บทที่ 9 หารือ

บทที่ 9 หารือ

วันนี้ใต้เท้ามากมายหลายคนเริ่มทยอยเข้ามาด้านในจนจะครบจางอี้ซือจึงเอ่ยขึ้นมาในเรื่องที่เขานัดพบวันนี้

“ในเมื่อท่านใต้เท้าเข้ามาที่นี่ครบแล้วข้าจะพูดเรื่องที่ข้าขอพบทุกคนเลยแล้วกัน ตอนนี้สายของข้าได้แจ้งข่าวมาว่าอีกไม่นานใต้เท้าหานจะลงมือก่อกบฏ ใต้เท้าลี่ต้าหลงท่านใกล้ชิดฝ่าบาทโปรดกำชับองครักษ์ให้ดียามนี้อย่าให้ผู้ใดเข้าเฝ้าเพียงลำพังแม้จะเป็นองค์ชายสามก็ตาม”

“ไม่คิดเลยว่าใต้เท้าหานจะมัวเมาอำนาจจนอยากครอบครองบัลลังก์เพราะความมักโลภ เฮ้อ! แล้วเช่นนี้เมื่อไหร่เราจะเริ่มเคลื่อนไหวชิงลงมือก่อนที่ใต้เท้าหานจะลงมือล่ะท่านชินอ๋อง”

“ข้ากำลังรอหลักฐานที่สามารถมัดตัวใต้เท้าหานอีกไม่นานคงจะรวบรวมครบทุกอย่างพวกท่านเบาใจเถิด ข้าจะไม่ยอมให้อำนาจหรือแม้แต่บัลลังก์ตกไปอยู่ในมือของใต้เท้าหานเป็นแน่ เรื่องที่ข้าจะแจ้งในวันนี้มีเพียงเท่านี้หลักจากวันนี้ไปทุกท่านจงตื่นตัวไว้เสมอเพราะไม่รู้เลยว่าใต้เท้าหานจะเริ่มลงมือเมื่อไหร่ ข้าขอบใจทุกท่านที่มาในวันนี้กลับไปพักผ่อนกันเถิด ส่วนท่านใต้เท้าเมิ่งข้ามีเรื่องจะคุยกับท่านเป็นการส่วนตัว”

“พ่ะย่ะค่ะ” ทุกคนเดินออกไปจากห้องตอนนี้เหลือเพียงจางอี้ซือกับใต้เท้าเมิ่งบิดาของซูเหยา

“ท่านอ๋องมีเรื่องอันใดต้องการหารือกับข้าอย่างนั้นหรือ หรือว่าเกิดเรื่องขึ้นกับซูเหยา” ใต้เท้าเมิ่งเอ่ยถามเสียงสั่นดวงตาสั่นระริกในความรักความห่วงใยที่มีต่อบุตรสาว

“ท่านใต้เท้าเป็นเพราะข้าเองที่ไม่สามารถช่วยซูเหยาได้ ครั้นเมื่อนางกลับจากเรือนของท่านพร้อมกับเด็ก ๆ เกิดเรื่องขึ้นระหว่างทางแต่ท่านไม่ต้องเป็นห่วงยามนี้นางปลอดภัยดีและอยู่ที่จวน ข้าสืบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นฝีมือของหานเฟยเยี่ย ข้าพยายามไม่สนใจซูเหยาเพื่อปกป้องนางแต่ไม่คิดเลยว่ายังไม่สามารถทำให้หานเฟยเยี่ยสบายใจ ท่านใต้เท้าเมิ่งข้าขอเวลาอีกไม่นานที่ข้าทนให้หานเฟยเยี่ยอยู่ข้างกายเพราะต้องการหลักฐานใช้ในการมัดตัวใต้เท้าหาน ข้ารู้ดีว่าข้าทำร้ายจิตใจของซูเหยาเพียงใดจนนางขอให้ข้าหย่าให้นาง”

“กระหม่อมเข้าใจพะย่ะค่ะ แต่คิดว่าเรื่องที่ท่านทำอย่างนี้กับซูเหยาเพื่อที่จะปกป้องนางไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่ กระหม่อมอยากให้ท่านช่วยบอกนางในแผนการที่ท่านกำลังทำอยู่ หรือบอกนางสักนิดว่าท่านนั้นรู้สึกกับนางเช่นไร กระหม่อมกลัวว่าวันหนึ่งบุตรของกระหม่อมจะเจ็บจนชินชาและไม่สามารถรับคำขอโทษจากท่านได้ ความรู้สึกของคนเรานั้นหากทำให้เสียไปแล้วยากที่จะเอากลับคืนมา ซูเหยากลับเรือนมาคราวก่อนใบหน้าของนางหมองคล้ำดวงตาฉายแววความเหน็ดเหนื่อยแถมยังไร้ความรู้สึกอันใดด้วย กระหม่อมสงสารนางพะย่ะค่ะ ถือว่าพ่อผู้นี้ขอร้องเถอะพะย่ะค่ะโปรดช่วยมอบความรู้สึกที่ท่านมีต่อนางให้นางได้รับรู้สักนิดดีกว่ามันจะสายเกินไป เมื่อนั้นกระหม่อมเองก็จะเคารพการตัดสินใจของนาง หากนางจะหย่ากับท่านกระหม่อมก็ยินดีพานางกลับเรือนตระกูลเมิ่งพะย่ะคะ”

