ตอนที่53 ทำอาหารฉลองอายุครบ15ปี

ซิ่วอิง ลี่อินและเจียวจู กลับมาที่จวนอีกครั้ง แล้วตรงไปยังโรงครัวเพื่อทำอาหาร อยู่ในมิติแปลกมากเลย ร่างกายเหมือนอิ่มทิพย์ ไม่รู้สึกหิวอะไรเลย อาจเพราะเป็นมิติเทพ ร่างกายจึงไม่ต้องการอาหาร แต่พอกลับออกมาเช่นนี้ นางก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที

“ซิ่วอิงข้ารู้สึกหิวมากเลย”

“ข้าก็เหมือนกัน”

“งั้นวันนี้พวกเราจัดเต็มไปเลย ฉลองวันเกิดอายุครบ15ปี และฉลองที่พวกเราสำเร็จพลังปราณ ขั้นสูงสุด เพราะฉะนั้นข้าจะทำเนื้อย่าง และจะทำเค้กด้วย” ซิ่วอิงเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง พอพูดถึงเนื้อย่างตงฮวนและหานเกอก็รีบเข้ามาร่วมวง 

“สตรีคนงามข้าขอหมูสามชั้นได้หรือไม่?” ตงฮวนรีบหยอดคำหวานทันที

“สตรีผู้งามล้ำเหนือผู้ใดในใต้หล้า ข้าขอกุ้งตัวโต ๆ และเนื้อย่างแบบไม่สุกมาก”

“เชอะ! พวกเจ้าเป็นบุรุษที่อยู่เป็นจริง ๆ” เจียวจูส่ายหน้าอย่างรู้เท่าทันพวกเขา

“ข้าไม่ได้บอกสตรีไร้ยางอายเช่นเจ้า ข้าบอกซิ่วอิงผู้เลอโลมต่างหากเล่า?” ตงฮวนตอบกลับไปอย่างยียวนกวนประสาท

“นี่เจ้าเต่าโบราณล้านปี!”

“หยุด! หยุดเถิดข้าขอร้อง ข้าเหนื่อยจะฟังแล้ว” ซิ่วอิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าและเริ่มรำคาญ เฉินซีฮัน เฉินเจียวหมิงและเฉินจางหย่ง ก็ต่างพากันหัวเราะออกมาอย่างขบขัน พวกเขาเป็นสหายที่รักกันมากจริง ๆ 

พวกเขาคุยกัน โดยไม่ได้สังเกตสายตา ของทุกคนในจวนเลยสักนิด ที่ยามนี้มองพวกเขา อย่างงุนงงสงสัย จู่ๆ พวกเขาเติบโต เป็นผู้ใหญ่ได้รวดเร็วเพียงนี้เชียวหรือ นี่มันแปลกประหลาดเกินไปแล้ว ซิ่วอิงเหลือบตาไปเห็นทุกคน ที่ยืนมองอยู่ก็ส่งยิ้มให้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ทำไมข้าสวยงดงามขึ้น จนไม่กล้ามาทักทาย?”

“ใช่ป้าหวังห่างเหินเช่นนี้ ข้าน้อยใจนะเจ้าค่ะ” เจียวจูเอ่ยยิ้ม ๆ

“สงสัยข้าเติบโตมาแล้ว ไม่งดงามพอ” ลี่อินเอ่ยขึ้นมาบ้าง

“พวกข้าสองคน ก็คงน่าเกลียดเกินไป ทุกคนเลยไม่กล้าทักทาย” หานเกอเอ่ยขึ้นมาบ้าง ทำเอาทุกคนถึงกับปล่อยโฮออกมา ด้วยความคิดถึง ไม่คาดคิดว่า พอกลับมาจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ อีกทั้งงดงามและหล่อเหล่า เพียง5วันพวกเขาก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

“นายหญิงน้อยฮือๆ นายหญิงน้อยจริงหรือเจ้าคะ พวกท่านหายไปไหนมา พวกข้าเป็นห่วงมากเลยเจ้าค่ะ” ป้าหวังตรงเข้าไปสวมกอด คนนั้นคนนี้ด้วยความคิดถึง คนอื่นๆ ก็น้ำตาคลอด้วยความดีใจ ที่เห็นพวกเขากลับ

 ในใจลึก ๆ ที่จริงคือหวาดกลัวว่า พวกเขาจะจากไปเพราะ ไม่อยากดูแลพวกเขาอีกแล้ว แต่พอเห็นพวกนางกลับมา และเติบโตเป็นผู้ใหญ่แบบก้าวกระโดด แม้จะแปลกใจแต่ดีใจมากกว่า เรื่องอื่นช่างมันเถอะ

“ลุงฮุ่ยทุกอย่างปกติดีหรือไม่?”

