ตอนที่52 500ปีกับ5วัน

 พวกเขาเฝ้ามองแสงที่ครอบร่างของพวกเขาทุกวัน เวลาผ่านไปห้าวันแล้ว แต่ว่าพวกเขาก็ยังไม่ออกมา ยามนี้ทุกคนนั่งไม่ติด เพราะรู้สึกเป็นห่วงว่าเหตุใดพวกเขาถึงยังไม่ออกมา พวกเขาจะฝึกพลังนานเพียงใดกันนะ

“ท่านปู่ข้าเป็นห่วงพวกเขามากเลยขอรับ” เฉินซีฮันเอ่ยด้วยสีหน้าเป็นกังวล เมื่อก่อนเขาก็อยู่ได้โดยที่ไม่มีนาง แต่มายามนี้ ชีวิตกระวนกระวาย เหมือนขาดอะไรไป 

“นั่นสิห้าวันแล้วที่พวกเขาเข้าไปฝึก หากใช้เวลาเป็นเดือนจะทำอย่างไร?” เฉินเจียวหมิงเอ่ยอย่างวิตกกังวลไม่ต่างกัน 

“ข้าว่าไม่นานก็คงออกมาแล้วละ พวกเจ้าดูแสงพวกนั้นสิ ค่อย ๆ จางลงแล้ว” เฉินจางหย่งเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น พร้อมชี้ให้ทุกคนดู เมื่อทุกคนมองไปดู ก็เห็นว่าแสงเริ่มลดลงจริง ๆ 

พวกเขาต่างมายืนจ้องมองตาไม่กะพริบ ผ่านไปเพียงห้าวัน พวกเขารู้สึกว่ายาวนานเหมือนห้าปี ก่อนที่การรอคอยจะสิ้นสุดลง เมื่อแสงที่เปล่งประกายได้จางหายไป ก่อนพวกเขาทั้งห้าคนจะลุกขึ้น และก้าวเดินมาที่พวกเขา

นี่มันอะไรกัน! ผ่านไปเพียงห้าวัน พวกเขาเติบโตขึ้นถึงเพียงนี้ น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว ซิ่วอิง ลี่อิน เจียวจู สวยสดงดงามดั่งเซียนน้อยมาจุติยังโลกมนุษย์ ตงฮวนหล่อเหล่าสง่างาม ดั่งบัญฑิตผู้มีความรู้ หานเกอก็หล่อเหล่าคมเข้ม อย่างยากจะละสายตา

พวกเขายืนนิ่งกับสิ่งที่เห็น พวกเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เพียงชั่วพริบตาเดียวช่างเป็นเรื่องอัศจรรย์จริง ๆ พวกเขาเดินมาใกล้ ก็ยกยิ้มให้ทุกคนอย่างร่าเริง

“คิดถึงพวกข้ากันหรือไม่เจ้าคะ รู้หรือไม่พวกข้าไปฝึกอยู่ถึง500ปีเชียวนะเจ้าค่ะ”

“500ปี!!” พวกเขาเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว

“และร่างกายของพวกข้า ก็เติบโตขึ้นในวัย15ปีเจ้าค่ะ” พวกเขาหันมามองหน้ากัน 5วันร่างกายเติบโตขึ้น5ปี ไม่อยากเชื่อว่ามันคือความจริง แต่คนที่พอใจที่สุดไม่ใช่ใครอื่น เป็นสามบุรุษเฉินซีฮัน เฉินเจียวหมิงและเฉินจางหย่ง ยามนี้ใบนี้แย้มยิ้มจนหุบไม่ลง ภายในใจเต้นแรงยิ่งกว่ากลองรัว มองสตรีในดวงใจตาเป็นประกาย

“ฮะแฮ่ม! มองขนาดนั้น ไม่สิงร่างของพวกนางไปเลยเล่า” ชายชราเฉินเจ๋อหยวน เอ่ยเย้าหลานชายที่เอาแต่มองพวกนางตาไม่กะพริบ พวกเขาใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่เจ้าคะ?” ซิ่วอิงเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง 

“ที่นี่ปกติดี แต่ข้าไม่รู้ว่าข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง” เฉินซีฮันเอ่ยตอบ เพราะตั้งแต่พวกนางเข้าไปฝึก เขาก็อยู่แต่ในนี้ ถึงเวลาอาหาร ก็มีคนมาเรียก ให้คนไปช่วยยก ประตูมิติหากเป็นคนที่เคยเข้ามาแล้ว จะสามารถเข้าออกได้ตามปกติ ซิ่วอิงวางกล่องโบราณไว้ที่ห้องของนาง ทุกคนจึงไม่ต้องกังวลว่าจะหิวตาย ก่อนที่พวกนางจะออกมา

