ตอนที่ 3 หาเงินใช้หนี้

ตอนที่

3

หาเงินใช้หนี้

      “ถ้าอย่างนั้น ป้าจางซื่อ ท่านป้าใจเย็นก่อน เงินแค่สิบพวง ข้าจะไม่เบี้ยวท่านแน่นอน” หลินหว่านเอ๋อร์ต่อรองอย่างใจเย็น

       “ข้าให้เวลาท่านป้ามาทวงข้าอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ยามโหยว่^{(เวลา 17.00 – 19.00 น.)} ข้าจะคืนหนี้ทั้งหมดพร้อมดอกเบี้ยทีท่านคิดมาให้”

       “พรุ่งนี้ยามโหย่วอย่างนั้นหรือ” หลินจางซื่อเลิกคิ้วสูงด้วยความดูถูก “เจ้าจะเอาเงินจากไหนมาคืนหรือจะเอาดินในบ้านไปขาย ข้าไม่อยากเชื่อจริงๆ ว่าเจ้าจะทำได้”

       “เรื่องนั้นก็ต้องรอว่าข้าจะทำได้หรือไม่ แต่วันนี้ข้าไม่มี แต่ถ้าข้าหาเงินสิบพวงมาให้ท่านป้าได้ ท่านป้าต้องลงชื่อเป็นสัญญากับข้าว่าท่านจะไม่มายุ่งกับข้าและลูกอีกเด็ดขาดไม่อย่างนั้นท่านป้าต้องจ่ายเงินให้ลูกข้าคนละสิบพวง” หลินหว่านเอ๋อร์เอ่ยขึ้นมาแล้วก็มองหน้าของหลินจางซื่ออย่างไม่ยอม แววตาของนางเต็มไปด้วยความมั่นใจ

       หลินจางซื่อจ้องมองหลินหว่านเอ๋อร์ซึ่งเห็นความบ้าบิ่นในดวงตาของหลานสาวแต่นางมั่นใจว่า หญิงม่ายผู้ไม่มีทางทำมาหากิน ไม่มีทางหาเงินมาให้นางได้

       “ดีข้าตกลง ข้าจะให้เวลาเจ้าอีกแค่วันเดียว แต่ถ้าพรุ่งนี้ยามโหย่ว เจ้าไม่มีเงินมาคืนข้า ลูกๆ ของเจ้าจะต้องมาเป็นทาสของข้า” หลินจางซื่อเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยองก่อนจะสะบัดชายเสื้อเดินจากไปพร้อมเสียงหัวเราะเยาะเย้ย

       “ท่านแม่ข้าไม่อยากไปอยู่กับคุณยายใจร้ายคนนั้น ฮือๆ ข้าไม่อยากจากท่านแม่ไปไหน” อาเหมยเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่คลอเต็มดวงตาของนาง

       “อาเหมยอย่าร้องไห้เลยนะลูก แม่คนนี้ไม่มีทางยอมให้ลูกต้องไปอยู่กับคนอื่นเป็นแน่ แม่คนนี้จะปกป้องลูกเอง”

       “ท่านแม่ข้าเองก็ไม่อยากหนีไปจากท่านแม่” อาเป่าเองก็แสดงความกังวลออกมาเช่นกัน

       “อาเป่าลูกแม่ เจ้ากับน้องของเจ้าไม่มีทางได้ไปอยู่กับคนอื่นแน่นอน แม่จะหาเงินมาใช้หนี้แล้วพวกเจ้าก็จะได้อยู่กับแม่เป็นแน่” หลินหว่านเอ๋อร์เอ่ยขึ้นมาแล้วก็มองหน้าของลูกๆ ทั้งสองก่อนที่ทั้งสามคนจะกอดกันไว้แน่นด้วยความรัก

       หลินหว่านเอ๋อร์เดินเข้าครัวพร้อมแรงฮึด นางรู้ว่ามีเวลาไม่มากที่จะต้องหาเงินก้อนใหญ่ให้ได้ภายในวันเดียว

       ในขณะเดียวกัน บนยอดเขาที่มองเห็นทิวทัศน์หมู่บ้านเบื้องล่างได้อย่างชัดเจน มู่ฉางเฟิง  หรือคนที่คนทั่วไปรู้จักในฐานะบุรุษรูปงามผู้สง่างาม กำลังยืนกอดอกอยู่ข้างหน้าต่างของห้องพักในโรงเตี้ยมที่ถูกปิดบังอย่างดี

       มู่ฉางเฟิงคือท่านอ๋องแห่งแคว้นเหลียง ที่ปลอมตัวมาเพื่อสืบคดี เขาได้รับพระราชโองการลับให้ออกตรวจการณ์การทุจริตของเจ้าเมืองและขุนนางท้องถิ่นในเขตนี้

       “ท่านอ๋องขอรับ” จงซิ่นองครักษ์เงาผู้ซื่อสัตย์กำลังรายงานสถานการณ์

       “ตามที่ท่านคาดการณ์ไว้ เจ้าเมืองซ่งน่าจะได้รับสินบนจากพ่อค้าข้าว และมีการจัดการเอกสารบัญชีผิดปกติ พรุ่งนี้ยามเซิน ^{(เวลา 15.00 – 17.00 น.)} การตรวจสอบขั้นสุดท้ายจะมีขึ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

       มู่ฉางเฟิง ยังคงมองทอดลงไปยังหมู่บ้านเบื้องล่าง สายตาของเขานิ่งสงบ แต่แฝงความเฉลียวฉลาด แม้จะมีเรื่องราชการใหญ่หลวงรออยู่ แต่จิตใจของเขากลับกังวลเรื่องราวของสตรีม่ายลูกติดที่เขาเพิ่งสืบทราบประวัติมา

       “เรื่องของเจ้าเมืองซ่งรอได้” มู่เฉิงฟางกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

       “แต่เรื่องของนางม่ายลูกติดผู้นั้นที่อยู่กระท่อมท้ายหมู่บ้าน ข้าไม่อาจปล่อยผ่านได้”

       “จงซิ่น” ท่านอ๋องสั่งเสียงนิ่ง

       “พะย่ะค่ะ”

       “เจ้าไปสืบอีกว่าเหตุใดนางถึงได้โดนรังแกจากป้าของนางทั้งๆ ที่เป็นป้าแท้ๆ ของนาง”

       “ได้พะย่ะค่ะ”

       หลังจากนั้นมู่ฉางเฟิงก็กลับไปตรวจเอกสารที่ได้เพิ่มมาถึงเรื่องของเจ้าเมืองอีกเมืองที่คิดดอกเบี้ยที่สูงเกินจริงจากการให้ชาวบ้านยืมเงิน ส่วนจงซิ่นก็ไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับ

       กระท่อมท้ายหมู่บ้าน

      หลินหว่านเอ๋อร์นางจัดการนวดแป้งที่เหลืออยู่ในบ้านอย่างพิถีพิถันเพื่อทำ ซาลาเปาสวรรค์ โดยใช้เทคนิคการนวดแป้งสมัยใหม่ ผสมนมแพะและน้ำผึ้งเพื่อให้แป้งมีกลิ่นหอมและรสหวานอ่อนๆ นางเริ่มปั้นแป้งเป็นรูปสัตว์เล็กๆ ที่น่ารักราวกับงานศิลปะอย่างคล่องแคล่ว เช่น กระต่ายหูยาว หมูจิ๋วแก้มป่อง และปลาทองและรูปอื่นๆ น่ารักๆ อีกมากมาย

       “แค่นี้มันคงไม่พอที่จะหาเงินให้ได้มากพอที่จะใช้หนี้ป้าจางซื่อ” หลินหว่านเอ๋อร์พูดขึ้นมาแล้วก็มองไปที่ไข่ไก่จำนวนหนึ่งที่สามีของร่างเดิมสะสมไว้ และพืชตระกูลถั่วบางชนิด

       “ใช่แล้ว บะหมี่ไข่ไก่โฮมเมด” หลินหว่านเอ๋อร์เริ่มลงมือทำบะหมี่โดยใช้แป้งผสมกับไข่ไก่และสมุนไพรบางชนิดอย่างตั้งใจ นางใช้แรงทั้งหมดนวดแป้งให้เหนียวหนึบ จากนั้นจึงนำไปรีดเป็นแผ่นบางๆ แล้วใช้มีดคมๆ ซอยเป็นเส้นบะหมี่ขนาดกำลังดี เส้นบะหมี่ที่ออกมามีสีเหลืองนวลสวยงามน่ารักประทาน