บทที่ 6 เข้าเมืองขายของครั้งแรก

บทที่ 6

เข้าเมืองขายของครั้งแรก

หลังจากนั้นเมื่อจัดการเก็บของหมดแล้ว เฉินโม่หรานและเฉินหลงเปียวจึงเดินออกจากหมู่บ้านเพื่อเข้าเมือง แต่คนที่ไม่ชินกับการเดินสักเท่าไรก็เริ่มที่จะเมื่อยล้าแล้ว

“พี่ใหญ่อีกนานไหมกว่าจะถึงในเมือง”

หญิงสาวถามเสียงเหนื่อยหอบ

“อีกสักพักแหละ นี่อย่าบอกนะว่าหรานหรานเหนื่อยแล้ว” คนเป็นพี่ชายถามอย่างแปลกใจ เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามนี้จากน้องสาว

“ฉันเพิ่งหายป่วยนะพี่ ว่าแต่พี่เถอะปั่นจักรยานเป็นไหม” เธอไม่ตอบแต่ถามเรื่องอื่นแทน

“เป็นสิ พี่เคยมาเอาของในเมืองให้หัวหน้าชุยบ่อยครั้ง หรานหรานถามทำไมเหรอ”

“ฉันจะเอาจักรยานออกมาจากมิติน่ะ แต่พี่กับฉันต้องปลอมตัวเสียก่อนไม่อย่างนั้นแล้วเกิดเจอคนรู้จักเข้าล่ะก็ ความได้แตกกันพอดี”

จากนั้นเฉินโม่หรานจึงดึงมือพี่ชายเข้าข้างทางแล้วเอาหมวกกับแว่นตายื่นให้ พอเฉินหลงเปียวใส่ทั้งสองอย่างก็ดูไม่เหมือนเขาสักเท่าไร

“ไม่ค่อยเหมือนพี่แล้ว ตอนนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครจำได้” เธอพูดและยิ้มออกมาอย่างยินดี

“แล้วหรานหรานล่ะ” เฉินหลงเปียวถามเมื่อเห็นว่าน้องสาวยังไม่มีการปลอมตัว

“รอสักครู่ค่ะ” เธอตอบกลับมาอย่างทะเล้น ก่อนจะเอาเครื่องสำอางค์ออกมาแล้วแต้มจุดสีดำที่ใบหน้า ให้เหมือนกับคนมีกละ และถักเปียสองข้างพร้อมกับใส่แว่นหนาเตอะ

“จำแทบไม่ได้เลย” ชายหนุ่มพูดอย่างตกใจเพราะน้องสาวตอนนี้มีใบหน้าไม่เหมือนเดิม

“อย่างนั้นเราไปกันเถอะ” เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เฉินโม่หรานจึงเอาจักรยานออกมา ก่อนจะให้พี่ชายขี่พาเธอซ้อนท้ายเข้าเมือง

แม้จะอยู่ในยุคที่ผลัดเปลี่ยนอะไรหลายอย่างแล้ว

แต่บรรยากาศยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง จะเปลี่ยนแปลงก็แค่มี

แผงลอยที่เกิดขึ้นจากภาครัฐจัดสรรให้ ส่วนร้านค้าก็มีชาวบ้านที่พอจะมีเงินหน่อยยื่นเรื่องเพื่อขอเปิดร้าน

สำหรับเฉินโม่หรานแม้อยากจะมีร้านค้าเป็นของตัวเอง

แต่ก็ไม่สามารถทำได้ นั่นเพราะว่าเธอยังไม่แยกบ้านและไม่มีเส้นสายพอที่จะทำแบบนั้น

ตอนนี้จึงทำได้เพียงแอบเข้าไปขายของในตลาดมืดที่ยังคงมี เพราะสินค้าบางอย่างยังเป็นของต้องห้ามและจำกัดปริมาณอยู่อย่างไรล่ะ และชาวบ้านเองก็มักจะเข้ามาหาซื้อและขายของกันในตลาดมืดเหมือนเดิม

เฉินโม่หรานมองตลอดสองข้างทางด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าจะไม่เจริญรุ่งเรืองมีตึกใหญ่เหมือนที่เธอจากมา แต่ยุคสมัยนี้ก็ยังคงมีบ้านเรือนและตึกการค้าเหมือนเดิม รวมถึงตึกราชการต่าง ๆ ของภาครัฐ

“ถ้าเรามีร้านค้าแบบนี้สักร้านก็คงดีเนอะพี่ใหญ่” หญิงสาวพูดออกมาคล้ายให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง

“เรื่องนี้สักวันเราต้องทำได้ แต่ก็ต้องแยกบ้านให้ได้เสียก่อน” เฉินหลงเปียวเองก็อยากหลุดพ้นจากบ้านใหญ่ เขาไม่ได้สนใจตัวเอง แต่ห่วงน้องสาวกับแม่ที่ต้องทำงานให้กับบ้านนั้นไม่ต่างจากทาส

“นั่นสิ แต่เชื่อเถอะว่าไม่นานเราต้องหลุดพ้นจากคนพวกนั้น”

สองพี่น้องพูดคุยกันตลอดเส้นทาง สักพักก็มาถึงตลาดมืด เฉินหลงเปียวจึงจอดจักรยานไว้ ก่อนจะเดินนำน้องสาวมาที่

ตลาดมืด เมื่อมาถึงก็บอกรหัสให้กับคนเฝ้าประตู

เฉินโม่หรานพยายามจำรหัสไว้ เพราะครั้งหน้าเธอต้องเข้ามาด้วยตัวเอง

“ตลาดแห่งนี้คนเยอะเหมือนกันนะพี่ใหญ่” เท่าที่จำได้เหมือนร่างนี้ไม่เคยมาที่แห่งนี้

“ใช่แล้วล่ะ ที่นี่ปิดมาเกือบสิบปีแล้วแต่เชื่อไหมว่าไม่เคยย้ายสถานที่ไปไหน และไม่เคยถูกตรวจค้น ไม่เหมือนตลาดอื่นที่เปิดได้ไม่นานก็โดนปิด บางตลาดก็อยู่ไม่ถึงสามปี แล้วที่ตลาดนี้ชาวบ้านคนไหนไม่มีเงินหรือขายของไม่ดีคน ดูแลก็จะไม่เก็บเงิน เห็นว่าเจ้าของตลาดร่ำรวยมากเลยล่ะ” ชายหนุ่มมาขายของป่าที่นี่บ่อยเลยพอจะรู้ประวัติของตลาดนี้

“เจ้าของใจดีมากเลยนะ” หญิงสาวพยักหน้าและตอบกลับ เธอเองก็พยายามนึกว่ามีตัวละครไหนที่พูดถึงเจ้าของตลาดนี้บ้าง แต่ก็นึกไม่ออก เลยปล่อยผ่าน เอาเวลามาคิดว่าจะขายอะไรดีกว่า

“พี่ใหญ่แล้วเราจะขายอะไรดี เนื้อหมูดีไหม ว่าแต่ขายเท่าไรดีล่ะ”

“เนื้อหมูขายดีเลยล่ะ รวมถึงพวกข้าวสารอาหารแห้ง ตอนนี้เป็นของที่ทุกบ้านต้องการกักตุน”

“ถ้าอย่างนั้นเราหาซอกตึกเพื่อหลบสายตาคนอื่น แล้วเอาของออกมาขายกันดีกว่า”

พูดจบก็มองหาซอกตึก เฉินหลงเปียวจึงเดินนำน้องสาวไปยังสถานที่นั้น พอมาถึงเฉินโม่หรานจึงเอาเนื้อหมูอย่างดีออกมา โดยมีการซีลเรียบร้อยเพื่อความสะอาด และยังมีข้าวสารอาหารแห้งอีกจำนวนหนึ่ง

“หลายตะกร้าเหมือนกันนะเนี่ย” หญิงสาวพูดออกมา พลางมองตะกร้าที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเธอและพี่ชาย

เฉินหลงเปียวไม่อยากให้น้องต้องแบกของหนัก เขาจึงสะพายทั้งด้านหน้าและด้านหลัง พร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างถือที่เหลือมา โดยมีเฉินโม่หรานสะพายมาหนึ่งตะกร้า

สองพี่น้องมองทำเลขายของและเมื่อเห็นที่เหมาะสมจึงรีบเดินมา แล้ววางทุกอย่างลง

จากนั้นเฉินโม่หรานจึงเอาผ้าพลาสติกผืนหนึ่งออกมาปู แล้วเอาสินค้าที่มีออกมาวางขาย

“เร่เข้ามาจ้าเร่เข้ามา วันนี้มีเนื้ออย่างดีรวมถึงข้าวสารและอาหารแห้งอย่างอื่นด้วยนะ ใครมาก่อนได้ก่อน ใครมาไม่ทันอดนะจะบอกให้” หญิงสาวตะโกนเรียกลูกค้าอย่างไม่อาย นั่นเพราะร้านอื่นเขาก็ทำกัน

“มีเนื้อมาขายเหรอ ชั่งละเท่าไรล่ะ” ลูกค้ารายหนึ่งเดินเข้ามาถามอย่างสนใจ พร้อมกับมองเนื้อที่วางอยู่

“ชั่งละสี่หยวนครับ เนื้ออย่างดีรับรองคุณภาพ”

เฉินหลงเปียวตอบแทน เนื่องจากเขารู้ราคาสินค้าทั้งหมด

“อย่างนั้นเหรอ ราคาจับต้องได้ ถ้าอย่างนั้นฉันเอาห้าชั่ง พอดีว่าบ้านเจ้านายมีงานเลี้ยงพรุ่งนี้ แล้วเอาข้าวสารอีกสิบชั่ง...” ลูกค้าคนนี้ไม่ถามราคาอย่างอื่น แต่ตัดสินใจเลือกซื้อสิ่งที่ต้องการทันที

และเมื่อลูกค้าคนที่หนึ่งไป คนที่สองที่สามก็ตามมา

จนเวลานี้หน้าร้านของทั้งสองคนต่างเต็มไปด้วยลูกค้าที่ต้องการซื้อสินค้า

เฉินโม่หรานและเฉินหลงเปียวแม้จะวุ่นวายกับการขายของแต่ทั้งสองคนยังคงยิ้มแย้มไม่มีสักครั้งที่จะหงุดหงิดใส่ลูกค้า

และเมื่อหมดลูกค้าคนสุดท้าย สองพี่น้องหันมามองหน้ากันอย่างมีความสุข  

“เหนื่อยไหมพี่ใหญ่” หญิงสาวหันมาถามพี่ชายพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า

“เหนื่อยแต่สนุก” เขาตอบ ก่อนจะมองเห็นคนดูแลตลาดเดินมาจึงได้บอกกับน้องสาว “นั่นคนของตลาดมืด น่าจะมาเก็บ

ค่าเช่าแผงน่ะ”

เฉินโม่หรานมองตาม และเห็นชายรูปร่างกำยำเดินตรงมา จึงตัดสินใจหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เพราะรู้ดีว่าสินค้าชนิดนี้มีราคาไม่น้อยเลยในยุคนี้

“มาเก็บค่าเช่า”  คนของตลาดมาถึงก็พูดด้วยเสียงดุดัน

“เท่าไรเหรอพี่ชาย” หญิงสาวถามกลับมา

“ห้าเหมา วันนี้มาขายวันแรกเหรอ แล้วพรุ่งนี้มาอีกไหม” เมื่อบอกราคาแล้วก็ถามถึงวันพรุ่งนี้

“มาสิคะ แต่ฉันน่าจะมาคนเดียว อย่างไรพี่ชายช่วยดูแลด้วยนะคะ” เฉินโม่หรานตอบกลับพร้อมกับส่งเงินค่าแผงให้

แล้วยังมียาสูบอีกหนึ่งซอง

ชายคนนี้ยื่นมือมารับ เขามองซองยาสูบไม่ได้พูดอะไร

ทำเพียงพยักหน้าเท่านั้นแล้วเดินออกไป

“แน่ใจเหรอว่าจะมาคนเดียว” คนเป็นพี่ชายถามย้ำอีกครั้ง วันนี้ขายกันสองคนยังแทบจะขายไม่ทันเลย

“พรุ่งนี้พี่จะมากับฉันอีกเหรอ” เธอหันมาถาม เพราะถ้าพี่ชายมาด้วยก็คงจะดี อย่างน้อยก็รู้สึกปลอดภัย

“พี่จะลองคุยกับหัวหน้าชุยเรื่องขอหยุดงานช่วงบ่าย แต่ก็ให้หัวหน้าชุยปิดบังบ้านใหญ่ให้ด้วย เพราะไม่อย่างนั้นเกิดปัญหาแน่นอน

“เอาแบบนี้สิ ให้ทุกคนสลับกันหยุด จะได้ไม่ผิดสังเกตุ

พี่คิดว่าไงกับแผนนี้”

“พี่เห็นด้วย เดี๋ยวต้องปรึกษาพ่อกับแม่อีกครั้ง”

ชายหนุ่มเห็นด้วยกับความคิดของน้องสาว อย่างไรเรื่องนี้ต้องบอกพ่อกับแม่สักหน่อย ท่านทั้งสองคงจะเห็นด้วย เพราะเกิดเขาหายไปในช่วงบ่ายทุกวัน ชาวบ้านและคนในกองพลน้อยย่อมต้องสงสัยแน่นอน