“พี่เจียวหมิงข้างดงามหรือไม่?” เป็นเจียวจูที่เอ่ยถามเฉินเจียวหมิง ทำเอาทุกสายตาหันมามองที่เขาทันที เฉินเจียวหมิงถึงกับทำตัวไม่ถูก เจ้าเด็กคนนี้ มาถามอะไรต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้ เขารู้ว่านางต้องการกลั่นแกล้งเขา

“งาม” เขาตอบเสียงอุบอิบ ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นอย่างเขินอาย

“สตรีไร้ยางอาย” เป็นตงฮวนที่เอ่ยตำหนิขึ้นมา เจียวจูมองค้อนให้สหายทันที

“เจ้าเต่าทึ่ม ชาตินี้ขอให้พบเจอสตรีไร้ยางอายยิ่งกว่าข้า”

“เจ้า!” ตงฮวนถลึงตาใส่เจียวจู อย่างขุ่นเคือง

“หยุด! อย่าทะเลาะกัน” หานเกอรีบเอ่ยห้าม ซิ่วอิงมองพวกเขา ก่อนจะถอนใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ทะเลาะกันมา500ปี พอออกมาก็ยังจิกกัดไม่เลิก

“เราออกไปกันเถอะเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงคว้ามือของเฉินซีฮัน ก่อนจะพาเดินออกไป ลี่อินก็คว้าแขนของเฉินจางหย่งเดินตามออกไป เจียวจูเห็นเช่นนั้นก็สะบัดใส่ตงฮวน แล้วมากุมมือเฉินเจียวหมิง ก่อนจะเดินตามออกไปอย่างเร่งรีบ 

เมื่อออกมาข้างนอกแล้ว ซิ่วอิงก็เดินสำรวจดูรอบ ๆ ว่าสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไปบาง ดูเหมือนเรือนนั่งกินอาหารใกล้จะเสร็จแล้ว นางจึงรีบเดินเข้าไปดู บรรดาช่างที่เห็นนางเดินเข้ามา พร้อมบุรุษที่หล่อเหลาสง่างาม ก็พากันมองอย่างแปลกใจ พวกเขาเป็นใครกัน

“ท่านลุงข้าเองซิ่วอิงเจ้าค่ะ อืม..ใกล้เสร็จแล้ว ทำงานรวดเร็วดี ถ้าเช่นนั้นก็สร้างเรือนพักฝั่งนั้นเลยนะเจ้าค่ะ” ช่างก่อสร้างมองนางอย่างตกตะลึง เป็นนายหญิงน้อยซิ่วอิงจริงหรือ เขาไม่ได้เจอนางเพียง5วัน นางเติบโตเป็นสตรี ที่งดงามมากถึงเพียงนี้ 

นี่มันเกิดอะไรขึ้น! แล้วนั่นสตรีในชุดสีฟ้า เป็นนายหญิงน้อยลี่อินใช่หรือไม่ แล้วคนที่ใส่ชุดที่แดง ก็น่าจะเป็นนายหญิงน้อยเจียวจู บุรุษเยาว์วัยในชุดสีดำก็คือนายน้อยตงฮวน ส่วนบุรุษเยาว์วัยอีกคนในชุดสีขาว เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก นายน้อยหานเกอ

 “ไม่ได้เจอหลายวัน พวกข้าคิดถึงฝีมือการทำอาหาร ของนายหญิงน้อยมากเลยขอรับ” พอเขาพูดมาถึงตรงนี้ ซิ่วอิงก็นึกขึ้นมาได้ เค้กที่เสิ่นฮูหยินมาสั่งไว้ แย่แล้วเลยวันไปแล้วสองวัน พวกเขาจะตำหนินางหรือไม่ นางลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย อีกอย่างนางปรับตัวไม่ทัน ในมิติ500ปีแต่เวลาจริงที่นี่เพียง5วันเท่านั้น

“พี่ซีฮันข้าลืมเค้กที่เสิ่นฮูหยินมาสั่งเอาไว้เจ้าค่ะ พวกเขาต้องตำหนิข้าแน่ ๆ”

“จือหยวนเจ้าไปที่โรงเตี๊ยม ถามลู่เฉิงว่าเรื่องเค้ก ทางเสิ่นฮูหยินว่าอย่างไร?

