ตอนที่ 2 ญาติชั่ว  

ตอนที่

2

ญาติชั่ว

      หลังจากวันแรกของการฟื้นคืนชีพและคืนความสุขให้กับลูกๆ ด้วยพุดดิ้งไข่ หลินหว่านเอ๋อร์ก็ใช้เวลาในการวางแผนว่าจะทำอย่างไรให้ชีวิตของนางดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ นางกำลังนั่งคิดว่าจะทำอย่างไรเนื่องจากตอนนี้นางสำรวจไปรอบๆ กระท่อมหลังเก่าไม่มีสักอีแปะ

       หลินหว่านเอ๋อร์มองไปรอบๆ กระท่อมหลังเล็กๆ ผุๆ พังๆ ก็ไม่มีอะไรที่จะทำให้นางมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ แต่มีสิ่งเดียวที่ชีวิตของนางจะดีขึ้นได้นั่นก็คือความสามารถที่ตามนางมาด้วยจากโลกปัจจุบัน

       “ไม่มีเงิน ไม่มีวัตถุดิบหรูหรา ไม่เป็นไร” หลินหว่านเอ๋อร์เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างมั่นใจในตัวเอง

       “ข้าเคยเป็นเชฟ ข้าต้องมั่นใจในตัวเอง นี่แหละคือสิ่งที่จะทำให้ข้ารอดในโลกใบใหม่นี้ได้”

       หลังจากนั้นหลินหว่านเอ๋อร์ก็เดินเข้าไปนอนข้างๆ ลูกสาวลูกชายสองคนของนางก่อนจะเอามือลูบผมของทั้งสองคนด้วยความสงสาร แม้ทั้งสองจะไม่ใช่ลูกของนางจากจิตวิญญาณแต่นางก็จะปกป้องทั้งสองจนกว่าจะไม่มีลมหายใจ

       อาเป่าและอาเหมยหลับไปอย่างเงียบๆ ใบหน้าที่ซูบผอมของเด็กๆ ทำให้หว่านเอ๋อร์รู้สึกเจ็บปวดในอก พรุ่งนี้จะต้องเป็นวันที่ดีกว่านี้ นางให้คำมั่นสัญญากับตัวเองก่อนจะผล็อตหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

       เช้าตรู่ของวันต่อมา หว่านเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาด้วยความมุ่งมั่นตอนนี้นางมั่นใจแล้วว่านางไม่มีโอกาสได้กลับไปที่โลกปัจจุบันที่จากมาแน่นอน และตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือเจ้าสองก้อนที่นางต้องเลี้ยงดูให้เติบโตมาอย่างอบอุ่น

       นางกำลังจะเริ่มทำอาหารทันที แต่เสียงทุบประตูก็ดังลั่นราวกับประตูจะพังลงมา ทำให้แผนการต้องหยุดชะงัก

       “หลินหว่านเอ๋อร์ นังแม่ม่ายไร้ยางอาย เปิดประตูให้ข้าเดี๋ยวนี้”

       เสียงแหลมสูงที่เต็มไปด้วยอำนาจนั้น ไม่ต้องสงสัย นั่นคือ หลินจางซื่อพี่สาวพ่อของนางที่จากไปเมื่อหลายปีก่อน

       อาเป่าและอาเหมยตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ อาเป่ารีบวิ่งมาหลับหลังแม่ ขณะที่อาเหมยร้องไห้เสียงแผ่วเพราะความหวาดกลัว เนื่องจากทั้งสองเห็นหลินจางซื่อมาทีไรจะเสียงดังอย่างนี้ทุกครั้ง

