บทที่ 9 ฉันเนี่ยนะมาหาเรื่องเธอ

บทที่ 9

ฉันเนี่ยนะมาหาเรื่องเธอ

เมื่อไม่ได้รับคำตอบ เฉินโม่หรานจึงพูดต่อ “เห็นไหมล่ะ พรานเฉิงก็ไม่มีคำตอบให้ ฉันเองก็อยากออกมาจากบ้านหลังนั้นพร้อมกับทุกคนในบ้าน ก่อนหน้านี้ฉันก็โดนย่าตีปางตาย นี่คือทางเดียวที่ฉันคิดได้เลยมาหาน่ะค่ะ”

“แล้วคุณไม่กลัวผมเหรอ ยังมีแผลเป็นที่หน้าผมอีก”

“ฉันจะกลัวทำไมละ คุณก็คนเหมือนกัน” ตามเนื้อเรื่องชายตรงหน้าคือคนที่มีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา แต่เขากลับต้องมาตายไม่ต่างจากนางร้ายตัวประกอบคนนี้ เลยไม่รู้ว่าเขาคือใคร

“แต่ผมอายุเยอะแล้ว คุณไม่รังเกียจแน่เหรอ” เขายังคงถามถึงจุดด้วยของตัวเอง

“อายุเยอะแล้วทำเรื่องนั้นไม่ได้หรือไง” หญิงสาวตอบกลับหน้าตาเฉย ทำให้คนที่ฟังสำลักน้ำลายตัวเอง

“แค๊ก ๆ” ก่อนจะเบนหน้าออกไปข้างทาง ‘เด็กบ้า ไม่อายบ้างหรือไง’ แม้จะคิดอย่างนั้นก็อมยิ้มอย่างพอใจ

“เอ้า กินน้ำก่อนค่ะ เป็นอะไรไปคะเนี่ย” เฉินโม่หรานไม่รู้ว่าจ้าวหนิงเฟิงนั้นเป็นอะไร จึงยื่นแก้วน้ำให้อีกฝ่ายดื่มทันที

“ผมไม่เป็นอะไรหรอก ขอบคุณมาก” ชายหนุ่มรับแก้วน้ำมาจิบเล็กน้อยก่อนจะวางไว้ที่เดิม “แล้วคุณต้องการให้ผมไปพูดกับบ้านเฉินเมื่อไรดี แต่เหมือนจะได้ข่าวว่าป้าสะใภ้ของคุณต้องการไปหาซินแสมาเพื่อปราบผีที่อยู่ในตัว...”

“ให้ไปหามาเถอะ ยุคสมัยนี้มีผีเสียเมื่อไร หากฉันเป็นผีจริงคงหักคอป้าสะใภ้คนแรกแล้วล่ะ ดีเหมือนกันจะได้แกล้งผีเข้า”

หญิงสาวไม่ได้หวาดกลัวที่ได้ยินอย่างนั้น กลับนึกสนุกมากกว่า หากเป็นอย่างนั้นจริงเธอจะเล่นงานซินแสคนนั้นและทุกคนที่คิดว่าเธอผีเข้า

“ว่าแต่พรานเฉิงได้ยินมาจากไหน” เหมือนจะนึกอะไรได้ก็เลยถามออกมา

“คุณไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่าเรื่องที่คุณมายื่นข้อเสนอผมยินดีรับ และจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ส่วนตัวคุณเองก็ระวังไว้บ้าง เพราะดูแล้วคนบ้านใหญ่ยังคงคิดว่าคุณผีเข้า แล้วก็หาวิธีจัดการอยู่”

ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ตอบว่าได้ยินเรื่องนี้มาจากไหน

แต่เตือนหญิงสาว เกี่ยวกับเรื่องที่ป้าสะใภ้ของเธอกำลังจะทำ  

“ขอบคุณมากนะคะที่เตือน ว่าแต่ต่อไปนี้ฉันเรียกคุณว่า อะไรดี หรือจะให้เรียกพรานเฉิงเหมือนเดิม”