“ทุกอย่างปกติดีขอรับ” ซิ่วอิงระบายอย่างสบายใจ

“พี่อู่ถง พี่อู่จิ้ง พี่อู่หย่ง ไปตลาดซื้อของให้ข้าทีเจ้าค่ะ วันนี้เราต้องฉลองกัน เจ้าไปหยิบกระดาษมาให้ข้า” ซิ่วอิงกันไปบอกเด็กน้อยคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าชื่ออะไร เพราะคนเยอะมากนางจำไม่ไหว

 พอเด็กคนนั้นกลับมา พร้อมกระดาษกับพู่กัน และแป้นฝนหมึก ซิ่วอิงก็ตวัดพู่กันเขียนรายการที่อยากได้ ก่อนจะยื่นให้สามพี่น้องสกุลอู่

“ตงฮวนไปหยิบเงินให้เขาที”

“ได้”

“ท่านสามคนช่วยนับคนให้ข้าทีเจ้าค่ะ” เมื่อนางบอกเช่นนี้ พวกเขาก็รับรู้ได้ทันทีว่า ให้ไปนับที่ไหน

“หานเกอนับคน แล้วก็บอกพวกเขาว่า วันนี้ ข้าจะทำอาหารเลี้ยง”

“ได้” ทุกคนทำงานกันอย่างกระฉับกระเฉง บรรยากาศแบบเดิม ๆ หวนกลับมาอีกครั้ง เมื่อมีพวกเขา ความรู้สึกปลอดภัย ก็เหมือนจะกลับมาอีกครั้ง หลายวันมานี้ทุกคนต่างกังวลใจมาก แต่ยามนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นเช่นนี้ ทุกคนรู้สึกมีความสุขมากจริง ๆ

“นายหญิงน้อย หลายวันก่อนจวนท่านเจ้าเมือง ส่งคนมาแจ้งว่า ท่านเจ้าเมืองล้มป่วย จึงไม่อยากจัดงานรื่นเริง ขนมเค้กจึงขอเลื่อนไปก่อน หากต้องการสั่งเมื่อใด จะแจ้งมาอีกทีขอรับ” ซิ่วอิงได้ยินก็หันไปมองลี่อินและเจียวจู ก่อนจะพากันหัวเราะออกมา อย่าบอกนะว่าจับไข้เพราะโดนผีหลอก

“ข้ายังได้ยินข่าวว่า ทางการได้ประกาศหาหมอผี ซินแส และท่านนักพรต เพื่อไปปราบวิญญาณร้ายที่หมู่บ้านไฉ่หลินขอรับ” จือหยวนรีบรายงานข่าวที่รับรู้มา พวกนางได้ยินก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ

“พวกข้าจะเป็นคนไปปราบผีให้เอง” ซิ่วอิงเอ่ยด้วยท่าทีมาดร้าย

“นายหญิงน้อย!

“เป็นอะไร?”

“เอ่อคะ..คือนั่นผีนะขอรับ พวกท่านเป็นสตรีไม่กลัวหรือขอรับ?” จือหยวนเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจและกังวลใจ 

“พี่จือหยวน ข้าจะบอกอะไรให้นะเจ้าค่ะว่า คนนะน่ากลัวกว่าผีอีกเจ้าค่ะ ยิ่งคนหลอกคนยิ่งน่ากลัวเจ้าค่ะ” จือหยวนได้ฟังเจียวจูพูดก็ยิ่งงง พวกนางหมายถึงอะไร ซิ่วอิงเห็นเขาทำหน้างง ก็รีบเอ่ยอธิบาย

“ความหมายที่นางพูดก็คือ เวลาผีมาหลอกก็ทำได้เพียงหลอกแบบผี แต่คนมีวิธีหลอกให้คนตายใจมากมายหลายร้อยวิธี ซึ่งน่ากลัวกว่าผีมากนักเจ้าค่ะ” จือหยวนพอฟังคำอธิบาย ก็พยักหน้าเข้าใจและเห็นด้วย คนน่ากลัวกว่าผีจริง ๆ นั่นแหละ ดูจากเฉินอ๋องที่ก่อกบฏยึดบัลลังก์ ขนาดเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันแท้ ๆ

ช่างตีเหล็กที่ยามนี้ เปลี่ยนอาชีพไปเป็นคนขนฟืน ได้ข่าวนายหญิงน้อยกลับมาแล้ว ก็รีบพากันมาทักทายแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นสตรีวัยเยาว์หน้าตา มีส่วนคล้ายกับสามนายหญิงน้อย แต่ว่าพวกนางเป็นใครกัน

“ท่านลุงชุนจำข้าไม่ได้แล้วหรือเจ้าคะ?” ซิ่วอิงเอ่ยถามพวกเขาขึ้นมา เมื่อมองเห็นพวกเขายืนมองอยู่ แต่ไม่กล้าเข้ามา

“นายหญิงน้อย! เป็นพวกท่านจริง ๆ หรือขอรับ เหตุใดพวกท่านเติบโตเร็วเช่นนี้?”