       หว่านเอ๋อร์รับรู้ถึงความหวาดกลัวของลูกๆ ผ่านการสั่นเทาเล็กน้อยที่ด้านหลัง นางสูดหายใจลึกๆ ความทรงจำต่างๆ ก็ไหลบ่าเข้ามาว่าผู้เป็นป้าผู้นี้เคยร้ายกับนางเพียงใด    นางไม่เพียงยึดเงินทั้งหมดที่บิดาทิ้งไว้ และยังยึดเอาที่ดินของนางที่พ่อทิ้งไว้ของนางไปด้วย ทำให้นางต้องมาอยู่กระท่อมพังๆ นี้ เหมือนกำลังไม่อยากให้นางมีชีวิตอยู่ต่อ บีบให้นางไม่มีทางเลือกจนนางต้องหยิบยืมเงินแล้วคิดดอกเบี้ยกับนางอย่างโหดเหี้ยมและยิ่งนางมีลูกก็ยิ่งทำให้นางหาเลี้ยงชีพได้ยากลำบาก ทำให้นางหาเงินมาใช้หนี้ป้าไม่ทัน จนโดนขู่ว่าจะเอาลูกของนางไปถ้าไม่มีเงินมาใช้หนี้ ทำให้นางอยากตายเพราะไม่มีทางออก แต่วันนี้นางไม่ได้ตายแต่กลับมาเป็นคนใหม่ที่หลินจางซื่อจะต้องยอมแพ้ต่อนาง

       หลินหว่านเอ๋อร์ที่มีท่าทางเปลี่ยนไป เดินมาเปิดประตู เผชิญหน้ากับหลินจางซื่อ ป้าผู้เป็นญาติเพียงผู้เดียวของนาง กำลังยืนเท้าสะเอวอยู่ด้วยใบหน้าถมึงทึง ร่างกายอวบอ้วนของป้าถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าแพรหนาเกินกว่าฐานะของหลินหว่านเอ๋อร์หลายเท่า นางมองบ้านเก่าๆ ด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

       “อ้อ เจ้ายังไม่ตายอีกเหรอ” หลินจางซื่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

       “ข้าคิดว่าเจ้าคงจะไปเสียแล้ว เห็นทีสวรรค์คงรังเกยจ เลยโยนเจ้ากลับมาให้เป็นภาระของโลกมนุษย์”

       “ป้าจางเจ้าคะ ถ้าไม่ได้มีเรื่องอะไรที่อยากคุยกับข้าก็กลับไปเสียเถอะเจ้าคะ” หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวออกมาอย่างไม่หวาดกลัวหลินจางซื่ออีกต่อไป

       คำพูดนี้ทำให้ผู้เป็นป้าไม่พอใจยิ่งนักเพราะเห็นว่านางมีท่าทีแข็งกระด้างกว่าเดิมมาก

       “บังอาจ นังเด็กไร้มารยาท เจ้ากล้าดีอย่างไรมาไล่ข้า” หลินจางซื่อตวาดเสียงแหลมสูงจนอาเป่าและอาเหมยที่แอบอยู่ต้องสะดุ้ง

       “ข้ามาทวงหนี้ เจ้าทำเป็นลืมไปแล้วหรือ เงินสิบพวง^{(1 พวง เท่ากับ 100 อีแปะ หรือ 1 ตำลึงเงิน)} หนี้ที่เจ้าติดข้าไว้ถึงเวลาคืนพร้อมดอกเบี้ยของข้า ถ้าเจ้าไม่มีเงิน...” หลินจางซื่อจ้องมองไปที่ลูกๆ ของนางด้วยแววตาอำมหิต

       “ข้าจะเอาพวกมันสองคนไปเป็นทาสรับใช้ หนี้ของเจ้าก็จะหมดไป”

       คำขู่ของหลินจางซื่อผู้เป็นป้าแท้ๆ แต่ไม่เคยใยดีนางเลยสักครั้ง ทำให้หลินหว่านเอ๋อร์รู้สึกโกรธและเกลียดป้าคนนี้มากๆ แต่นางก็ยังคงควบคุมอารมณ์สีหน้าได้เป็นอย่างดี นางรู้ว่าต้องใช้ความชาญฉลาดในการจัดการกับคนอย่างป้าจางซื่อ