“ตอนนี้เรียกเหมือนเดิมไปก่อนก็แล้วกัน เพราะถ้าหากเรียกแบบสนิทสนมมากกว่านี้แล้วบ้านใหญ่เฉินเกิดสงสัยขึ้นมา คุณจะหาข้อแก้ตัวได้ยาก”

พอได้ยินอย่างนั้นเฉินโม่หรานพยักหน้าอย่างเข้าใจ และคิดว่าสิ่งที่ชายหนุ่มบอกเป็นเรื่องที่ดี

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

จากนั้นเธอก็ขอตัวออกมาทันที

เมื่อหญิงสาวออกไปแล้ว ใบหน้าที่มักจะปรากฏความเย็นชา กลับยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ ความจริงแล้วผู้หญิงที่เจ้า

หนิงเฉิงต้องการจะแต่งงานด้วย ก็คือเฉินโม่หรานนั่นเอง

หากเธอไม่มาพูดเรื่องคำมั่นสัญญาในเวลานี้ เขาก็คงจะลืมไปแล้วจริง ๆ เพราะการที่ช่วยชายชราในครั้งนั้น ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนใด ๆ กลับมาเลย แต่เมื่อเฉินโม่หรานมาร้องขอเรื่องนี้ เขาจึงตัดสินใจเดินออกมาจากบ้านแล้วมุ่งหน้าไปที่บ้านเฉินเพื่อไปจัดการบางอย่างให้ลุล่วง

กู้เลี่ยงรุ่ยคิดทบทวนมาตลอดว่าเฉินโม่หรานนั้นเป็นอะไร หากเขาเอ่ยปากบอกว่าต้องการสิ่งใด หญิงสาวมักจะหามาให้เสมอ โดยที่เธอมักจะขึ้นเขาไปหาของป่าเพื่อไปขายแล้วซื้อสิ่งที่เขาร้องขอไปกลับมา

แต่นี่เป็นสัปดาห์แล้วที่อีกฝ่ายไม่คิดจะมาหาเขาเลย

ขณะที่กำลังเหม่อลอย สหายที่ทำงานอยู่ด้วยกันเอ่ยถามอย่างสงสัย “นายมีปัญหาอะไรกับเฉินโม่หรานหรือเปล่า ทำไมพักนี้ไม่เห็นเธอมาหานายเลย”

พอได้ยินสหายพูดแบบนี้ หน้าของชายหนุ่มซีดลงเล็กน้อยเพราะเขาเองไม่รู้สาเหตุที่เฉินโม่หรานไม่มาหาตนเองเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากเสียหน้าเลยแสร้งพูดเสียงดัง 

“เธอไม่มาก็ดีแล้ว น่าเบื่อจะตาย”

“ใครกันที่น่าเบื่อ น้องสาวฉันตาสว่างแล้วต่างหากล่ะ”

เฉินหลงเปียวทำงานไม่ไกลได้ยินกู้เลี่ยงรุ่ยตอบแบบนั้นก็พูดสวนกลับมาอย่างไม่พอใจ

เมื่อยุวปัญญาชนคนอื่นได้ยินเสียงของเฉินหลงเปียว ต่างก็ก้มหน้าทำงานของตัวเอง บางคนก็เดินเลี่ยงไปที่อื่น เหลือเพียงกู้เลี่ยงรุ่ยเท่านั้น

“ว่าอย่างไร ใครกันน่าเบื่อ นายยังไม่ตอบเลยนะ”

เขายังคงย้ำถามคำเดิม

เพราะเป็นคนขี้ขลาดอยู่แล้ว กู้เลี่ยงรุ่ยจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไร แล้วรีบเดินหนีออกมาจากตรงนั้น ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็ส่ายหน้า รู้ว่าตอนนี้เฉินโม่หรานนั้นเปลี่ยนไปแล้ว

เฉินโม่หรานเมื่อออกมาจากบ้านจ้าวหนิงเฉิง เธอยังไม่คิดที่จะกลับบ้านจึงเดินเล่นไปเรื่อย ทำให้พบกับกลุ่มของกงลี่ฟาง