“ก็ข้ากินยาเร่งให้เจริญเติบโต ก็เลยเติบโตรวดเร็วอย่างไรละเจ้าค่ะ” ลี่อินตอบขึ้นมา เพราะอยู่กับซิ่วอิงในมิติถึง500ปี นิสัยของพวกนาง จึงเริ่มคล้ายคลึงกับซิ่วอิงไปเสียทุกอย่าง

“กินยาเร่งหรือขอรับ ยานี้ราคาแพงหรือไม่ขอรับ ข้าอยากให้ลูกข้าได้กินบ้าง?”

“ท่านลุงนางก็พูดไปเรื่อย ที่จริงมีเพียงพวกข้า ที่สามารถเติบโตได้เจ้าค่ะ” พอนางเอ่ยเช่นนี้ เขาก็เข้าใจในทันที เขารู้ว่าพวกนางไม่ใช่คนธรรมดา เพราะฉะนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด

“วันนี้ข้าจะทำเนื้อย่าง ท่านลุงก็หยุดพักทำงานก่อนเถิดเจ้าค่ะ ข้ากลับมาแล้วพร้อมกับอาหารที่แสนอร่อยเจ้าค่ะ เพราะฉะนั้นวันนี้ทุกคนต้องกินให้อร่อย”

“ให้พวกลุงก่อเตาหรือไม่ขอรับ?”

“ดีเจ้าค่ะ ก่อเตาอบด้วยเจ้าค่ะ ข้าจะอบขนมเค้ก”

“ได้ขอรับ” สามพี่น้องสกุลเหอ รีบไปจัดการก่อเตาย่างและเตาอบทันที ซิ่วอิงมองพวกเขาก่อนจะระบายยิ้มออกมา พวกเขาเป็นคนซื่อ ๆ หากพบเจอคนไม่ดี คงตามเขาไม่ทัน

เมื่ออู่ถงกลับมาพร้อมของมากมาย โดยมีตงฮวนตามไปที่ตลาดด้วย พวกเขาพากันแบกของเข้ามาอย่างทุลักทุเล ตะกร้าใส่ผักและใส่เนื้อ มากมายหลายเข่ง ซิ่วอิงมองพร้อมกับครุ่นคิด ต้องรีบหาเงิน ลี่อินและเจียวจูก็ครุ่นคิดเช่นกัน ถึงการหาเงินเพราะตอนนี้มีคนมากมายมาอยู่ด้วย ค่าใช้จ่ายย่อมมีมากขึ้น

“ซิ่วอิงเจ้าว่า สมบัติจะมีอยู่จริงหรือไม่?” ลี่อินเอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัย

“หากมีจริง ๆ คงดีไม่น้อย เราจะได้เก็บเข้ามิติ และต่อไปเราก็สามารถ ช่วยคนที่เดือดร้อนได้ อย่างไร้กังวล” เจียวจูเอ่ยเสริม

“ข้าก็ภาวนาว่าให้มีอยู่จริง ๆ เพราะสมบัติจะช่วยพวกเราได้มาก ข้าคิดว่าต่อไป พวกเราอาจต้องได้ดูแลคนอีกมากมาย และไม่แน่ว่าพวกเรา อาจต้องได้ลุกขึ้นมาปกครองบ้านเมืองเสียเอง หากว่าผู้คนได้รับความเดือดร้อนจากคนชั่ว” ซิ่วอิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เรายิ่งต้องหาสมบัติให้เจอ”

“ตอนนี้แหล่งที่จะได้เงินแน่ ๆ มีอยู่แล้ว” ซิ่วอิงเอ่ยด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“เอาให้หมดตัวเลยดีหรือไม่ คนชั่วโลภมากฆ่าคนโดยไม่สนถูกผิด เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ชีวิตใครก็ไม่สน สมควรได้รับกรรมที่ทำเอาไว้” ลี่อินเอ่ยขึ้นอย่างเคียดแค้น 

“จินฮูหยินภรรยานายอำเภอ วันก่อนที่หาเรื่องใส่ร้ายโรงเตี๊ยมฟู่จิน ดูท่าแล้วทางการคงไม่กล้าเอาเรื่อง ไม่เป็นไรยังมีเวลา ปล่อยให้นางสบายใจไปก่อน” เจียวจูเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีมาดร้าย ตอนนี้พวกนางเติบโตและแข็งแกร่งมาก จะจัดการเวลาไหน ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป