ่งเคยมาที่นี่ย่อมต้องไม่คุ้นทางเป็นธรรมดา"

ในน้ำเสียงนั้นของเสี่ยวโหรวมีความไม่พอใจต่อคำกล่าวของตงเปียนอ๋องเฟยหลงอยู่หลายส่วน

"ข้าจะไปตามซินเอ๋อร์ที่ป่าด้านหลัง"

อู่ชิงหรงเตรียมปลีกตัวออกไป ทว่ากลับถูกรั้งไว้เสียก่อน

"เจ้าต้องการคนมิใช่หรือ ข้าจะแบ่งคนช่วยเจ้าออกตามหาอีกแรง"

แม้ใบหน้าของตงเปียนอ๋องเฟยหลงจะเรียบนิ่ง ทว่าแววตาไม่เคยปิดบังความรู้สึกได้ทำให้ชิงหรงรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณครั้งนี้

"ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ"

น้อมเคารพแล้วเสร็จ รองแม่ทัพผู้องอาจจึงปลีกตัวกลับไปยังป่าด้านหลังจวนทันที

เสียงฝนเทกระหน่ำอย่างไม่นึกสงสารคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่สักนิดเดียว

ป่าไผ่แถบนี้ไม่มีแม้บ้านเรือนคนบ้านร้างหรือแม้แต่ถ้ำให้

หลันจินเยว่ได้หลบฝน โชคดีที่ต้นไม้ใหญ่ต้นนี้แผ่กิ่งก้านกว้างใหญ่พอให้นางได้หลบฝนได้บ้าง แต่เพราะยืนหลบฝนเป็รเวลานานเข้าทำให้สภาพนางตอนนี้ไม่ต่างจากเดินตากฝนสักนิดเดียว

"ฮัดชิ้ว!"

ร่างกายเริ่มรับกับอากาศหนาวเย็นของพายุฝนไม่ไหว หลันจินเยว่เริ่มรู้สึกมึนหัว ปวดกระบอกตา แข้งขาเริ่มอ่อนแรงจนต้องถอยหลังค่อย ๆ พิงต้นไม้แล้วลดตัวลงนั่งกับรากไม้ใหญ่ที่โผล่พ้นพื้นดินขึ้นมา

"เราจะตายอีกแล้วใช่ไหม"

ปากสีซีดไร้เลือดวิ่งผ่านขยับช้า ๆ อย่างอดสูกับชะตาชีวิตตนเอง สองแขนยกขึ้นกอดกายคนอื่นเพราะความหนาวเริ่มเกาะกิน

"แม่คะ พ่อคะ ทั้งสองกำลังจะมารับหนูใช่ไหม"

สติเริ่มเลือนลางเพราะพิษไข้จากพายุฝน

เปลือกตาที่หนักอึ้งหลับลงจนสนิททว่าสติยังไม่วูบดับจึงรับรู้ถึงความเหน็บหนาวที่เกาะกินร่างกายทุกส่วนราวกำลังถูกแช่แข็งทั้งเป็น

"อยู่นี่เอง"

เสียง ๆ หนึ่งดังแทรกเสียงเม็ดฝน

"หนาว... หนาวเหลือเกิน"

ร่างแน่งน้อยเริ่มซีดเพราะตากลมตากฝนอยู่นานสองนาน ปากเริ่มแข็งชาจนแทบจะขยับเปล่งเสียงไม่ได้

หมับ!

ร่างกายราวลอยได้เมื่อมีวงแขนแกร่งโอบอุ้มนางขึ้นมา

"ไม่ ...วิญญาณจะออกจากร่างตอนนี้ไม่ได้ ฉันยังไม่อยากตาย"

หลันจินเยว่พึมพำออกมาตอนที่สตินางไม่ครบส่วนเพราะถูกพิษไข้กลืนกิน

"ดูท่าเจ้าคงเสียสติไปแล้วจริง ๆ"

เจ้าของอ้อมกอดส่ายศีรษะไปมาอย่างเวทนา

ขายาว ๆ ก้าวพาตัวปัญหาในสายตาเขาเดินผ่าพายุฝนเข้าไปพักยังถ้ำที่อยู่ห่างจากตรงนี้ไม่ไกล มีเพียงเขาที่คุ้นชินพื้นที่เท่านั้นที่รู้จักสถานที่แห่งนี้