และเพราะความเป็นแม่ดอกบัวขาวในสายตาของหญิงสาวคนอื่น ทำให้ยุวปัญญาชายหญิงกลุ่มนี้ต่างก็เข้ามาหาเรื่อง เพราะคิดว่าอีกฝ่ายมาหาเรื่องสหายตนเอง  

“มาทำไม” น้ำเสียงไม่พอใจของใครบางคนดังขึ้นมา

เฉินโม่หรานยืนงง เธอเพียงแค่เดินผ่านแต่กลายเป็นมาหาเรื่องซะอย่างนั้น ก่อนจะชี้มาที่หน้าตัวเองแล้วถามออกไป

“ฉันเนี่ยนะมาหาเรื่องพวกเธอ เอาสมองส่วนไหนคิด”

“ถ้าไม่ได้มาหาเรื่อง เธอมาทำไมตรงนี้ล่ะ”

ต้าเหนิงเดินหน้าออกมา เนื่องจากเธอต้องการปกป้องสหายคนสนิทของตัวเอง

“เอ้า ถนนเส้นนี้เป็นของพวกเธอเหรอ ฉันที่เป็นคนของหมู่บ้านนี้ไม่สามารถเดินผ่านได้ เช่นนั้นแล้วฉันควรจะไปบอกหัวหน้าหมู่บ้านนะ คนในหมู่บ้านจะได้เลิกใช้ถนนเส้นนี้”

เฉินโม่หรานพูดจายียวนอีกฝ่าย

“เธออย่ามายอกย้อน หากไม่มาหาเรื่องลี่ฟางแล้วเธอเดินมาที่นี่ทำไม” ต้าเหนิงยังไม่ยินยอม เพราะเชื่อมั่นว่าเฉินโม่หรานมาหาเรื่องสหายตัวเอง

“นั่นสิ สงสัยโดนกู้เลี่ยงรุ่ยเล่นงานเลยมาหาเรื่องลี่ฟาง เธอควรจะดูตัวเองด้วยนะ เป็นเพียงสาวชาวบ้านธรรมดาจะมาเทียบกับกงลี่ฟางของพวกเราได้อย่างไร เดี๋ยวพอถึงวันที่เปิดสอบเข้ามหาวิทยาลัยของปีนี้ กงลี่ฟางของพวกเราจะต้องสอบได้อยู่แล้ว”

สหายคนนี้พูดอย่างมั่นใจว่ากงลี่ฟางจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ จนลืมไปว่าทางรัฐเปิดให้สอบมาสองปีแล้ว

แต่สหายตนเองยังสอบไม่ผ่าน

เฉินโม่หรานยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดหักหน้าหญิงสาวกลุ่มนี้

“อย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมสองปีที่ผ่านมาถึงสอบไม่ผ่านล่ะ แล้วยังมีปีนี้อีก ก่อนจะมาหาเรื่องฉันเอาเวลาไปทำงานและ

อ่านหนังสือดีกว่าไหม”

“เธอกำลังดูถูกฉันนะเฉินโม่หราน” กงลี่ฟางรู้สึกไม่พอใจจึงเผลอพูดออกมา ซึ่งน้ำเสียงของเธอไม่ได้หวาดกลัวเฉินโม่หราน

อย่างที่ผ่านมา

ทำให้สหายที่ยืนอยู่ด้วยกันหันมามองเป็นตาเดียว นี่จึงทำให้เธอได้สติ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาพูดเหมือนเดิม “เพราะฉันต้องทำงานเลยไม่ค่อยได้อ่านหนังสือ การทีเธอพูดแบบนี้แสดงว่าตั้งใจจะมาหาเรื่องฉันใช่ไหม”

“เอ้า บ้ากันไปหมดแล้ว พูดเองเออเองทั้งนั้น ฉันเนี่ยนะมาหาเรื่องเธอ ประสาท” พูดจบก็เดินจากมาเพราะเฉินโม่หรานคิดว่าเธอไม่อยากคุยกับคนบ้าและคนที่หลงตัวเอง

ปล่อยให้หญิงสาวกลุ่มนี้มองตามด้วยความไม่พอใจ