“ขอรับ” เป็นเพราะจือหยวนเปลี่ยนใบหน้าใหม่แล้ว เขาถึงกล้าใช้ให้เขาไปตรวจสอบดู

“ข้ากลับมาแล้ว เดี๋ยวจะทำอาหารอร่อยให้กินเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าขอตัวก่อนนะเจ้าค่ะ จะไปดูว่าจวนฝั่งโน้นทำไปถึงไหนแล้ว”

“ขอรับ” พวกเขาพยักหน้าตอบ ก่อนจะมองพวกนางที่เดินจากไปอย่างเหม่อลอย 

เมื่อซิ่วอิงเดินมาถึงจวน ที่กำลังก่อสร้างก็ยกยิ้มอย่างพอใจ เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบางแล้ว แต่เพราะเป็นนาง ที่สั่งบอกให้ช่างทำใหญ่ไปเลย และมีหลายเรือนพัก เรือนใหญ่จริง ๆ มี10เรือน เรือนเล็กรองลงมาอีก5เรือน จากนั้นเป็นเรือนสำหรับบ่าวและทหารอีก20หลัง 

ท่านปู่มอบเงินทั้งหมดที่เขามีให้นาง แต่นางให้ฝากไว้กับเฉินซีฮัน ซิ่วอิงคิดว่านางต้องรีบหาเงินมาเพิ่ม นางต้องช่วยออกเงินค่าก่อสร้างด้วย นางถึงจะอยู่อย่างสบายใจ อีกอย่างคนเยอะเช่นนี้ ต้องกินต้องใช้ ค่าอาหารมากมาย นางต้องรีบหาเงินให้ได้มาก ๆ

และแหล่งที่นางจะหาเงินและแก้แค้นในเวลาเดียวกันนั่นก็คือ ตระกูลเสิ่นและตระกูลจิน ไม่รู้ว่าหลังจากโดนผีหลอกไปวันนั้น พวกเขามีวิธีจัดการอย่างไร

เฉินซีฮันมายามนี้ กลับกลายเป็นคนคลั่งรักคนงามอย่างหนัก เขาเอาแต่มองนางอย่างหลงใหล ก่อนหน้านี้ที่พวกเขา ทำการเปลี่ยนใบหน้า พวกนางก็เอาแต่จ้องมองพวกเขาอย่างหลงใหล มายามนี้กลายเป็นเขาแทน ที่ไม่อาจละสายตาไปจากนางได้

“เจ้าเติบโตขึ้นมาช่างงดงามเสียจริง”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” 

ส่วนเฉินเจียวหมิงก็ได้แต่ เอามือลูบศีรษะของเจียวจูอย่างรักใคร่เอ็นดู ไม่อาจละสายตาไปจากนางได้เช่นกัน ไม่อยากเชื่อเลยว่าคู่ชีวิตของเขา จะงดงามได้ถึงเพียงนี้

“เด็กดีเจ้างดงามมากจริง ๆ”

“แน่นอนว่าต้องงดงาม เพื่อให้เหมาะสมกับบุรุษผู้แสนหล่อเหล่าเช่นท่านเจ้าค่ะ” เฉินเจียวหมิงได้ยินนางตอบกลับมา ก็ยิ่งเขินหนักกว่าเดิม

ทางเฉินจางหย่งก็ยิ่งคลั่งรักหนักกว่าใคร เขาบอกให้นางขี่หลัง เพราะไม่อยากให้นางต้องเดิน ซึ่งลี่อินก็ยินดี กอดคอเขาเอาไว้แน่น 

“พี่จางหย่งคิดถึงข้าหรือไม่?”

“คิดถึงนิดหน่อย”

“อะไรกันนิดหน่อยเองหรือเจ้าคะ?” ลี่อินเอ่ยน้ำเสียงเง้างอด

“ข้ายังพูดไม่จบ ข้าจะพูดว่า คิดถึงนิดหน่อยที่ไหนกัน ข้าคิดถึงเจ้ามากที่สุด” พอเขาเอ่ยจบ ก็มีเสียงของหานเกอเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ

“ตงฮวนเจ้าเหม็นกลิ่นความรักหรือไม่?”

“แน่นอนว่ามาก พวกบุรุษหน้าหนากับสตรีไร้ยางอาย”

“พวกเราไปกันเถอะ เห็นแล้วรู้สึกว่าสายตาเริ่มแสบร้อน”

“เจ้าหมายถึงอิจฉาตาร้อน?”

“อืม” หานเกอเอ่ยตอบก่อนจะเดินจากไป ตามด้วยตงฮวนที่เดินตามไปติด ๆ