หลังจากที่แยกจากกันจางอี้ซือตึกตรองคำพูดของใต้เท้าเมิ่งจึงตัดสินใจกลับจวนและตรงไปที่ตำหนักของเมิ่งซูเหยา

“ข้าจะบอกกับนางทั้งหมดได้อย่างไร สตรีก็เป็นสตรีวันยังค่ำเดี๋ยวนางจะทำให้เสียการใหญ่แต่ข้าจะบอกกับนางเพื่อให้นางสบายใจในบางสิ่งเท่านั้น”

ครั้งนั้นเมิ่งซูเหยากำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าคิดว่าเป็นเหมยหลงเพราะเมื่อครู่นางใช้ให้เหมยหลงไปสืบเรื่องมาจากสาวใช้ตำหนักหานเฟยเยี่ย

"เหมยหลงเจ้ากลับมาแล้วหรือ?" แต่เมื่อหันไปมองใบหน้าของนางพลันเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยคนที่ไม่อยากเจอทำไมต้องมาหาด้วยเมื่อเช้ายังขับไล่นางเหมือนหมูเหมือนหมา แต่เย็นกลับมาหานางถึงที่ตำหนักช่างเป็นบุรุษที่เดาใจยากเสียจริง

'มาหาถึงที่นี่มีคงมีเรื่องสินะ หรือมีแผนอะไรอีกคงไม่ใช่เพราะหานเฟยเยี่ยฟ้องเรื่องที่ต่อว่านางหรอกนะ'

"ลมอะไรพัดพาท่านชินอ๋องมาถึงตำหนักหม่อมฉันหรือว่ามาเพราะตำหนิที่ข้าไปต่อว่าดวงใจของท่าน" จางอี้ซือขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงวยงง

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ที่ข้ามาเพราะมีเรื่องจะพูดคุยกับเจ้าต่างหากมิได้มาติเตือนหรือต่อว่า"

"เฮอะ! คงยังไม่รู้สินะ แต่เอาเถอะเรื่องที่อยากคุยกับหม่อมฉันคือเรื่องอันใด"

"ข้าอยากให้เจ้าอยู่อย่างเงียบ ๆ อย่างเคยข้าไม่เคยคิดทำร้ายเจ้ากับลูกมีแต่จะคอยปกป้องความปลอดภัยเท่านั้น อย่าทำให้ข้าหนักใจไปมากกว่านี้"

"คิดว่าหม่อมฉันจะเชื่อหรือเก็บเอาคำพูดหวาน ๆ ไปใช้กับหานเฟยเยี่ยเถอะเพราะหม่อมฉันไม่เชื่อท่านสักนิด คนเฉยชาไร้ใจจู่ ๆ มาเอ่ยวาจาเช่นนี้สู้ให้ท่านต่อว่าหรือตำหนิหม่อมฉันจะดีกว่า การที่หม่อมฉันกับลูกอยู่ที่จวนนี้ไม่มีคืนไหนเลยที่จะข่มตานอนให้หลับอย่างสนิท ไม่ว่าจะเป็นท่านหรือว่าหานเฟยเยี่ยหม่อมฉันไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น " เมิ่งซูเหยาระเบิดอารมณ์ใส่จางอี้ซืออย่างเหลืออด จางอี้ซือจ้องมองนางด้วยสายตาสั่นคลอนเขารู้ตัวดีว่าที่ผ่านมาเขาทำร้ายจิตใจนางเพียงใดคงยากที่นางจะเชื่อใจ

"เอาเถอะในเมื่อข้าเอ่ยไปเจ้าก็ไม่เชื่อข้าอยู่ดี วันหนึ่งเจ้าจะรู้เองว่าข้าทำลงไปเพราะสิ่งใด " เอ่ยจบจางอี้ซือได้เดินออกไปทันที ส่วนเมิ่งซูเหยายังคงจ้องมองแผ่นหลังที่เดินจากไปอย่างช้า ๆ

"คิดว่าฉันไม่รู้ทันหรือไง เมื่อเช้ายังเป็นอีกคนบีบมือผลักไสแถมยังต่อว่ารังเกียจอีกด้วยแต่มาตอนนี้ทั้งสีหน้าแววตาน้ำเสียงราวกับคนละคน หึแผนที่ที่จะเข้าหาคงไม่เกิดผล และฉันไม่อยากเอาตัวเข้าไปเสี่ยงด้วยแผนการนั้นล้มเลิกความคิด "

เมิ่งซูเหยาส่ายหน้าไปมาที่เห็นท่าทีเปลี่ยนไปของเขาจนขนลุกและคิดในใจว่าชายผู้นี้ต้องมีแผนการทำให้นางเชื่อใจไว้ใจและคงกำจัดนางทิ้งทีหลังแน่ ๆ